Die eerste week is bijzonder, maar hier was het ook een week vol pijn, emoties en slaaptekort. Mijn ouders en schoonouders die op bezoek kwamen hebben die week niet minder bijzonder gemaakt. Beide oma’s waren er toen we thuiskwamen uit het ziekenhuis en waren bij de eerste ontmoeting tussen broer en zus. Ik vond dat geen probleem en juist heel bijzonder.
Ik vind het onnodig kwetsend en eigenlijk ontzettend jammer. Je beschadigt echt de band tussen je ouders en je schoonouders en over de telefoon is helemaal laf! Ik snap het cocoonen heel erg, maar wat is een uurtje, 2x in de eerste week? Bespreek jullie plan; dat jullie de eerste week heel bijzonder vinden en hoe je ouders dit zien? Welke verwachting hebben zij? Dan kan je van daar uit verborduren en wellich zoals eerder gezegd is, heb je ze wel heel hard nodig en dan zeggen misschien wel; je wilde toch alleen zijn....
Ik kan me helemaal voorstellen dat je je zo voelt TS. Natuurlijk kijk je uit naar coconnen en heb je helemaal geen behoefte aan andere mensen die aan jouw pasgeboren baby zitten. Maar bedenk je wel dat zodra het mooiste kind ooit is geboren, je dit heel graag zou kunnen willen delen. Dan kan je je zomaar heel anders voelen. Ik zou op voorhand helemaal niet zeggen dat je het pertinent niet wil. En hoewel het jullie kind is, kan je dit eigenlijk niet maken. Voor hen is het bijna net zo bijzonder.als voor jullie. Ik zou ze laten komen en dan melden dat je nog niet helemaal herstelt bent en ontzettend moe bent en nadat je je baby hebt laten zien (laten vasthouden hoeft niet eens, als de baby slaapr kan dat vaak ook niet) lekker naar boven gaan met baby om te rusten. Dat kan je vooraf ook met de kraamhulp bespreken. Mocht je het niet durven zeggen, kan zij jou of je ouders daarin sturen. Of hen letterlijk de deur uit sturen, mochten ze veel te lang blijven plakken.
Ik ken iemand die dit echt gedaan heeft. Ook voor een week. Laat ik het zo zeggen: het contact heeft een tijd op een heel laag pitje gestaan, terwijl het daarvoor wel goed was. Die ouders waren enorm bezeerd en hebben na die week nergens meer moeite voor gedaan. Uiteindelijk zijn de kraamvrouw en vriend met hangende pootjes naar de grootouders gegaan en hebben excuses gemaakt. Maar het kwaad was al geschied natuurlijk.
Ik denk ook dat je die eerste week ernstig romantiseert! Wij zaten de eerste drie ochtenden met smart op de kraamhulp te wachten omdat we geen idee hadden wat we moesten doen met ons huilende mannetje . Is ook héél bijzonder als je het zo wilt bekijken... Die eerste week is ook gewoon keihard afzien. Dikke kans dat je met hechtingen zit, kraamtranen en al eerder genoemd, die kraamhulp is om 16.00 uur de deur uit. Het was zó ontzettend fijn dat mijn schoonmoeder de hele week eten kwam brengen! Dat m'n moeder boodschapjes meenam! Ja, het is een bijzondere week maar het blijft net zo bijzonder als je (schoon)ouders even langs mogen komen en wie weet ben je wel ontzettend blij met de hulp die zij aanbieden!
Mijn moeder zegt precies hetzelfde en zou ook precies hetzelfde doen. Maar ze is idd geen standaard moeder.
Ja ik denk inderdaad dat er een verschil is tussen: ‘mam, je bent de eerste week niet welkom’ en ‘mam, we willen na de bevalling eerst kijken hoe het gaat en met zijn drieën wennen, het is allemaal nieuw en spannend natuurlijk’.
Oei ik denk dat dit heel erg pijnlijk is voor de grootouders. Vrienden van mijn ouders hebben dit meegemaakt met hun dochter. En hun band is niet meer hetzelfde hoor! Zelden twee mensen zo gekwetst gezien. Oma zat na twee dagen huilend op de bank omdat ze haar kleindochter niet mocht zien. En ik denk dan, wat maakt dat half uurtje uit zeg! Ik heb het vanuit de andere kant meegemaakt, mijn zwager liet pas na een week na de geboorte van onze dochter iets horen, die kon gelijk weg blijven, nooit meer gesproken daarna. Daar was ik wel klaar mee. Sterkte met je keus!
En wat maakt het zo bijzonder dat je alleen met zn drieeen bent? Wat maakt het minder bijzonder wanneer ouders en schoonouders een keer 1 a 2 uur in die week op bezoek komen? Snap het best wanneer iemand zegt dat ze de 1e week geen collega's, kennissen enz op bezoek willen. Maar direkte familie als een zus of ouders/schoonouders? Nee sorry. Vindt dit niet normaal.... Ze zitten toch niet 24/7 naast je bed? Laat ze gewoon 2 uurtjes langs komen... Een week heeft 168 uur en dan heb je na hun bezoek nog 164 uur om "met zn drieeen" te zijn.. Persoonlijk had ik trouwens liever mn moeder in mn huis dan de hele week de kraamverzorgster... Hier kwamen ouders meteen. Supertrots waren ze. En zo'n kleintje veranderd de eerste dagen enorm. Ik had dat mn ouders echt niet willen ontnemen.
Mijn ouders kwamen s nachts nog om 3:00 uur naar hun eerste kleinkind kijken. Hoe trots ze waren. Mocht je nog een 2de kindje willen/krijgen. Op wie ga je dan terugvallen als je bv oppas nodig hebt voor je oudste kind als je gaat bevallen? Denk goed na over je keuze. Uiteindelijk is het jullie keuze.
Dit is jullie eerste kindje. Toen ik moeder werd, werd ik overvallen door een gevoel van trots. Waar ik dacht eerst een paar uur met zijn drietjes te willen zijn, greep ik al heel snel mijn telefoon. En onze ouders waren er al vlot. Ze wisten niet hoe snel ze naar het ziekenhuis moesten komen. Het was echt fantastisch om dit met ze te mogen delen. En wat waren ze gelukkig met hun kleinkind. Ik verwacht echt niet dat jullie je kindje een week lang willen verbergen voor jullie ouders als het er eenmaal is. Ervaar hoe het is om je kindje te mogen vasthouden en knuffelen. Dan denk ik echt dat je er heel anders in staat en dat je later nog soms aan je topic terug denkt. Geniet lekker van je kraamtijd
En over " bijzonder", tja, gelukkig verschilt dat per persoon, maar ik vond die eerste week niet bepaald de leukste weken, zacht gezegd. Was maar al te blij met de steun van mijn ouders.
Ben je bang dat ze heel lang blijven en dat jullie geen moment voor jullie zelf hebben? Mijn ervaring is dat ze komen kijken, praten over hoe alles gegaan is want ik wilde echt mijn verhaal kwijt en dan ook weer gaan. Iemand uit onze familie wachtte eerst een halve dag met bellen dat mijn neefje/nichtje geboren was en daarna mochten we pas een paar dagen later komen kijken en wij zijn echt geen mensen die heel lang blijven plakken of wat dan ook. Ik kan je vertellen dat je je dan erg buitengesloten voelt en dat het nu ook duidelijk is op welke lage plaats we staan.
Ik zou het niet zo heftig definieren naar je (schoon)ouders. Geef gewoon aan dat jullie het belangrijk vinden om na de bevalling even tijd met z'n drietjes nodig hebben en bellen zodra jullie toe zijn aan bezoek. Wij hadden voor onszelf ook besloten 2-3dgn te willen wachten voor er mensen langs kwamen. We hebben ook benoemd dat ze er rekening mee moesten houden dat we ze niet meteen zouden bellen bij weeen en dat er best eens 2dgn tussen konden zitten voor ze langs kwamen. Uiteindelijk liep alles anders (bevalling van bijna 24u eindigend in een spoedks) en heeft mijn man vlak na de bevalling onze ouders gebeld en zijn ze denk ik de volgende dag langs gekomen en dat voelde toen prima, hoewel het niet was wat we vooraf hadden bedacht. Uiteindelijk in de kraamweek zijn ze ook nog 1x geweest. Je hebt geen idee hoe je er dan in staat, hoe je je voelt. Dus ik zou ze niet chockeren met een week niet langskomen, maar gewoon benoemen dat jullie uiteraard meteen bellen, maar hopen dat ze begrijpen dat jullie even tijd samen willen en uiteraard de eerste zijn die langs mogen komen als jullie daar aan toe zijn. En misschien is dat wel al na een dag, misschien ook niet.
Dan hebben wij maar mooi geluk met die niet standaard moeders! Ik was ook blij dat de eerste maanden voorbij waren en dat mijn moeder elke dag voor ons aan het koken was. Het was echt een verschrikking de eerste maanden.
Wil je die gok nemen? Vanuit mijn situatie gezien (ik heb ook een goede band met (schoon)ouders) zouden ze echt zwaar teleurgesteld en verdrietig zijn. Mijn schoonmoeder zou dat ook gewoon negeren en toch komen. Mocht je toch willen doorzetten zou ik ze na de bevalling (hangt ook van het tijdstip af) om beurten een half uur/uurtje laten komen. Dan hebben ze hun kleinkind in ieder geval gezien en even vast gehad. Succes met het maken van de beslissing!
Wat een reacties, jeetje! Wij denken hier deze keer ook aan (bij onze tweede). Gescheiden ouders (vader woont op 2 uur rijden, moeder op 5 kwartier). Mijn ouders moeten elkaar niet tegenkomen (klinkt heel kinderachtig maar toen ze hier op de bank zaten 1 dag na geboorte kon ik wel janken. Er was niks ontspannends aan. Schoonmoeder is niet meer in the picture, schoonzusje wel. We willen in elk geval een paar dagen met elkaar. Ik wilde ook een week maar goed, tegen die tijd maar even zien. Mijn vader blijft ook niet voor een uurtje, wat enorm vermoeiend is eerlijk gezegd. Hier dan ook niet specifiek een goede band met mijn moeder. Met mijn vader wel maar omdat hij van ver moet komen vind hij een uurtje te kort. Lieve TS, je moet doen wat jij denkt dat goed voelt. Niet omdat het sociaal wenselijk is. Dat is mijn mening tenminste. Praat er van te voren over met je familie dat je hier zo mee zit. Als je bevallen bent wil je misschien juist niks liever dan je newborn showen.
Eigenlijk kan ik me er ook niks bij voorstellen, sowieso niet bij die eerste week alleen willen zijn. Ik vond die eerste week zó ontzettend saai als er niemand kwam. Maar mijn man hoefde van mij ook absoluut niet langer thuis te blijven dan een paar dagen. Ik had niet geweten wat ik had moeten doen, een hele week met zijn drietjes thuis, dat past totaal niet bij ons, veel te saai. Maar daarnaast had ik het voor mijn ouders echt heel erg gevonden als ze pas na een week (zelfs als ze op de dag zelf niet hadden mogen komen) hadden kunnen komen. Het was hun eerste kleinkind, mijn moeders grootste wens was oma worden. Het had absoluut onze band veranderd, niet persé bewust hoor, dat is niks voor mijn ouders, maar gevoelsmatig was er toch iets veranderd, omdat wij dat allermooiste in ons leven niet meteen met hun zouden delen. Daar horen mijn ouders gewoon bij. Als je het wel echt wilt, dan face-to-face melden. En dan ook niet verwachten dat ze op de stoep staan als het na de bevalling nodig blijkt. Mijn eerste bevalling was zwaar, ik kon geen stap verzetten, na een week zelfs nog amper. Mijn man werkte na 5 dagen weer (twee dagen vrij genomen + dag van bevalling, daarna was het weekend), maar als de kraamzorg wegging móest er iemand in huis zijn, ik kon echt niet alleen zijn met een baby, dus was dolblij dat mijn moeder toen elke middag vrij nam van haar werk om er voor me te zijn als de kraamzorg wegging.