Klopt inderdaad. Ik heb een breed netwerk en kwam en kom regelmatig in het buitenland (ook voor familiebezoek). Bij jou is dat wellicht anders. Daardoor heb ik daar een bepaald beeld door gekregen. Geen idee of het klopt. Hier is alles ook niet perfect maar het systheem van huisartsen hier vind ik prima. Moet wel zeggen dat ik niet zo'n type ben dat zomaar naar een arts stapt. Zoals ik sommige mensen om de haverklap zie doen. Toevallig ben ik meerdere malen voor 1 aandoening in verschillende landen bij een arts beland. En in het buitenland kwam ik dan inderdaad altijd terug met (veel) medicatie of verwijzing naar (onzinnige) vervolgonderzoeken. Dat bevestigd mijn beeld ook.
Precies dit. Ik heb een jaar kindergeneeskunde gedaan, een jaar psychiatrie, ruim een jaar geriatrie. Een PhD + klinische ervaring in de dermatologie. Ik stuur bijna nooit een moedervlek naar een dermatoloog voor beoordeling, dat is huisartsgeneeskunde pur sang. Reflux is bijna zonder uitzondering door de huisarts te behandelen. De richtlijnen (van de kindergeneeskunde) bevelen daar ook geen aanvullende diagnostiek en vrijwel nooit medicatie voor aan, dus wat zou je bij de kinderarts moeten? De zeldzame ernstige gevallen daargelaten natuurlijk, maar die pikken we er wel uit. Martine Schrage is een huisarts die in Nederland en België heeft gewerkt en (naar mijn mening) vermakelijke columns schrijft over de verschillen, bijv: https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/touwtrekken-over-antibiotica.htm
Mijn ervaring met moedervlekken is dat de huisarts het zelfs beter weet. Schoonmoeder werd niet serieus genomen bij de detmatoog. "Omdat u zo ongerust bent halen we het wel weg, het zal echt niks zijn" Toen de uitslag kwam bleek het een melanoom te zijn.
Dat gevaar is er zeker, op een gegeven moment. Maar andere patiënten raken in gevaar als de dokter iedere week zijn spreekuur omgooit en afzegt omdat Jannie opnieuw belt en de dokter in allerijl naar haar wegspoedt terwijl het achteraf (weer) niets is. 5 Jannies in je praktijk en je kunt daarnaast geen andere patiënt meer helpen! Het is aan de patiënt om zijn klachten redelijk en eerlijk te presenteren en aan de assistente en arts om altijd alert te blijven op signalen dat het dit keer wel iets is, maar je gaat niet voorkomen dat mensen die erom bekend staan snel en veel te bellen (en dan telkens niet ernstig ziek blijken te zijn) een andere behandeling krijgen dan mensen die als nuchter bekend staan. Er zijn ook wel tuchtzaken over. Er staat me er 1 bij van een patiënte die veelvuldig belde met uitvalsklachten en dat was al jaren 'niks', ook na beoordeling neuroloog. Maar de laatste keer was het een herseninfarct en klaagde patiënte de huisarts aan. Natuurlijk zat die er op dat moment naast, maar ik vind het wel heel invoelbaar hoe die situatie is ontstaan, en ook een beetje debet aan hoe patiënte zich presenteerde..
Ik snap het heel goed, maar wilde wel even aangeven dat het potentieel een gevaar is. Dat er toch elke keer weer geluisterd moet worden aan de telefoon, en niet van het verleden uit moet gaan.
Helemaal mee eens. Het is ook niet makkelijk deze tijd om huisarts te zijn. Mijn vader is huisarts. Patienten zijn eerdaags brutaler en mondiger. 80 procent is gewoon psychisch van aard en daaruit voortkomend zijn klachten. Houdoe.
Inderdaad we hebben zo ontzettend veel psychische patiënten. Wachtlijst Parnassia 1 jaar !! POH ggz loopt vol en dan neemt de huisarts deze patiëntengroep onder zijn hoede en die prop je niet even tussendoor op 10 minuten
Toevallig nu in het AD een heel artikel over de dokters assistente. Ik kan me er zo in vinden, vandaag komt die bij ons in de wachtkamer op de rolkrant.
S zei gisteren: 'Mama, ik ken een hele lieve goede dokter!' Ik: 'o, wat leuk, wie dan?' S: 'Jij natuurlijk!' *met een dikke kus* Dus, het is officieel vastgesteld...