Ik denk dat je erg onderschat wat het voor grootouders betekent om een kleinkind te krijgen. Jouw kind, dat waar je meer van houdt dan van wat ook ter wereld, krijgt een kind! Hoe bijzonder is dat? Als de band met jullie ouders gewoon goed is, dan denk ik echt dat je ze ongelofelijk diep zult kwetsen door ze een week lang te weren, alsof ze de buurvrouw of een collega zijn, Dat jullie de eerste week met zijn drietjes willen zijn en geen zin hebben in kraamvisite is prima en kan, maar maak alsjeblieft een uitzondering voor je ouders. Zij zijn waarschijnlijk de enige mensen op aarde die net zoveel van jullie kindje zullen houden als jullie zelf. Geef desnoods aan dat je het fijn zou vinden om het bezoek kort te houden in die eerste week, maar laat ze wel kennismaken met de kleine. Als ik kijk wat mijn kinderen betekenen voor mijn ouders (en wederzijds), dan breekt m’n hart bij de gedachte dat ik ze had moeten vertellen dat ze niet welkom waren de eerste week. Denk hier alsjeblieft nog eens heel goed over na.
Eerlijk gezegd snap ik jullie wens heel erg goed. Ik heb het niet gedaan omdat we dan ruzie en teleurstelling over ons heen zouden krijgen en die negativiteit woog voor ons niet op tegen de positieve gevoelens van een week alleen zijn. Ik vind het namelijk niet dat er een recht is om je kleinkinderen de eerste week te zien . Maar die mening wordt blijkbaar niet in het overgrote deel van de maatschappij geaccepteerd. Daarom moet je als ouders schijnbaarseen keus maken waar je niet achter staat omdat je geen stress/ruzie wilt. Ikvind dat omgekeerde wereld. Ik snap best dat een kleinkind krijgen bijzonder is. Maar dat is ie de tweede week ook nog steeds.
Sorry, ik vind dit echt een vreselijk egoïstische manier van denken. De ouders zijn niet de enigen die zielsveel van een kind houden, grootouders doen dit doorgaans ook. Je doet net alsof het om willekeurige voorbijgangers gaat die uit nieuwsgierigheid eens even naar een kindje komen kijken, terwijl het meestal om mensen zal gaan die erg uitkijken naar het moment dat hun kind zelf een kind op de wereld zet en die ongelofelijk veel van dat kindje zullen houden. Om die een week lang weg te houden kan een keuze zijn, maar laten we er dan wel allemaal eerlijk over zijn dat je dan een vrij egoïstische keuze maakt, waarbij je miskent hoeveel de grootouders om jou en je kind geven.
Een recht is het idd niet. Maar als je een normale verstandhouding hebt en je deelt normaal ook eigenlijk alles met elkaar snap ik niet waarom je ze opeens een week niet wilt zien. Dat je ze niet non-stop aan je bed wilt hebben is logisch. Kan je ook aangeven als ze dat misschien van plan zijn. Maar zonder reden of aanleiding ze opeens een week niet wensen te zien vindt ik echt apart!
Wat verwacht je van je kraamweek? Zoals al eerder aangegeven; het is een heel bijzondere week maar romantiseer het alsjeblieft niet... De kans is groot dat je pijn hebt, je moe voelt, dat je de bevalling moet verwerken. Persoonlijk lijkt het mij ontzettend saai om de kraamweek alleen met man en baby te zijn. Wat doe je dan de hele dag?? Ik vond het heel fijn als mijn moeder kwam om even met haar te kletsen over hoe het ging, even afleiding van de pijn... Bij mijn familie hoefde dat niet, maar bij andere mensen zorgde de kraamverzorgster er echt voor dat we genoeg rust kregen. Als ze zag dat ik moe werd, zorgde zij ervoor dat het bezoek weer vertrok (zelf had ik het dan soms niet eens door, maar zij zien veel kraamvrouwen En verder denk ik ook voor alle kleine boodschapjes. Moet je man dan elke keer voor alles weg? Dan ben je steeds alleen met je kleintje...
Dit topic brengt wel herinneringen bij mij naar boven waarvan de tranen in mijn ogen staan. Ik heb heel lang geleden mijn eerste kindje gekregen, een dochter. Ik was vrij jong en had echt zo een zware bevalling achter de rug. Wat mij echt heel veel energie gaf na die bevalling was de trots die van mijn ouders af straalde. Wat waren ze trots en zo lief met hun pasgeboren kleindochter. Hoewel ze zelf net in een zware vechtscheiding zaten waren ze op dat moment toch weer even 1. Samen opa en oma. Inmiddels is mijn moeder helaas overleden en mijn vader niet gezond. Maar dat is toch 1 van de mooiste dingen die ik met mijn ouders heb mogen delen besef ik me nu door dit topic ...
De kraamweek kan je niet uitstippelen. Ons idee was (wij waren net opnieuw begonnen met de serie Friends) om lekker met ons drietjes naar huis te gaan en in bed die hele serie te kijken met ons drietjes. Lekker chillen, relaxen. Liep even anders dan we dachten. Onze kraamtijd bestond uit angst, verdriet, kilometers wandelen, liefde, onzekerheid, familie om ons heen. Alleen tijd doorbrengen met je kindje snap ik. Geloof me, ik was ook erg. Heel erg zelfs, ik schaam me er nog voor . Gelukkig draaide ik bij toen zoontje een maand of 4 was en zag ik in dat het niet mijn kind was maar ons kind. Van ons en van de mensen die het dichtst bij ons staan. Maar oma en opa mochten hun kleinkind onmiddellijk zien en knuffelen wanneer het mogelijk was en de band die zoon nu met oma en opa heeft is gewoon het mooiste wat bestaat. Buiten onze band met onze zoon natuurlijk De andere oma wou niet naar het ziekenhuis komen. Ze zou misselijk worden van 5 minuten in die auto te zitten. Njah door de moeilijke tijd, IC, heeft ze hem natuurlijk maar weinig gezien. Wij hebben ook geen moeite meer gedaan.
Ik begrijp TS heel goed. Als mijn bevalling normaal was verlopen, hadden de opas en omas Gwendolyn een paar uur na haar geboorte al mogen zien wat ons betreft en in de week erna ook een keertje. Het liep echter anders dan we hadden verwacht. Ze bleek longontsteking te hebben, de bevalling was mij heel zwaar gevallen en ik had complicaties van de ruggenprik waardoor we nog een week in het ziekenhuis moesten blijven. Ik lag volledig in de kreukels, mijn man was kapot van verdriet en vermoeidheid en onze baby lag aan allerlei slangen en monitoren op een afdeling. We wilden niets liever dan rust en herstellen. Maar dat werd ons niet gegund. Opas en omas gingen stampij maken dat ze niet langs mochten komen en deden op al onze ellende dus nog een extra schepje drama, want dat kon er ook nog wel bij. Om van het gezeik af te zijn hebben we ze toen maar laten komen, maar daar heb ik achteraf zo spijt van. Ik had dat nooit moeten doen. Het gezeik bleef, sterker nog, het werd erger. Want nu appte ik niet snel genoeg terug, en bleven ze doorzagen over dat langskomen die eerste week etc. Daarbij heb ik mijn schoonfamilie mij in volle glorie moeten laten aanschouwen (helemaal naar de t*** in een boxershort en tshirt van mijn man, want broeken verdroeg ik niet) tijdens mijn avondeten wat daardoor koud werd en ik kreeg nog een snouw toen ik vroeg of ze niet over haar heen wilden wrijven, maar alleen hun hand op haar wilde leggen, omdat het ziekenhuis had gezegd dat dat teveel prikkels zou zijn. En ze deden het gewoon alsnog wel. Achteraf had ik gewoon met mijn man moeten zeggen dat ze het gewoon moesten respecteren en dat we er niet aan toe waren. Mijn ervaring met onze families is dat het toch niet uitmaakt. Zodra ze niet mogen komen wanneer ze zelf willen en zovaak ze zelf willen krijg je toch gezeik. Dan maar gezeik terwijl het gaat zoals jij graag zou willen. Ik zou het dus gewoon zeggen: de eerste week willen we rust en wennen aan de nieuwe situatie. We zullen fotos en updates sturen. Als alles goed gaat en we er eerder aan toe zijn laten we dat uiteraard weten en is iedereen van harte welkom. Problemen mee? Jullie probleem. Dit is ons gezin en wij bepalen de regels.
Precies! En dan ook niet gaan zeiken als opa en oma de tweede en derde week na de geboorte er dan voor kiezen ook niet langs te komen. Want als zij het recht niet hebben in de eerste week langs te komen, dan mogen ze jullie tenslotte ook als prioriteit uit hun agenda schrappen. Opa's en oma's zijn er niet om op oproepbasis op te komen laten draven.
Ik snap jouw gedachtengang, maar TS weet nog helemaal niet hoe haar bevalling/kraambed zal gaan. Zij wil haar (schoon)ouders bijvoorbaat gewoon een week niet zien. Niet vanwege complicaties, ziekenhuis enz.
Dit dus! Pfff, wat een k#tweek was dat zeg. Vond er niks romantisch aan. En dan was ik nog goed mobiel, had geen hechtingen etc. Maar ik sliep pas na 3 dagen, was labiel, onzeker, superhormonaal. Werd geleefd door mijn baby..Was maar wat blij met de hulp die mijn ouders me boden.
Tja daar is al gelijk een oordeel over een normale verstandhouding. De verstandhouding met mijn ( schoon)ouders is prima. Ook als ik ze een week niet zie. Heus dat gebeurt weleens en dan is er geen ruzie. Het is gewoon een gevoel waarbij je niet kan zeggen dat het niet hoort. Net zoals een ander kan zeggen het niet leuk te vinden. En er is wel een reden, namelijk dat je de eerste week alleen met elkaar wil zijn. Dat je die reden niet begrijpt wil niet zeggen dat die er niet is. Ik bedoel alleen maar oordeel niet zo fel ( niet jij persoonlijk, maar in t algemeen). Waarom mag je die behoefte niet hebben.
TS heeft zelf aangegeven dat de verstandhouding goed is en dat ze weet dat (schoon)ouders teleurgesteld zullen zijn. Dan snap ik niet dat je ze dan een week niet wilt zien. Laat ze even om t hoekje kijken en beslis verder in de kraamweek hoe je t dan wilt. Maar nu al zeggen dat je ze een week niet wil zien ; dat vind ik voor de (schoon)ouders echt sneu.
Nee dat weet ik. Maar ik kan me wel voorstellen dat er mensen zijn die een bevalling en een baby zo heftig vinden dat ze even tijd nodig hebben om een en ander te verwerken. Het kan dan heel lastig zijn als je vervolgens druk voelt om als "glimmende moeder en vader" ten tonelen te verschijnen je baby als een soort Simba ten toon te stellen (heel overdreven hoor, I know, maar zo kan je dat ervaren), terwijl je gewoon zowat je besef van de realiteit kwijt bent door alle vermoeidheid, lichamelijke ongemakken, hormonen en alles. Sommige families, juist die die heel erg begaan zijn, kunnen echt een soort druk op je leggen. Niet eens kwaad bedoeld of bewust. Waarbij dat soort bezoek gewoon zoveel energie vreet, dat je bij voorbaat al zoiets kan hebben van: pfff.... ik denk niet dat ik dat ga trekken. Maar inderdaad, zou wel de mogelijkheid open laten dat het allemaal soepel gaat en je juist wel zou willen dat ze langskomen. Misschien voel je je wel als een soort trotse aap met je Simba . Beetje jammer als er dan niemand onder je rots staat te klappen. Dus wellicht het dan voorzichtig aangeven dat je eerst even wil wennen (zonder tijdsbestek erbij te vermelden) en dat je ze laat weten wanneer je aan bezoek toe bent.
Mijn broertje en zijn vrouw hadden voor de bevalling het ook tegen iedereen gezegd dat de eerste week bezoek niet gewenst was. Als familie vonden de meeste het maar raar. Persoonlijk vond ik dat als zij zich daar goed bij voelde ze het zeer zeker zo moesten doen. Jammer vond ik het wel. Maar ik snapte het ook. In de ochtend rond een uur of 7 bericht gekregen dat hun zoontje geboren was. Heb ze gefeliciteerd en de foto bewonderd. Om 16.30 had ik een berichtje of ik hem in het echt wilde bewonderen en van 17.15 tot 18.30 met hem in mijn armen op de bank gezeten. Ze hadden behoefte aan samen douchen en even hun armen vrij. En ik heb dat uiteraard met liefde gedaan Maar wat ik wil zeggen is dat je zoveel van te voren kan bedenken hoe je het wilt, als het zover is kan het zomaar anders voelen. Zou je van te voren slapende honden wakker maken? Of misschien als het zover is met de juiste woorden en het juiste gevoel vertellen dat jullie nog niet klaar zijn voor bezoek? Wie weet zeg je nu dat je het niet wilt en voelt het straks anders maar zijn die mensen al beledigd?
Als je daar bang voor bent, wat ik kan begrijpen (mn 1e bevalling en kraamtijd was ook horror) dan zou ik dat van tevoren aangeven. Dan zijn (schoon)ouders iig voorbereid en is t makkelijker om op je strepen te staan. Ik vind dat de partner/man dan ook heel duidelijk moet zijn. Als dat niet lukt de kraamverzorgster of t personeel van de afdeling inschakelen. En als ze welkom zijn, zelf aangeven wanneer en hoe lang. Na 1 van mn bevallingen wandelde mn moeder zo de verloskamer in. Ik was nog niet eens gewassen. Na de volgende bevalling heeft mn man ze laten wachten in t restaurant en haar daar opgehaald.
Ik heb niet alles gelezen dus misschien is dit wel mosterd, maar als je dit wil, heb dan ook in godsnaam de ballen om het ze recht in hun gezicht te zeggen. En kom daarna niet aan met allemaal dingen of zaken die je wel van hen verwacht of die ze volgens jou zouden moeten doen. Als jullie band goed is, zullen ze toch wel van alles voor jullie (hun kleinkind!) doen. Wellicht ook oppassen als jullie dat zouden willen. Je zult waarschijnlijk nooit je kansen bij hun verspelen omdat ze van jullie en hun kleinkind houden. En juist daarom irriteert me dit. Omdat ik het stiekem heel erg egoïstisch vind van jullie. Omdat ik er zeker van ben dat jullie later dingen terug gaan verwachten. Want hee, die ene dag per week die al was afgesproken dat ze oppassen terwijl jullie werken (dit is een voorbeeld hè) dat was al afgesproken. Als je een goede band met ze hebt, laat je ze meteen komen en geef je dan aan dat je de komende dagen even alleen wil zijn met je gezinnetje. Als dat al lukt. Misschien verloopt je bevalling totaal anders dan je denkt en heb je ze keihard nodig. Beetje laat om dan nog te zeggen dat ze wel mogen komen dan. Ik zou me rotschamen dan voor die lieve mensen die altijd voor me klaarstaan en nu worden weggezet uit puur en alleen denken aan jezelf.