Sinds kort weet ik dat ik een burn-out heb. Nu krijg ik overal veel informatie die betrekking heeft op mijzelf, maar heeft iemand ervaring met of informatie over het effect van een burn-out op kleine kinderen? Moet je er iets mee, of niet? Ik heb 2 kinderen van 2 en 3, en vooral de oudste heeft het feilloos door als er iets aan de hand is en is erg gevoelig voor spanning. Wie heeft ervaring?
Ik heb veel gehad aan de informatie op de site van ruudmeulenberg.nl https://www.google.nl/amp/s/ruudmeulenberg.nl/burnout/burnout-met-kinderen/amp/
Dat is de enige informatie die ik kon vinden ja ( en wat artikelen op typische mamablogs). Maar wat is jouw ervaring met het effect op jouw kinderen?
Ik heb zelf geen burn-out gehad, maar ik heb veel ervaring met behandelen van mensen met burn-out in mijn werk als GZ-psycholoog. Ik vind het dapper dat je deze vraag stelt, stemt me goed dat je erover nadenkt mbt kinderen. Wat voor kinderen van ouders met psychische klachten erg belangrijk is, dat ze weten dat het niet zo goed met mama gaat op dat vlak; maar dat ze gewoon hunzelf mogen zijn. Praat erover met je kinderen. Want idd ze voelen alles aan. Kinderen hebben een neiging om alle spanning op zichzelf te betrekken. Dus mocht je een keer moe zijn of prikkelbaar; i.p.v. alleen te zeggen dat ze rustig moeten zijn benoem dat het komt door jou en niet door hen. “Mama is een beetje ziek, daardoor vindt ze het nu lastig om veel met jou te spelen maar jij mag lekker spelen”. Als een kind het zelf moet invullen denken ze vaak “Mama vindt mij niet leuk of niet lief en daarom doet ze zo”. Dit is een onbewust proces, zelfs kleintjes hebben dit een soort van door. Het tweede; dat ze vooral hunzelf moeten kunnen blijven is ook belangrijk. Kinderen zijn geneigd zich volledig aan te passen aan hun ouders (zo lief mogelijk doen, heel rustig zijn terwijl ze het liefst rond rennen) en daarmee kunnen ze het gevoel krijgen dat ze zichzelf niet kunnen zijn. Heel veel sterkte met je herstel!
Ik ben een moeder met een angststoornis. Kinderen hebben hier wel last van gehad helaas. Op dit moment gaat het al jaren goed met mij gelukkig. Met de kinderen ook maar je merkt dat ze zowel via de genen als via mijn gedrag zelf ook angstiger zijn. Maar...een burn out is gelukkig niet erfelijk ( denk ik...correct me if i'm wrong) dus misschien is het dan minder erg dat kinderen dit meekrijgen.
Dankje! Hier kan ik iets mee Ik ga zeker onthouden om te benoemen dat het aan mezelf ligt als ik moe ben of weinig kan hebben, dat doe ik nu af en toe, maar zeker niet altijd.
Ik loop ook tegen dit probleem aan en toevallig gisteravond tegen dochter gezegd dat mama een beetje moe was. Maar wat Flamingo1990 zegt vind ik ook wel een goed idee. Het is moeilijk want ik merk dat vooral de jongste er last van heeft. Dit is ook wel wat om met mijn psycholoog te bespreken.
Ik heb last van terugkerende depressies. ( Gelukkig dankzij m'n nieuwe medicatie is het nu weg sinds een paar weken!) De eerste forse depressie was toen de kinderen 3,5 en 6 waren. Ik ben toen met spoed opgenomen en dat was heftig voor ze. De belangrijkste tip van mijn psychotherapeut was dat we moesten blijven benoemen dat ik moe /ziek was en wanneer ik sneller boos was dat niet door hen kwam. Qua hechting zit het gelukkig wel goed volgens haar. ( Kinderen zijn een keer mee geweest want ze wilden toch wel eens weten wie die mevrouw was waar mama zo vaak ging praten) Meerdere ( onverwachte) opnames hebben wel invloed op ze gehad. ( Ze zijn nu 10 en 12). Oudste heeft een paar maanden hulp gehad en voor de jongste overwegen we een Koppel groep. Maar dat is wel natuurlijk iets wat al langere tijd speelt .
Ook ik heb een burn out gehad, toen waren mijn kinderen 5 en 2 jaar. Daarnaast heb ik ook last van terugkerende depressies. Toen ik nog in mijn burn out zat dacht ik dat ik het goed kon verstoppen voor mijn kinderen en dat zij er ook geen last van hadden. Maar als ik nu terug kijk zie ik veel signalen dat zij er wel last van hadden en hebben. Mijn oudste zoon kreeg vorig jaar last van woede aanvallen en ook van veel verdriet. Hij gaat nu al een tijd met veel plezier naar een spel therapeut. Blijf zelf goed naar je kindjes kijken, en schroom niet om hulp in te schakelen als dat nodig mocht zijn.
Ik weet dat het op mij een flinke impact heeft gehad , toen mijn vader flink overspannen en depressief was. Dat is echt een periode uit mijn jeugd die ik graag achter me laat. Echter was ik wel wat jaartjes ouder dan jouw kinderen. Voor kinderen is de gedragsverandering bij ouders zeer lastig te begrijpen, ze reflecteren het vaak op zichzelf, net zoals in het geval van een echtscheiding bijvoorbeeld. Geen idee of dit ook geldt voor zulke jonge kinderen. Zou er in ieder geval wel voor waken en extra aandacht aan schenken.
Fijn om te lezen dat mijn collega psychologen/psychotherapeuten dit ook uitdragen! Eigenlijk geldt voor kinderen altijd; gedrag en gevoel van ouders moet logisch en te volgen zijn. Dit is goed voor hechting. Niet alleen bij zieke ouders, maar voor ons allemaal. Alleen laten zieke ouders op dat moment wat vaker ongewoon gedrag zien, waardoor het bij hen extra belangrijk is @itakepictures en andere dames hier. Ik vind het gewoon al super goed dat je überhaupt bezig bent met het effect op je kinderen, dus wat mij betreft ben je al moeder van het jaar! Heel veel succes! Zorg goed voor jezelf! Met de kids komt het goed als je het bovengenoemde doet.. Ik vergelijk het altijd met het vliegtuig: daar krijg je de instructie eerst jezelf te redden en daarna pas je kinderen. Als jij niet ademt kun je geen zuurstof masker opzetten bij je kids. Want jij moet goed in je vel zitten om er optimaal voor de kids er te zijn.
Pfoeh best heftig om te lezen dat het toch wel echt effect heeft op kinderen. Ik had niet de illusie dat ze probleemloos door het leven zouden gaan en ik nooit fouten zou maken, maar dat zoiets als een burnout ook zwaar voor kinderen kan zijn voelt toch wel naar. Door mn stress en beperkte geduld was ik het laatste jaar soms best onvoorspelbaar denk ik, kon zomaar boos worden. Tijd om daar nu aan te werken!
Ik ben herstellende van een Burn out. Het gaat al stukken beter. Toen ik echt net thuis kwam te zitten heb ik de kinderen (2 en 3 jaar) verteld dat ik ziek was en daarom moe was en me niet zo goed voelde. Ook als ik tussendoor wat vaker naar boven ging om Rust te krijgen wisten ze dat dat was omdat mama even een beetje ziek was. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd mijn wisselvallige buien voor hun te verbergen. Helaas lukte dit niet altijd en soms heb ik ook enorm hard gehuild waar ze bij waren. Wat hielp was gewoon rustig uit te leggen dat alles ok was maar dat mama gewoon even heel moe was oid. Maak het niet te groot maar betrek ze er wel in. Kinderen zijn gelukkig heel flexibel en kunnen veel aan. Heb je hulp voor jezelf? Psychologisch en ook een vangnet die soms je kinderen kunnen opvangen zodat jij even je rust kunt pakken. Ik weet hoe zwaar het is en leef met je mee. Zeker met kleine kinderen (als je soms door moet gaan) kan het zwaar zijn. Durf hulp te vragen. Als je wilt mag je me ook pb’en. Sterkte meid!
Nog even hierop reageren. Dat ongeduld herken ik goed. Probeer het je jezelf ook niet te zwaar aan te rekenen. Je bent ziek. Hoe vervelend ook.
Fijn om jouw ervaring te lezen en dat het alweer beter gaat! Intake bij de psych heb ik over een week, kan daarna ws snel starten. Het is dubbel met kinderen, aan de ene kant ben ik zo blij dat ze een soort ritme nodig hebben wat zorgt dat ik ook gewoon op tijd aangekleed ben en het huis uit ga etc, maar het kost ook bakken energie die ik niet echt heb inderdaad.
Zelf heb ik een flinke post partum depressie te pakken. Ik weet dat dit effect heeft op mijn zoontje, want mama heeft niet altijd genoeg energie om alles te doen. Ik moet dus ook regelmatig hulp vragen. Wat ik probeer, hoe klein B ook is, is hem te laten merken dat het niet aan hem ligt. Hij is ook echt mijn zonnetje. Wanneer het mij echt niet goed gaat, dan laat ik iemand anders even voor hem zorgen, puur zodat hij mijn onrust niet voelt. Althans, dat hoop ik Zodra hij oud genoeg is om er over te praten is dat ook echt iets wat we gaan doen. Voor nu hoop ik maar dat hij het begrijpt wanneer ik hem met alle liefde die ik heb knuffel. Maar wat goed dat je deze vraag gewoon stelt! Ik zit daar zelf ook mee, maar nooit aan gedacht het te vragen!
Gelukkig is hij wel een hele lieve vader,helaas wel vaak ( mentaal) wat afwezig. Als ik heel eerlijk moet zijn dan komen de meeste problemen/ ruzies doordat ik me moeilijk kan inleven en mijn verwachtingspatroon nog steeds niet realistisch is. Ik denk dat jij hetzelfde hebt meegemaakt met jouw partner maar dan andersom.
Waarschijnlijk heb ik last van een bore-out. Dat is weer anders dan een burn-out. Het is een soort verveling op je werk, geen interesse er meer voor hebben, geen uitdaging voelen, ondergewaardeerd. Ik ben ondertussen zelf gestart met een traject om me om te scholen voor een carriereswitch, maar ondertussen zit ik nog bij mn baan om toch geld binnen te krijgen. En omdat ik er geen voldoening uit haal, dingen uitstel, soms weinig doe op een dag, kom ik geprikkeld thuis, soms echt futloos en ging dit dan ook af reageren op de kinderen. Een heel kort lontje waardoor ik soms uit m'n slof schoot of erg kortaf naar ze was, puur door mijn eigen frustratie. Geen zin om met ze te spelen. Door het langzaam steeds meer uit te spreken komt er iets meer rust in mn hoofd ipv al het gepieker hoe nu verder en wat wil ik, wat kan ik en word ik ook weer rustiger naar de kinderen. Ook bewust proberen om hen er niet bij te betrekken en geduld op te brengen etc. Kinderen zijn daardoor ook weer vrolijker en beter handelbaar.