Bedankt dat je dit deelde. Dat zou mijn mening en keuze wel kunnen beïnvloeden omdat dat mij toch best dwars heeft gezeten bij de eerste bevalling.
Snap ik helemaal. Ik voelde me regelmatig best wel dwars gezeten omdat hij er zo makkelijk over praatte. Net of het net zo makkelijk is als naar de supermarkt gaan. Dat is dus allemaal anders nadat hij de 2e keer het veel intenser heeft mee kunnen maken, en ja ik val nu in herhaling, omdat we met z'n 2en waren.
Ik had nooit bedacht dat het heeft kunnen liggen aan het feit dat hij het niet alleen met mij heeft kunnen doen tijdens de bevalling. Als ik zou weten dat hij meer begrip voor mij zou krijgen als we alleen zijn, kan ik mijn angst ook wat beter bij hem kwijt denk ik.
Ik had dat ook nooit bedacht hoor. Alleen als ik er achteraf over nadenk klinkt het voor mij ook wel logisch. Of je kijkt alleen maar naar wat er gebeurd, of je bent onderdeel van wat er gebeurd. Dat zijn 2 verschillende ervaringen. Uiteindelijk ben jij natuurlijk degene die het zal moeten doen maar ik geloof echt dat je vriend zijn mening zal bijstellen als hij onderdeel van de bevalling is ipv toeschouwer. Dat jij straks het gevoel hebt dat hij jou er doorheen gesleept heeft, dat hij zegt hoe trots hij op je is, dat jullie dit 'samen' hebben gedaan.
Ik denk dat heartofhope gelijk heeft in het vorige bericht. Een aantal uitspraken stond ik een beetje van te kijken. Ik had een vrij heftige en lange bevalling. Maar ik kan me geen moment indenken dat mn moeder tussen mn benen heeft staan kijken. Wel dat ze me vasthield, masseer de etc. Ik ga er volledige van uit dat het in geval van man of vriend ook zo gegaan zou zijn. Of dat die misschien wel gekeken zou hebben. Maar ik vond het juist wel lief klinken dat hij er juist heel de tijd voor je was aan een kant waar je m kon zien en aanraken. Ik vind het helemaal geen vreemde vraag of zn moeder er dan ook bij mag zijn deze keer. Ik zou alleen dan wel beide moeders vragen om even een stap terug te nemen en ergens te wachten tot het gebeurd is en jullie het met zn 2-en beleefd hebben. In geval dat je niet in paniek raakt. Lijkt me dat hij je angst nu wel begrijpt en je moeder je zou kunnen kalmeren als het nodig is. Maar het is wel zo leuk voor hem en ook je schoonmoeder dat hij daarna jullie geluk ook met haar kan delen en niet allen met jouw moeder toch? Ik denk als je een goede band met je (schoon)ouders hebt, dat ze je heus wel begrijpen als je vraagt of ze jullie dat speciale moment even alleen willen laten beleven. En wie weet draait je man opeens bij en voelt hij zich ook zekerder met zijn moeder in de buurt.
Met mn schoonmoeder zal ik er toch niet anders tegenaan gaan kijken. Vind het hele bevallen helemaal niks leuks of moois of speciaals. Pas als de baby er is is het speciaal (het moment dat hij op mij wordt neergelegd dus) en ik zie de toegevoegde waarde dan niet dat mijn schoonmoeder er dan ook nog naast staat naar mij te kijken terwijl ik pijn heb. Zoals ik al eerder aangaf is mijn schoonmoeder een geweldig mens maar kan ze haar opmerkingen niet voor zich houden. Dus als ik een scheet zou laten tijdens de bevalling of ze zou (al dan niet per ongeluk) een glimp tussen mijn benen krijgen bij wijze van zou ze daar om gaan lachen en opmerkingen plaatsen. Later gaat ze daar dan nog meer opmerkingen over maken waar anderen bij zijn ("weet je nog? Die scheet?") Ik zal mij de hele bevalling opgelaten voelen en geen houding weten te geven. Het is toch best logisch dat degene die bevalt op zn minst wel mag bepalen wie er NiET aanwezig mogen zijn tijdens de bevalling. Lekker ongemakkelijk als hij zn vader erbij wil hebben of zijn beste vriend of vriendin. De vrouw ligt er naakt bij uiteindelijk en is degene waarvan verwacht wordt dat ze moet proberen te ontspannen om de bevalling sneller te laten vorderen. Ik heb zelf geen behoefte aan extra kijkers als ik pijn heb in ieder geval die ik zelf er liever niet bij had gehad. Werd al boos dat de internist even kwam checken bij mn vorige bevalling. Hij bleef ook gerust 15 minuten hangen. Dat gaf mij zo'n vervelend pottenkijkers gevoel.
Andersom vind ik het net zo gek hoor, dat je als aanstaande vader maar te accepteren hebt dat je schoonmoeder er bij is terwijl je je op je vrouw (en kind) wil kunnen richten, vol in bv spanning en emotie. Dat hij niet met z’n benen wijd ligt, betekent niet dat hij zich bv niet kwetsbaar voelt op zo’n moment en dat misschien niet met iedereen wil delen, enkel met zijn vrouw.
Ben ik blij zeg dat mijn man aangaf dat ik het maar moest aangeven hoe ik het wou, omdat ik degene was die moest bevallen en de prestatie moest leveren. Alles om mij maar die bevalling door te laten komen. Vond ik een hele lieve insteek van hem. M'n moeder was erbij tijdens de 1e momenten, maar ze gaf heel erg de ruimte aan mijn vriend (en terecht). Dit alles ging super goed en alle 3 kijken we hier heel positief op terug.
Ik was misschien niet duidelijk hoor. Ik snap dat he ze er niet bij wilt tijdens de bevalling. Vind alleen wel eerlijk 1 lijn te trekken naar zijn wensen. En daarom doelde ik op wegsturen daarna als jullie er klaar voor zijn weer binnen laren komen. Maar eigenlijk kan ik je wel enigszins begrijpen. Zelf vind ik het überhaupt een ding voor partners samen en dat je dan (schoon)ouder laat komen nadat je gebeld hebt dat het er is en je wel bezoek wilt. Of iig pas als je er aan toe bent a deren te zien. Ze kunnen natuurlijk ook al in de buurt aanwezig zijn.
Dit is ook wel een beetje hoe ik er denk ik in zou staan als ik iemand zijn partner was die zo'n prestatie zou moeten neerzetten. Doe het hoe het voor jou fijn voel zeg maar. Dus ik denk dat ik die gedachte ook bij mijn partner had verwacht. Edit: mijn moeder gaf ons ook heel veel ruimte hoor. Dat geeft mijn man ook aan.
Maar denk je niet dat hij zich de eerste keer zo heeft gedragen OMDAT je moeder erbij was? Je hebt toen vast al aangegeven dat je moeder je steun en toeverlaat is en omdat zij de plek van je man ''innam'' tijdens zo'n belangrijk moment heeft hij ook niet de kans gekregen er voor je te zijn en het van de zijlijn bekeken. Tenminste, dat zou kunnen en daar zou ik mij echt wel wat bij kunnen voorstellen. Wellicht dat het totaal anders is als hij het alleen met je zou doen? Ik dacht van tevoren altijd dat ik en mijn man ook niet zo fantastisch zouden zijn. Mijn man is van het niet lullen maar poetsen en is niet snel onder de indruk. Maar hij was juist mijn steun en toeverlaat. Heel rustig, deed wat ik vroeg en zei. Echt prettig. Bleek dus best anders te zijn dan ik dacht. Ik zou toch met hem in gesprek gaan en alle gevoelens op tafel leggen, ook je angsten. Hopelijk vinden jullie een weg die voor beide fijn is!
Dat zou best kunnen, dat geef ik boven ook aan. Het blijft toch ergens knagen. Dit is ook mijn laatste bevalling waarschijnlijk na alle ellende. Wat als het wel zo is als ik verwacht en de hele ervaring alleen maar erger wordt daardoor. Ik kan het ook niet over doen. Ik blijf het een lastig iets vinden en voelt ook echt als een tweestrijd. Wil mijn man niks te kort doen maar mezelf ook niet.
Dit dus. Vind het bijzonder dat TS maar rekening moet houden met haar man, omdat hij een paar tranen niet wil laten zien aan haar moeder, maar andersom hoeft hij geen rekening te houden met haar angsten? TS geeft aan door haar verleden met angsten voor ziekenhuizen te kampen. Daar stap je niet zomaar even overheen. Tuurlijk kan ze eraan gaan werken, maar dat vind ik los staan van wie ze bij haar bevalling wil. Mijn moeder was bij mijn beide bevallingen, maar gaf mijn man gewoon zijn ruimte. Mijn man heeft ook gehuild na de geboortes en had geen enkel probleem ermee dat ik mijn moeder er ook bij was. Gaf ook aan dat ik degene was die moest bevallen en alles moest doorstaan, dus vond het aan mij wat ik nodig had om me prettig te voelen. Zo kan het ook. Kijk als de man van TS en haar moeder nou niet met elkaar door een deur konden, had ik het begrepen. Maar daar lijkt geen sprake van te zijn...
Maar blijft toch feit dat ze er samen uit moeten komen. Dus een compromis vinden of een van beide water bij de wijn doen. Ik denk dat een van beide zin doordrukken niet gaat werken. Ik zou proberen mijn moeder erbij te laten zijn dan (in ts haar geval persoonlijk lijkt het me vreselijk haha) en dan haar even opzij te laten gaan (desnoods naar de gang) als het persen begint en de baby komt. Met zijn 3 en om tafel en komen tot een manier.
Natuurlijk moet zij rekening met hem houden én hij met haar. Samen een kind maken, samen beslissen over de bevalling etc. Het is voor allebei een belangrijke gebeurtenis, dan vind ik niet dat de een meer recht van spreken heeft dan de ander.
Voor jezelf wel, voor het kind is het allebei oma. En voor partner is het toch ook anders. Waarom schoonmoeder wel bij dit intieme moment maar moeder niet?