Over en uit

Een echte burn out duurt maanden. Soms zelfs wel een jaar. En als er daarnaast nog bijkomende zaken zijn zoals psychische klachten of trauma (zaken uit het verleden) nog langer. Als je dat niet professioneel laat behandelen kan het erger worden of blijven bestaan. Alleen een beetje rust nemen is dan niet voldoende.

Je kunt op dit moment niets van hem verwachten. Trouwen of vakanties etc zou ik op de lange baan schuiven. Versieringen etc helpt ook niet. Leuk dat hij naar Disney wil maar zeg hem dat hij zich zou moeten laten behandelen omdat hij ziek is.

Hij moet zelf gemotiveerd zijn om dit actief aan te pakken met de juiste hulp. Jij kunt dit meermaals aangeven maar hem niet dwingen.

Als hij ook na langere tijd niets wil zou ik voor jezelf kiezen en voor jullie kind. Als dit zo blijft heb je geen gezamenlijke toekomst.

 

Ik voel toch iets borrelen. Een soort rebelsheid ofzo.
Vanuit jouw kant klinkt het zo in en in verdrietig. De liefde van je leven, samen een kindje en dan een man die het ineens niet meer weet allemaal.

En vast dat het allemaal heel erg is wat hij meemaakt maar hallo? Hij gaat door een dal absoluut. Maar ik denk nu eigenlijk aan jou. Moet jij dit als vrouw van een man met burn out dit dan maar allemaal doorstaan?
Je man geen hulp aanvaarden? Geen zin in?

Ik ben het erover eens dat je man hulp nodig heeft.
Maar hij moet wel zelf willen natuurlijk.
Als je samen even niet de kar kan trekken, dan kan iemand dat best voor een periode alleen even doen tot de ander wel weer de kar mee kan trekken en je het uiteindelijk weer samen kunt doen.
Maar vind het nu zo lezen of er in alles maar geschikt moet worden...ja geen zin of ja kan niet want...burn out, depressief.... Etc. Hij is ook gewoon papa!

Ik vind het ontzettend naar voor je. Ik bedoel niet dat je hem maar links moet laten liggen.
Goed dat je om jezelf en jullie kleine denkt.

 

Ik denk dat jij in deze vooral ook naar jezelf moet luisteren, wil je tot zondag weg gaan met je kind? Doe dat dan lekker! Ook jij hebt in deze situatie bepaalde ruimte nodig om weer verder te kunnen gaan. Jij bent op dit moment de batterij van het gezin en als die ook helemaal leeg is heeft jullie kind niemand meer die opgeladen is en er vol voor kan gaan. Denk aan jezelf, ook jij bent belangrijk!

 

Ik heb vooral moeite met het stukje dat hij geen hulp wil, maar voor de rest moet iedereen er wel onder lijden? Ik heb begrip voor een burn-out, depressie etc, maar na een paar weken rust thuis, is het toch echt tijd voor actie ( professionele hulp).

Ik zou mijn man door dik en dun steunen, mits hij ook hulp accepteert. Ik zou dit echt geen maanden kunnen volhouden zo op eieren lopen. Eindstand ben ik zelf overspannen door alle stress en lijden onze kinderen er nog erger onder.

 

Kijk dit hoef je ook echt niet te pikken he. Er is een verschil tussen de ruimte geven en alles maar slikken.
Ik ga dus af en toe inderdaad naar mn ouders met de kinderen om hem te laten ‘zijn’ als het even teveel wordt. Maar daarnaast is ie ook gewoon vader van 4 en hij moet dus ook gewoon bepaalde dingen meedraaien. Hier zou het dus wel even spetteren als ie zo doet als jou man.

 

Kun je hem dan niet ergens heensturen waar hij in zijn sop gaar kan koken?

Dat hij nu geen levensveranderende beslissingen moet nemen lijkt me niet meer dan logisch, maar ik zou hem volgens mij echt dwingen om hulp te gaan doen om hieruit te komen want alleen gaat dat echt niet lukken.
Een burnout en dan maar 2 weken thuis is echt echt echt niet genoeg....en bij mij zelf is t ook te snel weer op wel weer werken gegooid en dat ging dus ook mis. Ik kwam niet verder met opbouwen en vervolgens een keiharde terugval gehad.

Als dit mijn partner zou zijn zou hij volgens mij de keus krijgen:
of je baalt er zelf van en wil er alles aan doen om jezelf op de rit te krijgen, waarvoor je dus professionele hulp gaat zoeken en accepteren en je goed je best doet. Ik zal je helpen dan waar mogelijk en je thuis zo min mogelijk proberen te belasten.

Of je wilt ons op deze manier gewoon wegtreiteren want het is natuurlijk makkelijker als je vrouw je verlaat dan dat jij de knoop door moet hakken en jij de hufter bent. Daar is de deur, dit is blijkbaar jouw keuze.

 

Ik was al een beetje bang voor de reacties.. Iedereen zo begaan met de man maar potverdorie jullie gaan trouwen en nu weet hij het niet meer!?! Jullie hebben samen een kindje en nu weet hij niet meer wat hij wil? Maar wel aan het werk gaan... Ik kan dat niet rijmen met elkaar.
Ik denk dat het goed is ook hierin je grrnzen aan te geven. Je bent zijn vrouw en niet zijn speelbal/schopbal, je bent de moeder van zijn kind. Je bent de spil in het gezin die alles draaiende houd. Hem steunen, tuurlijk, door.dik en dun... Maar dan moet je ook juist in diepe dalen op elkaar kunnen vertrouwen en rusten. Hij mag best op jou rusten en dingen op een rijtje gaan zetten, maar ik zou toch echt wel. Zwaar beledigd zijn als hij zelfs twijfelde aan ons...ofzo....snap je?

 

Wat een verdrietige situatie. Ik zou dit denk ik met de huisarts bespreken. Aangeven dat hij geen hulp wil, maar dat je het zo langzamerhand zelf ook niet meer trekt en niemand hebt om op terug te vallen.
Verder zou ik inderdaad gewoon met je kindje lekker even weggaan. Even uit de situatie. Zonder je man, dan hoef je daar ook niet op eieren te lopen.
Vind hij dat niet goed dan kun je een deal maken: Je gaat hulp zoeken vandaag nog, zo niet, dan ga je niet mee. Je kunt gewoon aangeven dat je je vakantie niet door hem wilt laten verpesten.

 

Ik ben benieuwd hoe hij hier op reageerd.
Want dit is een mooie duidelijke grens wat je hebt aangegeven... Hee ik ben er voor je...maar niet als je boksbal.

 

Wauw wat heb ik enorm met je te doen .. het is inderdaad heel erg voor je man hoe hij zich voelt en zo met zich zelf in de knoop zit en even niet meer weet hoe en wat ..
maar ik kan er gewoon met mijn kop niet bij dat mensen te eigenwijs zijn om hulp te zoeken als het even minder gaat , verdorie die mensen zijn er niet voor niks !
Plus het feit dat die mensen je echt kunnen helpen .. weer de juiste richting in te sturen en je te laten denken op een andere manier waar door je dingen weer heel anders gaat zien .
Ik ben zelf enorm gevoelig voor psychische klachten , in verleden angststoornis en depressie gehad en momenteel loop ik ivm zwangerschap met enorme angst ook alweer maanden bij de psychiater , met als
klap op de vuurpijl slik ik ook nog medicatie om wat rust te creëren in mijn hoofd waar door ik weer kan slapen en overdag weer beter met situaties kan handelen ..

Nee geen situatie waar ik voor zou kiezen maar wat ben ik blij met de juiste hulp en dat die hulp er ook is in Nederland , dank zij hun blijf ik stabiel en maak ik het niet al te moeilijk voor mijn man want het is voor je partner al lastig genoeg allemaal om aan te zien dat je geliefde er zo door heen zit , je partner is je partner en geen hulp verlener .. je kunt never nooit van je partner verwachten dat hij / zij je volledig kan helpen / begrijpen in zo situatie want daar ben je niet voor opgeleid.

Ik hoop zo ontzettend voor je dat je man zijn eigenwijsheid op zij gaat zetten want hij laat zo wel een heel gezin uit elkaar vallen wat niet nodig is ..

Sterkte ..

 

Maar als je zonder hem gaat kun je wel weer opladen en er daarna misschien weer beter voor hem zijn.
Durf ook voor jezelf te kiezen. Het is heel bewonderenswaardig dat je steeds maar jezelf wegcijfert, maar wat levert het op?

 

Laat hem lekker gaan

 

Hè toch. Het kan ook een reactie zijn uit onmacht. Inderdaad maar naar het bungalowpark, maar als je terug komt eisen dat hij vertrekt het is immers zijn beslissing. Misschien komt hij erop terug als hij weer bij zinnen is.
Sterkte.

 

Even tijd voor jezelf , kun jij zonder je te ergeren ook nadenken wat jij nu wilt in deze situatie ..
en kun je opladen en volop genieten van je kindje.
Klinkt vanuit hem een redactie uit onmacht maar jij moet dit niet willen accepteren want je gaat er zelf ook nog aan onder door