Wij zijn bijna 12 jaar geleden getrouwd. Wij waren bezig met een adoptieprocedure waarbij een veel voorkomende eis van praktisch alle landen was dat je getrouwd moest zijn en dan vaak ook nog een minimaal aantal jaren. Wij zijn dan ook 2 maanden na hierover gesproken te hebben , getrouwd. Uiteindelijk gestopt met de adoptieprocedure omdat dat toch niet bij ons paste, daarna nog pleegkinderen gehad 5 maanden en 3,5 jaar daarna na ivf zijn wij alweer 4,5 jaar erg gelukkig met onze dochter!
Ja wij zijn getrouwd. Ik was toen zo'n 6 maanden zwanger. Was een klein besloten feest met onze familie, hele mooie dag gehad. We wilden trouwen, maar het klein houden. Vonden het ook wel makkelijk dat we dan verder niet veel hoefden te regelen toen ons zoontje geboren was.
Vijftien jaar samen, twee kinderen en een huis. Niet getrouwd. We zien er beiden de meerwaarde niet van in. Maar ik noem hem wél gewoon 'mijn man'. Dat is hij ook, vind ik.
Getrouwd. Was handig met een huis kopen en alles gelijk geregeld voor kinderen en ik wilde graag dat we allemaal dezelfde achternaam zouden dragen. Ben zwanger getrouwd opmaandagochtend.
Niet getrouwd maar samenlevingscontract. Zou best willen trouwen maar het is ook niet echt een droom ofzo. Eigenlijk zijn we niet getrouwd omdat we niet zo goed weten wat we met die bruiloft aan moeten. Zijn zuid Italiaanse familie verwacht een bepaald soort feest waar ik niks op zit te wachten. Maar hij zou zich dan weer opgelaten voelen als we dat niet doen bla bla bla. Het enige wat ik eigenlijk vervelend vind is dat we daar dan wel aan worden gekeken alsof we maar half meetellen. Zijn moeder stelde mij ooit (ruim 6maanden zwanger van nr 3) voor als "la ragazza" het meisje van haar zoon. En dat kon ik eigenlijk niet zo waarderen. Ik noem hem wel gewoon mijn man. In principe hebben wij in het samenlevingscontract hetzelfde gedekt als bij een huwelijk.
Ja wij zijn getrouwd en alweer 19 jaar, we zijn getrouwd omdat we dit graag wilden en het voor ons gevoel echt compleet maakte. Ik zou het zo weer doen.
Wij gaan deze zomer trouwen. Omdat we allebei het soulmate gevoel hebben en omdat we dit jaar 10 jaar samen zijn. Daarnaast zou ik graag dezelfde achternaam willen hebben als mijn vriend en de baby als het geboren is Nog een voordeel: dan hebben we alles goed geregeld. We gaan het heel klein doen met alleen wat naaste familie en beste vrienden. Op maandagochtend gratis trouwen en daarna met iedereen uitgebreid brunchen in een tuin/boomgaard. Taart erbij en proosten maar!
Ja getrouwd. Wij wilden een kerkelijk huwelijk. Voor de gemeente vind ik niet zo boeiend, maar Gods zegen over ons leven samen vind ik wel belangrijk.
Ik wil juist inhaken op de achternaam. Ik wil niet zijn achternaam, omdat ik dan een eigendom ben. Ik wil juist zijn achternaam voor een eenheid van onze eigen familie. Ik heb zoals gezegd niet heel erg veel met de familie van mijn vaders kant, net zo min dus als mijn achternaam. Ik zie het ook absoluut niet als kritiek, maar er liggen veel verschillende gedachtengoederen achter waarom je wel de achternaam aanneemt.
Mensen verklaren mij altijd voor gek! Mezelf de hele dag opgelaten voelen, een soort van geleefd worden. De horror
Niet getrouwd. Heb die behoefte gewoon niet. Mijn ouders zijn ook niet getrouwd (heel vooruitstrevend voor die tijd ) en nog steeds heel gelukkig dus wellicht dat dat mijn visie ook kleurt. Iedereen die zegt: dan is “alles” geregeld, dat snap ik niet helemaal. Zo veel hoeft er toch niet geregeld te worden? Wij hebben een samenlevingscontract afgesloten toen we een huis kochten en we hebben twee keer de kindjes moeten erkennen. Denk dat je voor een huwelijk meer moet regelen . Dezelfde achternaam zou ik best leuk vinden maar ik merk in de praktijk dat dat vaak neer komt op een dubbele achternaam. (Op mijn werk kan ik bv. al niet eens geheel mijn eigen naam weglaten) En die dubbele naam, zeker niet onze namen met allebei tussenvoegsels, zit ik dan weer totaal niet op te wachten.
Wij zijn samen getrouwd, zonder iets of iemand. Heb het ook niet echt gedeeld met anderen, het was meer juridisch noodzakelijk. Zelf hecht ik er geen waarde aan. Na al die jaren samen en onze kinderen heb ik het niet zo nodig.
Wij zijn inmiddels 21 jaar samen en daarvan 15 jaar getrouwd. We wilden het allebei graag, maar vooral vanwege wat praktische zaken. We hadden al een kind en dat vond en vind ik nog steeds een veel grotere verbintenis dan een papiertje.
Ja getrouwd, omdat het makkelijk was. In gewone kleren naar het gemeentehuis en klaar. Was verder niemand bij en hebben het later een keer tussendoor verteld. We hechten er allebei geen waarde aan en hebben het ook niet gevierd/vieren geen 'trouwdag' (waarvan ik de datum eerst moet opzoeken).
ik ben toen ik 18 was onder dwang getrouwd, ga hier verder ook niet op in. Toen ik 25 was ben ik gescheiden. Ik wilde daarna nooit meer een partner en trouwen was al helemaal het aller-allerlaatste wat ik wilde. Maar zeg nooit nooit Een paar jaar na mijn scheiding ben ik mijn huidige man tegengekomen, en na 5 jaar samen zijn we getrouwd. Ook wij hebben voor ons huwelijk niet samengewoond, ivm ons geloof.
Ja getrouwd en de dag gevierd precies zoals we zelf zijn, lekker relax, precies zoals we zijn. Voor mij hoefde het niet perse, mijn MAN daartegen wilde het heel graag, de omgekeerde wereld