Haha op verzoek van @hummeltje5..... hier komtie Ik heb te weinig achtergrond van TS dus lastig om antwoord te geven, maar dit is wat dit topic in mij oproept. TS, ik denk dat je eerst moet besluiten wat jij wil. Is dat de band herstellen? Of afstand nemen? Beide is goed. Maar als je een band wil herstellen zul je denk ik na moeten denken over het onderstaande verhaal.. Alhoewel mijn aller eerste reactie is; he bah wat een bizarre situatie en laat de eer aan jezelf en ga boven je schoonouders staan.. Ga ik toch een iets wat genuanceerder bericht posten. Cultuur is iets unieks. Je merkt het in de reacties hier dat de meeste dames reageren vanuit hun culturele visie; de meeste Nederlanders zijn erg individualistisch. Dat betekent dat Nederlanders vanuit zichzelf denken; over het algemeen keuzes maken die goed zijn voor hen als individu. Veel culturen (meestal non westerse) zijn anders. Ik weet niet welke cultuur er bij TS speelt of bij diens partner. Maar op basis van wat ik lees ga ik er even vanuit dat er sprake is van een collectivistische cultuur. Dit houdt in dat in deze culturen het geluk van de collectivistische gemeenschap: de familie, belangrijker is dan het geluk van een individu. Dit zie je bijv bij mensen in de Turkse gemeenschap wanneer er sprake is van eerschande ed. Wanneer een individu dus een keuze maakt die - om wat voor een reden dan ook - ongunstig is voor de familie, bijvoorbeeld omdat het niet past bij het geloof, is dit moeilijk te verteren voor een collectivistische groep (de familie). De familie wordt namelijk iets aangedaan. Wat je vaak ziet is dat de generatie die in Nederland geboren wordt, met een been in de collectivistische cultuur staat en met het andere been in de Nederlandse individualistische cultuur. Dit is erg verwarrend. Dat zou voor mij ook verklaren waarom partner van TS het moeilijk vindt om tegen ouders “op te boksen”. Enerzijds wil je voor jezelf kiezen, maar tegelijkertijd is familie belangrijk vanuit de collectivistische gedachte. Schoonouders lijken daarbij op hun eigen gekke manier de familie van verdere schade te behoeden. En ik denk dan ook dat een gesprek met schoonouders hierover moet gaan. Zonder alleen verwijten, maar ook erkenning geven voor datgeen waar zij onder lijden. Als gevolg van eigen opvoeding (met alle normen en waarden die daarbij horen). De pijn zal voor de meeste mensen niet logisch zijn, maar wederzijds respect voor elkaars pijn helpt wel om een gesprek op gang te brengen en nader tot elkaar te komen (mits TS dit überhaupt wil). Een reactie als: Jullie doen dit of dit niet goed, zorgt voor een afstandelijke reactie waarbij mensen met de hakken in het zand gaan staan. Een reactie als: Ik kan mij voorstellen dat dit niet is hoe jullie het voor jullie zien, maar ons doet het verdriet dat we geen onderdeel van de familie kunnen zijn, zal veel meer sympathie opwekken. Zo, lang verhaal. Ik ben benieuwd welke keuzes je maakt TS.
Anoniemxx was allang weer terug onder een ander account waar ze zich ook heel anders voordeed. Maar ik heb het idee inderdaad dat dit dezelfde persoon is.
Flamingo, hoe je het uitlegt klopt inderdaad. Misschien een goede eerste stap, om eerst even over alles na te denken en mezelf de ruimte daarvoor geven, alvorens ik de stap maak voor zo een gesprek. Met de aanwezige frustraties kan ik geen deftig gesprek voeren zonder risico uit te barsten. Iemand vroeg of hij dan alleen naar feestjes gaat, nee hij weigert dan en laat het aan zijn ouders om daarvoor een excuus te bedenken. Extra : lijkt me niet nodig om nog maals te reageren op wie ik ben. Heb in mijn vorige post antwoord gegeven.
Het is zeker goed om er eerst over na te denken; en vooral je eigen emotie te laten zakken. Zodra we hoog in onze eigen emotie zitten kunnen we moeilijk mentaliseren over wat er in de ander omgaat en dat bemoeilijkt nogal het gesprek ik denk dat het in ieder geval kan helpen om iets meer sympathie te creeren door verstandelijk te weten dat het niet puur een persoonlijke aanval is op jou/jullie, maar dat je schoonouders ook pijn ergens om voelen. Ik denk dat jullie ook na moeten denken of jullie bij de individualistische cultuur willen horen, of ergens ook bij de collectivistische. Wanneer dat laatste ook een behoefte is zullen jullie dus ook keuzes moeten maken in belang van de hele familie (ook al komt het jullie niet uit) en niet alleen voor jezelf. Dit betekent overigens niet dat je dan je kinderen moet gaan verbergen en mee moet gaan in die absurde wensen van je schoonouders. Ik zou daar dan eerst het gesprek over laten gaan vanuit de pijn die jullie beide voelen. Ik wens je heel veel succes! Het is een lastige positie op deze manier, ik zie op mn werk als GZ-psycholoog veel kinderen van ouders die naar Nederland zijn gekomen en die worstelen met het feit dat ze met een been in de ene cultuur, en een been in de andere cultuur staan.
Jou verhaal vind ik wel bij mijn man passen. Ik pas meer in het individu systeem. En niet omdat ik egoïstisch ben, maar omdat ik weet dat er niemand van dat culturele gelukkig word. Als iemand oprecht om je geeft, accepteerd hij of zij jouw keus omdat het jou gelukkig maakt. Maar dat culturele kan ik echt niet mee. Jezelf onder laten gaan, om en voor niks. We zitten nou in 2019, we weten heus wel dat iedere jongere een relatie aangaat of het wel of niet mag van de ouders. En tjah om nu nog koppels van elkaar af te houden omdat ze niet aan jou wensen voldoen qua achtergrond, dan ben je echt niet goed bij je hoofd vind ik
Ik snap dat het voor jou niet past in deze tijd, maar voor jouw schoonouders past weer niet wat jij denkt. Dat men weet dat jongeren een relatie aan gaan betekent namelijk niet dat je schoonouders zich niet gekwetst kunnen voelen. Iedereen heeft een eigen manier van denken en kijk op dingen. Er is geen goed of fout en jullie zullen - als jullie een relatie met elkaar willen - beide water bij de wijn moeten doen. Elkaar in het harnas jagen werkt daar niet bij.
Bij mij kon je het krijgen zoals je het hebben wil. Ik besta niet voor jou? Prima, dan ga ik dus niet met je om. Je kan niet in mijn huis komen, want in jouw wereld besta ik niet en jij dus ook niet in de mijne. Ik ga geen rekening houden met jouw eisen waar ik wel en niet mag komen, want ik besta toch niet volgens jou? Vervolgens laat ik mijn man een FB aanmaken, zijn account trouwen met mijn account en zet ik er een (onherkenbare, dat wel) omslagfoto bij waaruit blijkt dat wij twee kinderen hebben. Of vermeld ik dat in de intro, of zo. En hoe je vervolgens aan je familie uitlegt dat je ze jaren hebt voorgelogen zal me worst zijn, want wij bestaan toch niet in elkaars wereld, dus doei. Maar goed, dat ben ik.
In Nederland is er geen wet die dat verbied. Maar aangezien je man ook ouder van je kinderen is zou ik dat alleen maar in overleg doen. Verder vond ik bovenstaand idee van Facebook ok. Hopelijk omarmt de familie jullie ongeacht wat je schoonouders er van vinden.
We hebben gister een best emotioneel gesprek gevoerd mijn man en ik en ook samen met schoonouders. Ze gaven aan het moeilijk te vinden en momenteel zelf persoonlijke problemen hebben dus op dit moment geen tijd hebben om dit erbij te nemen. Dus heb ik het facebook ideetje gebruikt. Mijn man vind het moeilijk en wilt ieder van ons pleasen. Zijn ouders, mij en de kinderen. Ik heb heel duidelijk gemaakt dat zolang ik niet in hun wereld besta, zij ook niet in de mijne. En als hij niet over straat durft omdat hij zijn ouders niet in een moeilijke positie wil zetten, bestaat mijn man ook niet in mijn wereld. Ook wil ik dan niet dat ze bij mij thuis komen of de kinderen gaan zien. Mijn kinderen gaan overal met mama en niet zonder. Als het voor de wet niet verboden is dan zal ik dat zeker doen. En de vader heeft in mijn ogen zeggenschap als hij ook zijn kinderen voor de wereld erkent en niet alleen op een stuk papier.
Super sterk van je meid! Hou dit vol. En als je het moeilijk vindt, zijn hier genoeg dames die je wel willen steunen!
Heel fijn dat ik hier me verhaal kwijt kan. Anders had ik misschien nooit geweten wat ik moet doen. Hoe makkelijk het al lijkt. Als je er eenmaal inzit echt pittig om eruit te komen.
Als ik het zo lees is het een hele vervelende situatie waar je langzaam ingerold bent. Zonder kinderen is de eis misschien wel vol te houden en als die er een al zijn, ga je verder op de weg die je al hebt u geslagen, maar die niet de goede is. Ik denk dat de ouders van je man het idee hebben dat ze hem niet goed hebben opgevoed en hier niet mee geconfronteert willen worden door de rest van de familie. Of omdat jij uit een andere cultuur komt (dit begrijp ik in ieder geval) bang zijn voor de reacties van de rest van de familie. Toch is het hun probleem en niet jullie probleem, het is vooral heel jammer dat ze geen vertrouwen hebben in hun eigen zoon, en dus niet openstaan om te zien hoe geweldig leuk hun schoondochter is. Ook dit ligt niet aan jou, maar is een tekortkoming van henzelf. Jij hebt er zo te horen alles aan gedaan om te zorgen dat ze je voor vol aan zouden zien, nu is het tijd voor jou om lekker jezelf te zijn en als ze je zo niet accepteren, zou ik je energie lekker steken in dingen die echt de moeite waard zijn. Veel sterkte