Over de rechten van het vruchtje/embryo/kindje verschillen de meningen. Ik vind dat een vruchtje/embryo geen rechten heeft, deze krijgt het pas als het levensvatbaar is met +/- 24 weken. Ook vind ik dat mannen geen rechten hebben totdat de baby levensvatbaar is. Als de moeder de baby niet wil dan komt er geen baby. Het groeit in haar, zij moet ervan bevallen, zij moet er voor zorgen. En zij mag beslissen of ze dat wil of niet. Niet een heilig boek, niet een paar mannen in een overheidskamertje, niet de ouders van de vrouw/het meisje. Niemand behalve de vrouw zelf.
Ja daar heb je een punt. Alleen zie je ook nog wel veel verschil in de staten. Eigenlijk kan je Amerika niet echt als geheel zien maar doen we dat wel. Eigenlijk zou de vergelijking Europa vs USA al een wat beter beeld geven. Hoewel ook dit natuurlijk niet helemaal opgaat. In europa zijn ook landen waarin abortus niet kan of heel beperkt. Landen waar veel tienerzwangerschappen voorkomen of waar het wel meevalt.
Ik blijf dat wel een lastige discussie vinden als het gaat over de vader. Op emotioneel vlak dan. Op lichamelijk vlak lijkt het me duidelijk. De man kan het een en ander voorkomen voor geen sex te hebben of zelf ook voor bescherming te zorgen en dit niet enkel bij de vrouw te leggen. Condooms werken ook nog mooi tegen allerlei soa’s.
Is ook wel lastig, maar er is geen middenweg of compromis mogelijk natuurlijk. Een beetje baby kan niet, 'ik draag de ene helft en dan jij' kan ook niet. De moeder moet alles doen en dus heeft zij alleenrecht.
In een normale situatie zorgt de vader tegenwoordig natuurlijk ook voor de baby als het geboren is. Dat maakt het lastig.
En “als je tegen bent neem dan geen abortus”, gaat ook niet op. Wat is de eerste vraag bij ‘vier handen op een buik’? Juist “he meid waarom heb je het niet weg laten halen?” Iedereen moet zich tegenwoordig verontschuldigen waarom je géén abortus laat doen ipv dat het uitgangspunt is dat een mensenleven er altijd mag zijn, hoe moeilijk ook de situatie.
Iedereen? Ik heb die vraag niet gekregen hoor Dit zijn jonge meisjes die ongepland zwanger raken en vaak in een onstabiele situatie zitten. De vraag vind ik niet heel vreemd. Om hem uit te spreken is een tweede, maar aangezien ze in een interview zitten over dat soeciefieke onderwerp is het misschien niet een botte/gekke vraag.
Soms snap ik die vraag wel. Als je kijkt naar die meiden die meedoen. Roken stug door, drinken energydrankjes bij het leven. Hebben een stinkhol van hier tot tokio omdat ze niet willen opruimen maar wel zes kittens in huis hebben lopen die de babykamer als kattenbak gebruiken. Ze nemen vanaf dat moment de zorg voor een nog ongeboren kind al niet serieus. Dan mag een mensenleven er altijd zijn maar heb dan op zn minst het fatsoen om er goed voor te zorgen. Want waarom zou je in vredesnaam een kind op de wereld willen zetten als je die dingen al op orde hebt. Waarom echt waarom kies je er dan niet voor om genruik te maken van de optie abortus? Die vraag wordt ook nog eens gesteld omdat het dus een optie is. Net zoals de vraag heb je dan geen ac gebruikt? Of heb je dan wel een map gehaald nadat het condoom brak. Of waarom ben je zo onzorgvuldig meg de pil omgesprongen? Enz enz... als jij zegt perongeluk zwanger te zijn geworden en eigenlijk helemaal niet voor een kind kan zorgen. Klaar bent voor een traject bij jeugdzorg zodra de baby er is... Dan zou ik me ook afvragen waar ben je mee bezig... waarom wil je zo graag een kind in deze situatie op laten groeien.
Tja, daar ben ik het echt niet mee eens. Vanaf een week of 12 kun je echt niet meer van een vruchtje spreken, maar zoals gezegd vind ik dat je zou kunnen zeggen dat je tot week of 15 de keuze zou moeten kunnen maken, juist omdat de belangen voor alle betrokkenen zo groot zijn. Maar als je naar dit plaatje kijkt van een foetus rond de 18 weken, dan vind ik niet dat je kunt zeggen dat dit niet gewoon een prille baby is. En als je tegen die tijd als vrouw de knoop nog niet hebt doorgehakt, dan vind ik dat je je window hebt gemist en niet meer zonder zwaarwegende reden (dan denk ik met name aan medisch) het recht hebt om de zwangerschap dan nog af te breken. En hoewel ik dus ook vind dat een vrouw hierin het laatste woord moet hebben vind ik het echt een belachelijk stelling dat mannen geen rechten hebben tot levensvatbaarheid. Alsof mannen niet net zoveel liefde voor hun eigen kind kunnen voelen als vrouwen.
Ik vind het een leuke theorie, maar in de praktijk werkt het gewoon echt niet dat de vader to be zou kunnen beslissen over of dit kind er komt of niet.
Maar hoe bepaal je in vredesnaam een grens? De grens ligt op 24 weken ómdat op dat punt de omslag ligt van levensvatbaar of niet. In mijn ogen zou iedere andere grens totale willekeur zijn.
Hoe wil je mannen rechten geven dan? Rechten betekent dat zij mogen bepalen of het kindje er komt waardoor de vrouw dus het recht over haar eigen lichaam verliest. Er kan maar 1 kapitein zijn, en logischerwijze is dat de vrouw aangezien zij het kindje draagt. En dat zegt trouwens niets over de liefde die mannen kunnen voelen voor de vrucht/baby. Die 2 dingen staan los van elkaar. ..En ik zeg ook niet dat het vanaf 12 weken nog steeds een vruchtje heet?
Persoonlijk vind ik de grens van embryo naar foetus een logische grens, dus 12 weken: alle belangrijke organen en systemen zijn dan in de basis aangelegd en het is vanaf dan een kwestie van verfijnen en groeien. Het vruchtje is dan inmiddels echt een mini-baby. Zoals gezegd kan ik me voorstellen, gelet op de belangen, dat die grens wettelijk nog enigszins wordt opgerekt naar een week of 14-15 (al zou ik me daar zelf nooit meer prettig bij voelen), maar dat is dan inderdaad wat willekeurig en met name met het oog op de rechten van vrouwen, om hen iets langer een keuze te bieden. Maar er moet een punt zijn waarop je gedwongen bent die keuze te maken en ik vind een foetus van 23 weken echt niet meer een stukje ‘vlees’ dat er niet toe doet. Heb je wel eens een te vroeg geboren, nog niet levensvatbare baby gezien? Van een week of 21/21? Dat is gewoon een kindje en dat is een realiteit die je niet zomaar kan wegwuiven onder het mom van vrouwenrechten. Die gaan nl niet boven alles. Ik ben een vrouw eng echt erg veel waarde aan de verworvenheden die wij tegenwoordig gelukkig hebben, maar ik vind niet dat mijn rechten boven alles gaan.
Ik zeg niet dat mannen wettelijke rechten moeten hebben om te bepalen of een abortus moet plaatsvinden of niet. Natuurlijk ligt die beslissing uiteindelijk bij de vrouw. Ik vind dat een vrouw echter niet moreel de enige met rechten is. Er wordt vaak onder dit onderwerp gesproken als een man hier totaal niet van mag vinden en zich er vooral niet mee moet bemoeien. Alsof we het over een neuscorrectie hebben of zo. Als er een vader in het spel is, dan vind ik dat hij het morele recht heeft om er iets van te vinden en hierin serieus genomen te worden. Het is immers potentieel zijn kind dag nooit ter wereld zal komen. Nogmaals: uiteindelijk kan alleen een vrouw de knoop doorhakken en die keuze hoort ook daar te liggen, maar om te zeggen dat het alleen de vrouw aangaat vind ik echt geen recht doen aan de gevoelens en rechten van mannen. Laat staan aan die van het kind in kwestie.
Ze gaan inderdaad niet boven alles, maar wel over alles wat er in haar lichaam gebeurd. En een foetus valt daar ook onder totdat het levensvatbaar is. Ik denk dat je emotioneel en rationeel van elkaar moet scheiden. Je mengt ze nu met elkaar. En dat is wel begrijpelijk hoor, het is ook moeilijk als je zwanger bent of zwanger wil worden want dan is een baby van 15 weken alles wat je wil, maar het gaat niet om gewenste foetussen die in liefhebbende gezinnen terecht zullen komen.
Nee maar zo verschuift de opinie wil ik laten zien. Zoals dus bijv ook straks als je nog een kind met down geboren laat worden, dat soort dingen.
Je spreekt al van foetus vanaf 10 weken. Overigens zou ik het persoonlijk met 10 weken (laat staan 23!) ook niet over mijn hart kunnen verkrijgen. Bij mijn dochter en de huidige baby konden we met 10 weken al vingers tellen enzo. Ik weet niet of ik het überhaupt zou kunnen, heb gelukkig nooit voor dat vraagstuk gestaan. Maar als ik het objectief bekijk dan denk ik echt dat het heel lastig is om een andere grens te bepalen dan die er nu ligt. Bij ongewenste zwangerschappen is de kans best wel groot dat je het niet met 4 weken al weet. Dan zit je met de wettelijke bedenktermijn (en ik denk daarvoor een menselijke bedenktermijn voordat je überhaupt de stap zet naar arts/kliniek etc.) en dan zit je echt heel erg snel al aan die 10 weken.