Laatst waren mijn dochter (4j) en ik bij een winkel waar voor de deur een oudere (aanwezige en rumoerige) man in rolstoel zat. Hij vond haar kennelijk wel schattig en sprak steeds tegen haar (wat zij totaal negeerde) en ik mompelde af en toe wat terug. Op het moment dat zij haar fiets op het slot wilt zetten lukt het hem om een hand op haar schouder te zetten wat zij duidelijk als zeer onprettig ervaarde (ze houdt gewoon niet van vreemde, niet als ze tegen haar spreken maar zeker ook niet als ze aan haar zitten, heel begrijpelijk!). Omdat hij gewoon ''goede'' bedoelingen had en haar schattig vond heb ik er niks over gezegd. Later zij ze dat ze het vervelend vond en gaf ik haar aan dat ze dit het beste kan uitspreken naar anderen zodat zij dit weten. Zij gaf aan dat ze dit niet durfde, begrijpelijk. Maar goed het zette mij wel aan het denken, in hoeverre komen jullie voor je kind 'op'? En in hoeverre houd je juist afstand zodat kinderen zelf hun grenzen leren aangeven etc.? Waar ligt überhaupt de 'grens' als ouder om je kind 'te beschermen'? Erg benieuwd!
Ik besef mij trouwens dat dit het verkeerde hoekje is @Beheer kan dit naar iets voor ouders verplaatst worden?
Ik denk dat je dit goed hebt aangepakt. Zou het zelf ook zo doen. Ze heeft de leeftijd dat ze duidelijk aan kan geven wat ze wel en niet prettig vindt, zolang ze dat netjes doen tegen onbekenden is dat geen enkel probleem. Ik kan me voorstellen dat het lastig kan zijn voor een 4-jarig, maar door het bespreekbaar met haar te maken leert zij dat ze het ook bespreekbaar met onbekenden kan maken. Opkomen voor het kind zou ik (in deze situatie) pas doen als zij kenbaar maakt het niet prettig te vinden en mensen hier geen gehoor aangeven.
Ik probeer mijn kinderen te leren dat ze baas over eigen lijf zijn. Met name kus geven of ontvangen of inderdaad knuffelen van anderr kindjes help ik mijn dochter mee. Die vind dat echt niet leuk. Zo help ik door bij familie te zeggen dat als er een. 'geef oma eens een kus' moment aan komt, ik aan haar vraag of ze dat wel echt wil. Ze voelt zich dan sterk genoeg om nee te zeggen waarop ik zeg dat een hand geven of zwaaien ook prima is en volstaat. Opa's en oma's weten dit nu ook. Maar zou het nog fijner vinden als ze dit zouden vragen. Zeker zo jong. In een winkel eens gehad dat ze zo mijn dochter wel bij de hand pakten. Meerdere oudere mensen weleens gedaan. Dan zeg ik gewoon dat ik dat niet wil. Doei... Afblijven.
Ik doe het niet zo maar dat komt omdat mijn oudste al van ver komt. Mijn oudste vindt het lastig om voor zichzelf op te komen, bij bekenden geef ik aan wat hij kan zeggen om zijn grenzen aan te geven en durft hij dit steeds vaker te doen, zo krijgt hij zelfvertrouwen. Bij vreemden durft hij dit niet en omdat hij dit niet durft neem ik hem in bescherming en doe ik het. Ik ga daarna wel met hem het gesprek aan zodat hij leert dat hij ook bij vreemden leert om zijn grenzen aan te geven. Het is de bedoeling dat hij uiteindelijk bij iedereen zijn grenzen aan gaat geven maar wel in zijn tempo en wanneer hij het niet durft op dat moment sta ik achter hem om hem daarbij te helpen. Het moet in mijn ogen niet zo zijn dat wanneer hij dichtklapt, een ander daardoor over zijn grenzen gaat en hij een rotgevoel gaat krijgen omdat hij het niet durft te doen. Bij mijn kind werkt dit zo anders durft hij het helemaal niet, bij andere kinderen kan het misschien helpen om het zelf te moeten doen. Met kleine stappen leert hij voor zichzelf op te komen en uit te spreken wanneer hij iets niet fijn vindt en als hij het niet durft dan is daar een reden voor en ben ik er als ouder om hem daarbij te helpen door hem het voorbeeld te geven dat hij zijn mond mag opentrekken om zijn grenzen aan te geven.
Ik denk dat je het goed gedaan hebt, maar misschien nu dan wat zinnetjes oefenen met haar die ze de volgende keer kan zeggen wanneer zoiets weer gebeurt. Dan is de drempel voor haar de volgende keer wat lager, doet ze het ter plekke zelf, maar heb je haar wel weerbaarder gemaakt.
Onze zoon van bijna drie wil absoluut niet dat mensen zomaar aan hem zitten. Logisch vind ik ook, maar goed. Van die oude mensjes die hem met de beste bedoelingen een aai over zijn bol geven... gebeurt best vaak en hij gaat dan echt door het lint. Ik hoef dus niet voor hem op te komen, haha. Ik leg hem wel steeds uit dat hij dat gewoon kan zeggen, maar dan is het kwaad natuurlijk al geschied. Als hij het zelf niet zou durven zou ik het zelf zeggen, omdat ik weet dat hij zich daar echt heel naar van voelt.
Dit klinkt vrij onschuldig, en ik denk dat het eerder een aanleiding is om eens met je dochter te praten over zelf grenzen aangeven dan een moment om direct in te grijpen. Ofwel: prima aangepakt. En wanneer je voor je eigen kind opkomt is ook helemaal afhankelijk van wat er gebeurt en hoe bedreigend dat is. Gaat het om iets wat je kind (bijna) alleen af kan handelen, dan kun je het best eens op zijn beloop laten en het er daarna over hebben. En soms kan je kind iets niet helemaal alleen af, maar laat je het toch even zitten, bijvoorbeeld met een dominant klasgenootje dat de gang van zaken tijdens het spelen bepaalt. Misschien vervelend, maar steeds ingrijpen maakt je kind ook niet sterker. Eerder meer afhankelijk. Wanneer je wel ingrijpt is moeilijk af te bakenen. Zeer zeker bij gevaarlijke situaties, en waarschijnlijk ook bij situaties die je kind gewoon echt nog niet aankan. Mijn man greep laatst in toen onze zoon (2 jaar) door een kind van minimaal zes aan de kant geduwd werd in het peutergedeelte van het zwembad. Dat ventje had blijkbaar ook geen ouder dichtbij om die grenzen aan te geven. Hij heeft dus even verteld dat dat niet de bedoeling was. Is dat ook weer duidelijk. Zou er gekibbeld worden tussen twee kindjes van dezelfde leeftijd die even af willen tasten hoe er gereageerd wordt op dingen, dan was het wat mij betreft oké geweest om dat even zo te laten. Het is niet zwart-wit, en de een grijpt sneller in dan de ander, ook met het oog op wat een kind wel of niet aankan. En ik denk dat die verschillen er mogen zijn.