Ik hou het verhaal even globaal omdat ik de privacy wil proberen te waarborgen. Vanaf zondag opgenomen in het ziekenhuis, ik lag op een 4 persoonskamer en 2 personen waren daarvan al op bejaarde leeftijd. Gisteren eigenlijk de hele tijd met ze in de weer geweest ondanks dat ik zelf ook niet veel kon. En zelfs nog heel veel lol gehad. Maar de vorige nacht erg slecht slapen door het gehoest en gesnurk van mede slapers op zaal dus spul gevraagd dat ik goed kon slapen. Vanmorgen opgestaan en was al een beetje verbaasd dat 1 van de bejaarde dames zo rustig was en ik haar niet hoorde hoesten. Ben naar beneden gelopen, kwam terug boven nog even in bed gaan liggen en toen kwam de verpleging. Iedereen kreeg zijn medicijnen en jawel ze komen aan bij het bed van mevrouw en ze reageerde nergens meer op. Ik kom uit de zorg dus ken de procedure en begon al mijn sloffen aan te trekken en daar ging het reanimatie alarm af. We zijn uit de kamer begeleid en toen kwam het er bij mij uit. Helaas konden ze niets meer voor mevrouw betekenen en is ze overleden. Een paar uur later kwam ik haar familie op de gang tegen en 1 van de familieleden waar ik gister nog gelachen had samen met mevrouw kwam huilend op mij af of ik iets had gemerkt vannacht. Zo goed en zo kwaad mogelijk geprobeerd de familie te troosten want mevrouw was niet onrustig geweest of in paniek anders was ik echt wel wakker ervan geworden en anders de andere kamergenoot wel. Iedereen vermoed ook dat ze in haar slaap is overleden. En toch ondanks gesprekken met de verpleging heb ik nog steeds het gevoel van had ik nou maar niet die sterkere pijnstiller ingenomen dan had ik wellicht nog iets voor mevrouw kunnen betekenen en had ik gisteravond maar nog duidelijker geweest dat ik vond dat mevrouw echt heel veel moeite had met ademen! Ik heb de verpleging nog aangesproken gisteravond dat mevrouw zo benauwd was. En ze hebben ook werkelijk alles gedaan wat in hun macht lag maar pfff ik ben best geschrokken. Mocht eigenlijk pas morgen naar huis maar ik zei al ik wil nu gewoon het liefst thuis zijn.
Wat ontzettend moeilijk Neem je zelf alsjeblieft niks kwalijk Heel veel sterkte je hebt heel goed gehandeld !
Wat naar dat je dit hebt moeten meemaken. Ik denk dat je goed hebt gehandeld. Het is logisch dat je dit moet verwerken. Heel veel sterkte
Helaas is het zo dat sommige mensen gewoon te ziek zijn en hoe dan ook komen te overlijden. Jij had dat niet tegen kunnen houden, was ze vannacht niet gegaan dan morgen of overmorgen wel. Sterkte met verwerken.
Sterkte. Jij kon hier niets aan doen. Niemand zag dit aankomen, de familie niet en de verpleging niet, hoe kon jij het dan wel zien? Als je hier mee blijft zitten, kun je altijd nog een gesprek aanvragen met de verpleegkundige die dienst had.
He bah.. neem jezelf echt niks kwalijk!!! Je hebt juist heel goed gehandeld. Je hebt aangegeven aan de verpleging dat mevrouw moeilijk ademde, meer had jij ook echt niet kunnen doen! Sterkte met dit te verwerken....
Dank allemaal. De verpleging heeft ook gezegd niemand kon hier wat aan doen en ze zou hoe dan ook door onze vingers zijn geglipt zelfs als je wel had kunnen reageren maar het gevoel is er nog. Ook omdat ik de dag ervoor nog echt zo gelachen heb met haar. Het was werkelijk een ouwe taaie in alle opzichten.
Ach wat naar.. Aan de andere kant is ze rustig ingeslapen en heeft ze tot het laatste moment kunnen lachen. Dat is ook wel iets moois waar je je aan vast kunt houden. Ben je inmiddels thuis?
Je hebt haar juist ook nog een hele fijne dag gegeven, dat is veel waard! Aan haar overlijden kan jij niks doen, maar ik snap dat je je toch afvraagt of je niet meer had kunnen doen. Ik hoop dat je dit een plek kan geven zonder schuldgevoel.
Och meid, das echt vervelend! Voel je echt niet schuldig hoor, je hebt echt niks kunnen doen. Maar snap je gevoel wel. Hopelijk nu weer lekker thuis!
Wat enorm heftig! Dat gevoel van 'had ik maar......' en 'wat als ik......' daar moet je denk ik door heen. Natuurlijk is er niets wat je had kunnen doen en ligt er geen enkele vorm van blaam bij jou. Dat zal iedereen vertellen, want dat is zo. Maar zo werkt het niet in je hoofd. Je wil een oorzaak, een schuldige, een verklaring. Die is er niet echt, dus ga je deze bij jezelf zoeken. Het is een machteloos gevoel dat je iemand niet hebt kunnen redden. Dat je er was, maar niets hebt kunnen doen. Er gaat een moment komen (eventueel met professionele hulp) dat je gaat berusten in het feit dat jij echt niets voor deze mevrouw had kunnen doen om haar leven te redden. Dat jij mede met haar familie, haar een mooie laatste dag heb kunnen geven. Een dag met lieve mensen om zich heen. Een dag waarin ze lekker heeft kunnen kletsen en heeft gelachen. Dat is wat jij wel hebt gedaan. Het mooiste is dat het puur en oprecht was. Dikke knuffel!
Dank jullie wel allemaal. Inderdaad het wat als en had ik maar... Dat gevoel is er gewoon heel sterk en dat ik haar zag liggen toen de verpleging door kreeg dat er toch iets helemaal mis was. In mijn werk heb ik er totaal geen moeite mee dat hoort bij het leven maar ik was nu zelf ook patiënt. Er is iemand overleden terwijl ik zelf in die kamer ook lag te slapen. Van de neuroloog moest ik eigenlijk nog een nachtje blijven maar ik vroeg of ik alsjeblieft naar huis mocht al en gelukkig stemde hij daarmee in. Je zag de hele tijd dat lege bed. Vannacht ook echt 10 uur lang in mijn eigen bed geslapen en heel diep geslapen. Hopelijk kan ik thuis verder opknappen. Ze weten nog steeds niet zeker wat het is geweest maar ik moet nu fysio krijgen en als het niet verbeterd terug naar de neuroloog.