Ik geloof toch dat jullie beide een beetje water bij de wijn moeten doen. Dat hij zich opgelaten voelt met jou moeder erbij snap ik helemaal, maar jij mist ook zijn steun. Dus volgens mij heb je dan 2 keuzes: hij zal compromissen moeten geven om jou je steun te kunnen geven. Ook als dat betekend dat hij nummero 2 in het ziekenhuis moet doen en een mueslireep achter de hand moet houden bij honger. En bijvoorbeeld een pufcursus met je moeten doen oid. Of jij zal die steun bij jou moeder moeten halen en samen zoeken hoe je dat op zo'n manier kan doen dat je man zich zo min mogelijk ingeperkt voelt. Door idd bijvoorbeeld tot de persfase je moeder erbij te hebben bijvoorbeeld. Jij zal je happy moeten voelen, maar je man ook in mijn ogen. Jullie gaan dit avontuur samen aan.
Ik denk dat jouw man zeker angst voelt Helaas ken ik het gevoel van bijna je kind verliezen, mijn man heeft pas na 7 jaar (!!) dat moment toe kunnen geven dat hij heel bang is geweest.. Ik heb oprecht nooit iets vernomen. heb me hier ook erg schuldig over gevoeld.. Maar het blijkt dat mannen dit kunnen blokkeren.. Ik vrees dat jouw man zijn gevoel hierover dieper zit dan wij vrouwen kunnen bedenken. Ik heb het echt onderschat hoe dit voor een man moet zijn in elk geval. Kan het zijn dat jouw naam jou rustig probeert te houden juist omdat hij weet hoe angstig jij bent? En daarbij zichzelf te veel heeft weggevaagd? Ik ken je man niet natuurlijk, maar wil je alleen graag meegeven dat je hier heel goed over na moet denken.. Onderschat het niet voor een man..!
Wat erg dat je dat pas na al die tijd te horen hebt gekregen. Fijn dat het bij jullie ook goed heeft mogen aflopen. Ik ga het zeker met hem proberen te bespreken of dit bij hem ook zo is. Hoe ik hem ken is hij behoorlijk duidelijk over zijn mening en zal hij niet lang ergens mee blijven lopen. Hij zal ook niet snel zichzelf laten wegvagen, daar is hij het type niet voor. Als wij het wel samen doen, zal dit wel voor de angst zorgen dat als dit weer gebeurd, hij achter de baby aan zal gaan en ik zonder nieuws achter blijf in mn eentje terwijl er net iets heel heftigs is gebeurd. Ik kan niet achter de baby aan waardoor ik dus maar moet wachten tot er iemand komt om mij te vertellen wat er is gebeurd. Mn hele zwangerschap is al een en al angst vanwege alle miskramen, genieten doe ik al niet meer. Ik hoop mijn bevalling wat relaxter te mogen ervaren omdat het anders wel een heel zwaar geheel is.
Ja, zo'n cursus zorgt er echt voor dat jouw man een betere steun wordt dan jouw moeder Hier zou het simpel zijn hoor, ik ben nog steeds degene die moet bevallen en pijn lijdt dus als ik mij beter op mijn gemak voel, meer gesteund en minder angstig met mijn moeder erbij, dan is mijn moeder bij de bevalling. Mijn moeder is ook bij de eerste bevalling geweest, hoefde van mij niet echt maar zij wilde dolgraag en partner had geen bezwaar... uiteindelijk heb ik aan haar meer gehad dan mijn man, want zij kon mij (ja ondanks de cursus samen bevallen) beter steunen dan mijn partner, die ging tussendoor steeds roken waardoor ik bij bevalling 2 regelmatig alleen was.
Ik denk eerlijk gezegd dat jij moet gaan werken aan je angst, even los van het feit of je moeder er wel of niet bij is. Jouw moeder heeft net zo min de controle als jouw man. Jij bent de enige die je angsten kan beheersen. Heb je wel eens een echt goed gesprek gehad met je man? Over hoe jij je voelde en voelt en hoe hij op jou over komt? Ik denk dat daar heel wat te winnen valt, niet alleen voor nu, ook in de toekomst. Want jouw mama zal niet altijd en overal bij kunnen zijn. Dat bedoel ik niet hard maar jij en je man zullen meer dingen in het leven gaan meemaken. Een groot deel valt of staat met communicatie. Zeg tegen je man wat je nodig hebt. Kan jij niet zonder iemand aan je zijde tijdens het bevallen? Zeggen dat hij geen broodje moet gaan eten. Mijn man kan ook wat hard en bot over komen met dit soort dingen maar tijdens de bevalling was hij echt wel nerveus. Mocht je man echt je moeder er niet bij willen hebben dan is een doula wellicht nog een idee. Sowieso een stevig gesprek van te voren in het ziekenhuis over hoe ze jou het beste kunnen begeleiden en helpen hierin. Je kan zeker sturen en wensen aangeven.
Er werd aangegeven dat man niet begrijpt wat bevallen inhoud ik vind dat dat op de cursus goed behandeld wordt. Maar goed ik heb hierin dus een andere ervaring dan jij. Dat kan
Mijn moeder is verder in ons leven niet overal bij. Mijn man en ik zijn de beste maatjes en doen alles samen. We hebben het hele ziekenhuis traject samen gedaan en alle pijn en verdriet gedeeld. We zijn het beste team voor onze dochter en we hebben het altijd fijn samen. De bevalling is echter iets wat hij echt niet begrijpt. Ik kreeg hem al met moeite naar een informatie avond van het ziekenhuis de vorige keer en hij ziet ook niet echt het nut in van zich er verder in te verdiepen. Ik leg hem geregeld dingen uit over de zwangerschap en bevalling maar dat zal hij niet uit zichzelf uitzoeken of vragen. Het is dus niet zo dat ik met alles maar naar mn mama ren in mijn leven, integendeel. Alleen hierin is hij echt zo'n man die dat hele vrouwen ding niet begrijpt.
Ja, als hij zich er niet in WIL verdiepen, ondanks dat jij aangeeft dat het helpt en jij het fijn vindt dan heeft ie pech. Het is kiezen of delen.
Hier ben ik het mee eens! Al denk ik dat het goed is met elkaar te praten. Jullie moeten hier samen uit komen. Ik denk dat de wetenschap dat 1 v jullie niet achter een keuze zou staan (welke dit ook is) v jullie allebei niet fijn is. Het geeft alleen maar onrust. Praat met elkaar en accepteer als het gesprek niet verloopt zoals je wilt. Spreek af om dan op een ander moment verder te praten! Jullie gaan er vast uitkomen. Maar pertinent een ‘de barende beslist en punt uit. De man heeft geen inbreng’ vind ik echt niet oké.
Tja als hij zich er verder niet in wil verdiepen of op een andere manier moeite wil doen om rekening te houden met jouw angsten, terwijl jij je best doet om hem erbij te betrekken... dan kan ik me indenken dat je op een gegeven moment je steun gaat zoeken bij je moeder als je daar zo’n goede band mee hebt. Het klinkt voor mij een beetje tegenstrijdig, dat jullie beste maatjes zijn, alles samen doen, tijdens het hele traject pijn en verdriet hebben gedeeld en dat hij dan zo licht aankijkt tegen de bevalling en jouw angsten (na de ervaring van de vorige bevalling)... Maar goed, ik hoop dat jullie een oplossing vinden die voor jullie allebei prettig en aanvaardbaar is.
Dat is ook waarom ik dit topic opende. Ik gun mijn man de mooiste ervaring die mogelijk is. Maar wat hij het liefste wil zorgt ervoor dat de bevalling voor mij beangstigend wordt en het gevoel dat ik de controle verlies. Het is juist dat ik ook het beste voor hem wil alleen ben ik bang dat dat de bevalling uiteindelijk niet goed zal doen. Doordat ik mij zo goed kon ontspannen de vorige keer, is mijn eerste bevalling goed verlopen.
Hij bekijkt het ook gewoon heel nuchter. Alle vrouwen kunnen dit dus dan komt dit ook wel goed. En zo is het in de regel ook natuurlijk alleen er komt wel een hele hoop pijn en voor mij angst bij kijken. Daarnaast vind hij alle info een beetje to much denk ik. Met ontsluiting, vacuumverlossingen, uitscheuren, inknippen enz enz. Dit is gewoon een ding waar hij heel anders instaat dan ik.
Ook ik zou hem duidelijk uitleggen dat het belangrijk is dat jij je goed voelt, voor de voortgang van de bevalling en de gezondheid van jullie kindje. Aangezien stress hormonen de boel behoorlijk kunnen remmen. En je al best veel angsten hebt. Ófwel hij kiest ervoor om je dit te bieden. Ook als dat betekent dat hij cursussen moet doen, rug masseren, beneden meekijken, etc. Dan ook echt zo veel mogelijk samen. Ófwel hij kiest ervoor om dit niet te doen en dan heb je je moeder hier voor nodig. Persoonlijk was ik erg boos geweest als mijn vrouw bij de bevalling weg was gegaan, gaan plassen mocht nog net. Hahaha. Ik deel dit bijzondere moment alleen met mijn vrouw, maar dan ook wel echt delen, niet alleen aan de zijlijn kijken. Je kunt het niet helemaal alleen.
Ik denk dat het belangrijk is dat jij zelf eerst aan je angsten gaat werken. Ik vind ook dat de vader zeker wel inspraak heeft over wie er bij de bevalling mag zijn. Het is ook zijn kind dat geboren wordt. Ik zie vooral dat jouw vriend maar begrip moet hebben voor jouw angsten, maar zie weinig begrip voor hem. En natuurlijk zal het voor een man altijd anders zijn en voelen dan dat het voor jou voelt. Ga het gesprek aan met je vriend en verplaatst je eens in hem. En nogmaals, ik zou zeker aan die angsten gaan werken. Bij mijn eerste was mijn moeder erbij, van mijn man wilde ik niet zoveel weten. Hij heeft er continu bovenop gestaan en alles van begin tot eind gezien. Bij de 2e wilde ik mijn moeder er eigenlijk ook wel weer bij, mijn man niet. En toen is de opmerking als mijn moeder niet mag dan jouw moeder ook niet, ook wel door hem gezegd. Eerlijk gezegd begrijp ik dat ook wel. En mijn man komt ook wel eens met stomme opmerkingen, die hebben we allemaal wel eens vooral als we ons niet zo blij voelen. De 2e werd ingeleid. Mijn man is precies 1x naar beneden geweest om te roken en wat lekkers voor mij te halen. Daarna is ie de kamer niet meer uit geweest. Ondanks dat ik toen ook eigenlijk liever mijn moeder erbij had gehad, vond ijk het achteraf toch een hele fijne intieme bevalling zo met z'n 2en. Mijn man heeft toen ook echt de kans en ruimte gehad om er voor mij te zijn, wat voor ons beide heel fijn was. Als mijn moeder er wel bij geweest was had hij weer hulpeloos aan de zijlijn gestaan. Als ik moet kiezen welke ik over zou moeten doen zou ik voor mijn 2e bevalling kiezen omdat het zoveel fijner voelde om het samen te doen, mijn man kon mij echt steunen, ondanks dat ik mij veel slechter voelde na de 2e dan bij de 1e.
Hey wat jammer zeg. Ik snap goed dat je dit wil. Ik zou aangeven dat je hem begrijpt maar het toch echt niet zonder je moeder wil doen. Denk dat je partner nu even pas op de plaats moet doen omwille van jou. Jij moet namelijk een hele prestatie gaan leveren. Eventueel kun je met je moeder overleggen dat ze jullie na de geboorte de ruimte geeft als gezin. Ook zij zal dan even pas op de plaats moeten doen.
Ik denk dat ik de vergelijking tussen mijn moeder niet, dus de jouwe ook niet echt kan begrijpen. Jij zit als vrouw met je benen wijd, naakt terwijl mensen in je zitten te wroeten en als het een beetje tegen zit plas en poep je de boel ook nog eens onder tijdens het persen. Ik zie dan wel even een verschil tussen mijn moeder en mijn schoonmoeder in de kamer. Daarnaast kan mijn schoonmoeder haar mening daarover dan ook niet voor zich houden en zal ze het er jaren later nog wel eens over kunnen hebben in gezelschap. Mijn man mag iemand aanwijzen die erbij mag zijn wanneer hij degene is die naakt erbij mag liggen in dezelfde omstandigheden. Over of iemand er juist niet bij mag zijn vind ik het weer anders, daar wil ik best met hem over hebben en elkaars belangen afwegen. Ik denk alleen nu wel dat uiteindelijk mijn belang wel zwaarder weegt dan de zijne. Niet alleen omdat ik degene ben die alles moet ondergaan en de pijn zal moeten doorstaan, maar ook omdat ik meer redenen zie waarom mijn belang groter is dan de zijne. Hij wil het vooral om het emotionele moment, verder maakt het voor hem niet uit. Ik wil geen moment alleen zijn, heb steun nodig van iemand die mij begrijpt met puffen, persen en pijn en als kleine kanttekening zou ik ook graag weer mooie foto's willen met ons twee er allebei op tijdens de bevalling. Als grootste reden heb ik dat ik relaxed de bevalling in kan gaan met het gevoel enige controle te hebben gehad op mijn omgeving. Gezien ik degene ben die gaat bevallen, is mijn emotionele welbevinden belangrijker neem ik aan. We hebben er niks aan als mijn man zich straks relaxed genoeg voelt om de bevalling emotioneel mee te kunnen maken, maar ik zo in de stress en angst zit dat de bevalling voor geen meter loopt en ik alleen maar hyperventileer en huil. Daarnaast heb ik gewerkt (met professionele hulp) aan mijn angsten en gaat dit al stukken beter alleen de angst die je ervaart als je je kind bijna verliest zijn nu eenmaal niet zo gemakkelijk te vergeten/verwerken. Zeker niet als je daarna ook nog eens 4 miskramen achteraan krijgt. Daarnaast wil ik absoluut niet alleen achter blijven in een kamertje terwijl mn kindje in alle haast met alle toeters en bellen de kamer uit wordt gereden terwijl ik zelf niet kan opstaan of lopen en dus compleet afhankelijk ben van de mensen om mij heen om informatie te gaan halen. Ik begrijp echt dat het super fijn kan zijn met zn tweeën en ook super fijn dat je man niet zo vaak is weg gegaan uit de kamer. Ik ken echter ook mijn man goed genoeg dat dat voor hem niet zo zal werken. Tijdens mijn eerste bevalling hebben moeder en partner elkaar dan ook steeds afgewisseld als er iemand even weg ging. Dat heeft mijn man zelf ook als prettig ervaren de vorige keer. Ik vind het wel bijzonder dat er zulke uiteenlopende meningen zijn over dit onderwerp. Ik vraag mij af of de mening van de mensen die aangeven dat vader ook mee mag beslissen over wie er in de verloskamer aanwezig mag zijn anders zou zijn als het de expartner betrof en of de barende dan wel degene mag zijn die dat beslist. Met de redenatie van vele van jullie zou het er namelijk op neerkomen dat, gezien het ook zijn kind is, hij ook mag bepalen dat moeder alleen hem erbij mag hebben. Bij sommige meningen die ik las mag hij ook zelf iemand aanwijzen die erbij mag zijn, zoals zijn moeder. Of mag mijn man nu alleen meebeslissen omdat wij een relatie hebben en hij dus over mij mag medebepalen?
Ik zou de mening van vader to be echt wel meenemen, maar ik lig daar te baren dus ik beslis uiteindelijk. Maar ik hoef er gelukkig niemand anders bij dan mijn vriend.
Ik snap niet zo goed waarom je van je man zou verwachten dat hij beneden meekijkt. Zelf kun je dat toch ook niet echt zien als je ligt (je moet dan een crunch maken, wat erg lastig is met een diastase en die dikke buik zit toch nog in de weg?). Voor iedereen anders, maar vraag me dus wel af waarom je zou verwachten dat je vent z'n ogen op je vagina houdt tijdens de uitdrijving, en hoe er dus ook geknipt wordt, gevacuumd, gescheurd, gebloed weet ik het wat. Kan me heel goed voorstellen dat er mannen van hun Stokkie gaan of bedoelen jullie dit anders? Die van mij wou het liever niet (kan bv ook niet tegen operaties) en dit vond ik echt helemaal prima. Mijn moeder was ook bij de bevalling en bij haar heb ik ook aangegeven dat ik liever wou dat ze gewoon bij m'n hoofd bleef staan en niet tussen de benen de boel in de gaten zou blijven houden. I'm mijn geval was m'n moeder er trouwens bij omdat ze zelf 36 jaar geleden een traumatische geboorte van mijn overleden broer heeft meegemaakt en ik hoopte dat ze een stukje van het trauma hieromtrent zou kunnen verwerken. Achteraf (ik voelde me totaal niet onzeker of angstig onder bevallen) bleek ze een enorme steun en merkte ik ook dat ze heel goed begreep waar ik doorheen ging en wat ik nodig had. Mijn vriend heeft zich wat machtelozer gevoeld. Dit keer wil ik het echt met z'n tweetjes doen, mijn partner en ik. De reden daarvoor is dat ik het een heel intiem en intens moment vind, bevallen, die ik heel graag echt samen wil meemaken. Ik wil nu volledig op mijn vriend steunen, met 1 erbij heb je toch de kans om iemand anders dat over te laten pakken en inderdaad zo kan de 1 de ander wat wegduwen (weet niet of dat de vorige keer is gebeurd hoor, mijn partner was tevreden). Dat wil ik nu liever niet.
Haha ik wil ook echt niet dat hij mee gaat lopen kijken daar beneden hoor en hij wil dat zelf ook absoluut niet. De vorige keer hielp het mij alleen wel met motivatie toen mijn moeder zo nu en dan kon aangeven of het hoofdje al wat vordering maakte enzo. Dat ga ik hem niet aandoen. Fijn dat je moeder de kans heeft gehad om de bevalling mee te maken. Ik hoop dat het haar goed heeft gedaan na zoiets extreem verdrietigs. Ik snap je beweegredenen heel goed om de bevalling samen te willen doen dit keer. Als er niet zoveel was gebeurd de vorige keer had ik het denk ik wat meer overwogen en dan wel gezien hoe het ging maar bij de gedachte alleen al wordt de bevalling opeens echt een obstakel terwijl dat niet zo is als mijn man er moeder er allebei bij zijn. Mijn moeder en man wisselden elkaar vrij veel af de eerste keer dus het is niet zo dat mijn man geen ruimte heeft gehad om mij te steunen. Hij snapte er alleen niet zoveel van. Ik denk dat het allemaal ook best raar en overweldigd moet zijn geweest voor hem. Hij heeft achteraf ook echt wel een half jaar moeten wennen aan zijn nieuwe rol als vader nu zijn ze overigens 2 handen op 1 buik en kopietjes van elkaar, dus het is helemaal goed gekomen