Ieder mens is anders, en al helemaal hoe hij/zij omgaat met ingrijpende veranderingen. De een heeft gewoon meer tijd nodig om alles een plekje te geven. Ik kan me je gevoel dus wel voorstellen @Jamburger. Rondom mijn ouders en schoonouders heb ik dat gevoel niet, maar ze moeten niet TEVEEL in mijn ruimte zitten met alle emoties en hormonen. Dit weten ze ook, en heb ik nog extra benadrukt ook. Zij zijn de enigen die samen met mijn zoon in het ziekenhuis mogen komen, daarna thuis zie ik wel aan wie ik wanneer toe ben. Wij hebben als bijkomend voordeel in dit geval dat iedereen 2 uur rijden woont, dus ook niet zomaar komt aanwaaien. Mijn tip is om vooral aan te geven dat je misschien wat ruimte nodig hebt, en dat je ook begrijpt dat ze de kleine graag zo snel mogelijk zien. Dit hoeft niet lang te zijn en maakt je als ouders extra trots denk ik. Ik vond het echt ontroerend om te zien hoe onze ouders reageerden op hun kleinkind: die band gun ik mijn kind namelijk ook!
Jammer? Nee. Zweverig mbt energie? Ja. Maar als dat jullie manier is, is dat prima toch? Tussen helpen en slaafje zijn zit wat mij betreft een wereld van verschil hoor. Het is niet gek om hulp te vragen na een heftige bevalling en/of keizersnede. Het is jullie eerste. Ouders en schoonouders kennen veelal het klappen van de zweep. Hebben ervaring om te helpen, wat ook niet gelijk hoeft te staan aan bemoeien. Om in jouw woorden te blijven; misschien krijg je er wel positieve energie van. Ik was superblij dat mijn man al ervaring had met 2 kinderen uit een eerder huwelijk. Hield mij met beide benen op de grond en nuchter. M’n man deed (en doet nog steeds) meer met de kinderen dan ik heb ik soms het idee
Was niet de bedoeling om het zo neer te zetten maar was meer een beetje een reactie die al die smiley’s bij me opriepen. Staat er inderdaad een beetje ongelukkig maar niet de bedoeling.
Na een heftige bevalling van 23 uur, hebben wij pas de volgende ochtend iedereen ingelicht dat ik bevallen was. Geen naam, foto of iets. Dat zouden wij pas vertellen als (schoon)ouders langs waren geweest. Ik wilde niet dat mensen wisten dat de bevalling begonnen was en mensen ongerust in spanning af laten wachten. De eerste die onze dochter heeft gezien was mijn oma. Zij kwam de laatste weken, om mij te helpen met het huishouden. Zij zou die dag ook komen om schoon te gaan maken, het moment dat zij besefte dat ik was bevallen en zij de eerste was om kennis te maken, was zo ontzettend mooi! De (schoon)ouders zijn allemaal rond 4 uur gekomen! Even spieken en samen delen dat zij voor het eerst opa en oma zijn geworden. Nu is het ook zo, dat mijn ouders gescheiden zijn en allebei een nieuwe partner hebben. Dus dat is ook super druk! Geen spijt gehad van hoe wij dat hebben aangepakt! De kraamweek is alles ondanks dat ik bang was voor dagelijkse bezoekjes van (schoon)ouders, mij alles meegevallen! We bekeken het echt met de dag! Dit keer zal het anders zijn en zullen we alle opa's en oma's naar het ziekenhuis laten komen, want onze dochter is als het goed is bij hen! Zij zal dit keer de eerste zijn om kennis te maken en daarna volgt de rest! @Jamburger, ik zou samen met je partner het gesprek met je (schoon)ouders aangaan. Dat jullie zoveel mogelijk met zijn 3en willen zijn. Dat jullie zelf contact opnemen om een afspraak in te plannen. Niet per definitie zeggen dat ze niet welkom zijn. Jullie weten beiden gewoon nog niet wat er op je afkomt! Dat weet niemand, maar mijn tip is om het gewoon echt af te wachten en per dag een beetje te bekijken hoe of wat!
Ik denk dat jullie vooral aan moeten geven eigenlijk het liefst zoveel mogelijk rust te willen in de kraamweek. Dat vind ik eigenlijk helemaal niet raar. Even om een hoekje gluren naar de kleine en klaar weer. Helemaal weg houden de eerste week zou mijn keus ook niet zijn, maar dat ben ik. Bij mijn oudste vond ik het alleen maar leuk toen er meteen visite kwam in het ziekenhuis. Bij de jongste ben ik achteraf heel blij geweest dat ik op voorhand had gezegd geen visite in het ziekenhuis te willen hebben. Ik voelde me er gewoon niet toe in staat om 'gezellig' te moeten doen. Het zou waarschijnlijk ook maar 1 nachtje ziekenhuis zijn dus de dagen erna tijd genoeg om visite te ontvangen.
Ik heb bijna alle reacties gelezen en respect dat je zo rustig reageerd. Dan het antwoord op je vraag; Kun je niet de opa's en oma's de eerste dag even laten komen? Je kunt dan tijdens dat bezoek vragen of ze het een probleem vinden als jullie de rest van de kraamweek samen zijn. Dan heb je ze niet de ontmoeting met jullie pasgeboren baby ontnomen, maar heb je wel de rest van de week rust, zoals jullie dat graag willen . Ik denk dat ik dat persoonlijk op deze manier zou doen.
Heb niet alle reacties gelezen, maar merk wel een enorme mate van unanimiteit onder de reacties die ik wel heb gelezen. Wilde "als dissident" toch ook nog even een ander geluid laten horen . Na beiden geboortes zijn opa en oma (een setje is al dood) pas na een dag of 8 a 9 gekomen. Zij vonden dit helemaal niet erg of raar en het heeft onze relatie ook niet verstoord . Hadden ze het leuk gevonden om mn dochters net na de geboorte te zien? Vast wel, maar onze band is niet zo hecht (normaliter zagen we elkaar 4 a 5x per jaar ofzo) en dit paste gewoon bij onze relatie. Misschien is het niet de norm of zoals anderen het doen, maar iedereen is anders en de ene relatie is de andere niet. Ik denk dat veel van de bovenstaande reacties vooral hun eigen familie relaties op jouw verhaal projecteren en antwoorden vanuit hun situatie (wat logisch is natuurlijk, want heel veel weten we niet over jou en jouw familie). Wat ik in jouw situatie zou doen, is open en eerlijk met ouders en schoonouders praten. Uitleggen hoe jullie er nu in staan (wellicht is dat overigens anders na de bevalling!) en peilen wat zij hiervan vinden. Uiteindelijk wil je een oplossing, waarbij er voor iedereen het minste nadelige effecten zijn. Misschien is dat er een zoals in reacties hierboven is voorgesteld, maar misschien komen jullie tot een andere oplossing, waar jullie je ook allemaal in kunnen vinden. Eerlijk zijn, uitleggen waar gevoelens vandaan komen en luisteren naar de reactie van ouders en schoonouders lijkt me het meeste belangrijk. Je ouders en schoonouders kennen jullie al langer en ik kan me voorstellen dat ze daarom wel enigzins begrijpen dat jullie rust willen. succes!
Ik hoop dat je man er ook nog anders over gaat denken Is je man de hele week vrij? Ik hou zelf ook wel van rust maar juist die eerste week had ik dat totaal niet Zoveel onbekenden die bij je over de vloer komen Dan was ik wel blij dat ik veel bezoek die eerste week heb gehad anders zat je na die week nog met al het bezoek en moet je alles weer alleen doen
Jij gebruikt geen smileys. Wat een kinderachtige reactie! Gauw met je vingers van het toetsenbord af... als je niks zinnigs en aardigs te melden hebt...
Ik heb nog niet gereageerd in deze topic, maar in de hele sfeer vanaf het eerste bericht tot bovenstaande zin valt 1 ding me op: Jullie aparte kijk op ouder-kind relatie.. 'Allerlei mensen?' Vooral vanuit het contaxt van de vraag: iets met ouders en een (aankomend) kind?
Jup, daarna ook nog trouwens. Daar zit ook wel wat in inderdaad. Al lijkt het mij fijner om het bezoek wat verspreid te hebben, maar ja goed misschien ervaar ik het straks wel anders.
Absoluut niet raar. Ik was/ben precies zo. Ik vind bezoek, ook van (schoon)ouders, in de kraamweken best vermoeiend. Bezoek vind ik gezellig en leuk maar daarna ben ik vaak op. Wat je zegt over energie herken ik: je bent daarna leeg en moe. In de kraamweken telde dat 5dubbel. Hele families rondom het kraambed, moet er niet aan denken! Echter, de grootouders langs laten komen snel na de geboorte hebben we nooit over getwijfeld, voor hen ook een bijzondere gebeurtenis. Betekende niet dat ze maar mogen komen wanneer ze er zin in hebben. Eerst bellen voor overleg en nee is nee. Wat man en ik hadden afgesproken: Bij de bevalling alleen vk en kraamhulp. Bezoek echt niet tijdens de bevalling, ook niet elders in huis. We hebben niemand op de hoogte gebracht. Na bevalling wilde ik hoe dan ook eerst alle controles achter de rug hebben en gedoucht in een schoon bed stappen voordat we ook maar iemand wilden ontvangen. Bezoek zouden we op het moment zelf aankijken. Bij de 1e had ik een zware bevalling (ik mocht niet eens mijn bed uit om naar de wc te gaan de eerste nacht, laat staan douchen). Ben laat in de middag bevallen. Om 20.00 uur pas op de zaal en gebeld dat ouders mochten komen. Langer dan een half uur was het ook niet. Niemand heeft de baby vast gehouden, die lag bij mij. Dag 2 moest ik nog blijven in ziekenhuis en ze weer laten komen. Lag daar toch maar en kon niet zoveel. Het bezoek vond ik vermoeiend maar was ook stukje afleiding. Voordeel van ziekenhuis is dat mensen niet lang blijven, geen koffie en beschuit aan het bed Dag 3 gelukkig naar huis en ouders wilden weer komen. Gezegd dat we dat niet wilden en in alle rust naar huis wilden, opstarten met de kraamzorg en bijkomen. Dat was geen probleem, dat snapten ze. Rest van de week zijn ouders en schoonouders nog 1x geweest. Verder niemand. Ik was kapot. Tv, radio, telefoon die over ging, alles was teveel. Bezoek hadden we maximaal 2x per week. Bij de 2e in de nacht thuis bevallen en deze bevalling was gelukkig niet zo zwaar. Mijn ouders zijn in de ochtend langs gekomen (ik kon toch niet slapen door alle hormonen) en schoonouders laat in de middag (nadat wij geslapen hadden 's middags). Voelde het bezoek als een verplicht nummertje? Ja een beetje wel. Met name mijn schoonouders vond ik extra vermoeiend (schoonmoeder tettert nogal en is van het type: baby is klein dus ik praat er extra hard tegen, weet ik zeker dat ie me hoort). Maar het was een paar keer een uurtje en daarna was er weer rust in huis. Als we ze helemaal hadden geweigerd had ik me daar ook best schuldig over gevoeld. En.... je wil toch ook je baby even showen, het mooiste kindje ter wereld. @Jamburger Laat het van het moment zelf afhangen. Als je je goed voelt en alles gaat goed dan zou ik persoonlijk jullie ouders een uurtje langs laten komen. Dat hoeft niet direct, kan ook de dag na de bevalling. Baby hoef je echt niet af te geven en laat je lekker bij je liggen. Ben je het na 20 minuten zat ga je naar boven met mededeling dat je gaat voeden en rusten. Je (schoon)ouders kunnen ook helpen, laat ze een paar boodschappen meenemen of wat te eten. Wees eerlijk en open: je gunt ze een band met kleinkind maar de eerste weken zijn voor jullie om samen te wennen. De komende jaren zullen ze hem of haar nog genoeg gaan zien en horen.
Als je terug had gelezen dan zie je dat ik op deze reactie ben terug gekomen. Beetje flauw om dit weer zo neer te zetten.
Wat ik je nog mee wil geven is dat het best mogelijk is dat het prettig is om je beval ervaring te kunnen delen (niet tot in de details...) met mensen die dicht bij je staan. Jij gaat straks een enorme prestatie verrichten. Ik wil daarmee niet zeggen dat jij meer te zeggen hebt dan je man, maar wel dat de randvoorwaarden voor de vrouw zo optimaal mogelijk moeten worden gecreëerd. Daarnaast wil jij misschien borstvoeding gaan geven, zal jij moet kraamverband moeten rondlopen. Dus compromis: ja. Maar bedenk wel wat voor jou belangrijk is.
Ik heb lang niet alles gelezen, maar voldoende om te lezen dat je er toch anders over bent gaan denken. Het enige wat ik daarop kan bedenken is: gelukkig! Ondanks dat mijn moeder en ik niet super close zijn, was ik intens verdrietig dat mijn moeder niet direct kon komen toen ik thuis was met de baby. Ze had een koortslip en mocht niet komen.... Gelukkig was mijn schoonmoeder er (en schoonzusje, tante van mijn vriend, mijn vriendinnen, vrienden van hem, etc). De enige die ik de tweede keer zsm weg wilde hebben was de kraamverzorgster
Je schrijft zelf dat je geen zin hebt in allerlei mensen, maar daar vallen je ouders en schoonouders niet onder blijkt. Ik heb verder weinig mensen over de vloer gehad in de eerste week maar wel mijn ouders en schoonouders. (ook niet elke dag hoor). Er is echt wel een nuance verschil.