Wat is wijsheid...

Ik denk hoe jonger hoe beter, hij zal er dan het minste van meekrijgen/herinneren. Dat is toch wat ik over het algemeen aan ervaringsverhalen lees bij HG zwangerschappen.

Ik vind het knap dat je er uberhaupt over na durft te denken haha. Ik was wel klaar na HG en ppd ;D

 

Ik heb pas ppd gekregen na de tweede, maar als je wens groot is zou ik zeggen ga er voor. Beter nu ze nog jong zijn dan onthouden ze het minder goed. Let wel ze kunnen iets meer huilen dan anders omdat ze ook jouw gevoelens oppikken en niet goed weten hoe ze daarmee moeten omgaan. Hopelijk slaat je medicatie snel aan. (Ik ben zelf ook nog aan de medicatie net 2,5 maand geleden begonnen en gaat al stuk beter)

 

Ik heb zelf geen HG en hel van een zwangerschap gehad, wel lichte vorm van ppd en een bevalling die niet erg soepel en fijn verliep. (beeld: inleiding, dagen in het ziekenhuis, weëenstorm, ruggenprik met langzame ontsluiting en vlak voordat het wellicht toch een keizersnede zou worden, zette alles door)

Heb toen geroepen dat het wel jaren kon duren voordat ik wellicht ooit aan een tweede kindje zou gaan denken.. maar plots was daar een paar maanden geleden al een kriebel met een wat als..? heb nog een groot plek in mijn hart voor een tweede kindje en als ik mijn dochter zie, kan ik echt niet zeggen dat ze heel lastig is dus het zou in alles passen, genoeg ruimte thuis, man die het ook graag wil, financieel lukt het ook.. en ik begon zelfs te denken hoe kan dit (!) dat ik nu alweer een tweede zou willen?

Toch is die wens er en ik heb met mijn man alle voors en tegens besproken en ook al blijft het onzeker of het wel lukt, we gaan er toch voor.. wie weet zijn we wel jaren bezig en ik vind het een fijn idee dat als het mocht lukken, er een klein leeftijdsverschil is

Kortom, volg je hart en als je alles goed overweegt denk ik dat je het antwoord zelf zult vinden ♥

(Het is wel een andere situatie als waar jij doorheen bent gegaan dus ik snap dat het wellicht anders voelt maar ik hoop dat mijn verhaal je een beetje helpt)

Liefs!

 

Dat zal bij mij ook zo zijn, ik heb het verlangen daarom alleen nog met mijn man gedeeld en voordat ik iemand er van op de hoogte zou brengen, wilde ik echt zeker weten dat dit is wat we willen..
Ik verwacht ook veel reacties dat mensen me voor gek willen verklaren, maar daar luister ik niet naar. Ze zeiden dat ook al bij mijn eerste zwangerschap en ik ben nu super gelukkig met mijn dochter.. bedankt als je alles rustig op een rijtje zet, ook ivm je zoontje, dat het om jullie gaat en als jij/jullie het aan kunnen, dan maakt de mening van de wereld niets uit

Graag gedaan! ♥

 

Jeetje wat een heftige periode hebben jullie achter de rug! Wat naar! Fijn dat je nu weer wat opkrabbelt.

Ik begrijp dat je een soort van plaatje in je hoofd hebt, maar ja het leven is niet maakbaar en loopt soms anders dan je zou willen. Ik zou t je dan ook zeer afraden. Zeker omdat de kans dat het weer een Hg zwangerschap wordt vrij groot is en je (met een kindje onder de 1) nog niet weet wat je te wachten staat. Dat gaat zoveel drukker en bewerkelijker worden (tussen 1-2 jr is echt een taaie periode!) en dat ga je niet trekken met HG en je nog kwetsbaar voelen na je depressie. Dat wordt overleven, voor jou, je partner èn je kindje. Die is nog zo klein en ik denk dat hij liever een moeder heeft die beschikbaar en energiek is, waaraan hij zich veilig kan hechten (nogal belangrijk) dan een broertje of zusje vlak erop.. Ik ben het dan ook niet eens met wat hierboven staat (hoe jonger hoe minder erg het is). Tussen 0-4 jaar is zo’n beetje de belangrijkste periode in het leven van je kindje. Dan zal hij zicht hechten aan jou als moeder en wordt aangelegd hoe hij zichzelf en de wereld ziet. Je kan het zien als de basis, het fundament van zijn psychische gesteldheid. Een beschikbare moeder die er voor hem kan zijn en goed op hem reageert is dus heel belangrijk. Dat verdient hij ook toch? Op sommige zaken heb je geen invloed (zoals dat je depressief was), en je doet t zo goed als je kunt, maar deze beslissing neem je bewust en is dus belangrijk. Moederschap is soms ook moeilijke keuzes maken, ten koste van jezelf. Ik denk dat je dit niet leuk vindt om te lezen, maar ik zie in mijn werk helaas dagelijks de effecten van een onveilige hechting. Dus ik vind dat ik dat ook aan je moet laten weten, hoop dat je dat snapt.

Bij ons liep het overigens ook anders dan gehoopt, en oh wat vond ik dat moeilijk te verdragen! Maar achteraf ben ik heel blij dat ik eerst weer op de been was. En een wat groter leeftijdsverschil heeft zo z’n voordelen. Als alles goed gaat zitten nr 2 en 3 dicht op elkaar en dat vind ik (en ik heb geen Hg en geen depressie) al echt spannend moet ik zeggen, want dat zal zwaar worden.

Veel sterkte met je beslissing!

 

Vroeger wou ik altijd 2 kinderen (als dat mij gegeven was) , Na spannende zwangerschap met complicaties, vroeggeboorte en neonatologie periode was ik er helemaal van af. Genoeg geweest. 1kind is ook een zegen.

Na Emdr therapie durf ik het toch weer aan. Nu wel ruim 3,5 jaar later. Voordeel is op moment dat 2e zou komen ik aardig zelfstandig kind heb die ook naar de basisschool gaat dus voldoende tijd voor mijzelf en 2e kindje.

Belangrijkste is denk ik het gevoel dat je er wel weer aan toe bent.. Volg je hart..

 

@ts, ik zou je willen zeggen om je hart te volgen.
Zoals je zelf aangeeft is je ppd niet gericht op je kindje. Daarbij kan je psycholoog/psychiater je ook uitleggen hoe en wat met de hormonen en wat voor effect dit heeft op bijv je ppd.

Hier een ppd met angst en dwangstoornis, belangrijkste oorzaken een kraamtijd met een kraamverzorgenden die een paniekmiep was, een zwangerschap met hg en de laatste weken geen leven meer voelen van de baby waarbij er niet naar mijn gevoel geluisterd werd door de triage (eigen arts wel), de verschillende trajecten van de oudste bij jeugdbescherming vanwege een vechtscheiding waarbij rapportages naar rechtbanken niet overeenkwamen met hun eigen interne dossier. Beter uitgelegd uit hun interne dossier blijkt dat ex geen enkele afspraak etc na komt, geen medewerking verleend anders dan op komen dagen bij gesprekken, geen aansluiting zoekt bij zijn kind (bij begeleide omgang moest de begeleiding maar antwoorden op vragen van het kind en een sigaret roken was belangrijker dan tijd in het kind stoppen) en ga zo maar door, aldus de rapportage deed ik alles fout, werkte ik niet mee etc etc. Maar een onderbouwing is nergens te vinden of werd zelfs aantoonbaar bij elkaar gelogen. Buiten dat dit mijn oudste beschadigd heeft, heeft dit mij dus ook beschadigd. De rust daarin kwam toen ik al zwanger was en gedurende de zwangerschap heb ik er niet tot nauwelijks last van gehad. Die klap kwam pas toen mijn hormonen na de bevalling veranderde. (Voor de zwangerschap hormonen gehad)
Wij zijn ondanks de ppd wel weer aan het proberen, de vorige liet 4,5 jaar op zich wachten. Wel hebben we afgesproken pas weer richting zkh te gaan na de zomervakantie, mochten in principe gelijk weer terecht.

 

Hier geen ppd of HG, maar wel de hele zwangerschap bekkenpijn (zo erg dat ik met 16 weken niet meer kon werken). Onze wens was groter dan mijn angst voor een nieuwe zwangerschap. We zijn er dus onmiddellijk voor gegaan. Het was snel raak, maar ging mis. En ik vraag me geregeld af hoe ik het ging gedaan hebben nu, bekkenpijn en een peuter. Ik dacht dat ze al ging stappen tegen haar verjaardag, maar ze moet "nog steeds" gedragen worden. En nu vind ik het ook al behoorlijk pittig, de misselijkheid en een peuter die alle speelgoed in het rond gooit en ook graag aan mama hangt, het huishouden, werken.. Ik ben door het dolle heen dat ik terug zwanger mag zijn, maar was wel eigenwijs, want er zijn er maar weinig die het echt aanraden om zo kort opeen zwanger te worden. Vergeet niet dat een baby redelijk low maintenance is tov één-tweejarige.

Kijk vooral naar je eigen gezondheid, de aanhankelijkheid van je zoontje en de draagkracht van je vriend/man (als jij terug in het ziekenhuis beland, ppd krijgt, dan staat hij er helemaal alleen voor met àlles). Weeg dit alles af en kijk of het kleine leeftijdsverschil nog zwaarder doorweegt. Succes met jullie besluit.

 

Ik heb min of meer hetzelfde pad gevolgd. 6 jaar geleden een extreme vroeggeboorte meegemaakt van mijn tweeling, wij hebben na 3 weken neonatologie afscheid moeten nemen.
6 mnd later zwanger van onze 3e zoon, dit is goed gegaan, hij is nu 4,5 jaar en ik ben bijna 20 weken zwanger van een broertje of zusje. Vorig jaar heb ik therapie gevolgd in de hoop dat ik mij goed kon voorbereiden op een mogelijke zwangerschap, maar desondanks vind ik het zwanger zijn heel zwaar. Ik ben enorm onzeker, ik ben mijzelf niet en ik tel echt de weken af tot augustus, dan mag het kindje geboren worden.

We moeten soms onze verwachtingen aanpassen naar hoe het leven loopt en dat is soms lastig. Als jij een zwangerschap wilt aangaan, ga ervoor, maar doe het niet om aan dat plaatje te voldoen.
Mijn zoontje leeft heel lief mee met de zwangerschap, hij kijkt erg uit naar een broertje of zusje en dat maakt een leeftijdsverschil van bijna 5 jaar ook weer heel leuk! Hij gaat naar school en begrijpt het als mama moe is of verdrietig.

Wat ontzettend vervelend dat je man met een burn out thuis zit. Als ik iets kan meegeven is het wel dat je achterban volledig inzetbaar moet zijn. Dus heel verstandig om nog te wachten en geniet intussen van alle stappen die jullie kindje maakt. Het is allemaal bijzonder en gaat zo snel voorbij.