Natuurlijk moet dat niet. Maar het is wel belangrijk dat TS beseft dat die beslissing best niet lichtzinnig genomen wordt, want dat die net door de gevoeligheid van het onderwerp zware gevolgen kan hebben. En door de reacties van TS vermoed ik dat ze daar helemaal niet aan gedacht heeft.
En waar TS waarschijnlijk ook niet aan gedacht heeft is dat manlief waarschijnlijk weer gaat/moet werken na die ene week en dus alle kraamvisite 's avonds en in het weekend komt. Dát is pas vervelend....en al helemaal voor haar man. De kraamvisite ben je na een maand namelijk helemaal zat. Ook is het zo dat de kraamhulp tegenwoordig niet altijd meer eten kookt of boodschappen gaat doen. Ze is er echt alleen voor moeder/kind en hygiëne. Dus moeder, kind en het toilet (en soms een wasje) doet ze elke dag. De rest mag je (man) dan ook zelf doen. En dan wed ik dat hij heel erg blij zal zijn met (schoon)ouders die willen helpen. Mijn man vond het een drukke week en heeft heel veel moeten regelen er was weinig rust voor hem. De momenten dat er rust was sliepen de baby en ik. Lekker gezellig met z'n drietjes... (not) Wel fijn waren de avonden als de kraamhulp weg was, er geen visite kwam en we de voedingen deden. Dat was echt een moment als gezinnetje.
TS is natuurlijk niet verplicht rekening te houden met de gevoelens en wensen van anderen wat dit betreft, maar andersom zou ik het goed begrijpen dat grootouders dan hun gevoelens uitspreken en erg gekwetst zijn. De vraag is vooral hoe hard die grenzen van TS zijn, hard genoeg om de relatie met (schoon)ouders een (flinke?) deuk te geven? Of zijn ze enigszins rekbaar om toch ook rekening te houden met hun gevoelens?
Dan zou ik lekker daarvoor kiezen. Laat ze een half uurtje tot een uurtje komen kijken en dan zijn ze later langer welkom. De kraamzorg kan je helpen om ze de deur uit te krijgen, daar hoeven jullie je dan niet druk om te maken.
Misschien nog even een tip Wij hebben een kraamfeest gehouden en onze ouders heel even laten kijken nog geen 10min
Ik heb echt niet alles gelezen maar denk wel dat je je een beetje verkijkt op wat een kraamweek met je doet. Duidelijk grenzen stellen is prima en dat moet je ook zeker doen maar bedenk wel dat de geboorte van een kleinkind voor een impact heeft op grootouders. Wij hebben ook duidelijk grenzen gesteld. De eerste 2 weken mochten alleen directe familie en (erg) goede vrienden langs komen voor maximaal een uur. Dit wisten ze en respecteerde ze. De overige vrienden en familie trouwens ook! Maar mijn ouders, schoonouders en schoonzusjes mochten zeker gelijk komen om de nieuwste editie van onze familie te bewonderen. En de reacties droegen juist bij aan de magie! Mijn schoonmoeder was zo trots en blij (vooral toen ze de naam hoorde, vernoemd naar haar vader) dat ik nog emotioneel ervan kan worden, zo mooi. En ik gunde haar dat moment met heel mijn hart.
Ik snap het net als vele anderen hier ook niet.. Als de band niet goed is dan is het goed te begrijpen maar omdat bij jullie de band wel goed is vind ik het heel sneu voor je (schoon)ouders. Ik had hemel en aarde willen bewegen zodat mijn moeder mijn kinderen had kunnen zien.
Tja, fijn wennen met z'n drietjes ... Hoe zie je dat voor je? Je hebt sowieso de eerste week een kraamhulp, de verloskundige zal nog wel eens aan willen, hier komt de huisarts ook altijd langs. En geloof me, al zou je geen kaartjes versturen dan nog staan er mensen op de stoep ... En dan mogen je (schoon)ouders niet eens even een half uurtje komen kijken? Ik snap dacht echt niet. Stap even uit je bubbel (hoe moeilijk dat ook is) en kijk er eens even tegenaan vanuit het perspectief van je (schoon)ouders, je hebt kans dat je heel veel kapot maakt op deze manier.
Hoeft niet hoor. Ik had laatst ook iets waarvan ik echt niet wist hoe ik het zeggen moest. Maar mijn inschatting was juist dat het wel gewaardeerd zou worden (en dat deed het ook).
Ik begrijp je standpunt maar je kunt het ook anders zien: júist omdat er al zoveel info op je af komt in de kraamweek, kan het héél fijn zijn om jezelf ook wat mentale rust te gunnen en dat je dan ervoor kiest kraamvisite/je (schoon)ouders tijdelijk buiten de deur te houden, want laten we eerlijk zijn: kraamvisite in welke hoedanigheid dan ook is ook vaak niet alleen maar leuk, maar soms ook best vermoeiend, al ervaar je dat op dat moment misschien niet zo. En tuurlijk kan het best zo zijn dat je kraamvisite/je (schoon)ouders in de tweede week ook als vermoeiend beschouwd, maar dan heb je tenminste wel beter je energie verdeeld over twee weken
Ik blijf me toch verbazen over de reacties hier. Juist mensen waar je om geeft moet je vrijlaten om hun eigen keuzes te maken. Natuurlijk kunnen de ouders best een beetje gekwetst zijn hierdoor, maar om te stellen dat de relatie voor altijd beschadigd of veranderd zou zijn, dat vind ik totaal overdreven
Ik vind wel dat er verschil in zit tussen een kritische blik en kritiek geven alsof dat dé waarheid is..... Begrijp me niet verkeerd, heb alle reacties tot zo ver gelezen en begrijp ze allemaal vanuit het standpunt van die persoon bekeken, maar wat ik niet begrijp is dat er klaarblijkelijk een hele hoop mensen hier zijn die maar niet (willen) snappen dat een ander een andere mening/visie dan zij kan hebben.
Als jullie echt een goede band hebben begrijp ik dat werkelijk niet! Niet alleen van jou. Maar dat je partner dit ook zijn ouders aan wil doen. Tenzij er duidelijk problemen zijn is dit echt NIET OK. Een week is heel lang. En nergens kan jij even tijd maken om hun kleinkind even te laten zien? Hoe denk je dat dat voor trotse en betrokken ouders moet zijn? Je eigen kleinkind niet mogen zien? Je eigen kind ook niet. Na zo'n gebeurtenis wil je elkaar toch spreken en knuffelen. Zoiets kan je een ouder zonder zeer goede reden niet aandoen. Echt een afschuwelijk plan!! In deze moeten jullie die rare gedachten echt even opzij zetten. Probeer je te verplaatsen in je ouders. En alleen met 3 ben je ook niet. De kraamzorg is er iedere dag. De verloskundige om de dag. En de huisarts en normering kwam hier ook nog langs.
Ow puur vanuit ts gezien kan ik het wel begrijpen hoor. Wij zijn heel introvert en hebben gewoon een hekel aan bezoek. Ik wil altijd rust in huis. Andere mensen vreten gewoon energie. Als m'n vriend bezoek krijgt van zijn kameraad vlucht ik zelfs naar boven. Tenminste als zoontje slaapt hè. Maar als je een goede band hebt met je ouders en schoonouders en je wil ze de eerste week buitensluiten kan het heel goed zijn dat die goede band een groot litteken gaat krijgen. Dat zie je ook wel aan de reacties. Als een buitenstaander het al niet begrijpt, hoe moet dat dan voor de trotse oma en opa aanvoelen die non stop met je meeleven? Hun kind krijgt een kind. Het is ook hun vlees en bloed. Het is ook hun grote trots. Als dat je ontnomen wordt kan ik me voorstellen dat je je heel erg gekwetst kan voelen.
Ja me too (in ons geval mijn vader). Maar dat neemt niet weg dat ik prima kan begrijpen dat er ook situaties zijn waarin je sommige naasten gewoon liever niet (direct) ziet. Kortom: ik vind niet dat, omdat sommige anderen hun ouder(s) moet(en) missen, men daarom maar vanuit dat oogpunt moet beredeneren.
Ik zou het niet kunnen, mijn mams is m'n alles en paps vind zo klein nog eng en aait even over de haartjes. Ze zijn vanaf minuut 1 welkom. Schoonfamilie eigenlijk weinig contact mee, die kwamen ergens na een week of anderhalf. Maar daar is de relatie ook naar. Er is geen goed of fout vind ik. Ondanks dat ik introvert ben en van rust en reinheid houd, had ik m'n ouders de eerste week niet willen missen. Ga er open in en je kunt evt zeggen dat je een bericht stuurt wanneer je er aan toe bent. Dan kun je zonder schuldgevoel per dag kijken wat je wil en vooraf hoef je geen gesprek aan. Hormonen gieren dan weer door jouw lichaam en wie weet denk je er dan heel anders over. Dan is het weer een drempel om te zeggen dat ze toch eerder mogen komen.... Komt tijd, komt raad. Als ik jou was zou ik het niet vastleggen, maar wel vragen of ze willen respecteren dat jullie een berichtje sturen wanneer ze kunnen komen. Zodat je eerst even kan bijkomen en of dat nou een uur, een dag of een week is, zie je gaande weg wel.
Ik snap heel goed dat TS een andere mening heeft, die mag ze ook hebben. Maar ik heb de mijne ook en ik denk niet dat t verkeerd is om die (op een normale) manier te geven. Dat wil dan niet zeggen dat t gelijk DE waarheid is, dat is de mening van TS ook niet.
Iemand schreef ook dat je even uit je bubbel moet stappen; ik had van te voren gedacht heerlijk in die bubbel te zitten en gewoon lekker te genieten. Maar het was gewoon hard werken, weinig slaap, en mijn bubbel voelde als een isolement. Ik was ontzettend blij dat ik juist contact had met ‘buiten’, dat maakte alles minder zwaar en intens. Ik vond het ook heel waardevol om bv met mijn moeder te praten over de bevalling, de impact ervan, en om mijn liefde voor mijn dochter te kunnen delen. Stonden mijn ouders elke dag op de stoep? Nee hoor, ze zijn 1x geweest die eerste week, dus dat viel ook reuze mee. Maar ik belde wel dagelijks, stuurde foto’s etc, vond dat echt juist verdiepend voor onze relatie in die toch wel intense periode.