Heel eerlijk? Mijn trots zou niets minder zijn en de liefde ook niet. Als mijn kind vraagt om wat tijdelijke ruimte, om zelf te acclimatiseren, moet dat gewoon kunnen. Want hoe egoïstisch t’s wordt neergezet, zo zou ik het ook egoïstisch vinden van mezelf als ik die gevraagde ruimte weiger te geven uit eigen belang.
Maar ze blijven toch niet de hele dag hangen ? Ze willen gewoon even naar hun kleinkind kijken Ze zijn waarschijnlijk ontzettend trots en blij Ik snap ook niet dat je dit zou willen hoor maar ik was met alle drie kinderen ontzettend makkelijk En de eerste week bijzonder... tja alles met je kind is bijzonder en dat kunnen delen met mensen van wie je houd is dan alleen maar mooier
Mij lijkt die eerste week ook bijzonder. Maar als mijn kind me later zou vertellen dat ik de eerste week niet welkom ben zou ik me echt heel erg aan de kant gezet voelen. Die eerste week blijft net zo bijzonder als je je ouders een uurtje laat komen, desnoods een dag nadat je bevallen bent.
Dat snap ik, en vind ik ook grootmoedig van jou. Ikzelf zou het uiteraard ook respecteren, maar ik zou me echt gekwetst voelen en bedenken dat de band dus kennelijk niet is zoals ik dacht dat ie was. Ik zou dus ook op mijn beurt behoudender worden met persoonlijke dingen delen vrees ik. Heel eerlijk.
Nou je zet een bepaalde toon he in jullie band met beide ouders. Een kindje krijgen is bij mij de belangrijkste gebeurtenis in mn leven geweest, en hoe zou het voelen als jouw kinderen later je niet willen betrekken bij hun belangrijkste gebeurtenis? Jullie worden niet alleen ouders, zij worden grootouders! Hun kinderen krijgen een kind. Mijn moeder vond dat echt heel bijzonder zei ze. En wij vonden het heel fijn en bijzonder om dit met onze ouders te delen. Ik zou de mensen met open armen ontvangen.
maar dit zijn blijkbaar de gevoelens dus die het oproept... misschien hebben jullie daar eigenlijk gewoon niet aan gedacht, niet bij stilgestaan. Dan kan ook! Maar misschien ben je nu wel voorbereid- wat het met mensen kán doen. En wat andere al zeiden; over het willen pronken. Als het ineens na de geboorte wél zo voelt- maar de ouders zijn gekwetst- zou je ze dan wel bellen? Kom toch maar? Veel cliche's over bevallen en de kraamweek etc zijn zo waar.. dingen die je nu zegt: Dat ga ik écht niet doen, doe je straks ook (natuurlijk niet alles en niet iedereen) . Omdat het allemaal zo anders voelt als jullie ukkie er is. Maar denk gewoon eens na over een middenweg... of leg dit neer bij de ouders en kijk waar zij als middenweg mee komen. Als jullie hiervoor openstaan.
Zonder heel erg nuchter te willen zijn, wil ik je meegeven; romantiseer die eerste week niet. Natuurlijk is het bijzonder, maar je bent ook moe en je moet wennen aan het nieuwe leventje, dan is raad van je eigen moeder soms heeeeel fijn. En je bent straks zo trots dat je het alleen maar leuk vind om jullie kindje te delen. Spreek met de kraamhulp af dat de bezoekjes kort zijn, maar ik adviseer je ze niet volledig buiten te sluiten.
Mooi dat dit ook zo kan worden besproken, dankjewel want ik snap jouw kant ook goed. Wat zou het maken dat je daaraan twijfelt? Het is denk ook de boodschap die het doet. Als mijn kind zegt, mam we zitten niet op je te wachten die week. Ja. Au. Veel au. Maar zou het gaan om een stukje onzekerheid en niet weten hoe je reageert op alles, en dus om ruimte vragen. Dat zou het voor mij makkelijker maken. Snap je?
Ik zou ergens de eerste 2 dagen en half uurtje per setje ouders inplannen en dan aangeven dat je echt een heel kort bezoek wil. Langere bezoeken pas na een week.
Misschien zou je t ze eerst eens moeten vragen wat ze er van vinden. Als ze je dan begrijpen is t makkelijker om t te doen zoals jullie t willen. Als je merkt dat ze echt heel teleurgesteld zijn kan je altijd je plan nog aanpassen en ze een uurtje laten komen op de eerste dag.
Daar vind ik het op neer komen als je je zodanig gekwetst voelt, dat de band veranderd door zon vraag. Dan klopt er iets niet. Of je schaalt je positie te hoog in, of je claimt iets wat niet per definitie is. Dat vind ik dubbel hieraan. Het verhaal gaat twee kanten op. En ondanks dat ik het echt begrijp dat het zo kan voelen, snap ik het ergens ook weer niet.
Mijn moeder zegt altijd dat het kind van je kind dubbel je kind is en dat je daar dubbel van houdt. En ik zie dat en ik voel dat als ik naar ze kijk. Ik denk dat je daar over na moet denken voordat je ze vertelt dat ze pas na een week mogen komen kijken. Overigens heb ik een geweldige moeder en als ik tegen haar zou zeggen dat ze pas na een week zou mogen komen kijken zou ze geen onvertogen woord erover spreken, ze zou het accepteren en met net zoveel liefde na een week komen kijken, maar misschien heb ik niet een standaard moeder.
Misschien kan je met je ouders bespreken dat je hierover denkt..Bijvoorbeeld vragen aan je moeder hoe zij het ervoer de eerste week, wat ze fijn vond en wat ze achteraf anders had gedaan. En dan zeggen dat jullie spelen met de gedachten om de eerste week alleen met z'n drieën te zijn. Je ziet dan meteen haar reactie, en wie weet heeft ze goed advies. Hoe het op het moment na geboorte is en waar je dan behoefte aan hebt, is moeilijk te voorspellen. Wij hebben de eerste 3 uur na geboorte niks van ons laten horen. Wetend dat ouders en schoonouders binnen 10 min aan bed zouden staan. Daarna, toen ik weer wat opgekikkerd was, wilden we zoontje dolgraag laten zien. Binnen 15 minuten was iedereen weer buiten en hadden we de avond voor onszelf. In de kraamweek vond ik bezoek van ouders en schoonouders prima en heel fijn. Het delen van geluk, maar ook ervaringen en onzekerheden. Ouders staan toch dichterbij dan kraamverzorgster. Daarnaast namen ze ook vaak eten mee, heel handig! Verder bezoek, buiten ouders, hoefde ook niet zo erg. Succes met de keuze maken. Van gedachten veranderen kan natuurlijk altijd nog.
Die ruimte weigeren te geven zou betekenen dat ik alsnog toch voor de deur ga staan he? Ik vind het echt maar dom gezeik. Zij worden voor het eerst grootouders, laat ze een kwartier naar hun kleinkind kijken man, wat maakt dat nu weer uit, ze blijven geen week logeren of zo
Misschien dan iets water bij de wijn doen? Laat je ze vlak na de geboorte beiden langskomen voor beschuit met muisjes en vraag je daarna rust. Vlak na de geboorte ben je toch nog zo moe dat je amper in de gaten hebt gehad dat ze langs zijn geweest, hahahah
@Jamburger Maar hoe zie je het voor je als je bevalling niet geweldig verloopt en je kindje bijvoorbeeld opgenomen moet worden. Zijn ze dan wel welkom om dingen te doen/regelen? En bij een eventuele tweede, zijn ze dan welkom om te helpen met je eerste kindje?
Ik kan me best goed voorstellen dat je rust wilt na de bevalling. Maar helemaal als je net bent bevallen en de kraamverzorgster is er, dan blijven ze echt niet lang. Bij ons kwamen ze maar een paar minuten kijken en zagen toen ook wel dat ik rust nodig had. Maar die paar minuten waren zó bijzonder! Ze hebben mijn eerste nog helemaal niet vastgehouden (ze lag op mijn borst), alleen maar gekeken. En zó trots! En wat was ik weer trots dat zij zo ontzettend trots waren! De rest van de familie kwam pas veel later en dat was ook prima, die hoeven niet direct vooraan te staan. Bij de tweede, die ‘s avonds is geboren, hebben we gewacht tot de volgende ochtend met het bellen. Maar onze oudste sliep toen bij mijn schoonouders. Die dus de hele nacht in de zenuwen hebben gezeten of het wel goed was gegaan met ons. Dat vond ik achteraf zo vervelend voor ze! Bij de derde die ook ‘s avonds kwam twijfelden we dus geen moment en hebben ze toen alles achter de rug was (rond 23u) een paar minuten laten kijken. Met vijf minuten waren ze weer weg, echt, langer dan dat duurt het niet.