@Isadora heel veel sterkte de komende tijd. Wij zijn in januari van ons zoontje bevallen met 15+2, die had helaas ook geen vriendelijke toekomst voor zich. Dochter was net 2 geworden en snapte er niet echt wat van. Sinds 12 weken wisten we dat er iets niet goed zat, wat precies konden we alleen maar gokken totdat de vernietigende uitslag van de vlokkentest binnenkwam. Die tijd tussenin hadden we ingezet om te bedenken wat we wilden, of juist niet en hoe we hier mee om moesten gaan. Inmiddels anderhalve maand verder, hij wordt zeker gemist maar het is goed zo, als leven een lijden moet wezen dan kan mn moederhart huilen maar moet ik toch een keuze maken uit liefde. Waar wij dachten de keuze te moeten maken bleek na de bevalling dat hij al gekozen had, dag voor de bevalling is hij overleden en heeft van de wee-opwekkers en alle toeters en bellen niks meer gemerkt. De dag zelf wilde ik ook geen echo, er was maar 1 uitslag die ik wilde weten en dat was dat t hartje al gestopt was voordat de inleiding begon al t andere had t alleen maar zwaarder gemaakt. Dus dat hij de dag ervoor al overleden was, in alle rust, wisten we pas na de bevalling. We hebben wel wat foto's en ik heb digitaal een boekje klaar staan en zn koffertje netjes ingepakt van de week. Zn vlindertje staat in de woonkamer. Door de afwijking (hygromacolli) is geen enkele foto geschikt tot ongeveer 16 jaar. Ik ga op basis van de echo's en de foto's proberen een tekening te maken zonder de afwijking zodat ik wat heb als mn dochter vragen gaat stellen en ze nog te jong is voor de foto's. Naam van ons zoontje valt nog vaak genoeg, soms nog een traan maar ik hou me maar vast aan de gedachte dat we een klein waakengeltje bij ons hebben. Het zijn klote dingen en helaas de keerzijde van de kans op nieuw leven. Inmiddels gaan wij voor poging 3 omdat de klok tikt en ik nog 13 mnd heb voordat t definitief kansloos wordt (vanaf 35 in onze familie is t over).
Pfff Vero wat een heftig verhaal. Sorry dat ik nu pas reageer.. Ik had het heel druk. M'n zoontje was afgelopen dinsdag jarig en met z'n feestje en kinderfeestje had ik veel om te regelen. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen.. Het lijkt me verschrikkelijk dat je voor nu nog geen foto's hebt waar je met je dochtertje naar terug kan kijken (ik had de aandoening wat je opnoemde even opgezocht) ik hoop dat je een mooie tekening kan maken. 2 jaar is ook nog best een lastige leeftijd om uit te leggen waar haar broertje gebleven is en wat er gebeurd is. Mijn zoontje was nog 4 toen z'n zusje geboren is en hij weet dat ze een sterretje geworden is. Hij snapt ook waarom ze niet meer in mijn buik zit enzo. Dat maakt het iets makkelijker om te bespreken. Ik denk dat het een mooie gedachte is dat je zoontje zelf gegaan is en niet dat je hem nog een hoop hebt "aan moeten doen". Ik ben op een maandag ingeleid en ik moest de zaterdagavond ervoor een pil innemen thuis die alles in gang ging zetten. Ik heb echt lang met die pil in m'n handen gezeten voordat ik hem nam..het voelde alsof ik haar dood gemaakt had (ook al weet je dat alles wat je doet de beste keuze is) Dan lijkt het me juist iets om troost uit te halen dat jullie zoontje zelf al is gegaan.. Hij zal voor altijd bij jullie horen. En ik hoop dat de pijn ooit iets zal verzachten.
Ze vraagt er gelukkig nog niet om, maar hoe lang dat nog duurt weet ik niet. Ze is momenteel helemaal verknocht op baby's en is daar ook super super lief voor. Poppen krijgen drinken, luiers, bumba uitleg, knuffels en speentjes en worden vol trots door t hele huis heen gecrosst. Van mij heeft ze t niet, afgelopen weekend gaf ik voor t eerst een flesje aan dr neefje (6mnd), normaliter ziet zij me (naast voor haar bezig te zijn) eten koken, huishouden, klussen en hooguit haken. Al dat poppenspul komt bij oma vandaan, van mij kreeg ze van de week hulpdienst autootjes. Het blijft nog lastig en vooral een gemis wat je nauwelijks met iemand kan delen, laat staan iemand die t snapt. Misschien maar goed ook, zou wel erg veel verdriet in de wereld zijn als we allemaal ervaringsdeskundigen waren. Tekening valt erg tegen, ik loop elke keer vast. Mn handen doen niet wat ik wil en portret tekenen is al niet echt mn afdeling. Heb nu maar om tips gevraagd, zal t toch zelf moeten tekenen maar ik mis de handige trucs.
Het is vreselijk, maar waarschijnlijk zal ook ons kindje een sterretje gaan worden... De NIPT heeft uitgewezen dat er een afwijking is en dat het kindje hoogst waarschijnlijk het syndroom van Down zal hebben. Omdat zelfs in een milde variant dit betekent dat er levenslang zorg en begeleiding gegeven zal moeten worden en in een zware variant nog veel meer zorgen met zich meebrengt, hebben wij de moeilijke beslissing genomen om, als we 100% zekerheid hebben, de zwangerschap af te breken. Het is ontzettend moeilijk om hier over na te moeten denken nadat we afgelopen december onze gezonde dochter verloren hebben. En het is nog veel moeilijker omdat het nog een tijd duurt voor een vruchtwaterpunctie uitgevoerd kan worden om de zekerheid te krijgen dat het down is... We zijn helemaal lamgeslagen door dit nieuws...
Ik schrik hier echt enorm van en typ dit dan ook met tranen. Nog maar net heb ik je gecondoleerd maar ook met je mooie dochter en nu dit. Wat enorm verdrietig en angstig nieuws! Ik hoop dat je relatief snel het nieuws weet en als dat afbreken betekend, wil ik je alle kracht van de wereld toewensen. Wat een verdrietige situatie :’( veel sterkte!