Wel herkenbaar helaas. Hier vroeger 3 echte goede vriendinnen . Konden gewoon altijd binnenlopen bij elkaar en dus vaak contact en ook echt overal over kunnen praten. Helaas alle 3 verhuist en ondanks dat ik het echt probeerde is het toch helaas verwaterd . Nu wel nog een vriendin maar die is vorige week ook verhuist . En het moest al altijd van mij uitkomen . Als ik 3 maanden niet zou bellen zou ik ook niks horen . Merk hier helaas dat een paar kennissen hier enkel contact zoeken als ze wat nodig hebben .zo jammer. Had ook gehoopt dat het via school ofzo makkelijker zou gaan om leuke contacten op te doen . Maar wat jij ook zegt er komt dan weer geen wederuitnodiging. En ook het altijd maar druk druk. Ik kan mij hier somd best aan ergeren . Dan stel ik een etentje voor met een vriendin en dan word er al gezegd oh maar het kan helaas niet voor mei want zit volgende maand echt helemaal vol. Ze heeft geen kinderen en werkt 3 dagen per week. Blijkt dan dat ze 3 weekenden een verjaardag per weekend heeft en het vrije weekend graag met vriend wil zijn en door de weeks wil ze liefst savinds met vriend chillen in haar eigen woorden. Zou zo graag eens iemand kunnen bellen en zeggen van goh zullen we vanavond of morgen gezellig afspreken.
Ja als je dat zelf fijn vindt dan is het helemaal goed. Maar ja de kans is inderdaad klein dat je dat allemaal in 1 persoon zult vinden ja.
Ooh ook echt zo herkenbaar! Zo is dus 1 van mijn vriendinnen. Dat moet altijd 3 maanden van te voren gepland worden. (Ook geen kinderen wel een drukke baan) maar dat ze dan zo lang niet kan komt door haar drukke sociale leven. Het is heel gezellig als we dan 1x In de zoveel tijd afspreken, maar zelf vind ik het gewoon jammer. Tussendoor spreek ik haar ook bijna niet. Dat je dan na zoveel maanden even alle ins en outs krijgt te horen.. daarbij is ze ook verhuisd. Dat heeft ook niet echt geholpen. Maar ja ik herken het heel erg. En die andere vriendin die zie ik ook maar af en toe. Leuke vriendin en is altijd gezellig. Maar ik mis het gewoon om vaker contact te hebben met iemand. Waarmee je alles kunt bespreken op ieder moment van de dag bij wijze van. Tja het blijft ergens een moeilijk iets..
Ik had dat ook.. sinds ik hier woon (nu 7 jaar) voelde ik mij eenzaam zonder vriendinnen. De rest bleef achter waar ik woonde. Meer dan uur rijden. Al mijn school vriendinnen zie ik niet meer. Zat er lang super erg mee tot dat ik er meer vrede mee had. Toen kwam ik hier iemand tegen per toeval en dacht weet je ik zie wel. Klikte goed en kan mijn verhaal bij haar kwijt en zij bij mij. We zien elkaar niet veel al woont ze niet ver uit de buurt. We zijn beide druk en proberen zo af en toe af te spreken. Ik ben nog wel veel onzeker en voel me vaak niet goed genoeg als vriendin. Vriendschap moet echt groeien. Ik ben heel blij met haar en zij is eigenlijk ook de enige vriendin waar ik veel mee deel, veel persoonlijke dingen. Verder wel wat app contact met andere ‘vriendinnen’ maar oppervlakkig en zie ze nooit meer vanwege afstand.. je kunt je er zo verdrietig door voelen en eenzaam.
@Nic1976 nee dat niet.. tilburg @Niveah Ja moeilijk is dat he.. Ik heb ook wel periodes dat ik denk van dan maar niet. Ik weet aan wie ik wat heb en ik focus me vooral op mijn gezin en familie. Maar toch blijft met vlagen een soort van gemis terug komen. Ik herken deels de onzekerheid wel. Ik maak op zich makkelijk oppervlakkig contact, maar ik kan me ook gereserveerd opstellen uit een soort van zelfbescherming. Zo had ik bijv eerst n goede klik met iemand die ik kende van de peuterspeelzaal. Zoontjes speelden leuk samen, maar nu zitten ze op de basisschool, heeft zij met heel veel moeders contact en lijkt mij niet meer zo nodig te hebben Heb al eens gezegd dat we binnenkort weer eens moeten afspreken maar er komt niks van. En bij de poort heb ik al een paar keer het gevoel gekregen dat ze me een soort van "afpoeierde" maar ja ik zeg al, dat is mijn gevoel. Wat dat betreft trek ik me dingen ook snel te veel aan en ben ik van binnen (te) gevoelig..
Ja dat herken ik heeel erg! Is zo moeilijk... ik durf soms ook niks te zeggen. Niet omdat ik niet wil maar bang ben dat ze mij niet willen spreken ofzo. Ik heb me erbij neergelegd en ben druk met de kinderen. Ik snap jouw gevoel betreft die moeder. Ik zou dat gevoel ook heel erg hebben. Wil ze niet meet afspreken of? En op schoolplein praat ze niet meer gezellig met je?
Ik begrijp je heel goed hoor! Ik ben nu 31 en pas sinds een jaar een echt goede vriendin. Wat voor mij echt heeft gewerkt, is weer te gaan werken. Ik ben een bewust alleenstaande moeder en ik vind het heerlijk om met mijn meisje te zijn, maar ik werd gek van eenzaamheid. Ik ging werken zonder verwachtingen, en geprobeerd vriendschappen te sluiten. Uiteindelijk werd dat dan niks en raakte ik teleurgesteld. Tot ik een collega ontmoette en we een directe 'klik' hadden. Zoals iemand hier al eerder zei: het is een beetje als de ware ontmoetten, je moet gewoon net die klik voelen. Wij zien elkaar ook niet vaak (we werken nu allebei ergens anders) maar we proberen meerdere keren per week te bellen en appen. Wat bij mij erg werkte is meer over mezelf los laten bij haar, persoonlijke dingen vertellen. Zo kreeg zij ook het gevoel dat zij dit ook bij mij kwijt kan. En nog een heel simpel trucje: lekker samen gaan stappen bijv. dan deel je echt een avond lol en gek doen samen.
Bijzonder dat zoveel mensen vriendschap lastig vinden. Zelf zou ik juist graag een vriendin hebben om af en toe wat leuks mee te doen. Mijn beste vriendinnen zijn de laatste jaren erg veranderd en we hebben alleen nog maar zware gesprekken. Ze hebben geen behoefte om eens te gaan shoppen, uit eten, avondje sauna of zo. Ze zijn erg in een soort persoonlijke ontwikkeling en zijn alleen nog maar daar mee bezig en willen alleen daar maar over praten. Ik zit blijkbaar in een hele andere fase nu, we groeien compleet uit elkaar. Terwijl ik zo graag eens gewoon iets leuks zou doen. Mijn man gaat om de haverklap met vriend en uit eten, dagjes weg, zelfs op vakantie, hij sport in een team. Ik heb geen hobbies of bezigheden buiten werk en gezin, dus lastig om dan iemand te ontmoeten. Weinig energie en vrijwel geen tijd over om lid te worden van een clubje of zo. Ik zou ook niet weten wat, ik heb al zo lang niets voor mezelf gedaan dat ik niet eens meer weet wat ik leuk zou vinden haha. Ben ook nog eens vrij verlegen, een beetje stug bij vreemden en onzeker, dus dat helpt ook al niet.
Nou het voelt gewoon anders dan voorheen. Eerst waren we altijd een tijd aan het kletsen. Dan kwam ik er haast niet van af bij wijze van. En nu maken we nog wel gewoon een praatje, maar zodra school is begonnen of uit is, is ze zo goed als meteen weg. En ik heb dan al een paar keer gezegd van we moeten weer een keer afspreken, dan zegt ze ja moeten we echt doen. En dan komt er niks van. Misschien ik dan zelf ook niet concreet genoeg. Maar ik zie dan wel op Facebook dat ze dagjes weg gaat met andere moeders van school. Dus ik denk dat ze dan gewoon andere prioriteiten/voorkeuren heeft ofzo.
@Bloem2310 wat fijn dat jij een goede vriendin hebt gevonden!! Ja ik heb er zelf ook wel een aandeel in natuurlijk maar ik vind het soms gewoon moeilijk. Ik ben tegen de vriendinnen die ik al lang heb ook altijd wel eerlijk over alles. Maar ik krijg niet het gevoel dat dat andersom ook zo is. Alsof ik vaak een gefilterde versie krijg ofzo. En vorig jaar had ik ook goed contact met iemand van school, die is ook altijd wel open over haar problemen etc.. nou ja het komt er op neer dat het voor mij soms voelt dat ik goed genoeg ben wanneer iemand me nodig heeft en daarna hoor ik dan zo goed als niks meer Maar zij weten niet dat ik me dan zo voel..
@Luppy ahh ja moeilijk is dat dan. Ik herken het stukje wel van dat je niet goed meer weet waar je de contacten op moet doen. Ik zei dat laatst ook nog tegen mijn vriend. Hij heeft echt al jaren dezelfde hobby/sport en daarbij dan ook tegelijk zijn contacten. Dat zou ik nou ook wel willen. Maar ik kan gewoon niks bedenken wat mij leuk lijkt en wat nu in ons tijdschema past Maar wat lastig dat je vriendinnen allemaal zo serieus in het leven staan zeg. Dat zou ik ook niet leuk vinden. Het fijnste is natuurlijk een combinatie van die 2 dingen. Dus lol kunnen maken maar ook serieuze gesprekken kunnen hebben.
Ik herken er wel wat in, ik heb een hele goede vriendin maar die woont helaas 30min hier vandaan en kan niet snel zeggen ik kom ff een bakkie doen ik zit altijd met de schooltijden van de eerste.. In het weekend zien we elkaar wel vaker. Ik mis een vriendin voor door de weeks waar je ff lekker koffie mee drinkt of even snel de stad in duikt zo onder schooltijd. @Cookiedough , wij wonen ongeveer 10 min van Tilburg
Vervelend dat je het zo ervaart. Het kan denk ik best zo zijn dat je het gemis ook extra ervaart doordat je niet werkt. Toen ik 3 jaar lang niet werkte had ik veel meer behoefte aan contacten dan nu. Nu heb ik prima vriendinnen die ik regelmatig zie, maar zij werkten toen allemaal, mijn moeder kan ik wel onder de noemer 'beste vriendin' scharen, ik heb veel contact met haar, maar ook zij werkte gewoon de hele week. Als je werkt, heb je sowieso vaak veel overeenkomsten, je kiest niet voor niks hetzelfde beroep. Ik heb best wat collega's gehad met wie ik dikke vriendinnen had kunnen worden, we zaten zó op 1 lijn. Maar van mij uit gebeurde dat nooit, omdat ik het echt druk genoeg had (tja, sorry, zo is het leven nu eenmaal ), met mijn vriendinnen, familie en gezin. Misschien wel goed om eens rond te kijken of er mogelijkheden zijn?
Ja dat bedoel ik dus ook een beetje met intensiever contact. Dat het allemaal wat spontaner kan en niet een maand van te voren moet worden vastgelegd. Oh dat is vlakbij dan je mag me altijd pben als je wil
Ja dat is ook wel zo hoor. Als je werkt hou je toch minder tijd over voor andere dingen en tegelijkertijd doe je daar ook contacten op. Maar zolang het financieel kan wil ik thuis bij de kinderen zijn tot de jongste naar school gaat.
Wat een vaag persoon! Dit ligt echt niet aan jou maar aan haar! Jammer dat er mensen zijn die daar misbruik van maken en alleen naar je toe komen als ze wat nodig hebben!
@Niveah ja nu heeft mijn vriend in het verleden wel een keer een opmerking gemaakt wat haar niet echt aan stond blijkbaar. Want toen ik vroeg hoe het kwam dat ze toen bijna niks meer liet horen, benoemde ze dat. Toen heb ik ook gezegd van ja maar wij zijn 2 individuele personen met een eigen mening. Je kan mij toch niet aankijken op de mening van mijn vriend Daar was ze het wel mee eens, maar vanaf toen is het wel veranderd..