Wij willen super graag naar Australie emigreren met gezin. Helaas is de visumwetgeving streng en krijgen we het (nog) niet voor elkaar. Als iemand hier jog tips heeft, alles is welkom
Wij hebben een aantal jaar geleden overwogen, zou dan als expat zijn voor een aantal jaar. Maar we hebben het niet gedaan. Mijn schoonouders vonden het prima en waren enthousiast. Maar mijn ouders heb ik nog nooit zo verdrietig gezien, als toen we met hun gingen bespreken wat we wilde gaan doen. Zelf twijfelde ik erg en het verdriet wat ik me ouders hiermee zou doen heeft me wel overtuigd. het avontuur, nieuwe toffe omgeving spraken me aan. Het zou ook leuk zijn voor mijn man, goed voor zijn cariere. Het expat leven sprak me niet zo heel erg aan ik zou dan huisvrouw en alleen maar (een toen kersverse) moeder zijn. Niet mogen werken etc. Man is dan iedere dag lange dagen aan het werk en ik zit alleen zonder vrienden/familie, dan idee heeft mij ervan weerhouden. Natuurlijk kun je nieuwe vrienden krijgen. Nieuwe banden opbouwen. Maar misschien is dat ook makkelijker als je kinderen wel al naar de basisschool gaan. Ik zeg weleens je kunt alleen spijt hebben van dingen die je niet hebt gedaan. Maar van deze keuze heb ik nooit spijt gehad.
Wij zijn sinds kort geëmigreerd. (Mijn man geremigreerd en ik geëmigreerd eigenlijk.) Omdat mijn man er oorspronkelijk vandaan komt hebben we geen gedoe met visum en taal. Kinderen zijn bewust tweetalig opgevoed vanaf het begin en ik spreek zelf de taal zelf ook al redelijk. Ik ben nu even terug in Nederland en wordt juist dan wel weer even met de neus op de feiten gedrukt, waarom wij hier weg zijn en absoluut niet meer willen wonen. Voor familiebezoek en vakantie is het te doen maar zou echt niet meer de behoefte hebben om voorgoed in Nederland te wonen.
Ik zou hier voor geen goud weg willen. Zit hier prima op mijn plek. Voor de kinderen zou het ook niet leuk zijn, zonder familie enzo
Als het mogelijk was dan was ik gisteren al vertrokken! Ik hecht echt totaal geen waarde aan Nederland. Ik heb hier maar 2 familieleden wonen en verder woont al mijn familie in het buitenland. Ik heb eerlijk gezegd ook helemaal niks met de Nederlandse cultuur en het klimaat is al helemaal verschrikkelijk! Jammer genoeg heeft mijn man hier een goedlopende zaak dus vandaar dat wij de stap niet nemen. Wij zien in het buitenland geen toekomst met deze branche. Wat wij nu doen is keihard werken en sparen zodat we over een jaar of 20/25 alsnog weg kunnen maar dan ook direct met pensioen
Dat ben ik op zich met je eens, maar ik vind de periode van - pak 'm beet - 10 tot 18 jaar persoonlijk niet de periode om een kind uit de veilige omgeving weg te halen. Los van de emotionele moeilijkheden die de puberteit met zich mee kan brengen, vind ik dat dit een hele vormende periode is voor kinderen, waarin ze bepalen wat hun interesses zijn, welke opleiding willen ze doen, wat willen ze later worden, bij welke 'groep' horen ze, enzv. Vrienden en sociale groepen worden steeds belangrijker en het is niet langer alleen het gezin dat de veilige basis vormt. Om een kind dan weg te 'rukken' uit alles wat ze kennen en wat vertrouwd is (nogmaals: ik heb het niet over 'noodzakelijke' emigraties, i.v.m. werk of familieomstandigheden oid, maar echt over die mensen die hun eigen dromen willen najagen), vind ik persoonlijk niet goed. Wat mij betreft kun je emigreren dan ook het beste doen met jonge kinderen, die op een natuurlijke manier in hun nieuwe leven zullen groeien, of je wacht tot je kinderen een leeftijd hebben dat ze zelf kunnen beslissen of ze zo'n avontuur willen aan gaan of niet.
Mijn man heeft afgelopen jaar een baan aangeboden gekregen in het buitenland. Hij kan zijn functie ook vanuit NL vervullen dus het was/is geen noodzaak. Als we zouden willen kunnen we alsnog gaan maar we hebben besloten het niet te doen, nu in ieder geval niet. Als het 3 jaar terug aangeboden was dan waren we 100% gegaan. Mijn ouders woonde hier toen nog niet in de buurt, de kinderen hadden een fijnere leeftijd en mijn man en ik wilde allebei uit de situatie waar we toen in zaten. Niet om te vluchten maar om voor onszelf te kiezen en voor elkaar. Wie weet gaat het avontuur ooit nog eens kriebelen
Ik ben ook expatvrouw. En dat klinkt inderdaad leuker dan het is. Je beeld klopt wel dat je dan vooral op jezelf aangewezen ben. Het eerste jaar is bij mij achteraf gezien best zwaar geweest ( maar op dat moment vond ik het ook nog leuk omdat alles spannend en nieuw was) maar ik wilde ook vaak genoeg terug. Maar ook wat heeft het ons gezin nu veel gegeven. En mij veel kansen gegeven. Ik heb nieuwe talen geleerd, eigen bedrijf opgezet in iets wat ik super leuk vind en zelf heb bedacht ( want dat komt juist in je naar boven in zo n situatie waarin je uit je veilige omgeving bent, je (geestelijk) verveelt. Dit had ik in Nederland nooit bedacht in de drukte/verplichtingenverp de dag. De kinderen hebben ook zoveel extra geleerd. En ondertussen hebben we heel veel vrienden, en tijd om daar leuke dingen mee te ondernemen. Dat begon inderdaad toen de kinderen naar de basisschool gingen. Wel erg jammer trouwens dat je ouders zo reageerden. Ik zou dit nooit doen bij m'n eigen kinderen. Of ik het nou leuk vind of niet, ik gun hun wel hun eigen leven en keuzes.
Ik hoef niet zo zeer te emigreren maar zou wel een andere levensstijl en leefomgeving willen. Ergens in the middle of nowhere met een enorme lap grond om zelf eten te verbouwen en bij zee en duinen. Lijkt me prachtig!
Wij zijn 13 jaar terug vertrokken maar niet extreem ver weg. En mijn ouders gingen ons voor. Kinder zij hier geboren en zijn dus ook tweetalig. Man werkt ook nog gewoon in Nederland . Wij gaan echt niet terug naar Nederland. Eerder verder weg, maar pas als de kids de deur uit zijn. Ze zijn nu 9 en bijna 13 en dus al hun vrienden hier. Oudste heeft het er nu al over dat ze in ander land gaat wonen later. zijn dus niet zo plaatsgebonden . Dr vrienden wonen ook in een andere stad omdat daar haar school is. Voor nu wonen wij hier prima. Maar ik zou gaan voor de leeftijd van nog 4 a 5 jaar. Dan is de taalbarrière vaak nog niet zo snel een probleem. Kleuterschool was hier ook eerst met 4 jaar en daar hebben ze grotendeels de taal van hier opgepakt.
Ja we hebben een leuk huis gevonden zo’n 20 min van SF. Het gaat de ene dag beter dan de andere. Geen idee nog of het echt helemaal goed komt. De tijd zal het leren
hmm, nou sterkte ermee he. wel een leuke plek om een tijd te wonen (heb zelf tijdje aan zowel oost als westkust gewoond (in plaatsje ook dichtbij SF beginnend met B en eindigend op y ) en westkust is wel wat gemoedelijker en zachter klimaat, dus misschien wel fijn nu?)
Wij hebben het plan om over een jaar of 20, als de kids de deur uit zijn, te vertrekken. Wij zijn dan 55 ongeveer. Dan verkopen we ons huis wat dan compleet is afbetaald en vertrekken we naar de zon, naar het land waar mijn man vandaan komt. We hebben daar al een huis en grond en kopen dan nog een leuke studio of appartement aan zee (ander land 200km verder) en van de rest van ons geld gaan we lekker genieten totdat we officieel met pensioen gaan. De levenstandaard ligt hier een heel stuk lager dus dat is prima te doen met ons tegen die tijd opgebouwde AOW en pensioen! Uiteraard willen we dan niet op ons luie gat gaan zitten maar gaan we dingen doen die we leuk en belangrijk vinden. Wat dat precies inhoudt dsn weten we nog niet . Dat is het plan nu in ieder geval, haha. Maar we zullen zien of het allemaal zo uitpakt .
Ik weet waar je hebt gewoond. Wij wonen aan de andere kant San M Mensen zijn hier veel meer open en gezelliger en het weer is ook zoveel fijner. Nu 28 graden en zon. Mag ook wel de afgelopen 3 maanden hadden we zoveel regen
Ik zou totaal niet meer terug willen naar Nederland, dus jk zeg doen!! Hoe jonger je kinderen zijn hoe beter
Als het aan mij ligt, zeg ik zo alles hier op! Mijn zusje heeft een jaar op Curaçao gewoond en gewerkt en daarna samen met haar vriend een jaar op Aruba gewoond, toen hij daar gestationeerd was. Het scheelt dat wij familie hebben die kant op, maar om daar nu echt te leven?! Voor een jaar inderdaad, zeker als de kinderen nog niet naar school hoeven.. Mijn vriend is geboren in Engeland en ik ben echt wel gek op het land, vakantie is echt als thuiskomen! Maar hij is zo ontzettend 'Hollands' dat het echt niet zou gebeuren..
Heb ik ook... ik voel mij ook helemaal niet meer thuis in Nederland.. hier in Zuid Duitsland is alles zoveel beter geregeld.. zelfs als het misschien ooit stuk loopt tussen mijn vriend en mij dan blijf ik denk ook hier... bevalt mij onwijs goed. Hele andere mentaliteit ook vind ik. Ook al is het in principe niet echt ver (650km)
Ik zou dat alleen doen (met kinderen) als ze echt nog jong zijn. Nog niet geworteld en de taal en gebruiken snel aanleren. Dat ze makkelijk vanaf de kleuterschool zo in kunnen stromen. Maar met oudere kinderen of pubers vind ik het een zeer slecht plan. Dan jaag je voornamelijk je eigen dromen na. Bij ik vertrek zie je deze stellen vaak het niet redden. Of de kinderen vertrekken naar Nederland. Of zitten daar te niksen etc. Verder zou ik niet weten wat ik elders zou moeten doen. Ik hecht veel belang aan familie en vrienden. En vind zaken hier zeer goed geregeld (In tegenstelling tot veel andere landen). Ook lijkt het mij een verschrikking om als expat vrouw te leven terwijl je partner alleen maar aan het werk is. Als je partner uit een ander land komt vind ik het wel iets anders trouwens. Maar ik zie veel mensen die emigreren vaak keihard werken om een nieuw bestaan op te bouwen. Vaak veel meer uren dan hier.