Hallo iedereen! Ik zit met het volgende. Ik wil ontzettend graag weer mijn moeder bij de bevalling hebben. Dit geeft mij een veilig gevoel omdat zij weet wat ik meemaak en mij de vorige keer zo goed wist te kalmeren. Daarnaast is mijn eerste met spoed naar een ander ziekenhuis gebracht na de geboorte en vond ik het fijn dat mijn man bij mij kon blijven en mijn moeder met ons kindje meekon zodat wij beide niet alleen zouden zijn. Nu geeft mijn man aan dat hij mijn moeder er liever niet bij heeft omdat hij dan niet zichzelf kan laten gaan als het kindje er eenmaal is. Hierdoor voel ik mij eigenlijk beetje gedwongen om dan maar zonder mn moeder te gaan bevallen. Wat zouden jullie doen? Ik voel mij hier best slecht onder.
Ik ben ook van: de barende beslist. Echter, in dit geval vind ik de vraag van je man niet onredelijk. Hij voelt zich geremd omdat jouw moeder er is. Het is tenslotte ook de geboorte van zijn kind. Misschien heeft hij de vorige keer niet echt de kans gehad om er voor jou te zijn omdat je moeder die plek al in had genomen? Waarom zou je man jou niet kunnen steunen? Wellicht een idee dat jouw moeder in de wachtkamer wacht en als ze echt nodig is binnen 2 minuten bij je kan zijn? Het is uiteraard belangrijk dat jij je fijn en veilig voelt maar ook jouw man wordt weer papa en die eerste ogenblikken samen zijn zo belangrijk (er vanuit gaande dat deze keer alles normaal gaat). Laat het even wat bezinken en praat erover.
Tja....ik ben daar misschien een harde in, maar gewoon zonder je moeder bevallen natuurlijk. Het gaat om jullie 2 en de baby. Ik vind mijn moeder heel lief, maar ik had haar echt niet bij mn bevalling willen hebben. Mijn man zou dat ook niet willen. Dat is iets van jullie samen.
Klinkt misschien raar maar tijdens mijn eerste bevalling kon ik niet veel hebben van mn man. Hij zei ook niet echt de juiste dingen en ik had het gevoel dat hij niet wist waar hij het over had. Werd juist paniekerig van zijn manier van meepuffen. Hij is de liefste man en vader maar hij snapt niet veel van bevallingen en leest zich er ook niet echt in waardoor ik het gevoel heb er alleen voor te staan.
Ik denk dat het goed is dat je man in ieder geval aangeeft wat hij wil, want nu kunnen jullie er over praten. Maar ik snap ook dat je iemand bij de bevalling wilt hebben die jou kan steunen, en blijkbaar kan je man dat nu niet. Is het een idee om met hem naar een pufcursus/zwangerschapscursus te gaan? Op die manier leert hij jou te ondersteunen. Want voor jou is je moeder een steun, voor hem iemand erbij in een situatie die hij al moeilijk aan kan
Tja, als ik dit zo lees kan ik je man wel heel goed begrijpen. Hii voelt zich waarschijnlijk gewoon aan de kant gezet op een onwijs belangrijk moment voor hem. Ik zou dus bij jezelf te rade gaan hoe je dit kan en wil veranderen. Maar ik vind wel dat áls je met je moeder erbij bevalt, je man wel op de eerste plek blijft staan. Dus ook een woordje met je moeder spreken
Nou ik vind het een beetje gek/raar van je man. Hoezo zich niet kunnen laten gaan? Is hij bang dat je moeder bijvoorbeeld de tranen van geluk zien? Ik bedoel, op z'n magisch moment vergeet je toch heel even de wereld om je heen? Ik had mijn moeder en schoonmoeder erbij. (En mijn vriend natuurlijk) en ik had het echt niet anders willen doen. Ik snap dat veel vrouwen hun schoonmoeder er echt niet bij willen hoor, maar zij heeft alleen twee zonen. Dus ik wou haar dit moment ook gunnen. Ik had het ook niet anders willen doen, we waren een goed "team". Mijn bevalling was echt verschrikkelijk, maar mijn schoonmoeder steunde mijn moeder weer, die het zo zwaar had omdat ik het zo verschrikkelijk zwaar had etc. En aangezien jij bevalt, vind ik dat jij mag kiezen/beslissen. Ik snap dus ook volkomen dat je je moeder er graag weer bij wilt.
Kan dat gedrag ook deels komen doordat je moeder erbij was? Voor een man is het niet niks om je vrouw pijn te zien lijden. En tja jouw moeder weet wat het is. Dus die kan je uiteraard beter steunen. Voor je man is het totaal nieuw geweest. Denk dat het goed is, om duidelijk met je man te bespreken hoe je het voor je ziet. En hoe je denkt, dat je man je het beste kan steunen hierin. Communicatie is het allerbelangrijkst hierin. En daarbij kan deze bevalling totaal anders verlopen.
Jullie kindje, dus jullie moeten hier samen uitkomen. Ik vind niet dat de barende hierin het laatste woord heeft, de vader krijgt ook een kind en voor hem is een bevalling ook echt een hele intense gebeurtenis - ik begrijp best dat het niet prettig is je te voelen alsof je aan de kant wordt gezet. Of dat je bv toch een rem voelt omdat er iemand anders bij is; ik had zelf zéker zo’n rem gevoeld, dus waarom mag een vader dat niet voelen en zeggen? Ik vind zelf dat je allebei achter de aanwezigheid van nog een persoon bij de bevalling moet staan, staat 1 persoon er niet achter, dan dus geen ander erbij.
Misschien dat het helpt om aan jouw man te vragen hoe haar aanwezigheid voor hem aangenamer zou kunnen zijn. Dat ze jullie bijv direct na de bevalling een privé uurtje gunt.
En als ze gewoon op de gang wacht? Ik vind dat je je man hierin moet respecteren trouwens. Het is jullie kindje.
Zo lees ik t ook terug en daarom zou ik ook denken dat moeder er tijdens de bevalling prima bij kan zijn en als t kindje is geboren de kersverse papa en mama tijd samen gunt met de baby..!
Misschien kijken of het mogelijk is op een fijne manier te bespreken dat je moeder als de baby eruit is een kwartier op de gang wacht ofzo zodat jullie als papa en mama de eerste paar minuten samen hebben?
Ik zou zeggen doe samen de samen bevallen cursus dan kan je man je steunen en dan heb je je moeder niet nodig. Ik zelf vind het echt iets voor samen dus snap wel dat hij je moeder er niet bij wil hebben maar dat is iets waar Jullie samen uit moeten komen
Ik vind de geboorte van een kindje echt iets van de ouders samen en dat het in principe dus iets is waar je samen achter moet staan. Dat hij dat moment graag privé met zijn vrouw wil doormaken vind ik niet onredelijk. Is het geen optie dat je moeder bij de bevalling aanwezig is tijdens de ontsluitngsfase, maar dat zij als je mag gaan persen op de gang wacht, zodat jullie bij de geboorte echt samen zijn? Dan heeft ze jou wel kunnen steunen bij de weeën en heeft je man de privacy die hij nodig als de kleine wordt geboren.
Baren is eeuwen lang juist met de moeder gedaan en zonder de mannen erbij. Dat is echt iets van de laatste 50 jaar. Ik zou zelf mijn moeder er niet bij willen, maar ik kan me wel heel goed voorstellen dat iemand anders dat wel wil. Ik denk dat je met je man in gesprek moet gaan over hoe jij hieraan invulling kunt geven, zodat jij toch je moeder erbij kunt hebben maar ook daarbij luistert naar de eensen van ml. Succes!
Mn man is een beetje harder dan ik. Hij vindt bevallingen bijvoorbeeld iets wat er gewoon bij hoort en voel daardoor niet het begrip voor de pijn die het doet en de angst die een moeder kan ervaren. Ik kreeg hem de vorige keer met moeite mee naar een bevallingscursus en hij wil ook absoluut niet daar beneden kijken wanneer de bevalling bezig is. Hij zal dus ook straks weer bovenin bij het bed blijven staan zoals vorige keer. Daarnaast heb ik helaas veel negatieve ervaringen door ernstige ziekte in mijn jeugd waardoor ik angst heb voor ziekenhuizen en artsen. Mijn moeder begrijpt dat beter, dit hebben wij samen doorgemaakt. Ik begrijp wel dat jullie zeggen dat de bevalling ook belangrijk is voor de man maar als ik mij niet goed voel tijdens de bevalling denk ik niet dat dit een goed effect zal hebben op de bevalling. Daarnaast kan mijn man nogal van de tijden zijn dat er bijvoorbeeld gegeten moet worden dus dan loopt hij echt wel even weg naar het restaurant (vanwege buikproblemen) of als hij naar de wc moet voor 2de boodschap zal hij naar huis gaan en ik ben echt bang om alleen te zijn in het ziekenhuis.
Waarom is hij er nu precies op tegen dan? In je OP zeg je dat het gaat om na de bevalling, kan je moeder je dan niet helpen en daarna de gang op?