Man, ik ben helemaal afgedraaid in de vakantie.

Ik herken het wel een beetje. Ik heb ook geen vaste functie meer sinds een half jaar (werk alleen wat vanuit huis als de baby slaapt en de kinderen op school zitten), en ik merk dat ik de vakanties nu ook wat minder leuk vind dan vorig jaar. Ik vond toen de afwisseling van werk en vrije dagen erg leuk, maar als je dagen lang alleen bent met drie kinderen, is het wel vermoeiend Soms, Alhoewel ik het nog steeds ook wel leuk vind dat we dan eens wat meer tijd hebben voor bepaalde leuke activiteiten.
@samarinde01 ik vind overigens best mooie kanten aan natuurlijk ouderschap zitten, maar misschien is dit toch wel een mooi moment om bepaalde aspecten ervan te her overwegen? Zoals bijvoorbeeld het alleen kunnen spelen, ik vond dat @tuc het wel goed beschreef.
En misschien als tip: bij mij mogen de kinderen en klein half uur op de tablet of televisiekijken wanneer de jongste slaapt, zo heb ik elke dag toch even één of als het meezit twee keer een kort moment rust. Verder doe ik vrij weinig klusjes in huis, ik voel me dan wel af en toe een beetje een nanny, maar ik merk dat als ik te veel dingen wilt doen het minder gezellig in huis wordt

 

Ik denk dat het voor veel kinderen ook scheelt als je regelmatig naar buiten gaat. Als ik mijn kinderen de hele dag binnen zou laten zitten zijn wij dat met middageten ook beu. Inmiddels zijn ze hier zo oud dat ze zelfstandig naar buiten kunnen en ook graag gaan. Maar met kleuter en baby ging ik ook elke dag minimaal 1 keer een rondje buiten doen: langs speeltuintjes of gewoon een boodschapje.
Kinderen zijn dan vaak weer helemaal opgeladen om een poosje zelf aan de gang te gaan. En dat mag je van een kleuter zeker verwachten vind ik.

 

Ik ben bijna altijd wel buiten of weg ofzo. De dagen zijn anders soms niet door te komen met constant dat ge-mama. Maar eenmaal weer thuis, is het echt niet zo dat zij opgeladen is en ik even rustig een kopje koffie kan drinken. Ik geef toe dat dat laatste natuurlijk aan mij ligt Net als TS vind ik dat gewoon heel moeilijk erin te krijgen. Want als ze dan iets voor zichzelf moet doen, 'trekt 'ze toch nog constant aan me. En ik reageer dan natuurlijk toch weer.

 

Ja ik weet niet hoe je dan reageert natuurlijk. Maar ik vind het doodnormaal om te zeggen: nee nu zit ik even en mag je het even lekker zelf regelen. Zo deed ik dat al van kleins af aan in andere bewoordingen.
Ik ben de hele week thuis, werk ook thuis, als ze dan niet even zelf iets doen is dat niet vol te houden.

 

Ik krijg het gewoon niet voor elkaar dat ze dan niet iets vraagt, of hulp vraagt, of wat dan ook. Ik denk dat ik binnenkort eens begin met een wekkertje zetten op 10-15 minuten en het zo opbouw.

 

Dat hangt toch echt van het kind af. Mijn jongste kan heel lang op zijn eentje spelen, heerlijk is dat om te zien. Maar afgaande op de oudste wist ik helemaal niet dat kinderen dat konden. Die moet ik voortdurend op weg zetten, entertainen, meespelen, luisteren naar haar verhalen... Ze is niet zo goed in fantasie, en net daardoor lijkt het alsof ze steeds een klankbord nodig heeft voor alles.

En natuurlijk leren we haar dat ze zichzelf moet leren entertainen. Maar het gaat daar gewoon niet vanzelf, en ze is daardoor ook makkelijk verdrietig als ik haar zeg dat ik nu even geen tijd voor haar heb...

 

Toch is dat wel een beetje makkelijk gezegd, want ik heb gemerkt dat het vooral ontzettend verschilt per kind. Mijn oudste kan zichzelf ook heel slecht vermaken, altijd al zo geweest. Hij is dol op puzzelen, spelletjes, iets bouwen, maar wel met iemand samen. In zijn eentje lijkt hij gewoon de rust niet te hebben en stopt hij na een paar minuten altijd weer. En natuurlijk moet hij soms wel, ik kan hem niet de hele dag entertainen, maar desondanks moet ik dan toch nog steeds duizend vragen aanhoren over wanneer ik met hem kom spelen. Hij gaat inmiddels gelukkig zelfstandig buiten spelen, maar op regenachtige dagen is het nog altijd hetzelfde liedje. Terwijl mijn jongste zich dagenlang kan vermaken, hij speelt met alles wat los en vast zit en gaat volledig in zijn eigen wereld op. Echt een verschil van dag en nacht. Gelukkig spelen ze tegenwoordig veel samen, dat scheelt.

 

Hier precies zo. Kan de hele dag op pad zijn met ze maar ze kunnen daarna echt niet zelf iets doen. Ik reageer al vanaf het begin rustig met: je kunt nu even dit of dat doen, ik moet even zitten/eten koken etc. Heeft nooit geholpen. Ze gaan gewoon door. En ik negeer dat en geef niet toe, maar het stopt niet. De oudste van 11 sinds ongeveer 2 jaar wel. Maar ja, de middelste is nu ook bijna 9 en lijkt het nog steeds niet te snappen.
We hebben er mensen voor in huis gehad ivm autisme bij zoon. Volgens iedereen deed ik het volgens de boekjes, maar de kinderen dus gewoon niet

 

Tja iedereen moet zelf weten hoe die dat verder aan pakt uiteraard. Hier zijn het ook geen engeltjes die dat keurig uit zichzelf doen. En de 1 doet dat ook makkelijker hier dan de ander. Maar continue iets aan mij vragen of tegen mij praten is gewoon geen optie hier.
Maar het ligt misschien ook wel aan de verdere situatie. Als ik elke dag buitenhuis zou werken tot het avondeten dan snap ik dat ze in het weekend en de vakanties mijn onverdeelde aandacht willen. Dat is dan ook niet onlogisch. Maar ik ben hier bijna 24/7.

 

Ik verwacht dat ook van mijn 7-jarige, maar zo werkt zij gewoon echt niet. Ik heb het geprobeerd af te dwingen, maar ze kan het gewoon niet. Als baby niet, als dreumes niet, als peuter niet, als kleuter niet... en nu dus nog steeds niet. Haar zusje van 4 kan het wel, dus het is echt niet dat ik iets ‘verkeerd’ doe. Alleen leidt de oudste de jongste weer continu af, waardoor de jongste dus in haar bezigheid wordt gestoord, waardoor ik weer moet ingrijpen, en zo gaat het de hele dag door. Het is echt niet leuk meer, ik word er gierend gek van.

 

Maar op school is de juf dan ook de hele tijd met haar bezig?

 

Onze zoon van net 5 is ook niet fantastisch iszelf spelen maar als ik actief wat aan het doen ben weet hij dat hij of kan helpen of zelf even uit moet zoeken.

Samen dingen doen leuk maar met deze leeftijd is het ook goed om zelf wat te doen. Als het echt heel erg is zet ik de timer op 10 min om echt even niet festooge te worden.

Wat helpt in de vakantie is hem dingen te laten bedenken wat hij zou willen doen.
Voor deze vakantie, naar de kringloop, fietsen naar een ander dorp, naar opa en oma, zijn verjaardagscadeau uitproberen (tip toi wereldbol) en de hele dag knuffelen.
Alles gelukt behalve de hele dag knuffelen haha. Nog geen idee hoe lang hij dat vol gaat houden hahaha.

 

Ik ben ook 24/7 thuis. Het zit gewoon echt in het karakter van de kinderen

 

Hier doen de oudste inderdaad vrij weinig zodra de juf niet met hen bezig is. Dan gaan ze zitten dagdromen. ( ben al blij dat ze niet vervelend worden, voor de rest van de klas )

 

Oke maar niet veel doen is wat anders dan continue zeuren om aandacht. Prima toch dat ze een beetje gaat niksen als jij niet met dr bezig bent? Vervelen of zomaar niks doen is ook heel gezond.

 

Nee, maar op school is ze het braafste kind ooit. Ze doet exact wat er van haar wordt gevraagd en zal nooit zeuren, ze is niet verlegen en vraagt ook wel toestemming bv voor andere taakjes, maar accepteert een ‘nee’ zonder moeite. Thuis hangt ze enorm aan haar zusje (en mij), moet ze continu overal bij zijn en speelt eigenlijk niet. Ik heb al heel vaak met kookwekkers geprobeerd haar bezig te krijgen, ze heeft ook een koptelefoon zodat ze zich kan afsluiten, maar ‘t werkt allemaal niet.

 

Ik heb een schommel op zolder hangen. Af en toe een zetje geven en was opvouwen. Cd speler aan met muziek erbij.

Mijn dochter is een schatje dan

 

Zal toch niet het eerste kind zijn dat doodbraaf is buitenshuis, maar totaal anders thuis? Hier is dat alleszins zo.