Ik ben op mijn 16e mijn beste vriend verloren en dit heeft een behoorlijke impact op mij gehad. Ik ben daar destijds ook voor in therapie geweest. Inmiddels is het 14 jaar geleden en heb ik af en toe nog contact met zijn ouders, staan meerdere foto's van hem in het huis, staat zijn naam getatoeëerd op mijn arm en draagt onze zoon zijn naam als 2e naam. Hij zal altijd een deel uit blijven maken van mijn leven en met zijn verjaardag of sterfdatum dan denk ik er even extra aan. En natuurlijk heb ik ook nog momenten dat ik denk: "Wat als je er nog was geweest" en dan vloeien er even wat tranen. Het grote verdriet heeft inmiddels een plaatsje gekregen, maar het gemis zal nooit over gaan.
Ik ben 3 maanden geleden bevallen. 2 weken na de geboorte is mijn zus plotseling overleden. Dit doet zo vreselijk veel pijn. Ik was heel snel van mijn roze wolk af. Ook is vorig jaar mijn vader overleden na een ziekbed van 6 weken. Het is allemaal veel te veel.
Mijn vader verloren in 2013 aan een hartstilstand , in 2016 mijn moeder aan kanker. In 2018 mijn lieve hondenkind wat echt ons kindje was. (We kregen hem toen we zelf geen kinderen konden krijgen) en zeer recent een super lief ander hondenkindje (8 mnd oud) verloren. Het is zwaar, doet soms fysiek pijn. Maar je moet door. Zitten kniezen help je niemand mee, en zeker jezelf niet. Dat is een beetje mijn motto. Ben van mezelf ook vrij nuchter. Maar verdriet heb ik zeker en zeer regelmatig. Rouw is een raar en onvoorspelbaar iets. Je weet nooit wanneer iets triggert naar een herinnering. Met een lach of een traan.
In drie jaar tijd zelf een kindje verloren, twee neefjes overleden en mijn schoonmoeder binnen 24 uur "weg". Ieder keer denk je, we zijn er weer een beetje bovenop.... dan kwam het volgende verlies. Hier was het op een bepaald moment echt omschakelen in "overlevingsstand", want ja de beide kinderen zijn er ook nog. De ene keer is het lastiger te handelen dan de andere keer. Het krijgt allemaal een plekje dat wel, maar de oneerlijkheid en het verdriet komen soms zeer onverwacht weer boven drijven. Gelukkig kon ik mijn verdriet bij een aantal mensen "wegpraten", dat heeft wel heel erg geholpen in de verwerking.
Mijn vader is 17 jaar geleden overleden, heel onverwachts. Ik mis hem nog heel erg, dat verdriet wordt ook niet echt minder.
Mijn hart breekt bij het lezen van jouw berichtje. Kan en wil mij jouw pijn niet voorstellen maar leef zo met je mee. Mijn zusje is mijn beste vriendin dus wil er niet aan denken dat ik haar of mijn broers zou verliezen. Wat mijn verliezen betreft.... te veel mensen verloren van wie ik hield. Opa's en oma's, nichtje, 5 vrienden
Wat heftig! Helemaal als je eigenlijk op je roze wolkt hoort te zitten... Ik weet niet wat je precies bedoelt met het is veel te veel. Kan je er met anderen goed over praten? Mocht je het gevoel hebben vast te lopen zou ik contact opnemen met de huisarts, voor bv een psycholoog. Je hebt veel voor je kiezen gekregen en het is niet gek om daar wat hull bij nodig te hebben.
Klinkt heel herkenbaar alleen zijn hier de tegenslagen niet alleen verliezen. Bijna 5 jaar geleden is ons zoontje overleden. Hij hoort bij ons, maar gelukkig is het rauwe verdriet er (meestal) vanaf. Daarna zelf 3 keer in het ziekenhuis geleden en maandenlang herstel gehad. Mijn moeder was altijd degene die dan voor ons klaar stond en mij ontlastte en nu is zij een maand geleden overleden na een paar weken ziek te zijn geweest. Elke keer ga je door een periode waar je doorheen moet tot je weer een nieuwe weg hebt gevonden en denkt/hoopt dat je t gehad hebt en er een tijd van genieten komt. Ik denk dat die mensen en het verlies je voor altijd hebben veranderd, na een tijd soms weinig zichtbaar tot het je opeens weer even aanvliegt...
Heel herkenbaar! Mijn zusje is 20 jaar geleden op 16 jarige leeftijd plotseling overleden. Ze is er inmiddels al langer niet dan wel en dat maakt me regelmatig erg verdrietig. Ze was nog zo jong en haar leven begon net. Het is nooit meer hetzelfde geworden na haar overlijden. Ons gezin is niet meer compleet. Met name mijn moeder is altijd erg depressief gebleven. Gelukkig ben ik er niet meer dagelijks mee bezig maar regelmatig kan ik er nog erg verdrietig om zijn.
Bedankt voor jullie reacties.. het is zo zwaar. Ik heb ook helemaal niet van mijn dochter genoten, deze 2,5 maand was gewoon overleven. Waar is de tijd gebleven. Zou volgende week weer moeten beginnen met werken. Dit lukt ook niet. Mijn hoofd zit vol. Zoveel pijn. Heb hulp via de huisarts.
Pff, heftige berichten! Ik heb nog nooit een heel dierbaar iemand verloren. Mijn opa is verschrikkelijk dement en ook mijn oma holt achteruit qua gezondheid. Ik weet dat de kans groot is dat zij als eerste komen te overlijden. Ik zal daar dan ook vrede mee hebben.. Veel sterkte voor jullie, want ... wat verdrietig zeg!!
Mijn ouders wilden graag een groot gezin maar ik ben de enige van 4 kinderen die er nog is. Het maakt het leven een stuk minder leuk en ik voel altijd en elke dag een gat in mn hart. Ik praat er eigenlijk ook nooit over omdat het te pijnlijk is, ik denk er liever niet teveel aan. Ik leef mee met jullie allemaal hier want dat deel van het leven is zo verdomd klote.
Ik zou je een dikke knuffel willen geven. Kan me zo voorstellen dat werken nu nog niet lukt. Goed dat je hulp hebt gevraagd. Ik hoop dat er binnenkort momenten zullen komen dat je wel van je dochter kunt genieten. Heel veel sterkte.
Ja hè, het leven sucks big time soms. Ik heb daardoor ook heel lang geen kinderen gewild. gelukkig zijn mn ouders er wel erg van ‘opgeknapt’ toen ze opa en oma werden. Wat ik me afvraag, wat zeg jij als mensen vragen of je broers of zussen hebt? Ik ben sinds mijn elfde alleen en ik worsel daar al zo lang mee. Ik vond en vind het altijd zo lastig wat ik moet zeggen als collega’s, vrienden van, buren, of gewoon onbekenden dat vragen. Ook als ik vroeger een date had of iemand leuk vond zag ik altijd tegen die vraag op. Dan wordt een gesprek gelijk heel zwaar en dat wil ik niet. Maar ik wil ook niet ontkennen dat ik wel broers/zussen heb gehad. En het is ook raar om eerst nee te zeggen en dan later toch ineens wel als je iemand wat beter kent. Toch doe/ deed ik vaak het laatste en dan voelt het soms toch onprettig om nee te zeggen. Allen als jij of andere leden antwoord willen geven natuurlijk he, zo niet dan snap ik dat ook. Ik ken (gelukkig maar) niemand om mij heen die een broer of zus verloren heeft dus heb niet de kans gehad te vragen hoe anderen daar mee om gaan.
Wat vreselijk voor je, sterkte. Ik hoop dat je alle ruimte en tijd krijgt om voorlopig nog even niet te werken om van je dochter te kunnen genieten wanneer die momenten er zijn. Hopelijk kunnen haar lachjes en mijlpaaltjes je ook wat mooie momenten geven in het verdriet.
Herkenbaar ook, dat gedeelte over dat het nooit meer hetzelfde is geworden. Dat voel ik ook heel erg. Terwijl ik dat bij andereoverleden vrienden/ familieleden zoals opa/oma niet heb terwijl ik daar toch ook een sterke band mee had. Dat was ook enorm verdrietig maar geen trauma, in je gezin zo dichtbij is dat toch anders.
Ik word stil van jullie verdrietige berichten. Mijn verlies was van dat wat er eigenlijk niet was. Mijn vader heeft een enorm lange aftakeling gehad. Geestelijk was er al een heel deel weg toen ik zes was. En vanaf mijn 12e kwam nu en dan het besef dat ik de wereld meer door had dan hem. Ondanks dat zijn ziekte, die hem ook geestelijk aantastte, begon voor dat ik geboren was, stierf hij toen ik begin 20 was aan een andere ziekte. Naar mate ik ouder werd was het altijd een bron van zorgen. Wie zou er nu weer misbruik van hem maken? Tref ik hem in een goede bui? Zou hij vandaag weten wie ik ben? In welke problemen heeft hij zich nu weer gewerkt? Hoeveel bedorven waar moet ik nu weer stiekem uit zijn koelkast verwijderen? Ben ik veilig of krijg ik weer een woede uitbarsting over mij heen? Met zijn overlijden had ik de eerste jaren vooral moeite. Waar ik nu juist verdriet om heb is dat ik hem nooit als gezond gekend heb. Dat hij ziek is geworden, niet dat hij overleden is. De verhalen die ik over hem ken spreken over een lieve, slimme en knappe man. De persoon die ik nooit heb leren kennen. Op zijn urn graf staat een foto van een fitte vrolijke motor rijder. Maar het zegt mij niks. Ik ken die man niet. Hoe kan ik spreken over een verlies van dat wat ik nooit gekend hebt? Het laatste dat hij heeft gedaan voordat hij aftakelde is zijn bul behalen. Zijn en mijn leven, maar ook die van de rest van het gezin hadden er zo anders uit kunnen zien. Zijn ziekte en zijn buien hebben het gezin uit elkaar gerukt. We hadden allemaal ons eigen verdriet. En konden niet omgaan met het verdriet van een ander. Ik omdat ik jong was en mijn moeder omdat zij ondertussen zat met een kleintje en een begin puber die het niet meer wist, de man waarvan zij hield veranderde flink en af en toe was hij die man ineens weer. Inmiddels begin 30 en net terug van een vakantie met mijn moeder. De vakantie zit er helaas op. Ik heb een week kunnen ervaren hoe het is om een moeder te hebben. Het was zo fijn. Dit kon 20 jaar geleden niet. Dit kon 10 jaar geleden niet. En wss 5 jaar geleden ook niet. Zijn ziekte en overlijden zijn niet alleen het verlies van zijn bestaan maar die van ons als gezin.