Bedankt voor je lieve reactie. Ik denk dat ik voor mezelf al wel duidelijk heb dat het er gewoon is. Als ik kijk naar betrouwbare sites over autisme en vroeghulp en ik zie daar de kenmerken dan herken ik er toch wel een flink aantal van. Ik denk dat gisteren voor mij zelf al de bevestiging kwam dat hij in het spectrum valt. Ik kan het dan wel gaan aankijken. Maar wie weet is er voor onze zoon al vroegtijdige hulp waar hij en wij mee verder kunnen. Gisteren heb ik een enorme huildag gehad. Ik hoefde maar naar hem kijken en ik schoot vol. Goed gesprek gehad met mijn man gisteravond. Het is zoals het is en mijn huilbuien veranderen daar niets mee alleen maar onrust in het gezin. Ik probeer weer normaal naar hem te kijken en weer meer van hem te genieten als voorheen. Ik blijf het spannend vinden, maar we gaan ons best doen! Ik hoop alleen maar dat het mee gaat vallen en dat we binnenkort vooruitgang zien.
Jeetje meid wat heftig voor je. Maar als jij zegt dat je het zeker zal ik je gevoel niet afzwakken. Het is meer dat ik vaak merk dat als je ergens bang voor bent of denkt van 'je zal het maar zien het zal zo zijn' dat het achteraf dan meevalt. Moedergevoel klopt vaak maar niet altijd. Ik hoop alsnog dat hij gewoon een laatbloeier is. Goed dat je je best doet om toch te genieten en normaal naar hem te kijken. En ik hoop ook echt dat het allemaal mee zal vallen. Hou je ons op de hoogte? Wens je heel veel succes!
Ik herken heel veel dingen van mijn neefje. En ook een kennis met een zoon met Ass zie ik gelijkenissen. Toen ik vorige week mijn zorgen uitte bij mijn schoonouders gaven zij ook aan dat er wat bijzonders is met onze zoon. En ook de kennis gaf aan toen ik mijn zorgen uitte dat zij ook wel dingen zag in het spectrum. Ik kan mijn ogen er voor sluiten maar dat heeft geen zin. Ik weet het gewoon zeker. De tijd zal leren heb geen idee of het uiteindelijk een lichte of een zwaardere vorm is. Als ik alles nu zo van hem zie ben ik wel bang dat het geen lichte vorm is. Dinsdag vraag ik bij de huisarts een verwijzing en ik hoop dat er niet al te lange wachtlijsten zijn.
Ik zat trouwens hier te zoeken naar een aparte topic over moeders met kinderen met Ass. Maar die kan ik niet vinden.
Autisme zit dus ook in de familie begrijp ik? Als je echt vergelijkingsmateriaal hebt en het zit in de familie snap ik wat beter waarom je er zo van overtuigd bent. Het is dacht ik ook erfelijk. En ook als meerdere mensen 'afwijkend' gedrag zien snap ik dat dit je vermoedens onderstreept. Toen ik bang was dat mijn dochter misschien iets van een autisme of achterstand had stond ik daar best wel alleen in. Familie, vrienden en zelfs papa zagen niets afwijkends. Wel die gedragingen maar dat vonden ze normaal dreumesgedrag en niet elk kind ontwikkeld zich hetzelfde. Ik wens je alvast veel succes bij de huisarts. Schrijf al je vragen op en hopelijk houd je ons op de hoogte.
We zijn al weer een tijdje verder. Ondertussen ben ik bij de huisarts geweest. Wat filmopnames laten zien en we hebben een verwijzing gekregen naar jeugdpsychiatrie. Daar inmiddels een intake gehad. Er komen vervolgonderzoeken en ondertussen komt onze zoon op de wachtlijst voor PRT therapie omdat ze voor nu al wel hebben uitgesproken dat hij vermoedelijk wel in het spectrum valt. Hopelijk boeken we wat vooruitgang met die PRT. Iemand van jullie hier ervaring mee?
Hai, Mijn zoontje deed (heel af en toe nog steeds) dat ook met het langslopen en schuin kijken. Hij is nu 28 maanden. Ik voel mij precies zo als jij trouwens, ik kan soms ook wel huilen. Anyway, ik heb ca een maandje geleden de Amerikaanse vroeghulp gebeld en ze zijn hier gekomen. Wij krijgen nu 2x per week therapie (dan komt iemand hier een uurtje voor hem) en als we verhuizen 3x per week en kan er ook iemand mee naar speel uurtjes enz. Ik vind het zo moeilijk dat ik niet in de toekomst kan kijken, heeft hij ass of niet? Zal het licht zijn of niet? Enz enz. Maar ik vind het nu zooooo fijn dat er therapeuten hier komen en mijn zoontje vind het ook leuk. In ieder geval doen we nu wat we kunnen Mijn zoontje is trouwens een echte knuffel kont maar maakt weinig oog contact, is erg sociaal maar zijn communicatie is anders dan andere kindjes en zijn taal is ook anders. Hij heeft ook allemaal van die ecentieke dingetjes.
Niet om je gevoel te veranderen maar misschien wel iets te kunnen steunen naar de toekomst toe, ik werk in de IT en daar zitten er ontzettend veel met ASS in meer of mindere mate. Ik weet niet beter of t merendeel van mn vakgenoten hebben ASS, die zijn daar ook gewoon open in (als ze weten wat ze aan je hebben) en zijn voor mij doodgewone collega's, ja er zit een gebruiksaanwijzing bij maar die heb ik net zo goed. Toen ik nog voor mn andere werkgever werkte (aardig wat jaartjes terug) was er een vader met een (inmiddels volwassen ) zoon die heeeeeeeeel zwaar ASS had, volgens de vader, zoon was niet mee dus kan ik niks over zeggen, maar die draaide zijn eigen bedrijf en met onwijs succes. Vader deed de contracten en de externe communicatie en hij (zoon) programmeerde tot t briljante aan toe, t is niet dat ie niet aan de bak kon bij een werkgever maar hij deed t gewoon veel liever op ZIJN manier en haalde daar ook een bizar goede omzet mee. Sommige werkgevers selecteren bij voorkeur ASS programmeurs begreep ik, weet niet in hoeverre dat waar is, t is wel altijd een bepaald slag mensen voor bepaalde onderdelen, maar t schijnt dat zeker in programmeer werk, echt het diepe coderen (alles gaat volgens bepaalde gedefinieerde regels) juist de ASS het beter afgaat. Ik wil je alleen meegeven er zijn echt hele goede mogelijkheden voor veel gevallen, niet alleen in de IT hoor, zullen ook andere beroepen zijn waar ze in exceleren, soms met wat creativiteit. Goed dat je in elk geval op tijd ingrijpt en je gevoel volgt. Vriend van me kreeg pas rust toen hij ver in zn volwassen jaren pas de diagnose kreeg en daarmee zichzelf wat beter ging snappen, hij vermoedde het al wel maar was nooit getest tot recentelijk. Zijn zoontje heeft dezelfde trekken als hij vroeger had, dus wat hij nu weet van zijn eigen situatie past hij nu toe op zijn zoontje en die fleurt echt enorm op, zit veel beter in zn vel, leren gaat beter en thuis is t vele malen gezelliger geworden.
@poa ik herken ook wel wat dingen in je verhaal. Wat ik van jou begrijp is dat het lopen en het schuin kijken bij jouw zoon wel minder is geworden dan eerst? Wat goed dat je vroeghulp hebt ingeschakeld. Ik vond het een hele drempel, maar ben zo blij dat we nu in het traject zitten, ik heb nu het gevoel dat we iets voor hem kunnen doen. Ik ben heel benieuwd hoe de therapieën er uit gaan zien en hoe onze zoon er op reageert. Wat fijn dat jou zoon er zo goed op reageert. Zie je al wat vooruitgang bij hem door de therapie? Het knuffelen herken ik niet. Onze zoon duwt vaak weg als ik hem knuffel. Moet op de momenten dat hij aanzet geeft en dit is zelden. Maar als hij wil knuffelen dan neem ik daar ook uitgebreid de tijd voor. Tussendoor probeer ik het natuurlijk wel vaak een keer maar meestal wordt ik afgewezen. Onze zoon is niet echt sociaal is wel heel erg op mij gericht maakt ook wel veel oogcontact maakt ook wel oogcontact met anderen maar als mensen dan wat zeggen begint hij te jammeren hij is wel nieuwsgierig naar de ander maar ze moeten niks tegen hem zeggen. Qua taal zegt hij nog geen woordjes. Hij pakt steeds mijn hand en brengt me naar het geen wat hij wil. @Vero0504 bedankt voor je opbeurende bericht. Ik weet ook dat veel autisten ondanks hun beperkingen soms een heel goede baan kunnen hebben en functioneren in de maatschappij. Maar ik zie ook van dichtbij een jongen met klassiek autisme die niet zelfstandig kan functioneren in de maatschappij. Als ik dat dan zie dan ben ik bang voor de toekomst van mijn zoon. Alleen we weten nu niet wat de toekomst brengt. Misschien valt het ook allemaal wel mee. Maar voor nu zijn er de zorgen, gaat het meevallen of niet. Die onzekerheid daar worstel ik nu erg mee. Konden ze maar vertellen hoe het er uit zou zien dan kan ik me daar op voorbereiden. Maar het is nu allemaal zo onzeker. Ondertussen is het wat het is en we hebben het niet in de hand. We gaan ons volledig inzetten in de therapieën en hopelijk heeft onze zoon er baat bij.
Niet allemaal dezelfde kenmerken maar ik heb wel zorgen gehad om mijn oudste zoon. Rond dreumes tijd had hij een obsessie met draaiende dingen, moeilijk uit zijn bubbel te halen, hoofdbonken, alles moest altijd in dezelfde volgorde uitgevoerd worden, veel moeite met geluiden, speelde niet maar ordende of onderzocht hoe het in elkaar zat, snel overprikkeld. Met de peutertijd trok een beetje weg en kwamen er bizarre woede aanvallen bij veranderingen. Daar kon hij makkelijk een uur in blijven hangen en het leek dan een night teror maar dan overdag. Zijn taal was nog niet goed op gang. Maar nu hij vier is en een tijdje op school zit merk ik dat hij steeds flexibeler word en verdwijnen de zorgen rustig aan. Enerzijds snap ik het wel als mensen er snel bij willen zijn als er wat aan de hand is. Maar ze zijn nog zo jong en er kan nog veel veranderen.
Zonnestralen bedankt voor je reactie. Wat fijn dat de zorgen om jullie zoon nu een stuk minder zijn. Ik snap jou hoor! Ik heb ook enorm geworsteld om wel of niet hulp te vragen. Hij is nog niet eens twee jaar oud. Sommige trekken kunnen ook best peutergedrag of karakter zijn. Ik weet het niet. Mijn gevoel zegt om nu hulp te vragen. Ben bang dat ik het mij zelf verwijt later, had ik toch maar eerder hulp gevraagd dan was hij misschien beter dan nu.
We doen waarvan we denken dat het goed is. Kinderen zijn zo verschillend. Ik bedoelde het niet als in dat er een goede of foute keuze was. Ik bedoelde het als een soort van geruststelling dat er nog veel kan veranderen.
Weet je wat hier erg werkte toen mijn zoontje wat jonger was? HEM nadoen! Dat trok gelijk zijn aandacht en begon echt het heen en weer communiseren! Mijn zoontje pakt mij ook bij de hand en trekt mij overal mee naar toe. MAAR hij begint er nu woorden aan te koppelen! Ik herhaal dan wat hij wil “mama mama help help” of “mama mama eten” Ik denk dat als de taal vertraagd is dat ook autistische trekjes kan geven en wanneer dat inloopt veel beter kan worden, wat zonnestraal zegt. Mijn zoontje vind het leuk dat hij nu zoveel extra aandacht krijgt. De therapeut voor taal/communicatie ziet wel wat dingen waar ze aan wil werken zoals 3-punt aandacht. Maar onze occupation therapeut ziet tot nu toe nog niets vreemds of waarvan ze zich zorgen maakt dus dat is wel fijn. En het schuin kijken doet hij nauwelijks meer, nu is het veel springen op de bank en op zijn kop staan. Oh en draaien met zijn pols sinds vandaag maar ik denk dat dat een nieuwe motorische oevening is.
Ik ben het volkomen met jou eens. Ik heb mij het halfjaar na de eerste verjaardag van mijn dochter ook veel zorgen om haar gemaakt. Veel in haar eigen bubbel waardoor ze nauwelijks op naam reageerde. Ze speelde nauwelijks functioneel maar was vooral bezig alles te laten tollen en ze was zo op haar handjes gericht. Ik was er haast van overtuigt dat ze wel iets van autisme moest hebben. En zomaar ineens was daar wel die interesse in kindjes. Wees ze opeens wel naar dingen die ze wilde en kwam haar taal ineens op gang. Nog steeds maak ik me heel af en toe wel zorgen maar 90% minder als eerst. En nu kan ik me veel beter bedenken dat ze nog 2 moet worden. Nu ik gezien heb dat dingen ineens zomaar kunnen komen ben ik veel relaxter en begrijp ik beter dat die onrust in mij niet zozeer moedergevoel hoeft te zijn maar vooral een alarmknop die standby blijft staan.
We hebben inmiddels een voorlopige diagnose autisme. Dat was geen schok maar een bevestiging van wat we eigenlijk al wisten. We wachten op plek voor de prt therapie. Wij zelf krijgen psycho educatie en oudertraining binnenkort. Over een jaar kunnen ze meer zeggen over welke mate en vorm. Maar dat is nu lastig omdat hij nog niet praat en dan kan zijn intelligentie niet getest worden. Voor nu even wachten op de prt hopelijk kunnen we snel starten want ik wil er graag mee aan de slag. Ik ben benieuwd naar de ervaringen van andere ouders met kinderen die de prt hebben gevolgd.
Wens je heel veel succes met alles Mariska. Ik hoop dat het uiteindelijk een milde vorm zal blijken te zijn...
Lief van je! Dank je wel! Ik hoop het ook zo! Soms denk ik het valt allemaal wel mee, maar laatste paar dagen vind ik het stereotiep gedrag zo toenemen. En vooral de momenten waarop er iets gebeurt we gaan ergens heen of hij wil iets wat echt niet kan dan zijn dat hele lastige momenten voor hem maar ook voor ons. Ik merk nu ook dat het al een beginnende impact heeft op ons gezin. Maar we zitten nu in de molen en worden nu al goed ondersteunt. We zijn gemotiveerd om met hem aan de slag te gaan.
Dat is echt fijn. Op die manier heb je ook vertrouwen dat hij met de juiste hulp het beste uit zichzelf zal kunnen halen. Ik ben wel benieuwd hoe ze zo jong en zo snel al een voorlopige diagnose hebben kunnen geven. Was dat alleen op basis van observaties en het stereotiep gedrag?
De diagnose is een voorlopige diagnose. Ze hebben ons helemaal bevraagd naar zijn gedragingen. Moesten hiervoor allemaal vragenlijsten invullen. Ze hebben gesproken met de begeleidster van de opvang waar hij is. En ze hebben spelmomenten met hem gedaan. Uit die spelmomenten bleek goed dat hij geen imitatie gedrag heeft. Dat hij snel gefrustreerd is. Het stereotiepe lopen met zijn hoofd schuin heeft hij goed laten zien. Spraak niet aanwezig. Initiatie verminderd. Zijn respons is wisselend. Hij wijst niet en zijn mimiek is minder. De diagnose is een voorlopige diagnose. We gaan starten als er plek is met de prt therapie. Over een jaar als hij ongeveer 3 is gaan ze opnieuw testen doen. Dan gaan ze kijken of zijn taal op gang is gekomen en dan kan zijn intelligentie getest worden. Dan kan de diagnose nog weer aangepast worden en wordt er toegewerkt naar regulier onderwijs met wat begeleiding of naar speciaal onderwijs.