Heey 1e waren wij 2.5jaar overgedaan, helaas te vroeg bevallen met 27.5wk en na 4 dagen afscheid moete nemen. 2e was ik na 3 maanden zwanger.. En nu 3e zijn we 2jaar bezig en gaan het traject in. Zaad en bloedonderzoek gehad die waren goed. Moest nog 1 maand proberen helaas niks. Nu a.s woensdag hsg onderzoek. Daarna moet ik het nog tot juli proberen en anders gaan ze insemineren. Ik kan je als je dat wilt op de hoogte houde hoe hsg onderzoek was. Wij hebben het trouwens nog niemand verteld, wil het nog ff voor mezelf houde zolang het kan. Aangezien we al 1000x de vraag krijgen Xx
Jeetje zeg wat heftig dat je dat mee heb moeten maken. 2.5 jaar gewacht en dan nog zo'n verdrietige afloop. Echt afschuwelijk. Ja ik hoor graag hoe je HSG is gegaan. Ik ga wel voor eerste onderzoeken, omdat ik heb gehoord dat het ook allemaal even duurt voor je weet hoe of wat. Maar hoop nog steeda dat het alsnog gewoon lukt. Ga denk gewoon overleggen dat ik liefst de ergste onderzoeken zo lang mogelijk uitstel. Maar dat we in ieder geval beginnen met de wat makkelijkere onderzoeken om te zien of daar al iets opvalt. Wie weet is mn vriend zijn zaad bijvoorbeeld wel niet goed. Ja dan kunnen we proberen tot we een ons wegen.
Na een tijd sloopt het je wel. Het word dan zo'n ding in je leven. Het is net of alles on hold staat. Het leven gaat gewoon door maar toch heb je ergens in je achterhoofd telken die gedachten over zwanger worden. Zeker rond nod. Waarschijnlijk herkennen velen dit wel (zeker als je nog langer bezig bent dan wij). Zo jaloers op mensen die makkelijk zwanger worden. Lijkt mij zo leuk dat je dan binnen een maand of 3 gewoon blij verrast word, zonder een heel gedoe en bijhouden van cyclus ed. Want ja als je onderzoeken krijg dan ga je er ook weer gerichter mee bezig. De fun en de verassing is er dan wel een beetje af op een gegevem moment.
Lieve @Jasmijne wat vervelend dat je je zo verdrietig voelt! Dat gevoel is heel normaal en dat mag er ook zeker zijn. Probeer het maar niet weg te stoppen! Hier ging het ook niet niet vanzelf en om ons heen werd iedereen perongeluk zwanger. Heel frustrerend en verdrietig terwijl wij zo ons best deden. Na een jaar bij de dokter aangeklopt en eerst moest mn man zijn zaad inleveren. Dit bleek niet zo goed te zijn. 3 maanden later moest hij nogmaals inleveren. Ook deze keer was het niet goed en hebben we een doorverwijzing naar de gynacoloog gekregen. Hier moest hij nogmaals zaad inleveren dit werd opgewerkt om te zien wat er dan over bleef. Ook kreeg ik een echo en moest ik op 2 punten in mn cyclus bloed laten prikken. Bij mij was alles goed alleen bij mn man bleef er opgewerkt echt niet genoeg over en bleek een ICSI behandeling de enige echte oplossing. We mochten als we wilden eerst nog IUI proberen. Hier hebben wij niet voor gekozen en zijn gelijk voor ICSI gegaan. Ingrijpend door het vele monitoren in het ziekenhuis maar vond het zeer goed te doen met een fijne uitwerking! Wij hebben ervoor gekozen het niet te vertellen aan familie omdat de moeders zich alleen maar heel erg zorgen zouden maken en we wilden ze graag normaal verrassen als elk fertiel stel! 2 vriendinnen van mij weten het wel! Ik hoop voor jullie dat er maar weinig nodig om het laatste zetje te geven. Je wordt heel lief begeleid in het ziekenhuis en het is helemaal niet raar! Hele dikke knuffel voor jou! Laat je verdriet nu even de vrije loop om over een paar dagen weer met goede hoop verder te gaan en met vertrouwen de onderzoeken tegemoed!
Ja ik begrijp heel goed dat je behoorlijk ongeduldig begint te worden als je ook al jaren hebt moeten wachten tot je vriend er klaar voor was. En dat wonder waar je het over hebt, daar moet je toch in blijven geloven, want het kan! Ook al voelt het zo niet nadat je weer teleurgesteld naar bloed op het wc papier zit te kijken. Gun jezelf de teleurstelling en de emoties die daarbij horen, maar geef het niet op om te hopen op dat wonder.
Dat is een afweging die je zelf moet maken maar als mensen het niet weten kunnen ze er ook geen rekening mee houden. Ik heb twee vriendinnen waarbij het om verschillende redenen wat langer duurde. Van de ene wist ik dat wel, van de andere niet. Toen nog een andere vriendin en ik gingen vertellen dat we zwanger waren tijdens een dinertje met onze groep, barstte die ene vriendin in tranen uit. Wij hadden geen idee dat dit zo gevoelig lag want ze had nooit wat gezegd. Als we het wel hadden geweten hadden we de aankondiging anders aangepakt.
Mocht een hsg nodig zijn, kun je vragen of je eventueel onder narcose mag. Hebben ze bij mij in ieder geval wel gedaan, ivm trauma uit mijn verleden. Heel veel succes bij de dokter in ieder geval.
Ik wil je wel iets vragen en hoop dat je het niet verkeerd opvat... Maar hoe heb je bedacht een zwangerschap, echo’s, bevalling etc te doen als je nu al zo opziet tegen allerlei medische dingen? Ik hoop echt dat het allemaal meevalt en dat de MMM niet nodig blijkt! Maar mocht het wel nodig zijn, probeer dan voor jezelf een weg te vinden in alles... hoe moeilijk dit ook is... Probeer het te relativeren voor jezelf: hou je zicht op het doel en neem dit alles stap voor stap. Niet te ver vooruit denken, je weet niet of je een hsg enz nodig gaat hebben.
Wat betreft de onderzoeken vind ik bijvoorbeeld echo´s of doktersbezoeken niet erg, zolang er maar geen enge onderzoeken zijn. Bijvoorbeeld met naalden, hsg of andere dingen waar mijn lichaam niet goed op reageert. Ja het is dat ik echt zo graag kinderen wil, anders had ik het misschien niet eens gedaan. Bevallen wordt vast ook een drama, maar goed ik hoop dan maar dat ik geluk heb en dat het goed gaat zonder al te veel medisch ingrijpen. Het enige wat ik dus eigenlijk heel graag zou willen is dat ik gewoon kinderen krijg met zo min mogelijk medisch gebeuren. Maar goed nu het niet lukt moet ik wel. Onderzoeken en ziekenhuis e.d. zie ik echt niet zitten, maar nooit moeder worden lijkt mij nog vele malen erger. Dat is eigenlijk een beetje hoe ik het zie. De wens zorgt er toch voor dat ik de onderzoeken ga doen... maar alles wat niet nodig is zou ik absoluut niet doen.
@Jasmijne Ik.heb de hsg onderzoek net gehad. Viel mij echt reuze mee. Het voelt beetje menstruatie kramp aan als ze het vacuüm cupje dr op zette maar dat is maar heel ff. Voor dat ik het wist was het klaar
Heej Jasmijne Ik snap het bezwaar maar voorlopig is het echt nog niet zo ver eerst naar de huisarts en dan een verwijzing naar de Gyn wij zijn 8-1-2019 naar de huisarts geweest en de eerste x gyn was 3-3-2019 toen vragenlijst (leefstyle) en een echo gehad. toen bloedonderzoek laten doen voor mij 3 weken later terug naar gyn voor uitslag en ook voor nog een echo omdat op de eerste wat vrij vocht was. daarna was manlief aan de beurt moest potje inleveren 7 miljoen zaadcellen was te weinig. dus naar uroloog weer 1.5 maand wachten. wij hebben nog geen HSG gehad al met al heb ik gisteren de vragenlijst ingevuld voor de fertiliteit en die gaan naar aanleiding daarvan kijken welke behandeling het beste aansluit bij ons. dus je moet niet raar opkijken dat tussen de huisarts en daadwerkelijke behandelingen tot zwanger worden een half jaar zit.
Er is al veel gezegd waar je hopelijk wat aan hebt maar hier wil ik toch nog even op reageren. Je weet niet wat er achter de voordeur gebeurt.... jij denkt wellicht dat mensen met het grootste gemak kinderen krijgen maar wellicht hebben zij ook een lange weg moeten afleggen. Dus probeer daar niet te veel op te focussen. Hopelijk lukt het zonder al te veel hulp toch nog snel om zwanger te worden! Ik weet hoe verdrietig het is als het langer duurt.
@Jasmijne Hier nu 19 maanden bezig en net de eerste stap gezet. Huisarts bellen. Wij hebben nu voor 31 mei een afspraak staan in het ziekenhuis. Mijn man heeft wel al een keer sperma ingeleverd en ik al een keer bloed laten prikken op antistoffen. Maak je zelf niet te veel bang. Het eerste is een intake en daar zal je de verschillende stappen te horen krijgen en kan je je angsten uitspreken.
Ik bedoel wel echt mensen die gewoon zeggen dat het een "ongelukje" was of direct zwanger waren. Niet dat ik dit zelf verzin. Er zijn vast ook andere mensen die meer moeite hebben met zwanger worden, maar niemand die ik ken.
Ja inderdaad het kan best even duren voor het zover is. Vandaag de huisarts gebeld. We worden gelijk verwezen, aangezien ik het een tijdje terug al eens met de huisarts had besproken. Nu dus gebeld voor de doorverwijzing. Nu moet ik afwachten tot het ziekenhuis contcat met ons opneemt. De daadwerkelijke afspraak bij de gyneacoloog zal ook wel niet direct zijn. Gaat zo een paar weken over heen denk ik
Helaas heerst er nog steeds een taboe op als het wat langer duurt. Ik ken er ook een paar die claimen dat het direct raak was en dat blijkt soms toch echt anders te liggen. Als ik mijn verhaal vertel komt dan bv. ineens de aap uit de mouw.
Mijn ouders hebben er 6 jaar over gedaan om mij te krijgen, terwijl er geen aanwijsbare reden voor was dat het zo lang heeft geduurd. Ik hoop natuurlijk niet dat het voor jullie ook zo lang gaat duren, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Hoi Jasmijne. Snap je gevoel heel goed. Wij waren in 2008 de eerste die zwanger mochten worden, van alle zussen, broers, nichten en neven, helaas is dat heel snel een miskraam geworden, een week na moederdag Daarna was mijn wens voor een kindje begonnen en half jaartje later waren wij weer zwanger. Helaas was dat op een bbz met een vreselijke afloop, eileider was geknapt, met 10 weken. Sinds dien zijn wij, ik meer dan mijn man, weer elke maand bezig geweest. Elke maand die teleurstelling en elke maand ging mijn eigenwaarde omlaag. Waarom lukte het maar niet . Om ons heen begonnen mensen zwanger te raken en niet dat ze dat gepland hadden, nee oepsies, alleen maar oepsies, kennen hun parters niet eens een jaar. Elke keer dat ik zo een aankondiging hoorde, was ik wel jaloers, waarom hun wel en ik niet? Maar na een tijdje ging dat snel voorbij en was ik ondanks mijn eigen verdriet ook blij. Hun konden er immers niks aan doen dat het niet bij ons lukt. Ook wist niemand hoe ik mij voelde, want na een paar jaar vroegen mensen "ik dacht dat jullie aan kinderen gingen beginnen" maar omdat ik mij schaamde zei ik maar. "Nee, nog niet. We wachten nog even" Natuurlijk was dat een leugen. Ik voelde me geen vrouw meer. Ik vond mezelf niet eens meer waard om te leven. Mijn enigste droom was kinderen krijgen. Ik vond dat mijn man maar een vrouw moest gaan zoeken die hem kinderen kon geven, want ik kon dat niet. Mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde was compleet weg. Maar nog steeds wist niemand wat er speelde. Dit was ongeveer 6 jaar na de miskraam. Ik wilde niks zeggen tegen mensen omdat hun allemaal zo makkelijk zwanger konden raken, ik schaamde me ervoor. Ik had niemand die ik kende die ook in mijn situatie zat. Uiteindelijk heb ik door alle schaamte die ik had de stap genomen om naar de huisarts te gaan. Nog steeds wist niemand ervan. Dit was in aug 2016. Hsg gehad, alles was goed. Jan 2017 was onze mmm begonnen en hadden wij onze eerste iui. Ik zal je zeggen. Ik was zo ongelovelijk bang voor naalden. Maar door het traject heen, heb ik heel veel obstakels overwonnen. En ook jij kan dat, geloof me maar. Al lijkt alles zo eng, we gaan voor een mooie kindje. En ik wist pas sinds dat ik in het traject was dat er nog meer vrouwen zijn en ik niet de enige was. Ook al klinkt dat lullig, maar ik heb bijna altijd gedacht dat ik 1 van de weinige was die geen kinderen kon krijgen . Door verhalen te lezen van, vooral deze forum, ben ik dingen veel in het ander licht gaan zien. Maar tot nu toe. Zijn alleen mijn moeder en zus en zijn moeder en zusje van de hoogte van alles. Ergens vindt ik het nog steeds eng om het tegen anderen te vertellen. En tot nu toe is er nog steeds geen rede waarom het allemaal niet lukte. Doe wat goed voelt, zeker als je er met iemand over wilt praten. Ik wens je heel veel succes en ga duimen op een mooie kindje ❤ Em sorry voor het lange verhaal. Yeez had niet door hoe lang dit verhaal zou worden Bewerking erbij : Het hoeft niet te zijn dat het allemaal zo lang bij je gaat duren hoor. Het kan heel goed zijn dat mocht je het traject ingaan je bij de eerste iui al zwanger raakt of nog voor het traject Maar geef de hoop niet op. ❤
Wat een verhaal zeg...jeetje wat vervelend van de miskramen en bbz. Echt heftig en knap hoe je je staandr hebt gehouden. Ik heb het er nu al zo zwaar mee en mijn 15 maanden is niks bij jouw verhaal. Ik wil gewoon zo graag kinderen. Dat mijn leven verder ontwikkeld. Kinderen en een huis kopen. Ben ook al zo lang aan het sparen voor als het zover is, maar er gebeurd niks. Ik grapte laatst nog tegen mijn vriend. Tegen de tijd dat het zover is kan ik wel 10 kinderkamers inrichten en 5 kinderwagens kopen. Enja waar blijft dat kindje nou waar we al zo lang naar uitkijken en op voorbereiden. En iedereen die nog niet eens voor een kind kan zorgen krijgt ze wel. Soms is het leven zo oneerlijk. Vandaag bij mijn werk nog een moeder met pasgeboren baby ineen draagdoek die gezellig staat te roken boven het hoofd van haar kind . Kan me er zo aan ergeren. Maar goed het leven is nou eenmaal oneerlijk en ik zit bijna altijd bij de pechvogels. Het enige wat je kan doen is doorgaan.