Niet gedacht dat het zó zwaar kon zijn: de peuter puberteit. Ik vraag me constant af of het gedrag van mijn 2 jarige zoontje 'normaal' is. Ik herken niks meer van de lieve baby die hij was en dat maakt me soms echt verdrietig. Heb het gevoel dat niks meer 'leuk en gezellig' is als ik met hem samen ben. Hoe hard ik ook probeer om positief te blijven naar hem toe. Hij blijft me uitdagen, z'n zin door drammen, hij schopt/ slaat en krabt me als hij het niet eens is met me. Hem ergens mee naar toe nemen staat me tegen ipv dat ik het leuk zou moeten vinden, omdat het altijd wel ergens eindigt in huilen en drama. Ik vraag me constant af of ik iets verkeerd doe.. het ergste is dat m'n man zegt dat hij nooit ergens last van heeft.. dus het ligt wel aan mij? Maar m'n man is dan ook vrijwel nooit een hele dag alleen met ons zoontje.. Het is zo erg op het moment dat ik gewoon blij ben dat ik 4 dagen in de week werk en dat ik er niet meer van geniet om samen met m'n kind iets te gaan doen terwijl ik vroeger altijd kon uitzien naar m'n vrije dag met hem.... Weet op het moment niet eens zeker of ik nog wel een 2e kindje erbij wil.. echt.. kan wel janken Wat ik hiermee wil? Geen idee.. iets van herkenning? Is dit 'normaal' peuter gedrag of is er meer aan de hand?
Hihi zag je reactie in het andere topic! Pittig he!!! Ik ben thuisblijfmoeder en mis nu gewoon mijn oude werk. Het gaat nu weer 2 dagen goed met onze puber. Wat een verademing. Ik ben gelijk in een goede bui. Maar dat kan elk moment weer veranderen, ik loop stiekem nog op eieren merk ik aan mezelf. Het komt ooit goed, maar het is fijn om te weten dat je niet alleen bent en het heeeeel herkenbaar is. Maar tot die tijd is het helaas heeeel heftig!!!
Herkenbaar! Hier een dame waar een enorme kop op zit (heel leuk, maar niet altijd makkelijk) en ze moet nog twee worden... Ik heb laatst het boek “how2talk2kids” (effectief communiceren met kinderen) gelezen en ook al is het denk ik meer bedoeld voor de communicatie met kinderen vanaf een jaar of 3, ik kon er veel mee en merkte al vrij snel een positief effect op haar gedrag. Het gaf mij in ieder geval wel wat nuttige handvatten waardoor ik me ook niet zo machteloos meer voelde met dat opstandige gedrag. Maar misschien zit je wel helemaal niet te wachten op tips. herkenning is er sowieso!
Even om je gerust te stellen, ik had echt de aller ergste variant. Werkelijk iedereen kent mijn peuter, je hoort en ziet hem overal. Nergens naar luisteren, schreeuwen, shoppen, slaan, huilen (o mijn god het huilen...) weglopen tot hij echt kwijt was.. Drama elke dag. Maar 'klopt heftig af' het gaat warempel de laatste weken prima. Is echt een zonnestraaltje, volgens mij hebben we het gehad. Heel fout om dit te zeggen natuurlijk, waarschijnlijk is hij morgen opeens weer een draak. Maar het is heerlijk, ik geniet van de vrede in huis. Helaas heb ik er 1 van 6 die denkt dat hij nu even moet rellen. Maar alles beter dan een peuter, wat een assholes kunnen dat zijn zeg... Dus het komt goed! En dan is hij weer net zo leuk als ooit daarvoor
Oh jawel hoor, tips zijn altijd welkom! en herkenning is ook zeker fijn.. te weten dát ik niet de enige ben! Bedankt
O en tips, dingen die nog wel leuk waren terwijl hij dat echt niet was; Fietsen, lekker vast in het stoeltje en gaan. Stukje lopen met de buggy, hetzelfde verhaal. Naar een winkel met een autokar oid een klein boodschapje doen. Naar een tuincentrum met een speeltuintje/springkasteel erbij, even uitleven en weer door. En niet te krampachtig zijn met tv en iPad tijd, die tijd komt wel weer. Moeders wil ook wel eens koffie drinken na een heftige ochtend of even iemand bellen
Ik herken dit zo erg! Mijn peuter, bijna kleuter, gaat eind mei na zijn verjaardag naar groep 1 maar ik hang serieus de vlag uit. Wat een terror. Alles doen wat niet mag. 'M, niet doen! Afblijven! Dat hoeft niet kapot! Niet springen/lopen op de bank! Hou op te gooien. Niet schoppen tegen je speelgoed. Dit is de laatste keer dat je met je tractor tegen het raam botst! Eet je brood eens op. Niet smeren met je drinken. Houd op met gillen. Laat je zusje liggen. Niet met de stofzuiger tegen de tv!! Plassen doe je op de wc en niet in de douche als je niet aan het douchen bent. Niet botsen met je winkelkarretje. Hou op te spuugen. Niet slaan! Je mag niet bijten. Nee je mag niets meenemen wat niet van jou is dat is stelen. Niet stapelen met de kaarzen. Jas ophangen (lees; niet in de gang smijten). Je blijft in bed liggen (s avonds). Geef jouw zusje' s speelgoed terug! Niet alle auto's door de hele woonkamer verspreiden! Niet slaan tegen de lamp. Mama is even aan het praten (niet 10000x het zelfde vragen (schreeuwen)). Geen water tegen het plafond gooien! Laat die kraan uit. Niet gooien met mijn telefoon!!' en ik kan nog wel even door gaan... het enige antwoord wat ik krijg is "Ga ik toch doen" of "jawel". En wat helpt? Eigenlijk niets. Focussen op de dingen die wel leuk zijn met mijn peuter en hoe lief hij is voor zijn kleine zusje. Verder is het wachten tot deze fase over gaat vrees ik.
Ohhh jeetje wat ben ik blij te lezen dat ik niet de enige ben!!!! ( alleen niét blij met deze fase) @Triesje91 hoe je het omschrijft, geweldig, klopt helemaal met hoe het hier is...
Kan die peuterpubertijd ook voordat ze 2 worden? Ik heb hier een dametje van bijna 2 die momenteel echt onmogelijk is in haar gedrag. Zeuren,zeuren, zeuren huilen huilen gillen. Omdat ze nog niet zoveel praat weet ik gewoon niet wat ze wil. Ik denk daarom dat het vooral frustratie is, maar man; ik word stapelgek van der. Ik kan geen seconde voor het aanrecht staan of ze gaat tussen mij en het aanrecht staan om me naar achter te duwen. Ze wil de hele dag voorgelezen worden of dat ik mer der speel. Ze trekt me continu naar de voorraadkast voor een puzzel of iets lekkers, geef ik er dat wat ze aanwijst is t na 1 min weer niet goed. Het enige waardoor ik der ff 5 min rustig krijg is een bakje chips of de tv/ tablet. Maar goed dat wil je natuurlijk ook niet langer dan een kwartier. Ik schaam me diep om dit te zeggen maar ik kan niet wachten tot ze naar de peuterspeelzaal mag
Volgens mij is niet alleen hij maar ook jij er aan toe dat hij naar school gaat... Niet dat het dan altijd beter wordt..... Maar dat is een ander verhaal...
Nou klinkt ook heel herkenbaar! Zodra ik ff geen aandacht voor hem heb, omdat ik bijv in de keuken bezig ben, komt hij aan m'n benen jengelen. Ik kan hem blijven uitleggen dat mama ff bezig is nu, hij blijft volhouden en aan m'n benen hangen ook tig keer op een dag proberen iets lekkers te krijgen (spekje, chocola) en als ik zeg 'nee we hebben net ontbeten ' zijn de poppen aan t dansen.. kan hij gerust een kwartier lang jengelen omdat hij een spekje wilt eten. Maar denk er niet aan om toe te geven haha soms biedt ik hem wat gezonds (druiven, appeltje oid) en dan is 't ook goed. Afgelopen dagen was hij bij de opvang en ik was aan het werk. Merk wel dat het dan ook véél beter gaat hihi heb m'n werk wel nodig dus, k zou gek worden thuis en zoontje vindt het super bij de opvang dus is ook fijn. En 's avonds is het dan meestal gezellig samen spelen of knuffelen..
Ik probeer hem nu ook uit te leggen om iets op een 'normale ' manier te vragen. Nu is het zo wanneer hij iets wilt, gaat hij heel overdreven jammerend erom vragen. Dus dan zeg ik: L. kun je het ook netjes vragen zonder te jammeren? Je kunt me vragen 'mama wil je helpen alsjeblieft?' (Ipv heel overdreven jammerend roepen Helpen Helpen ) Zijn antwoord; JA
Oh dat begrijpt mijn dochter helaas nog niet. Dat er verschillende manieren zijn om iets te vragen; zo ver is ze nog niet. Maar knap dat je niet toegeeft, want ik merk dat ik zo moe ben geworden dat ik sneller/vaker toegeef. Tis zo heerlijk rustig als ze ff een halfuurtje tv kijkt. En ze vind het zelf ook echt heel leuk. Heel soms zit ze zo in haar spel dat ik denk; even gauw boven een wasje wegwerken en ja hoor daar hoor ik der al onder aan dr trap roepen. Maar goed ik hoop maar dat het een fase is. Vind t ook echt niet erg dat ze aanhankelijk is maar wel dat ik haar gewoon haast de hele dag door moet vermaken. En dan wil ze weer samen dansen/zingen/puzzelen/kleuren/bouwen noem maar op. Alles moet samen en als ik denk ik maak ff een beginnetje met der en sneak dan weg; ho maar! Ben ook suuuuperblij met mijn werk ff lekker op adem komen
Twee jaar was hier ook zo een beetje de piek! Werken was ook echt me uitlaatklep. Nu komt het nog wel eens met vlagen, maar duidelijke taal is hier de key. Ze begrijpt veel en dit zeker weten ook. Al bevalt het haar niet altijd...
Hier ook zo'n draak. Alles doen wat niet mag en als je er dan wat van zegt krijjg je nog een boze blik ook. Ze heeft sinds een week of 2 ook het schoppen ontdekt. Doodvermoeiend om de hele dag 'het is een fase, het is een fase' af te spelen in mijn hoofd
Super rot... Maar het komt goed! Ik en mijn vriendinnen herkennen deze fase, zelfs het even 'buiten spel' staan. Jij bent de volwassene, reageer hier volwassen op. Laat het los en accepteer dat je zoon dit even nodig heeft voor z'n ontwikkeling. Niks afdwingen. Ja het is rot. Praat er savonds met partner over en lucht je hart. Het komt goed!