Ik kan me er zelf niks bij voorstellen dat je dit zou willen. Ik weet nog dat ik echt heel graag mijn moeder bij me in het ziekenhuis wilde zien toen onze eerste er was. Ze heeft haar zelfs voor het eerst aangekleed. Mooi moment om met je moeder te kunnen delen ( als je het geluk hebt dit te kunnen delen). Maar... jullie zullen wel een reden hebben om dit te willen? Ik zou het trouwens gewoon vertellen. Dan hoor je op dat moment wel de reactie. Als ze jullie kennen zullen ze het misschien ook wel van jullie verwachten?
Ik vind dat jullie vooral naar jullie eigen gevoel moeten luisteren, het is en blijft jullie bevalling, kind en kraamweek. Ze zullen vast teleurgesteld zijn, maar komen daar vast overheen. Maar ik zou alle opties open houden en kijken naar het moment zelf straks. Mijn moeder wilde graag bij mijn 1e bevalling zijn, ik zag dat eigenlijk niet zo zitten maar wilde haar niet kwetsen dus ze was erbij. Vond dat even niet leuk, het zou ons momentje moeten zijn... uiteindelijk was het sowieso niet ons momentje want er stonden nog 4 mensen in de kamer en ging na de bevalling naar een zaal met 5 andere vrouwen en hun baby's. Bovendien rookte mijn man nog als een ketter destijds en was vaker niet in de bevalkamer dan wel en zo had ik eigenlijk meer aan mijn moeder dan aan hem tijdens de bevalling. Maar blijft lastig, in hoeverre luister je naar jezelf en neem je het risico ouders/schoonouders te kwetsen en in hoeverre zet je je eigen gevoel even opzij.
Ik weet niet of je nog een reden hebt die je niet gegeven hebt, maar ik kan er wel een paar bedenken. Maar het is jullie eerste kind. Je hebt nog geen idee hoe het gaat en hoe jij je straks voelt. Ik zou de optie nog open houden. Voordeel van afspreken in de eerste week is ook nog dat de kraamzorg op de tijd kan letten en het bezoek er optijd uit kan begeleiden.
Ik vond t trouwens heerlijk om.na de kraamtijd, dus toen de zuster weg was, lekker op onszelf te zijn. Geen visite meer, gewoon in ons eigen ritme komen. Mijn man nam dan altijd een week vrij en dan kwamen we echt tot rust.
Ik heb dit meegemaakt met mijn broertje en schoonzus. Zij vertelde pas een hele dag later dat hun kindje was geboren. En na aandringen mochten mijn ouders 'al' na 4 dagen langskomen en daarna duurde het heel lang voordat ze weer langs mochten komen. Wij hebben aan deze periode dat zo'n blije gebeurtenis zou moeten zijn alleen maar vervelende herinneringen. Wij zussen mochten pas na 3 weken langskomen. Dat deed wel pijn, maar mijn boosheid zat 'm vooral in het feit dat mijn ouders als tweederangs familieleden werden behandeld. Door dit topic komt dat weer boven en merk ik dat ik weer boos wordt. Mijn ouders hebben echt alles voor ons over en zo'n behandeling verdienden ze niet. Dus bedenk eens goed wat jouw ouders allemaal voor jullie hebben opgeofferd, geïnvesteerd en nagelaten voordat je die beslissing maakt, want ik vind het nogal egoïstisch en respectloos overkomen. Mijn ouders zouden nooit uitspreken dat ze gekwetst zijn, maar dat zegt niets. Er is in de onderlinge relatie nu echt wel iets stuk gegaan. En die bijzondere week is na een week voorbij, maar beschadigde relaties duren een stuk langer. Vraag je af of dat het waard is.
Net als vele anderen hier kan ik mij er ook niks bij voorstellen. Ik had een spoedkeizersnee bij de eerste om 3u snachts. M'n hele (schoon)familie was al die middag afgereisd vanuit 't hele land om de baby te verwelkomen. Het duurde alleen zo vreselijk lang dat m'n schoonvader bij m'n vader zat, m'n schoonmoeder een hotel had geboekt en m'n eigen moeder bij m'n broer zat te wachten. Echt niet dat die weg gingen hoor. De trots, zenuwen en blijdschap die zij als grootouders hadden zou ik voor geen goud willen missen. En ondanks dat ze zo vreselijk lang hebben moeten wachten (bevalling duurde 23u) bleven ze allemaal maar heel kort omdat ook zij echt wel wisten dat ik en de baby onze rust nodig hadden. Bovendien snappen mensen om je heen ook echt wel dat je graag met z'n 3tjes wil zijn de eerste periode. Heb ze na dat nachtelijke bezoekje ook een week niet gezien, zodat wij konden genieten En dit ging allemaal vanzelf, en kan je rustig aangeven wanneer het teveel voor je is en wanneer bezoek welkom is
Wat je zou kunnen doen is verweg op vakantie gaan en dan ongeveer op je uitgerekende datum en dan zo een 3 weken gaan. Hoef je het niet uit te leggen ook Snap best dat je de kraamweek rustig en samen wil doorbrengen maar iedereen die waarschijnlijk vol spanning wacht laten wachten ik snap dat niet. En dan straks zeggen dat opa en oma niet omkijken naar het kleinkind. Koester de mooie momenten er zijn veel mensen die ze graag hadden gehad
Dit vind ik nou ook. Alsof het er alleen maar om draait dat IK die geweldige ervaring van die geweldige kraamweek heb, dat m’n ouders thuis zitten te janken maakt niks uit. Iemand zei hier ook ‘een kind krijg je voor jezelf’ maar ik ben het daar ook niet mee eens. Tegenwoordig moet een kind alleen maar een leuke verrijking van je leven of iets om mee te pronken zijn waar IK veel plezier van heb. Nou wake up, de helft van de tijd plak ik ze liever achter het behang en vraag ik me af waar ik in vredesnaam aan begonnen ben. Oké dit klinkt wel heel zuur, maar dat hele ‘maakbare wereld’ gebeuren irriteert me mateloos. Tot zover mijn preek.
Laat ik voor mezelf spreken maar ik vind ook niet (als ik dat al zou willen) dat ik het recht heb om mijn moeder te verbieden om mijn kind/haar kleinkind de eerste week te zien.. Om het even om te draaien als we het over rechten hebben.
Ik denk dat je het beste gewoon vanuit je gevoel kunt blijven spreken. Zeg het niet als een mededeling van 'pats boem dit is het en daarmee basta' (tenslotte kunnen je gedachten nog veranderen door de tijd/hormonen), maar vertel (face-to-face) dat een kindje jullie zó bijzonder lijkt dat jullie heel graag met zn drietjes willen cocoonen totdat júllie er klaar voor zijn, of dat nou een uur, een dag, een paar dagen of misschien zelfs een hele week is. Kans is sowieso toch groot dat je tegen die tijd na een paar uur/halve dag/dag denkt: ik wil ons kind showen aan mn (schoon)ouders! En dat is het fijne als je je hart hebt gelucht met een 'open einde': dan voel je ook geen druk meer. Zou in dat laatste niet de kern kunnen zitten?
Onze oudste is om 18 uur na een bevalling van 16 uur geboren. Daarna kon ik echt geen klap meer. Zelfs ons eigen ukkie oppakken niet. Omdat het al gauw een paar uur verder was voordat alle testjes waren gedaan etc. en het dus al tegen 22/23 uur liep en we ook wel wat slaap wilden proberen te pakken gezien we al een hele lange poos op waren (wat overigens maar 1,5 gebroken uur lukte van de hele nacht), hebben we de volgende ochtend om 9 uur onze ouders pas gebeld. Ze hebben dus langer dan een halve dag moeten wachten, maar daarom staan ze echt niet op een lage plaats hoor.. Maar kan wel begrijpen dat het zo kan voelen voor je. Misschien kun je er nog achter komen wat de reden was waarom er niet wat eerder werd gebeld zodat je wellicht inzicht kunt krijgen in het 'waarom' en dan hopelijk zelf ook kunt begrijpen waarom het zo is gelopen?
Ik snap jullie beredenering. Ik herken de gedachtes. Ik had hele horror scene's dat ik tijdens het offerfeest zou bevallen en dat iedereen dan zou komen etc. etc. Was van plan mn bevalling en een halve dag erna niemand iets te zeggen. Nou, ik beviel een week ervoor, beviel in de nacht. En in de ochtend had iedereen al een foto met alle geboortegegevens en al via whatsapp. Ik kon niet wachten tot het ochtend was en iedereen het zag. En met offerfeest heb ik m echt trots aan iedereen getoond en waren we de hele dag bij mn schoonouders. Na de bevalling kun je heeeeel anders gaan denken. En die speciale tijd samen komt wel hoor. Maar dat was in onze ogwn niet echt de eerste week vanwege alle ongemakken.
Mijn ouders en schoonouder wonen in de buurt zijn de eerste dag geweest 10 minuten zagen in hoe slap ik was gingen uitzichzelf weg maar oh wat waren ze trots op de kleine en ons. Bij de tweede hebben ze de eerste dag de oudste afgezet ons 2 dagen met zijn vieren gegeven dat de oudste aan der zusje kon wennen ( uitzichzelf ze wilden niet eerder komen dus ouders denken zelf ook mee) Bespreek gewoon met hun wat hun van plan zijn als de kleine er is
Ik zou er nog even goed over nadenken, denk wel dat zo'n actie voor altijd sporen nalaat. Hier trouwens andersom, ik belde mijn moeder direct na de geboorte van de tweede, werd zelfs nog gehecht. Maar het kwam mijn moeder niet goed uit, ze ging naar een concert en ze kwam de dag erna wel. Tja dat heeft wel iets stuk gemaakt. Ze kijkt sowieso amper naar de kleintjes om helaas. Dus ik zou zeggen, koester wat je hebt, laat ze even kijken en draai daarna de deur op slot
Wij hebben onze ouders een uur na de bevalling gebeld, was midden in de nacht. Mijn ouders deden toch geen oog dicht, het is ook bijzonder als je kind ligt te bevallen van jouw (eerste) kleinkind. Rond half 11 stonden ze op de stoep en hebben ze mijn dochter vastgehouden. ( thuisbevalling)En zijn ze dagelijks even langsgekomen. Had niet zonder hun gekund, echt niet. Een boodschapje halen, koken, onze hond uitlaten. Wat andere "visite" betreft zou ik het een 2e keer heel anders gedaan hebben, waarschijnlijk zo min mogelijk in de kraamweek, was echt heel vermoeiend. Maar mijn ouders en zusje zou ik nooit uitsluiten van zoiets bijzonders.
En stel nou dat het super goed gaat en je kunt na een dag of 6 lekker buiten wandelen, of naar de winkel, dan zien andere mensen jou en/of je baby nog eerder dan je ouders. Dat is toch ook lullig..?