Ik snap eigenlijk niet zo goed wat je hoopt te vinden in dit topic. Als ik je posts zo lees wil je gewoon je moeder erbij. Punt. Wat wij daar wel of niet van vinden gaat daar geloof ik niet zo veel aan veranderen. Mijn advies: bespreek het nogmaals met je man en kijk of jullie toch nader tot elkaar kunnen komen en een oplossing kunnen vinden. Belangrijk daarin is denk ik dat jullie openstaan voor elkaars standpunt en eventuele opties waar jullie nog niet direct over hebben gedacht. Hopelijk komen jullie eruit en kun je straks met een goed gevoel terugkijken op je bevalling.
Ik sluit me aan bij @Flamingooo ! Je hebt duidelijk voor ogen wat je graag wil tijdens de bevalling en het lijkt alsof je daar goed over na hebt gedacht en verschillende mogelijkheden hebt overwogen. Wat anderen op t forum daarvan vinden is denk ik niet zo relevant... en het is ook niet zo dat je iets onveiligs of illegaals oid van plan bent Mijn advies zou dus hetzelfde zijn als de post hierboven en ik hoop dat jullie beiden straks op een goede bevalling terug kunnen (zonder complicaties deze keer hopelijk)!
En een doula dan? Iemand die er puur voor jou is maar geen emotionele relatie waardoor je man zich misschien vrijer voelt?
Oh jaa, mijn moeder riep inderdaad ook iets van dat ze z'n haartjes al kon zien ter motivatie! Heeft ze toch niet geluisterd haha, maar goed dat vond ik op dat moment blijkbaar niet erg. Ja ik hoop het ook. Ze zei wel dat ze het heel fijn vond mbt haar eigen bevalling, dus het was niet voor niks. Ja ik snap dat moeder en dochter wel. Ik weet nog toen ik net verkering met mijn vriend had en hij bij mij sliep in mijn ouderlijk huis. Ik werd snachts ineens heel naar (vrouwenshizzle). Uiteindelijk kroop ik bij m'n moeder in bed in haar holletje haha. En ik ben niet eens een mama's kindje maar juist heel zelfstandig.
Ik wilde weten of ik echt zo onredelijk was en hoe andere vrouwen hiertegenaan kijken. Ik wil vooral weten of er nog andere meningen zijn die mij het inzicht zouden geven om toch te kiezen voor mijn man zijn standpunt hierin. Ik ben het op zijn minst aan hem verschuldigd om het van zoveel mogelijk kanten te bekijken toch?
Ja dat ben je op z'n minst aan hem verschuldigd ja. Maar al jouw reacties lezen voor mij eigenlijk dat je vooral je eigen zin wil doordrijven, dus je moeder moet en zal erbij zijn. Je komt er namelijk elke keer op terug waarom jij dat zo graag wil. En omdat je het steeds maar blijft zeggen, denk ik dat je voor jezelf al besloten hebt dat je moeder er gewoon bij gaat zijn ondanks dat je vriend liever met z'n 2 is. De verpleegkundige kan ook foto's maken, daar heb je je moeder niet voor nodig. Dat je oudste na de geboorte overgeplaatst is wil niet zeggen dat dat nu ook weer gebeurd. Je gaat van het ergste uit. Ik denk dat voor jullie de gulden middenweg is dat je moeder wel aanwezig is in het ziekenhuis maar niet in de verloskamer.. Je denkt niet veel aan je vriend te hebben tijdens de bevalling, misschien verrast hij je wel, net als mijn man deed. Edit, nog even terug op je vraag wat als het een ex zou zijn. Dan zou ik niet direct afwijzen. Ik zou daar voor open staan met als grootste voorwaarde dat die ex vastbesloten is een actieve rol in het leven van het kind te spelen.
Dat is een mooi uitgangspunt. Maar je lijkt niet echt daadwerkelijk open te staan voor andere inzichten . En ja ik ben het met je eens dat je dat aan hem verschuldigd bent. Maar ik ben ook van mening dat je dat beter kunt doen in gesprek samen mét hem. En niet in een anoniem topic op ZP. Of je moet het topic willen gebruiken als basis voor jullie gesprek. Dan is het een ander verhaal. Er zijn best wat alternatieven geopperd namelijk.
Ik sluit me hier bij aan.. Ik krijg inderdaad niet de indruk dat je je bij wilt stellen voor je man..
Oké, jij bent de barende vrouw maar je baart het kind van jullie samen. Als je man niet wil dat je moeder er bij is moet je dit respecteren. Ik vind het ook wat vreemd overkomen, je moeder kan je beter steunen dan je man?
Ik begrijp echt niet waarom je liever je moeder bij de bevalling hebt dan dat je het iets laat zijn van jou en en je man. En iets waarbij je man zich op zijn gemak voelt. Ik zou daar als partner enorm door gekwetst zijn.
Ik gebruik jullie motiveringen om voor mijzelf te bepalen of dat mijn angst en redenatie kan weerleggen of er anders tegenover kan gaan staan. Vaak worden mij dan vragen gesteld of meningen neergelegd waar ik dan op reageer vanuit mijn eigen inzicht en gevoel. Het kan zo zijn dat dit heel eenzijdig overkomt en dat vooral mijn mening naar voren komt omdat dat is hoe ik mij voel. Tot nu toe heb ik nog niet het gevoel dat ik er anders tegenaan ben gaan kijken dat mijn moeder aanwezig is dus dat helpt mij wel om mij in mijn gevoel gesterkt te voelen. Ik kan mij jullie mening ook echt wel indenken maar ik moet uiteindelijk toch kiezen wat voor ons het beste zal zijn. Ik heb net naar aanleiding van jullie meningen ook nogmaals met mijn man gesproken, mijn angst geuit maar ook gevraagd of dit voor hem zijn blijdschap zal onderdrukken die dag of dat hij zich misschien aan de kant gezet voelt als mijn moeder er is. Uiteindelijk geeft hij aan dat het de dag voor hem niet minder speciaal zal maken maar dat hij alleen waarschijnlijk geen tranen zal durven te laten gaan mocht hij deze aan voelen komen. Hij begrijpt mijn angst nu meer waardoor hij er open voor staat dat mijn moeder toch aanwezig is. Ik begrijp dat het raar kan lijken dat ik op een anoniem forum mijn 'probleem' neerleg maar ik heb er werkelijk meer inzichten door gekregen omdat ik eerst ook echt wel het gevoel had van 'ik baar dus ik bepaal' maar ik snap nu wel dat dat wat kort door de bocht is.
Zoals ik eerder al aangaf, mijn vriend ziet het als iets heel plastisch. Het is allemaal natuurlijk dus gewoon even er doorheen en klaar. Dat werkt voor mij niet op zon moment. Mijn moeder kent de pijn en weet hoe het is. Dat stukje begrip mis ik gewoon bij mn man tijdens de bevalling. Dus in dit specifieke deel kan mijn moeder mij beter steunen dan mijn man. Ik denk ook niet dat omdat mijn man iets wil ik het maar moet respecteren. Hoe zit het dan andersom? Als ik iets wil zal hij dat dan ook moeten respecteren? In dat geval kom je er namelijk niet uit.
Jouw man wil iets niet en jij wel. Dit is een belangrijke gebeurtenis voor beiden en ik zou me onwijs schuldig voelen naar mn man als hij tranen in zou moeten/willen houden bij de geboorte van zijn kind. Je kunt ook aangeven wat je wel en niet verwacht van je man. Ik zou me behoorlijk aan de kast gezet voelen in zijn geval.
Ik ben blij dat mijn man mijn angst en mijn behoefte los kan zien van mijn gevoel richting hem en het vertrouwen die ik in hem heb waardoor hij zich niet gekwetst voelt. Het gaat ook niet om dat hij zich niet op zijn gemak voelt, hij zal alleen niet zijn extreme emoties uiten op dat moment. In al mijn voorgaande berichten heb ik duidelijk aangegeven waarom ik mijn moeder erbij zou willen. Ik ben blij dat jij dezelfde angsten niet hebt en niet dezelfde ervaringen. Ik zie een bevalling ook niet als iets moois meer maar een noodzakelijkheid om ons kindje te mogen ontmoeten. De bevalling zelf zie ik als iets medisch waarbij er ontzettend veel verschillende professionals aanwezig zullen zijn en een moment dat ik iets medisch onderga en veel angsten zal ervaren.
Maar is het onbespreekbaar dat ze op de gang wacht en bij jullie komt op jullie verzoek, maar dat ze er voor jou gevoelsmatig wel is mocht er iets gebeuren.
Juist mijn schuldgevoel zorgt ervoor dat ik hier kom om jullie meningen te horen. Ik wil niet zonder het te begrijpen wat het voor mijn man kan betekenen of onderliggende gedachtes te begrijpen die erachter kunnen liggen het gesprek aangaan waarin we lijnrecht tegenover elkaar staan. Hierdoor heb ik denk ik ook de vragen kunnen stellen waar ik anders nooit op was gekomen, of hij zich aan de kant voelt gezet of gekwetst bijvoorbeeld. Ik had daar zelf helemaal niet aan gedacht.
Dit is zeker wel iets wat ik mee ga nemen. Ik zit er nu aan te denken in ieder geval het eerste en grootste deel samen met mijn man te doen tot het te heftig wordt. Dan zou ik zelfs nog kunnen beslissen om het uiteindelijk toch samen te doen maar dan voel ik in ieder geval die controle en mogelijkheid. Dit is ook zeker iets wat ik door dit topic als een mogelijkheid zie. Heb er zelf niet eens aan gedacht dat dit ook kon stom genoeg
Het is al meerdere keren voorgesteld en dit is de eerste keer dat je erop reageert. Ik denk zelf dat het de beste optie is, maar geef je man wel écht de kans om er voor jou te zijn als het moment daar is. Mijn man had na de 2e veel meer waardering voor de prestatie die ik geleverd had dan bij de eerste. Ik weet zeker dat dat júist komt omdat we met z'n 2en waren en hij zelf er echt voor mij kon zijn. Dat hij degene was die mijn hand vast hield, dat hij degene was wiens hand ik stuk mocht knijpen wanneer het echt pijn deed, dat hij degene was wie mij moed in sprak toen ik eindelijk gehecht werd wat vreselijk veel pijn deed omdat het gevoel al terug gekomen was. Voor mij was het natuurlijk heel fijn en normaal dat hij mijn steun was, maar voor hem ook heel bijzonder dat hij dat kon en mocht doen.
Ik weet dat het eerder is aangegeven. Dat bedoelde ik ook te zeggen in mijn bericht dat al die berichten mij ook hebben doen denken. Ik heb nog even de tijd dus ik kan nog even nadenken wat het beste voelt. Het zou in ieder geval wel fijner zijn als hij inderdaad aan het eind wat meer begrip zou hebben voor de prestatie. Tot nu toe heeft hij het namelijk als heel gewoon ervaren die hele bevalling en dat alle vrouwen dat wel kunnen dus zo erg zou het wel niet zijn. Hij vind ook dat mijn eerste bevalling wel meeviel. Als ik met vriendinnen erover klets over de pijn bijvoorbeeld, zegt hij dat het wel meeviel en dat ik een hele mooie, snelle bevalling heb gehad. Die twee uur durende weeenstorm die ik had was geluk hebben, want dan was ik er tenminste snel vanaf. En die 2 hechtingen vielen ook wel mee. Het klinkt nu wel negatief maar ik vermoed echt dat hij het bevallen gewoon onderschat en niet begrijpt. Edit: dat is dus wat mijn moeder beter begrijpt. Die kent het overgeven van de pijn en bijna k.o. gaan door de weeën.
Dat is ongeveer hetzelfde hoe mijn man sprak na de eerste. Het viel allemaal wel mee. Maar doordat hij de 2e keer zoveel meer betrokken was omdat we met z'n 2en waren, is het veel meer binnen gekomen hoeveel pijn ik had, hoe zwaar zelfs een snelle bevalling kan zijn. Als je meer aan de zijlijn staat registreer je dingen gewoon anders. Ja, jouw moeder begrijpt je pijn omdat ze het zelf ook meegemaakt heeft. Uiteindelijk zal een man natuurlijk nooit helemaal begrijpen hoe het voelt en hoe gruwelijk pijnlijk het kan zijn, maar door hem toe te laten als jouw steun en toeverlaat op zo'n bijzonder moment komt er vanzelf meer begrip en waardering, tenminste dat was hier wel het geval.