hallo dames, na lang over wegen ga ik dit toch plaatsen. de afgelopen tijd zit ik rot in mijn vel, er gebeurt een hoop in ons leven en ik krijg het allemaal maar niet meer op een rijtje, kort samen gevat : ik zelf heb een verleden van veel huisuitzettingen scheiding van mijn ouders, rot tijd bij mijn moeder en een heel onrustige tijd tot ongeveer mijn 18e mee gemaakt. herinneringen aan deze tijd komen de laatste tijd enorm naar boven. ik kan het niet loslaten. Ik mag ( omdat ik meerdere psychologen psychiaters en een opname heb gehad ) niet snel meer van mijn huisarts naar dat soort hulpverlening. ik heb een tijd bij praktijk begeleiding gelopen maar daar kwam ik niet verder mee. Omtrent onze dochter lopen wij in een hulpverleningstraject wat tot nu toe weinig helpt. Onze dochter valt letterlijk ons zoontje aan tot verwondingen aan toe.. ik weet dat ik geduld moet hebben maar in deze situatie valt dat me erg zwaar. daarnaast merk ik dat ik graag tijd voor mezelf wil maar deze nauwelijks krijg. mijn man heeft een hobby en is voor deze hobby regelmatig weg. ik ben ontzettend moe klim uit een burn out maar moet door blijven gaan.. ondertussen ligt mijn vader in scheiding met zijn vrouw, en geeft ook dat behoorlijk zorgen ik merk dat het verwarrend opgeschreven is maar de rust om het goed samen te vatten heb ik niet meer. ik verlang naar wat intimiteit al is het een spontane knuffel maar ook die krijg ik nauwelijks. mijn man lijkt afstand te nemen. althans zo voelt het voor mij.. ik heb het idee dat alles wat ik hem vertel hem niet interesseert of dat hij het niet aankan.. hij kamt zelf met depressies, waar hij inmiddels langzaam uitgeklommen is maar dat suddert natuurlijk altijd. ik ben eigenlijk op zoek naar tips om toch tijd voor mezelf te creëren.. ik heb wekelijkse gesprekken met mijn huisarts. maar zoals jullie kunnen lezen zit het me eigenlijk heel hoog. ik ben op en verschrikkelijk moe. hebben jullie tips om rust dan wel tijd voor mij te creeeren? ook heb ik de vraag mocht je mij herkennen stuur me dan een pb alsjeblieft.
Poeh je hebt een hoop op je schouders. Wat mij goed lijkt is een gesprek met je man, duidelijk aangeven wat je van hem nodig hebt. Omdat wij ook een hectisch leven hebben, spreken we heel duidelijk onze eigen tijd af en blocken dit in de agenda's. Want anders komt het er gewoon niet van. Zoek naar dingen die jij fijn vindt om te doen, zwemmen, wandelen, puzzelen, tuinieren, alleen zijn. Dat soort dingen. Probeer ook wat tijd voor elkaar in te plannen, zodat je uit de sleur komt. En verder, zet jezelf vaker op 1, dat is heel moeilijk, maar wel nodig. Veel sterkte!
Jeetje wat een verdrietig verhaal... Ik vraag mij af waarom je niet meer verder komt via je huisarts? Hij hoort je toch te helpen? Hoe is het met je sociale netwerk gesteld? Heb je steun van familie of vrienden? Ik zou je toewensen dat je een weekendje helemaal alleen of juist met je man weg kan. Zonder kinderen dus. Wellicht dat je dochter en zoon dan apart van elkaar kunnen worden opgevangen door familie? Ik vind je verhaal overigens niet warrig opgeschreven. Je hebt veel meegemaakt en dit is de opsomming daarvan. Weet je man hoe jij je voelt?
mijn man weet hoe ik me voel maar het lijkt hem niet te interesseren.. ik kom niet verder via de huisarts omdat ik zoveel psychologen gezien heb dat hij vermoed dat ik denk dat de oplossing daar ligt, maar hij wil eerst dat ik zoek bij mezelf. dat ik kracht vind om voor mezelf op te komen en meer eigen tijd ga eissen.. sociaal netwerk is enorm klein, vriendinnen heb ik nauwelijks. ik heb al meerdere malen geprobeerd om een weekend vrij te plannen maar dat is werkelijk onmogelijk op het moment, ik hou enorm van foto'maken maar de laatste tijd is ook daar het plezier van af. Iedereen zegt dat ik mijn zelfvertrouwen omhoog moet krijgen en dat ik me dan vast beter voel maar hoe krijg ik mijn zelfvertrouwen omhoog?
Je zelfvertrouwen gaat zeker niet 1 2 3 omhoog! Helaas. Is makkelijk gezegd van zowel je vriendinnen als je huisarts. Wellicht heb je iets aan een life coach, die je daar bij helpt. Bij grenzen stellen, ruimte voor jezelf pakken, aangeven wat je wil (wellicht eerst weer kunnen aanvoelen wat je wil). Misschien durf je het aan om je man te vertellen (niet vragen) dat je het nodig hebt om volgend weekend weg te gaan, even alleen met jezelf, je camera, een goed boek. Geen WiFi, geen televisie. Je man kan vast wel een keer zijn hobby's opzij zetten zodat hij voor de kinderen thuis kan blijven als vader zijnde.
pfoe zet jezelf op 1. hoe stom en idioot het misschien ook klinkt dat durf ik niet... als ik dat probeer komt er ellende van.. om een voorbeeld te noemen afgelopen week heb ik getracht mezelf op 1 te zetten maar dit heeft een hele boel gelazer gegeven. ik heb daardoor nu ruzie met mijn moeder.. waardoor ik me dus weer rot voel.. dus dat is wel een probleem.. hoe doe je dat zonder mensen boos te maken..
tja.. ik heb het gevraagd inderdaad of ik een dag weg kan, en in eerste instantie zegt hij ja.. en is het nu dan ook een feit, maar puntje bij paaltje weet ik nu al dat ik volgend weekend alsnog niet kan.. daar komt wel een reden voor.. t klinkt nu net of ik alles bagataliseer maar dat is niet zo.. althans dat probeer ik.. een life coach? mm daar ga ik een op zoeken
Hangt helemaal van de situatie af. Mensen in je omgeving zijn het niet van je gewend en verwachten daarom heel veel flexibiliteit van jou. Teveel zo te horen. Als je dan een keer een grens aangeeft dan kan dat even schrikken zijn voor ze. Je hoeft er geen ruzie om te krijgen als jij rustig uitlegt/woorden geeft aan die grens. Vanuit de ik-vorm (ik heb het nodig om... Ik voel dat ik nu even geen ruimte heb voor...) en niet vanuit de jij-vorm (jij verwacht altijd teveel van mij...Jij gaat over mijn grenzen heen...)
Andere situatie, maar wel herkenning dat het allemaal gewoon te veel is. Misschien heb je wat aan onze oplossingen: - wekelijks 8 uur respijtzorg voor de oudste (zwaar zorgenkind) - minder uren werken Wat nog op mijn wensenlijstje staat, maar we nog niet hebben: - schoonmaakster - tuinman - huis verbouwen nav zorgbehoefte oudste zoon. Sterkte
Jij hebt zelf in de hand wat er puntje bij paaltje gebeurd hé. Dus: boek een hotelletje of hutje op de hei, print je boeking uit en laat aan je man zien dat je het heel fijn vindt dat je dat in het vooruitzicht hebt. Geef hem een kus en zeg dat je het waardeert dat hij het je gunt. Of iets op jouw manier.
hoi jeetje dat klinkt ook heftig.. ik heb inderdaad inmiddels wel huishoudelijk hulp .. deze ontlast mij vanwege mijn spierziekte. ik ga eens kijken naar meer uren vrij kijken of dat geregeld kan worden bij mijn man nog niet eens aan gedacht.
Hoi, Ken de dat plaatje van opwaartse en neerwaartse spiraal bij depressie? Probeer in de opwaartse spiraal te komen; dat begint klein: iets leuks doen (koop een leuk tijdschrift, lees dat met een kop thee in het zonnetje), daar krijg je positieve energie van, met die positieve energie ga je weer iets doen enz... Makkelijk gezegd misschien maar ik hoop dat het je een beetje kan helpen. Knuffel voor jou in ieder geval!
Het idee wat bij mij in mij opkomt is of ‘buurtgezinnen’ misschien in de buurt zit bij jou? Ik lees dat de kinderen ook veel energie slurpen en misschien kun je hier (tijdelijk) lucht door krijgen. Sterkte in ieder geval!
nee nooit. ik heb het wel met de huisarts erover gehad maar die wou dat nog niet doen. althans me nog niet doorsturen voor zoiets. ik twijfel wel over een 2nd opion over dat..
mm ja dat kan ik nog een keer proberen.. het probleem zit er denk ik ook in het opgeven. ach lukt toch niet.. die zin lijkt bijna als een mantra in mijn hoofd te zitten, lukt me toch niet. kan ik niet volhouden. heeft geen zin.. maar ik kan het zeker nog een keer proberen
Het lijkt alsof jij jezelf vaak wegcijfert... Dat is zo zonde! Ook jij mag er zijn en je eigen talenten en hobby's benutten. Een man die van je houdt moet ook inzien dat niet alleen zijn hobby aandacht nodig heeft! Tips heb ik helaas niet maar hopelijk lukt het om de positieve dingen van het leven te zien!
Wat naar dat je het zo zwaar hebt. Het eerste wat in mij opkomt: wat een lamzak van een huisarts... Hoezo niet meer doorverwijzen omdat je al eerder psychische hulpverkening hebt gehad? Is hij nu de specialist op dat gebied? Nee, dus ik zou onmiddellijk een andere huisarts voor een second opinion vragen. Ik vind het echt grote flauwekul dat je nu geen hulp meer mag op dat gebied. Als je gynaecologische problemen hebt en dat komt weer terug, dan zegt de huisarts toch ook niet: ‘Je hebt al te veel hulp gehad. We gaan er wel wekelijks over praten?’ ipv dat hij je weer naar de gynaecoloog verwijst. Echt: ga verder met hulp zoeken hoor. Dat verdien je!
klopt dat ik mezelf vaak even aan de kant zet.. het voelt niet goed mezelf erboven te laten staan. anderen gaan voor tenminste dat gevoel heb ik.. Dinsdag moet ik weer bij de huisarts zijn en gooi ik ook dit weer op tafel hopelijk kan er wat meer. ik merk dat ik alleen maar moeier word. de dagen worden zwaarder en hoe stom het ook klinkt ik lijk emotioneel wel uit te staan ofzo..