Ik herken je gevoel dat je rust wilt in je kraamtijd. Onze zoon is veel te vroeg geboren, dus dat was een lang en slopend traject, waarbij we geen kraamtijd hebben gehad. Nu, bij onze dochter, wilden wij echt genieten van onze kraamtijd. Lekker met ons gezin en verder nog geen visite. Maar dat gold niet voor onze ouders. Die waren natuurlijk welkom om hun kleindochter te ontmoeten. Ze zijn allebei een uurtje geweest (mijn ouders op de 1e dag, mijn schoonmoeder op de 2e dag). En heel eerlijk? Ik denk dat jullie het nog leuk zullen vinden ook. Je bent gewoon heel trots en wilt dit graag delen met anderen.
Ik heb niet alles gelezen, maar ik bedacht me nog dat ik bij mijn tweede bevalling ook niemand op de hoogte bracht (behalve mijn moeder want die paste op onze dochter) van het feit dat het zover was. Pas de dag na de bevalling, toen onze dochter haar broertje had ontmoet en wij weer thuis waren, belden we de rest van de familie om te laten weten dat onze zoon geboren was. Als niemand het nog weet kan ook niemand vragen om langs te komen Kun je dan rustig bekijken wat je wilt qua bezoek. Eigenlijk hoef je dat nu helemaal niet te beslissen. Als je er dan nog zo over denkt als nu denk ik dat het je op dat moment veel minder kan schelen wat iemand daar van vindt. En misschien denk je er dan anders over, ook prima.
Dat laatste vind ik wel een goede tip, je kunt wel vast aangeven dat je op dat moment zelf aangeeft wanneer je eraan toe bent dat ze komen. Ligt ook aan je bevalling vind ik, hoe lang en heftig die was etc. @Jamburger wat je zegt over wennen etc., die eerste week is m.i. echt een beetje opstarten en overleven. Visite van mensen die dichtbij je staan kan echt fijn zijn als afleiding van of om je hart te luchten over slapeloze nachten, tepelkloven en wat dies meer zij Ik wil je niet deprimeren maar ik heb erg het gevoel dat je die kraamweek romantiseert en denkt dat je dan na 1 week cocoonen wel helemaal gesetteld bent ofzo.
Irritant vind ik het niet. Ze heeft net 27 uur geleden dit topic gepost. Ik snap wel dat er nog wel meer in het leven is dan alleen maar reacties van anderen beantwoorden
Dat is t risico van t hier posten hè. Je kan niet alleen maar meelevende reacties verwachten. Maar volgens mij maakt TS zich daar niet heel druk over.
Dit denk ik ook. Dat TO zich een beetje verkijkt op wat zo'n kraamweek inhoud. Ik vond het best pittig. Was bij dat mijn moeder of schoonmoeder af en toe even langskwam. Had juist soms behoefte aan ander gezelschap. Tijd met z'n drietjes heb je echt wel, dat hoeft m.i. niet 24x7. Denk er nog maar eens over na zou ik zeggen Maar succes met jullie beslissing.
TS ik vind wel ( en dat geldt voor iedereen) dat jij je eigen grenzen moet bewaken. Ik was heel blij dat mijn moeder er elke dag eventjes was (20 minuten om het eten te brengen even snel naar onze zoon gluren en weer gaan.) Maar ik was ook heel blij dat de rest niet over de vloer kwam, ik lag de eerste week ook gekluisterd aan bed wat al geen pretje was. De familie van mijn man maakte het feest compleet binnen 24 uur maakte hun ruzie dat ze onze zoon wilde zien, direct na de geboorte. Terwijl ik een traumatische bevalling had gehad zeiden hun dat het wel mee zou vallen allemaal “want onze zoon was niet dood.” Nee mijn man dacht dat hij mij en onze zoon zou verliezen...die mensen hebben echt mijn kraamweek en de maanden daarna verpest. Ik kan de eerste maanden niet meer over doen en kan er nog steeds heel verdrietig over zijn. Dus kijk wat jij wilt, misschien heb je wel behoefte aan familie, misschien ook niet wie zal het zeggen? Ik denk alleen wel dat je (schoon) ouders het heel fijn zouden vinden. Als ik terug denk aan het moment waarop mijn moeder onze zoon voor het eerst zag, zag ik liefde in de puurste vorm, zo onvoorwaardelijk en waardevol.
Ik snap dat je dit zegt, maar je weet niet hoe de band tussen ons en zijn vader en vriendin en de band tussen ons en mijn ouders is. Zijn vader is een narcistisch persoon. Zijn wereld draait om hem en deze man houdt nooit rekening met anderen. Dat is de reden dat wij inmiddels al 3 jaar geen contact meer hebben met deze man. Mijn ouders zijn heel anders. Staan altijd voor ons klaar en helpen ons onvoorwaardelijk. Hebben respect voor onze wensen en dringen zich niet op. De band die ik met mijn ouders heb is niet te vergelijken met de band die mijn man met zijn vader heeft/had. Dus als de band heel anders en vooral een stuk minder hecht is, dan lijkt het mij ook logisch dat we de ene kant wel graag bij ons hebben na de geboorte van onze baby en de andere kant niet. En daarbij zorgden mijn ouders voor onze oudtse zoon. Mijn moeder kwam voor een vermogen met een taxi (andere woonplaats) met onze zoon naar het ziekenhuis omdat ze dacht dat ik het fijn zou vinden dat hij er al zou zijn toen ik van de OK kwam. Had ik nooit bij stilgestaan, maar wat was ik blij dat ik mijn oudste ventje zag!! En had ik dan mijn moeder weg moeten sturen na alle moeite die ze had gedaan? Geen haar op mijn hoofd die daarover heeft gedacht! Mijn vader kwam na zijn werk en toen hoefde ze gelukkig niet ook nog €150 voor de taxi terug te betalen. De lieverd!
Dit is hier exact zo. Mijn man heeft een betere band met mijn ouders dan met zijn narcistische vader.
Hier hetzelfde. Zegt ook dat mijn ouders meer ouders zijn dan zijn ouders ooit zijn geweest en ja bij de 2e waren zijn ouders niet welkom en die van mij wel. Maar daar speelt dus genoeg. Inmiddels ziet hij zd alleen nog een paar keer per jaar Hier een narcistische schoonmoeder en een alcholverslaafde schoonvader.
Hier narcistische én alcohol verslaafde schoonvader. Schoonmoeder is al jaren dood. De verkeerde is dood gegaan zegt mijn man zelf. Triest maar waar. Het is niet vanzelfsprekend en realistisch om alle (schoon)ouders over één kam te scheren.
Als er een goede band is, of geen slechte, zou ik ze toch uitnodigen in de kraamweek; ik denk dat vertellen dat je het liever niet wil, heel kwetsend kan zijn en daardoor niet goed voor jullie relatie. Binnen het kader van bezoek van grootouders in die eerste week zou ik dan kijken waar je grenzen liggen. Ik begrijp wel dat het moeilijk is, maar heel simpel gezegd; jullie kind is ook hun kleinkind, en ik vind dat je grootouders dat niet zonaar af mag pakken (tenzij daar gegronde redenen voor zijn). Betekent dat dat je alles maar goed moet vinden? Nee. Maar wel dat je soms je eigen grenzen iets moet opschuiven ten behoeve van de ander.
Zoiets dacht ik al hoor. Het was ook geen aanval op je. Helaas ken ik ook iemand waarbij het ook gebeurde dat alleen haar ouders mochten komen en de zijne niet. Alleen maar om een hak te zetten. Dat vind ik niet kunnen. Hoe kun je iemand beter ‘pakken’ dan in zo’n situatie? Het was gewoon wraak omdat sm haar niet zo lag. Mijn ex-schoonmoeder heeft ooit eens gezegd: soms trekken dochters meer naar hun moeders toe, maar bij jou merk ik geen verschil. Gelukkig zie ik haar nog af en toe en is ze heel lief voor m’n kindjes. Ik kan haar vreselijk missen. Maar goed; ik heb het alleen over mezelf merk ik nu Ik snap je helemaal!
Ik krijg best wel de kriebels van veel van de reacties in dit topic. Mensen zullen het vast niet zo bedoelen, maar het komt op mij over alsof TS haar eigen gevoel maar aan de kant moet schuiven omdat haar (schoon)ouders en hun gevoel op de eerste plek gezet moeten worden. Dat vind ik totaal niet realistisch! TS is nog altijd degene die een inspanning heeft geleverd door te bevallen. Nu ben ik het er wel mee eens dat op voorhand al zo strak op een termijn zitten weer een ander uiterste is en dat je dat het beste een beetje in het midden kan laten. Dat komt denk ik ook door mijn eigen gedachten over mijn kraamweek. Ik heb ook nog geen idee hoe het allemaal precies gaat zijn. Maar mijn wens is denk ik vooral rust. Maar de manier waarop ik het aangeef, is wel heel anders dan zoals TS haar startpost omschrijft. Ik wil namelijk sowieso al geen spontane bezoekjes. En ik geef al duidelijk aan dat als ik je inlicht dat de kleine er is, het niet direct een vrijbrief is om te komen. Ook niet voor (schoon)ouders. Ik wil graag de regie in handen houden en het zal dus ook mijn beslissing zijn of je wel of niet kunt komen. Ja, en die van mijn vriend natuurlijk. Nu is het hier denk ik al het verschil dat ik met mijn eigen ouders geen super band heb ofzo. Ik spreek ze wel en er is geen ruzie, maar ze staan hier niet hoger dan vrienden ofzo. Schoonouders heb ik een iets betere band bij, maar ook die moet ik sowieso al niet continu over de vloer hebben. Ook onder normale omstandigheden. Maar zo ben ik en is mijn vriend sowieso al. Ons huis is onze rustplek en bezoek van wie dan ook is in overleg. Dat kan zijn dat mensen een appje sturen of bellen of wij thuis zijn en of ze langs kunnen komen. Maar dat kan ook al meer van te voren afgesproken zijn. Kom je spontaan langs, heb je de kans dat je er niet in komt, ook al zijn we thuis. Dus ik denk niet dat mensen vreemd opkijken dat dat in de kraamweek (en daarna) ook zo gaat zijn. Overigens is het met mijn bevalling straks dat mijn schoonouders sowieso de kleine al snel te zien krijgen. Maar dat is alleen maar omdat zij ons vervoer van/naar het ziekenhuis zullen zijn. We beslissen dan op dat moment wel of ze dan nog even kunnen blijven of niet.
Ik vond de eerste week alles behalve romantisch/coconnetje. Weeklang een vreemde (kraamzorg) in huis, hielprik, gehoortest, verloskundige paar x, nou nee echt rust kwam NA de kraamweek. Ik heb echt liever dat iedereen in de kraamweek langskomt of echt pas na een maand. Dat met zn drietjes gevoel kreeg ik alleen in de avonden als iedereen weg was en na de eerste week, toen ik ook een beetje de gigantische indruk die de geboorte op mij heeft gemaakt, had verwerkt. Ik wilde de eerste week juist mijn verhaal zoveel mogelijk kwijt. Ik zou nu op voorhand niets zeggen en er goed over nadenken. Ja het is jullie kind, maar het is ook hun kleinkind. Ik was blij dat ze de eerste week kwamen, zodat ik vanaf de tweede week pas ECHT kon rusten.