Dat herken ik ja. Ik voel me dan vaak erg bezwaard om het gesprek meteen heel zwaar te maken. Aan de andere kant is het niet fijn om niet vrijuit te kunnen zeggen hoe het zit. Ik heb een tijd lang tegen mensen gezegd: ik heb en zusje en een broertje, soms zelfs niet gecorrigeerd als ze dan zeiden: dus je bent de oudste. Maar dan doet het dus wel pijn. Tegenwoordig zeg ik wel sneller dat ik een broer heb die overleden is. Als dan vervolgens het gesprek op ouders komt (Heb ik geen contact meer mee) heb ik het gevoel dat ik de ander de volgende klap in het gezicht verkoop, maar dat is wel makkelijker te omzeilen. Ik merk dat mensen echt schrikken als ik iets zeg over hoe het bij mij zit. Ook Al probeer ik het niet beladen te brengen. Nu ik ouder wordt merk ik wel dat anderen ook ouder zijn en het iets beter kunnen hebben. Ook merk ik dat het voor mij belangrijk is dat mijn leven er ook mag zijn en ben ik er dus opener over.
Ik heb nu bijna 5 jaar geleden mijn opa verloren. Hij was zo’n lieve en geweldige man. We waren 2 handen op 1 buik. Binnen 3 maanden was hij er niet meer. Deels door fouten van het ziekenhuis. Hij hoopte nog zo een achter kleinkind mee te maken. Ik zou beginnen met zwanger worden dat wist hij. Ik vind zo jammer dat hij mijn dochter niet kent. Hij had het geweldig gevonden! Ik zie zijn gezicht al voor me. En ik zal binnen ongeveer een jaar mijn moeder verliezen. Zij is terminaal. Ik vind zo jammer dat het zwanger worden zo lang heeft geduurd en dat ze daardoor maar kort van E. kan genieten. Ik hoop dat ze haar tweede kleinkind nog mee gaat maken. Ik ga binnenkort voor nr 2.