Getrouwd, geen aanzoek (ook hier zo’n man waar je van weet dat hij het wil maar dan vergeet door te pakken) Ik heb hem op n ochtend wakker gemaakt met de mededeling: die datum om die tijd gaan we in ondertrouw... toen was de rest zo geregeld. We hebben het met n high tea gevierd met onze naasten: mooie dag en alweer ruim 8 jaar geleden. Ik vind het vooral prettig dezelfde achternaam te dragen als hem en onze kindjes, bij ons thuis hadden we vroeger 4 verschillende achternamen; dat wilde ik niet hier.
En toch vind ik dat als je partner nou supergraag wil trouwen, dat je dat voor hem of haar over moet hebben. Je kunt het (qua) kosten zo gek maken als je zelf wilt. Ik heb bijvoorbeeld een vriendin en die wil heel erg graag. Man absoluut niet. Zijn vader is er tijdens het huwelijk met zijn moeder vandoor gegaan en heeft hen in zijn ogen laten zitten. Vooral voor zijn moeder vindt hij dat heel erg. Dus daarom, door het slechte voorbeeld, wil hij niet trouwen. Mijn vriendin heeft er veel verdriet van. Maar je kunt het toch ook omdraaien? Zelf wèl het goede voorbeeld geven naar je kinderen? Dat lees ik hier ook bij anderen. Dat het bij hen wèl werkt. En een ander iets dat ik hier lees: niet in de belangstelling willen staan. Dan hou je het toch superklein? Als je partner nou dolgraag wil? Dan zet je je daar voor één dag overheen? Of denk ik nou zo simpel? Voor sommigen is het echt een meisjes/jongensdroom.
Voor sommige mensen zegt trouwen nou eenmaal niks. Ik ga dat dan ook echt niet doen tegen mn wil in, alleen voor partner. Ook degene die wel wil trouwen kan het omdraaien toch? Waarom iemand zo pushen? Het feit dat wij 12 jaar samen zijn, 10 jaar samenwonen en een kind hebben, zegt toch zoveel meer dan een papiertje? De verbintenis is er ook dan hoor. Heb ik niet dezelfde achternaam als dochter en partner voor nodig.
Nee, niet getrouwd en ook niet van plan. Trouwen is iets van het geloof en ik mijd alles wat met geloof te maken heeft. Ik vind trouwfeesten ook helemaal niet leuk vriend weet hoe ik er over denk dus verwacht (gelukkig) ook geen aanzoek.
Ja, wij zijn getrouwd, 12 jaar alweer. Reden: geloof. Dus niet om de achternaam (ik heb bewust mijn eigen achternaam gehouden), om het feest (wilde ik niet, maar omdat mijn schoonmoeder zo graag wilde toch een etentje gedaan) of andere dingen die ik hier voorbij zie komen.
Vier je dan ook geen kerst e.d? Gewoon benieuwd hoor, want ik hoor vaak mensen zeggen dat het 'gewoon een Nederlandse traditie is', maar ik zie dit dus wel degelijk als iets van het christendom. Maar zelfs mijn zwaar communistische oma vierde wel kerst en pasen 'voor de gezelligheid', dat vind ik best vreemd.
We vieren kerst als in we gaan eten bij mijn schoonfamilie en delen cadeautjes uit. Maar hier staat geen kerstboom of -decoratie. Pasen niet. Zelf ben ik gedoopt en ik heb het doopkleedje nog in mijn kast hangen, maar dat is omdat mijn moeder jong gestorven is en dat het enige is wat ik nog van haar heb. Mijn dochter is bewust niet gedoopt.
Nee natuurlijk kun je het omdraaien. Maar je hoeft iemand niet persé te pushen als je heel graag wil. Je kan het ook in stilte heel naar vinden. Ik zie in mijn omgeving alleen dat als de één niet wil, het dan ook niet gaat gebeuren omdat er dan aan ‘bepaalde principes’ gehouden wordt. Geen consessies ook en dat vind ik gewoon een beetje gek. Voor mij betekent het ook iets doen wat een ander graag wil. Ik zie het ook niet als iets wat heel veel pijn doet ofzo waardoor het wel heel, heel, heel erg is. Maar dit baseer ik op m’n omgeving. Ik zit niet in die situatie. Ik wil graag, maar ga niet tot het uiterste om mijn zin te krijgen. Ik zie het ook niet zo simpel als ‘een papiertje’. Voor mij, en ik denk voor anderen ook soms, is het meer dat het het plaatje compleet maakt voor m’n gevoel. Dat mag ook. Net als dat ik het ook niet lacherig afdoe bij anderen die er zo hun redenen voor hebben om niet te trouwen. Ook prima als je dat beiden wil toch?
Dat is absoluut en als jullie beiden er zo instaan is het prima toch? Je bent volgensmij in een relatie omdat je aan elkaars levensgeluk wil bijdragen. Het kan dus zijn dat een huwelijk voor jou niet echt wat betekend maar wel voor je partner. Dan kan je natuurlijk gewoon zeggen we trouwen want ik wil jou graag iets geven wat je heel graag wil en voor mij boeit het allemaal niet. Andersom kan iemand een enorme aversie tegen het huwelijk hebben, misschien al eens getrouwd geweest, nare scheiding het koppelen aan geloof en daarmee dus liever een geregistreerd partner willen zijn of ubehaubt geen van allen. Omdat er wat is dat je echt echt een heel naar gevoel bij trouwen geeft. En dan denk ik dat je als partner die het wel wil een pas op de plaats moet maken. Ik merk dat ik het lastig vind om te zien hoe de hedendaagse maatschappij in zn algemeenheid omgaat met reltaties. Het is individualistisch, aan sex geen gebrek maar een oprechte langdurige relatie is niet gemakkelijk te vinden. Het heeft mij ongeveer 2 jaar daten gekost eer ik een leuke man tegenkwam. En zelfs als je dan iemand vindt waar je een leven mee op wil bouwen dan is de kans groot dat je iemand treft die zegt ja ik hoop voor altijd maar trouwen doe ik niet aan dat maakt het zo lastig als je weer uit elkaar gaat. Ik weet niet of mijn vriend nog zou willen trouwen. We hebben het er wel eens over gehad. Voor hem hoeft het niet zo nodig en ik zou het heel bijzonder vinden om te trouwen met iemand die perfect voor je is. De bal ligt bij hem, ik ga er niet om zeuren en bovendien is het bij ons nog veel te vroeg in de relatie om daar echt overna te denken.
Trouwen is iets van het geloof? Dat vind ik wel apart hoor. Ben zelf totaal niet gelovig, wel getrouwd en staat voor mij helemaal los van elkaar.
mijn definitie van een verloving is dat je dan ook daadwerkelijk plannen maakt voor een bruiloft. Officieel gezien duurt een verloving maximaal 1 jaar, je wordt gevraagd, je zegt "ja" en dan "moet" je binnen dat jaar trouwen, althans, zo is mij dit geleerd van huis uit. Een verloving waarbij de bruid het te vermoeiend vind om de bruiloft te gaan plannen en waarbij de bruiloft na 5 jaar nog geen begin heeft gemaakt om plaats te vinden vind ik zelf ook inderdaad geen verloving. De verloving is nl de periode een paar elkaar heeft leren kennen, tot overeenkoming is gekomen te gaan trouwen, de aanloopperiode naar de bruiloft toe dus. En die duurt normaal gesproken max een jaar.
Aangezien trouwen één van de sacramenten is, heeft het wel degelijk met geloof te maken. Ook als je een kind krijgt buiten het huwelijk is het volgens het geloof bastaard. Geen seks voor het huwelijk komt ook voort uit het geloof. Niet gelovig zijn en overtuigd atheïst zijn zijn twee verschillende dingen imo.
Jij denkt juist vanuit het geloof. Voor mij is er geen geloof, ik ken geen sacramenten en voor mij is een kind buiten het huwelijk ook geen bastaard. Geen seks voor het huwelijk? Wat heeft dat ermee te maken? Ja als je gelovig bent, wordt er verwacht dat je trouwt, maar dat maakt trouwen niet gelovig. Trouwen voor het gemeentehuis staat voor ons helemaal los van elk geloof. En verder is een atheïst iemand zonder geloof, dus wat mij betreft precies hetzelfde als iemand die niet gelooft.
Ik ben het met je eens! Ik vind het ook geen verloving dan; zeker niet als een ‘bruid’ het allemaal maar vermoeiend vindt. Maar dat jaar: bij mij was dat wel iets langer. Ben in juli ten huwelijk gevraagd toentertijd en het jaar erop in november getrouwd. Wel gelijk na de grote vraag een datum vastgesteld. Voor mij is een verloving als je daadwerkelijk een bruiloft concreet in het verschiet hebt. Niet zo van: de vraag wordt gesteld, ik zeg ja, we zien wel wanneer, misschien ooit...
Precies! Dat is ook mijn definitie van een verloving. en ja, een grotere bruiloft organiseren met alles erop en aan duurt tegenwoordig meestal langer dan een jaar. Dus dat is ook niet hoe ik het bedoel, dat het echt max een jaar moet duren (dat was vroeger wel zo), meer dat je dan vanaf het moment dat je gevraagd wordt ook echt wat gaat plannen zeg maar. Concreet plannen dus.
Geloof wat je wil. Ik ben een sterke atheïst en zal dus zonder schaamte verkondigen dat god niet bestaat. Mijn vriend is gelovig opgevoed, daarom dat ik die kennis heb. Hij heeft dankzij mij nu dezelfde gedachtegang als mij. Als je je er eens in zou verdiepen, dan zou je er niet zo lichtzinnig over gaan en beseffen hoeveel van onze gewoontes door de kerk zijn opgelegd die nu traditie zijn.
Niet getrouwd en ook geen plannen. We denken te verschillend over het huwelijk. Daarbij vind ik het een enorme voorbereiding en kostenpost voor 1 dag waarop je vaak geleefd wordt. Wij hebben een samenlevingscontract opgesteld toen we een huis kochten.
Haha serieus? Ik denk dat je jezelf nu iets te serieus neemt hoor. Lichtzinnig? Sterke atheïst? Volgens mij is zonder geloof, zonder geloof. Daarin heb je geen gradaties. Zoals jij hier overkomt , kom je niet over als een atheïst, maar als iemand tegen het geloof. Edit: het mag dan afgeleid zijn van het geloof, dat wil niet zeggen dat er nu, in deze tijd, nog altijd een directe link bestaat. Voor mij is een huwelijk voor de kerk gelinkt met geloof en anders niet.
Maar zulke dingen bespreek je toch ook al wel ergens in het begin van een relatie? Als je dan zo lijnrecht tegenover elkaar staat daarin, pas je misschien niet genoeg bij elkaar.