Hallo allemaal. Even een tijd geleden dat ik hier een bericht heb geplaatst. Het volgende is er aan de hand en ik ga echt van links naar rechts met m’n emoties. We zijn in september ‘17 ouders geworden van onze prachtige zoon die inmiddels 19 maanden is. Wij hebben het erover gehad en vonden het volgend jaar tijd voor een 2e. Nu voel je ‘m al aankomen, ik ben zwanger! We waren er totaal niet mee bezig en slikte de pil dus verwachtte het niet. Ik heb me er niet mee bezig gehouden wanneer ik voor het laatst ongesteld ben geweest maar vond het nu toch al wel wat lang duren. En heb dus gister een test gedaan. Had de test nog niet neergelegd en bam, een dikke knalstreep (was nog donkerder dan de controle streep). Ik heb heel hard gehuild en mijn vriend was er ook wel even stil van. Nu is het zo dat het uiteraard welkom is maar ik merk aan mezelf dat ik ontzettend onzeker ben. Dit komt omdat ik het los moet laten wat voor plan we hadden voor de kleine, we hadden bedacht dat als de kleine ongeveer 2,5 was te beginnen zodat als nr 2 er is hij ongeveer klaar wordt gemaakt voor school. Uit de luiers zou zijn. Hem eerst alle aandacht en liefde geven etc etc. Meer praktische overwegingen dus. Ook ben ik ontzettend bang dat onze eerste te kort gaat komen. Het voelt een beetje (en de tranen springen al in m’n ogen als ik er aan denk) alsof we hem in de steek gaan laten. Ook weet ik niet of ik dit wel aankan. Vond het met de eerste al ontzettend heftig maar nu gaat het nóg heftiger worden. Gelukkig ben ik wel ‘nuchter’ genoeg om te weten dat we hier over een paar jaar om lachen maar het overvalt me, ik weet niet of ik nu blij moet zijn want ik voel alleen maar angst en verdriet. Ook dat hele traject weer van bevallen en controles en dan nog niet gesproken over de kilo’s en die onhandige buik met bijbehorende kwalen. (Klaaguurtje, ben me er van bewust dat het niet bij iedereen vanzelfsprekend is. Sorry daarvoor) Kan het gewoon niet geloven... Wil gewoon wat bemoedigende woorden horen want we hebben het nog niet verteld aan mijn of zijn ouders dus ik voel me op dit moment erg alleen. Lieve groetjes!
Ik denk juist dat je, in plaats van je kleintje in de steek te laten, je hem een heel mooi cadeautje hebt gegeven.. Namelijk een broertje of zusje. En wat de onhandigheid van de zwangerschap betreft, een tweede had je toch graag voor willen gaan.. Dus dat had je sowieso gekregen. Alleen nu iets vroeger dan gepland, maar zo is het leven soms nu eenmaal, niet alles valt te plannen.. Neem je tijd om te wennen aan het idee, en ga daarna lekker genieten van je zwangerschap. Want zoals je zelf al zegt, niet voor iedereen gaat het zo makkelijk. Het is een wonder dat het gebeuren mag, en dit kleintje wilde graag wat eerder zijn papa, mama en broer leren kennen!
Je wilde een tweede, je krijgt een tweede. En dat zelfs zonder maar 1 maand van turen en hopen dat je niet ongesteld wordt. Really?
Hi Annelie, Wauw bijzonder dat je weer zwanger bent. Gefeliciteerd natuurlijk. Mijn twee zoontjes schelen 20 maanden en ik herken heel erg wat je schrijft. Ik wilde dolgraag zwanger worden (en bij ons was het echt gepland) maar tijdens de zwangerschap ben ik ook door de fase gegaan wat jij nu omschrijft. Ik vond het idee dat ik weer zwanger was ook dubbel. Het voelde alsof ik mijn oudste zoontje ging vervangen, zelfs het idee dat er nu een baby op de plek zat van mijn oudste zoontje (de baarmoeder), vond ik raar en niet kloppen. Dat was het plekje van mijn oudste zoon. Ook vond ik het moeilijk dat we oudste verhuisden naar een andere kamer. We hem zomaar uit zijn oude vertrouwde kamer haalden. Ik voelde mij mega schuldig naar mijn oudste zoon toe. Dat vond ik echt heel erg. En op een gegeven moment was ik zo zwanger dat ik weinig met mijn oudste zoontje kon. Ook toen voelde ik mij weer schuldig. En toen de baby er eenmaal was, ja in het begin moest ik mijn oudste zoontje wat vaker voor de iPad zetten. Moest ik met de baby bezig zijn ipv hem. Ook toen voelde ik mij schuldig. Wat ik probeer te zeggen: je gaat je waarschijnlijk nog wel een paar keer flink schuldig voelen. En dat is ontzettend moeilijk. MAAAAAR... echt... alle clichés zijn waar. Het komt goed. Inmiddels is mijn jongste zoontje wat ouder (hij is nu bijna 8 maanden) en er ontstaat per dag meer interactie tussen mijn twee kindjes. Ze lachen naar elkaar. Ze lachen om elkaar. Ze vinden elkaar leuk. Ze houden van elkaar. Mijn oudste wil de jongste knuffelen. Ze worden zo blij van elkaar. Mijn oudste wordt helemaal enthousiast als hij we de jongste uit bed gaan halen. Tuurlijk heeft de oudste hier en daar begeleiding nodig (want we zitten nu de fase dat hij zijn speelgoed moet gaan delen)... maar hij is gek op zijn broertje. En ik hoop dat hij de rest van zijn leven een maatje heeft waar hij altijd op terug kan vallen. En ook alle clichés zijn waar; je gaat van ze allebei even veel houden. Het voelt nu echt niet meer dat de jongste de indringer is. Nee hij hoort er helemaal bij <3 we zijn nu echt een gezin van vier. Kortom: ja het is heel erg dubbel in het begin, maar het komt goed!!!! Je geeft je zoon een speelkameraadje, een maatje... iemand die er hopelijk voor hem kan zijn als zijn papa en mama er niet meer zijn... En dat is ontzettend waardevol! <3
Wat een raar bericht.. Is toch logisch dat ze schrikt als het anders loopt dan hoe ze het in haar hoofd had?!
Ik begrijp je bericht niet helemaal Vivienne. Wat bedoel je precies? Ik geef toch duidelijk aan dat dit niet gepland was? Had gewoon even wat erkenning nodig en geen rare berichten zoals die van jou. Lukt het bij jou niet? Dan vind ik dat heel erg voor je en hopelijk komt dat snel goed! Ik wens jou in ieder geval een hele fijne zonnige dag toe!
Zo! Die komt even binnen. Je hebt ook helemaal gelijk, hij of zij kon niet meer wachten en wil graag bij ons zijn ❤️. Bedankt voor je reactie en fijne dag
Oh! Wat een ontzettend fijn en lief bericht. De tranen rollen alweer over m’n wangen en ben zó blij dat jij precies beschrijft wat ik voel! Herken me er volledig in en het stelt me erg gerust dat het dus niet raar is om er zo over te denken. Wij moeten dit even een plek geven en het laten bezinken. Wat je zegt dat we onze oudste juist een cadeau geven, zo heb ik er nog niet overna gedacht en zie het heel anders in! Dit had ik nodig! Nogmaals bedankt voor het delen van je mooie ervaring!! ❤️
Vanwaar dan die haat? Misschien heb je het stukje dat we volgend jaar pas voor een 2e willen gaan, overgeslagen? Maakt ook niet uit. Fijn dat het is gelukt meid!
Heel naar en raar bericht... @Anneliee : Ik begrijp je volkomem! Hartstikke schrikken en wennen als je weer opnieuw zwanger bent, terwijl je nog een dreumes rond hebt lopen. Ik denk dat er al heel veel is gezegd en dat ik me aansluit bij alle positieve berichten. Daarnaast herken ik het vooral énorm.. Ik heb toevallig vandaag positief getest (nog heel pril hoor) en onze kleine is nog maar 15 maanden oud. Echter is ons eerste kindje niet vanzelf gegaan en hebben we hier jaren 'over gedaan' en in de medische molen gezeten. Om niet weer jaren verder te zijn vandaar onze keuze om niet aan de pil te gaan en te kijken hoe het loopt. Zo snel nooit verwacht, dus echt een behoorlijk wtf-momentje.. Maar wat al meer mensen hebben geschreven: het valt niet te plannen, je doet je eerste kindjes zeker niets tekort! Dus ik zou zeggen: Geniet er van en count your blessings
Ik ben 37+1 weken zwanger en mijn oudste dochter is gisteren 2 geworden. Ik voel me vaak onzeker en voel me af en toe echt in paniek raken en depri wanneer ik eraan denk dat ik tijd met mijn meisje in moet gaan leveren voor mijn andere meisje.. Maar dan komt ze aanrennen om mijn buik een kusje te geven en roept "baby lief" of simpel "zusje!" met een grote lach op haar kleine gezichtje.. Het gaat wel goedkomen, bij ons, en ook bij jullie.
Jouw gevoel is erg herkenbaar. Het heeft 3 jaar geduurd voordat ik zwanger was van onze zoon en heb heel lang geroepen geen 2e te willen, maar op een gegeven moment begon het toch te kriebelen (mijn man wilde al heel lang een 2e), dus afgelopen zomer gestopt met de pil en in mijn achterhoofd gedacht dat dit jaren zou duren. Mijn man en ik hadden ook afgesproken om het niet langer dan 2 jaar te proberen en géén ziekenhuis. En ineens bleek ik drie maanden later zwanger te zijn. Daar schrok ik behoorlijk van, ondanks dat we een 2e wilden en denk ook wel eens: hoe gaat dit voor onze zoon zijn. Hij is straks bijna 8 jaar alleen met ons geweest, maar het gaat allemaal goed komen, echt waar!
Wij hebben 3 kinderen kort op elkaar. 4,5 en 2,5 en bijna 14 maanden. Als ik zie hoe ze van elkaar genieten, komen ze echt niets te kort!! En natuurlijk is het druk, maar vooral ook heel gezellig!
Dankjewel en jij ook gefeliciteerd Ik kan me voorstellen dat je dit niet had verwacht! Super fijn voor jullie! Klopt, we zijn inmiddels al een paar dagen verder en het is inmiddels wel geland hoor. Ik heb gewoon totaal geen kwalen zoals misselijkheid etc. (Thank god) Ja, vermoeidheid maar dat had ik sws al wel met een dreumes hier in huis haha! Dus ik moet mezelf er constant aan herrinneren dat ik weer zwanger ben. Het komt allemaal goed. Hij of zij is hartstikke welkom maar moet gewoon nog erg wennen aan het idee. 30 april de eerste echo dus dan zal het besef er zeker zijn!
Och wat schattig!!! Ik kan me daar gewoon nog niks bij voorstellen maar dat lijkt me echt heel lief! Lekker van genieten en succes met de bevalling! (althans, genieten van de laatste loodjes haha). Liefs
Wauw! Mooi verhaal. Ik kan me voorstellen dat je hier even van schrikt! Omdat je dacht dat het nog wel even zou duren! Wij hebben over onze zoon ook iets minder dan anderhalf jaar gedaan. Ik herken mezelf in wat je zegt. Na de bevalling zei ik ook dat ik nooit een 2e wou haha! Maar toch is hij of zij nu erg welkom hoor . Het komt goed, alleen nu het besef nog even Liefs
Jeetjemina! Wat ‘n gezellige boel Dit soort reacties doen me echt goed!! Tuurlijk komt het goed, en tuurlijk is de kleine welkom maar het zullen de hormonen wel zijn maar man man man, wat wordt je hier onzeker van zeg haha. Wil onze kleine man gewoon niks te kort doen en dat doen we ook niet maar het wordt even verdelen haha. 30 april de eerste echo dus het besef komt dan wel Bedankt voor je berichtje! Liefs