Helaas weer niet zwanger deze maand. Ik ga maandag maar met lood in mn schoenen de dokter bellen om aan onderzoeken te beginnen. Zie er zo erg tegenop. Wie gaat nog meer beginnen met onderzoeken of is hiermee bezig? Hoe gaat dat proces? Zijn het eerst simpele onderzoeken. Kan namelijk niet goed tegen medische dingen dus kijk ernorm op tegen enge onderzoeken.
Een echo en bloedonderzoek is niet zo heel ingrijpend. En daar beginnen ze mee. En je partner zal een potje sperma mogen vullen voor onderzoek. Valt mee toch?
Ik ben nogal bang voor een HSG. En denk dat ze dat al snel willen doen, omdat ik ooit chlamydia heb gehad. Ben zo bang dat ik heel medisch circus nodig heb om zwanger te worden .
Je hebt er zo weinig aan om van te voren bang te zijn voor dingen die wellicht niet gaan gebeuren. Ik heb geen ervaring met een hsg. Maar ik had uiteindelijk aan redelijk simpele behandelingen genoeg om zwanger te worden. Net zoals zoveel vrouwen .Het eindigt niet bij iedereen in ivf. Probeer in gesprek te gaan met jezelf en te ontdekken hoe ver je eigenlijk zelf wilt gaan voor je kinderwens .als er dingen zijn die je echt niet wilt, spreek met jezelf af dat je ze niet doet. Heb je vragen, stel ze aan je behandelaars. Je hoeft het wiel straks niet zelf uit te vinden. Probeer dit weggetje stap voor stap te bewandelen.
Sterkte meid. Ik vond hsg alles meevallen. Echt. En het percentage dat van chlamydia iets overhoudt is.maar heel klein. Rustig aanvliegen en misschien valt het alles mee. Hou je taai
Ik heb ook ooit chlamydia gehad. Dat wist ik niet, tot we de onderzoeken ingingen. Ik heb een foamecho gehad. Ze zeggen dat dit veel minder pijnlijk is dan de hsg! Ik heb er iig weinig last van gehad. Wij vonden de stap om hulp te zoeken ook moeilijk. Maar na de eerste afspraak waren we soortvan opgelucht. Er keek iemand met ons mee en we werden geholpen! Niemand houdt van medische dingen. Maar het is voor een goed doel en wie weet valt het reuze mee! Ik hoop het voor je...
Nee niemand houdt ervan maar mijn lichaam reageerd er nogal heftig op. Ik ben laatst al bijna flauwgevallen van een uitstrijkje. Ik doe verder al alles wat we kunnen doen om zwanger te worden. Dus ja dan maar naar een dokter, want begin wel te denken dat er echt iets mis is na 15 maanden.
Bedankt voor alle succeswensen! Ben ik blij mee, want ik voel me best alleen met dit probleem en zit er best mee. Wat denken jullie trouwens over het wel of niet vertellen aan familie over onderzoeken? Ik twijfel of ik het ga vertellen, aangezien ik vaak vragen krijg wanneer wij nou kinderen krijgen. Ja wist ik het maar, ik had allang een kind kunnen hebben. Het is alleen nogal lastig als het je niet gegeven is.
Heel veel succes! Ik zou doen waar jullie je goed bij voelen! Als het jullie elke x kwetst om zulke vragen te krijgen (wat logisch is) zou ik het misschien wel zeggen! Sterkte ermee!
Die eerste stap is heel moeilijk maar het gaat allemaal heel gelijkelijk en in goed overleg. Veel succes maandag! Ik heb vaak wel sterk het gevoel gehad dat ik het wilde delen met de mensen om me heen. Hier en daar ben ik dat gaan doen en mijn vriendinnen weten waar we mee bezig zijn. Voor steun wel heel erg fijn. Inmiddels gaan we op eigen houtje verder maar ik heb dus wel wat kleine onderzoeken gehad. Als het goed voelt om te delen dan zou ik dat gewoon doen.
Wij hebben het aan ons ouders verteld toen we een slechte uitslag hadden van zaadonderzoek en wisten dat het icsi zou worden. Veel succes! Stap voor stap hoor
Wij hebben het vrij snel aan onze naasten verteld. We wilden graag steun in dit hele proces en dat kan niet als men het niet weet. Wij hebben wel altijd zelf uitgekozen aan wie we het vertellen en aan wie niet. Je voelt je alleen zeg je... dan is het toch juist heel fijn om erover te praten met je naasten? En even inhakend op je laatste zin... ik begrijp echt je gevoel. Maar je weet niet of het je wel of niet gegeven is. Er is zoveel mogelijk tegenwoordig!
De eerste stap nemen is lastig.. maar denk dat het ook een soort van 'rust' kan geven.. te weten dat er verder onderzocht wordt waarom jullie nog niet zwanger zijn en of jullie misschien wat hulp erbij nodig hebben. Veel sterkte en succes!
Overigens....ik ben na 2 jaar toch nog spontaan zwanger geraakt van de tweede. 80% van de stellen is na 1 jaar zwanger en 90% na 2 jaar. En onze vrienden, die beiden gewoon vruchtbaar zijn, pas na 5 jaar! Er kan dus ook niks zijn. Ik snap dat je 15 maanden lang vindt en je afvraagt of alles wel oké is qua vruchtvaarheid. Maar extreem lang is het niet. Maar snap dat je een en ander wilt weten. Ik zelf ging pas na 3 jaar voor onderzoeken. Iedereen bepaalt zelf dat moment om er aan toe te zijn of wanneer men het echt te lang vindt duren of zich zorgen gaat maken.
Geen ervaring, maar wilde je wel even sterkte wensen... ik hoop dat je toch heel snel zwanger mag worden! Slopend voor je dit...
Inderdaad heel persoonlijk wanneer dat moment er is. Bij mij speelt ook mee dat ik al jaren kinderen wil en 3 jaar heb moeten wachten tot vriend ook wilde. Nu wilde hij ook maar lukt het niet . Voor mijn gevoel speelt het dus al veel langer dan 15 maanden. Ik voel me ook wat alleen met dit probleem, omdat mijn vriend pas veel korter er klaar voor is en nog veel meer de instelling heeft van we zien wel. Maar voor mij mag er nu wel eindelijk iets gebeuren. Ik kijk al zo lang naar iedereen om mij heen die met het grootste gemak kinderen krijgt (en mannen die ook graag willen) en bij mij lijkt alles tegen te werken. Echt heel klote, zeker nu ik net ongesteld ben geworden zo'n teleurstelling weer. Je hoopt toch telkens dat er nog een wonder gebeurd en je toch natuurlijk zwanger word.