Moeder bij bevalling aanwezig

In jouw situatie kan ik me heel goed voorstellen.
Het is hier al eerder voorgesteld, maar is het een optie dat jouw moeder bij de ontsluitingsfase erbij is en de gang opgaat zodra je mag persen? Ik neem aan dat je man dan niet ineens meer weggaat.

 

Maar jouw moeder zal dat toch wel begrijpen? Ze klinkt heel lief, dus ze zal er vast wel begrip voor hebben dat jullie dat moment samen willen hebben. Of wil jij daar je moeder ook bij?

 

Heb je al met jouw moeder gesproken over hoe zij aanwezig kan zijn en jullie toch een beetje rekening kunnen houden met zijn wensen? Misschien vind ze het helemaal niet erg om op sommige momenten te wachten. En dat je haar toch terug kan roepen als je daar behoefte aan hebt.

 

En allebei jullie moeders?

De pijn voelt je man natuurlijk niet, maar de intensiteit van het moment is voor hem net zo heftig als voor jou.

 

Ik kan je man wel begrijpen dat hij dat moment echt samen wil delen... natuurlijk ben jij degene die bevalt en dus ‘centraal staat’, dus ik vind ook dat jouw wensen voorop staan. Alleen komt t bij mij over alsof je vindt dat je man iets onredelijks of onbegrijpelijks vraagt en dat hij zich maar moet voegen naar jouw wensen. Ik zou toch proberen om te kijken hoe je rekening kan houden met zijn wens, zonder over je eigen grenzen te gaan. Maar goed, misschien lees ik t wel verkeerd en heb ik een heel verkeerd beeld van de situatie...

 

Als je vriend wel zijn eigen moeder erbij zou kunnen hebben maar niet de jouwe, dan zou ik persoonlijk toch echt kijken naar wat jij nodig hebt! Jij bevalt, jij moet je, voor zover mogelijk, ontspannen voelen bij de mensen die aanwezig zijn!

Persoonlijk zou ik mijn moeder er ook niet bij hoeven hebben, was er niet bij dat het er in ging dus ook niet als het eruit komt

Maar je kent jezelf het beste en uiteindelijk moet jij het doen! Mijn partner had ook echt niet moeten weg lopen tijdens de weeën

 

Sorry maar hier ben ik keihard in: Wie moet bevallen? Jij of hij? Als jij je beter voelt als je moeder erbij is, dan heeft hij dat te accepteren. En daarbij schrijft je dat hij voor een toilet bezoek ook gerust even naar huis gaat en jouw alleen achter laat. Wat als je net dan steun nodig hebt?

Jij moet die dag het zware werk doen, en dan lijkt het mij fijn als er iemand bij je is die de pijn en de angst en de onzekerheid en alles wat je doormaakt begrijpt. Ik zou hem dus zeggen dat mama er gewoon bij zal zijn. Hij zal zich eroverheen moeten zetten, of maar leren om ook bij anderen open over zijn gevoel te zijn.

 

Kun je niet thuis bevallen zodat je de angst voor het ziekenhuis niet hebt? Dan heb je je moeder misschien minder nodig en loopt je man ook niet weg.

 

Ik vind het een beetje vreemd dat je man je moet aanpassen aan jouw angst, maar tegelijkertijd kun jij je niet aanpassen aan zijn angst?

Mijn man heeft een beetje een trauma aan mijn laatste bevalling over gehouden, ik wou dat ik destijds meer rekening met hem kon houden.
wij hebben er verder niemand bij gehad en is het niet vreemd verlopen verder (al had ik wel hellp)

Waarom moet alleen de barende zich op haar gemak voelen? Ik zou niet graag langs de zijlijn staan te kijken zonder ook maar iets te kunnen betekenen (want serieus, wat kan iemand naast je nou wérkelijk betekenen?)

Kan het zijn dat je man zich vorige keer geen houding wist te geven en niet heeft geholpen juist omdát je moeder erbij was?

En sommige mannen vinden het nou eenmaal te ingrijpend om het kindje geboren te zien worden, moeten ze dan perse mee kijken?

Denk er nog goed over na en vooral raat met je man en evt met je moeder /schoonmoeder hoe je dit kunt oplossen voor jullie allebei

Ik denk dat je het respect dat je van hem verwacht ook aan hem moet geven..

En misschien dan maar met je moeder op de gang..

 

Ik ben heel erg van t: je maakt t kind samen met je man dus baart samen met je man erbij. Nooit de wens gehad mn moeder erbij te hebben. Mn zus wel, die wilde mn moeder en mij erbij hebben met als gevolg dat mn zwager ook letterlijk de kans niet kreeg van moeder. Ik hield me dan wel redelijk afwezig en bracht alleen wat drinken en eten enzo en maakte de foto's. Dus ik begrijp jouw man volledig.
Maaaarr jij bent degene die de bevalling moet doorkomen op de manier die voor jou t beste is, en als dat je moeder erbij hebben betekend dan sta jij meer in je recht die beslissing te maken vind ik.
Misschien even duidelijk bespreken op welk punt hij zich dan niet nuttig heeft gevoeld, of overrompeld door je moeder en dit met je moeder bespreken. Bijv als de baby er is, liever even dat je moeder de kamer uitgaat zodat er alleen tijd is voor jullie gezin en moeder weer na half uurtje binnen komt ofzo.. Ik zeg maar wat....

 

Ja oké, dat vind ik de zaak wel anders maken. Ik zou met alle liefde tegemoet willen komen aan zijn wensen, maar daar tegenover staat dan wel dat hij tijdens de bevalling volledig ten dienste staat van zijn vrouw. Dus steun geven waar nodig, absoluut geen oordeel geven over hoe erg iets wel of niet is en gewoon aan je zijde blijven zolang jij dat wenst. Wil hij dat niet, dan even goede vrienden, maar dan snap ik dat je iemand waar je de steun die je nodig hebt van krijgt aan je zijde wil hebben.

Edit: als jij echt in paniek raakt bij het idee het zonder je moeder te moeten doen EN je man het blijkbaar vooral als een dagje in het ziekenhuis ziet en niet goed lijkt te begrijpen wat een impact een bevalling kan hebben op een vrouw, dan zou ik toch echt de ‘ik beval, dus ik beslis’-kaart gaan spelen. Zoals gezegd vind ik een bevalling eigenlijk vooral iets tussen partners, maar jouw man lijkt er wel erg makkelijk over te denken. En als hij blijkbaar wel zijn eigen moeder erbij zou willen hebben, dan zal het wel meevallen met zich niet kunnen uiten met anderen erbij.

 

Mijn vriend kijkt ook niet daar beneden en blijft bij mijn hoofd staan.

Ik vind dat je hierin een compromis moet maken met je man.
Heel veel mannen kunnen zich geen houding geven als er iemand (bekend) bij is.
Was jou moeder overduidelijk aanwezig vorige keer? Je man kan daardoor ook zichzelf achtergesteld hebben gevoeld.
Zij heeft jou gekalmeerd etc en hij kon blijkbaar niks voor jou doen.
Geef hem de kans en respecteer zijn keus om jou moeder er niet bij te hebben.
Bespreek samen hoe jullie het voor je zien dit keer.
En wat meerdere dames zeggen, je moeder kan ook tijdens het moment supreme even op de gang wachten.