Helemaal mee eens. Ik vind het altijd apart om dat soort dingen te lezen. Als ik boodschappen ga doen of ik ga shoppen voor mijzelf dan ga ik echt geen toestemming vragen aan mijn man, pak gewoon de pinpas en kijk wat er op de rekening staat en daar moet hij het maar gewoon mee doen hahaha. Zo gaat het hier al zolang we elkaar kennen. We hebben nog nooit gedacht in het '' mijn geld '' of '' zijn geld '' we zijn beide gelijkwaardig en de ene is niet beter dan de andere omdat die persoon werkt, we dragen beide ons steentje bij om het gezin draaiende te houden.
Dit heb ik dus ook een beetje maar het enige verschil is wel dat mijn man wel altijd gaat zeuren als ik iets vraag omdat mijn geld op is. Nu gebeurt dit zelden maar toevallig zit ik deze maand een beetje krap ivm een aantal rekeningen die ik heb betaald en nog wat aankopen die ook nodig waren. Ik vind het zonde om dan weer van mijn spaargeld te plukken en als ik dan vraag of hij de rekening van de ortho op zich wil nemen dan zit die te zuchten Ik vind dat wel irritant en voel ook altijd een drempel om het te vragen, misschien toch eens een gezamenlijke rekening openen want dan hoeven we daar ook geen gedoe over te hebben.
Hier heel bewust gestopt toen we kozen voor kinderen te gaan. Geen moment spijt van gehad! Heb een HBO diploma en ouders die nog steeds beide werken. Oh en mijn man vraag ik zeker weten niet om geld.
Ik heb dit hele topic met verbazing zitten lezen.. en dan vooral de mensen die zeggen dat alles maar een keuze is.. Mijn vriend werkt fulltime en ik parttime en hoe graag we dit ook anders zouden willen verdelen is dat in ons geval geen optie. Ik heb een universitaire studie gedaan maar die om prive redenen niet af kunnen maken waardoor ik het nu moet hebben van ongeschoold werk.. en newsflash, daar word je echt niet rijk van.. Mijn vriend heeft een mbo studie gedaan in een richting waar je ook geen goude eieren mee verdiend. Als hij ervoor zou KIEZEN om ook parttime te gaan werken zou er echt veeel te weinig geld binnenkomen om alles te kunnen betalen. Dus zeggen dat alles zomaar een keuze is vind ik echt heel erg kort door de bocht..
Dat heb ik sommigen hier al 100 keer geprobeerd uit te leggen, maar komt niet echt door. Volgens mij gaan degenen die het hebben over keuzes maken uit van 1,5x modaal per persoon. Ja dan kun je kiezen ja.
Haha ja, die wilde ik vanochtend posten, maar kon t toen nog niet online vinden. Toen ik het op de radio hoorde, moest ik meteen aan dit topic denken. Ik werk overigens zelf wel hoor. Maar partner heeft wel een dag thuis. En doet meer in het huishouden dan ik, haha.
Toch maar weer een keer, de keuzes die @Lils kan maken zijn onder andere je studie weer oppakken, of dat de vriend een MBO studie doet waar je beter mee kunt verdienen. En dan kun je andere keuzes qua werk maken. En dat zijn pittige keuzes maar je kunt er wel voor kiezen. Ik kom uit een familie waar iedereen later nog studies doet als er al kinderen zijn dus ik weet hoor zwaar dat is. Maar ik weet wat het oplevert.
Haha ja ik las hem in Trouw. Dat stond in dat mannen zich dan voornamelijk bedreigd voelen in hun mannelijkheid omdat ze het idee hebben dat hun status in de relatie afhangt van of ze meer verdienen dan hun vrouw. Gelukkig heeft mijn man niet zo'n fragiel ego
Mijn man en ik hebben een kostwinners model. Ik verdien het geld, hij zorgt voor de kinderen. Sinds een jaar of 2 werkt hij tijdens schooluren en gaat mini een aantal uur naar de gastouder. Ik vind het werk wat hij thuis en met de kinderen doet op geen enkele manier minder dan mijn aandeel. Ik vind het redelijk erg dat jij dat zo ervaart.
Dat kost een hoop geld, die mensen in deze situatie dus niet op de plank hebben liggen. Dan moet die studie nog bij jou in de buurt te doen zijn ( in de randstad makkelijker dan elders in het land) je kunt werken-leren doen maar ook dat is soms lastig te vinden. Dan moet het nog combineren met het gezin. En ja nu gaan mensen roepen dat als je echt iets wilt alles wel kan, maar ik geloof niet zo in de maakbaarheid van het leven. We mogen blij zijn dat we hier überhaupt de mogelijkheid hebben om over zulke dingen na te denken.
Dat klopt ergens wel.. ik zou ook heelgraag weer een studie oppakken, maar met een minimaal inkomen moet daar natuurlijk wel financieel ruimte voor zijn. En ja, we komen prima rond mu maar een paar honderd euro voor een studie per maand hebben wij helaas niet zomaar liggen...
moet er wel geld zijn om die keuze te kunnen maken toch?! Studeren is niet gratis, minder werken is geen optie zegt ze al dus als er een studie naast gedaan moet worden is er extra opvang nodig wat ook weer extra geld kost. Voor jou misschien niet voor te stellen maar niet iedereen heeft die keuze!
*Jammer, van die laatste zin* Ik geloof dat ik duidelijk heb aangegeven dat ik uit een familie kom waar bijna iedereen later in leven nog heeft gestudeerd. Dus ik weet waar het kost. Ik weet waar je er voor moet opgeven. Jammer dat jij je niet kunt voorstellen dat dat kan. Maar dat verklaart waarom jij er zo van overtuigt bent dat niemand zijn of haar leven kan veranderen. En dat is vooral jammer als je die overtuiging uit blijft dragen naar mensen die wel graag wat zouden veranderen en door jou alleen maar beren op de weg blijven zien.
Sorry hoor maar gezinnen die net rond komen kunnen echt geen keuze maken om te gaan studeren. Ze hebben simpel weg de finacien er niet voor
Toen de kinderen geboren werden ben ik minder gaan werken. Het liefst was ik volledig thuis gebleven, maar een beetje ruimte voor sparen en wat meer keuzes kunnen maken vonden we toch ook wel fijn. Man heeft de eerste jaren ouderschapsverlof opgenomen om daarvoor 1 dag doordeweeks thuis te zijn als ik werkte. Ik werkte ook soms in t weekend, dan was hij ook thuis. Maar erna werkte hij gewoon fulltime. En waarom hij dat deed ipv ik? Omdat ik het fijn vond om thuis met de kinderen bezig te zijn, te zorgen voor t huishouden, de boodschappen, t eten. Dingen met de kinderen te doen . En die 'vrije' dagen waren het prettigst. Mee in de flow van de kinderen en zij in die van mij. Ik werd daar juist blij van. In ons geval was het dus heel makkelijk wie er t meest voor t gezin zou zorgen, degene die dat t liefste deed. Ik heb overigens nooit overlegd over geld. Alleen grote uitgaven overleggen we. Voor de rest wisten en weten we wat ons budget is. We zijn samen een gezin, de een werkt meer buitenshuis en de ander meer binnenshuis, al dat werk moet gedaan worden. Het geld dat alle werkzaamheden oplevert (en dat is binnenhuis niet veel kan ik je zeggen , vooruit misschien de mp verkopen) wordt gebruikt voor ons gezin. We hebben verzekeringen voor overlijden en bij scheiding is er ook nog geen man over boord. Maar we willen in ieder geval niet altijd leven in een 'wat als' scenario. Het is ook op bepaalde hoogte 'wie dan leeft, wie dan zorgt'. Wanneer situaties en/of behoeften wijzigen dan zien we wel weer hoe we dat inpassen. Zo werkt t voor ons t fijnst en geeft t meeste rust en ruimte. En we leven hopelijk allemaal op de manier die we zelf prettig vinden.
Zo erg is het nu ook weer niet maar het gaat ook niet echt van harte maar dat komt mede ook omdat die de ortho allemaal geldklopperij vindt. Dat ik al zeker 4 jaar een torenhoge maandpremie voor die klote ortho moet betalen dat vergeet die dan gemakshalve. Als ik het zo teruglees vind ik het inderdaad wel een beetje sneu allemaal.