Ik heb zelf het verhaal gevolgd van een vrouw die mooest kiezen de zwangerschap af te breken zonder 100% zeker te weten of haar kindje echt ernstig gehandicapt zou zijn, omdat de resultaten van de laatste onderzoeken pas na 25 of 26wkn zwangerschap bekend zouden zijn. Haar 20-wkn echo was heel slecht waardoor ze wel wisten dat het kind zeer veel gezondheidsproblemen zou hebben. Uiteindelijk hebben zij idd gekozen voor afbreken en een week erna hoorde ze dat het kind een afwijking had die idd niet met het leven verenigbaar zou zijn. Een rondje googlen leert me dat het een onderwerp is waar nog behoorlijk wat over te zeggen is en dat het officieel alleen mag als het kindje niet levensvatbaar zou zijn. Hoe dat in de praktijk is weet ik niet, volgens mij is het een heel heikel punt voor artsen. Verder lees ik hier heel veel over het "levend" in stukken zagen van een embryo. Als zwangere mag je als het enigzins mogelijk is altijd zelf kiezen of je een medicamenteuze of mechanische abortus wil (zowel bij een vroege als een late abortus). Richtlijnen hameren hier ook zwaar op. Bij een late abortus is een medicamenteuze keuze dus het opwekken van de bevalling. Instrumenteel wordt eerst het buikje vande foetus leeggezogen waardoor het al overleden is voordat het lijfje in gedeeltes naar buiten wordt gezogen. Het aantal niet-medische late abortussen is overigens behoorlijk laag. De cijfers zijn iets scheef omdat belgische vrouwen ook naar NL komen voor een late niet-medische abortus, maar het overgrote deel van de abortussen in het tweede trimester is medisch. Omdat moeder in gevaar is of omdat baby niet gezond is. Verder walg ik van deze wetgeving. Iedereen mag van mij tegen abortus zijn, maar het feit dat de keuzevrijheid van vrouwen in zulke extreme gevallen wordt aangetast vind ik om te huilen, zeker omdat er tegelijkertijd tegen wetgeving wordt gestemd om deze vrouwen goedkope of gratis hulp te bieden tijdens en na de zwagerschap. Al het leven is heilig, maar de kwaliteit van leven boeit dan weer niet blijkbaar. Doelstelling van deze wetten is juist dat hij aangevochten wordt, want hij houdt geen stand tegenover de amerikaanse wetgeving. Door deze wet aan te vechten kunnen ze bij het hooggerechtshof (dat door de komt van trump en doordat deze nieuwe rechters heeft aangesteld) roe vs wade aanvechten en daarmee hopen ze abortus in heel amerika illegaal te maken. Hoopvol is wel dat de hoogste rechter van amerika dan wel conservatief is, maar zich wel beraad op juridische prudentie en daarmee al vaker voor abortus heeft gestemd. Hopelijk komt het nooit zo ver. Ik ben blij dat ik niet leef in een land als dit.
Dat is ook precies waar ik zo boos over word bij deze wetgeving. In Amerika is het allemaal zo anders geregeld
Toen ik zwanger was van mini schreef ik mee in een topic waar een andere moeder tijdens de 20-weken echo te horen kreeg dat het echt niet goed was. Er is toen uitgebreid getest en het kindje bleek trisomie 18 te hebben (als ik mij goed herinner, in ieder geval een van de trisomieen waar de nipt op test (niet down)). Zij mocht rustig de tijd nemen om afscheid te nemen voor ze werd ingeleid. Dat was na 24 weken. Waarschijnlijk idd ivm geen levensvatbaarheid, maar ik kan me herinneren dat zij het heel waardevol vond om rustig deze keuze te maken.
@Littlegirl1989 Ah dankjewel voor de uitleg. Ik had vanuit de abortuskliniek begrepen dat je geen andere keus hebt dan instrumentaal en dat ze alleen via het ziekenhuis de vorm bieden waarbij je dus bevalt. Maar een gyneacoloog staat er absoluut niet om te springen om je hierbij te helpen, daar hebben we in NL immers goede klinieken voor die zich hierin hebben gespecialiseerd. Ik merk wel dat ik er nog steeds soms onpasselijk van word dat ik dit ooit voor mijn eigen kind in overweging heb genomen. Dit soort topics zijn wat dat betreft helemaal niet goed voor me. Heb ook echt heel lang nachtmerries gehad dat ik mijn zoontje ineens dood in zn bedje zou vinden en dat ik dat dan een beetje over mijzelf had afgeroepen. Inmiddels is hij 4,5 en gelukkig een kerngezonde vrolijke kleuter.
Ik begrijp je gevoel. Bij de 2e een vruchtwaterpunctie gehad, we hadden een kans op syndroom van down. Gelukkig bleek alles goed maar als dat niet zo was geweest hadden we het af laten breken. Als ik nu naar mijn zoontje kijk soms een behoorlijk schuldgevoel om de vruchtwaterpunctie en onze overwegingen. En toch zou ik het weer doen op die manier. Ik heb een hoop shit over me heen gekregen in die tijd. Waarom zou een kind met handicap niet welkom zijn, etc. Ik ben altijd open en eerlijk geweest over het hoe, wat en waarom. Niemand kan voor jou bepalen wat goed is. Als ik ooit weer zwanger zou raken dan zou ik denk ik wachten tot na de 20 weken echo om het bekend te maken. Liever een abortus dan een kind dat opgroeit in niet goede omstandigheden.
Maar waarom zou een kindje met down niet welkom zijn in jouw leven? Ik ben nog nooit iemand met down tegen gekomen die een mensonwaardig leven leidt. Of zou het jou dan teveel beperken?
Ben je wel eens in een instelling voor mensen met down gaan kijken? Daar zit een hoop bij met ernstige gedragsproblemen en lichamelijke problemen. Vooraf weet je niet hoe zwaar gehandicapt ze zijn. Er zijn er genoeg die ik het leven had willen besparen...
Ik heb er mee gewerkt en bij gezinnen in mijn omgeving hebben ze gehandicapte broers/zussen/ kinderen, dus ja ik weet waar ik het over heb. Het doet mij namelijk juist heel erg pijn als deze mensen tot last gezien worden, oke ik zeg niet dat je geen problemen hebt en geen zorgen. Maar er wordt naar mijn idee zo makkelijk besloten ik wil een gezond kind en alles wat niet in ons plaatje past laten we weghalen.
Ten eerste bedenk je nu zelf dat zij ze als last zou zien, ten tweede ken ik er genoeg met ernstige problematiek.
Maar dat moet je wel aankunnen. En wat nou als je nog meer kinderen hebt. Het kind met down heeft veel meer aandacht en zorg nodig. Ik werk op een groep met zware handicaps en er zijn ouders die echt hebben gezegd dat als ze dit hadden geweten ze de kinderen dit hadden bespaard. Ze houden van ze en ze doen alles voor ze maar je ziet regelmatig dat ouders er aan onder door gaan.
Wil je een keer mee naar mijn nicht? Incontinent, bijna blind, hart problemen, dement en verstandelijke vermogen van een 1,5 jarige. Ze is vaak boos en dat is echt gevaarlijk want ze is enorm sterk. Voor elk medisch onderzoek moet ze onder narcose, wat weer hoog risico is.... want ze snapt niet waarom ze weer in een scan moet. En gaat dan het gevecht aan. Deze groep mensen loopt niet 'los' en kom je ook niet zomaar tegen. Ik hou vreselijk van haar, maar het doet wel pijn om haar zo gruwelijk te zien aftakelen omdat die ene extra chromosoom voor zoveel meer ellende zorgt in het lijf. Haar lijf verouderd zo bizar snel. Haar moeder is al in de 80 en zegt; in heb levenslang. Levenslang de zorg, de angst en ook het verdriet want moeder wordt ouder maar haar kind blijft voor altijd hangen op hetzelfde niveau en daalt hard af.... Vanaf de geboorte al zoveel gezondheidsproblemen, die je niet kan uitleggen aan iemand die blijft steken op 1,5 jaar. Haar vader is vroeg komen te overlijden, maar als je 1,5 jaar bent in je verstand snap je de onomkeerbaarheid van de dood niet. Mijn tante houdt vreselijk veel van haar dochter maar heeft daarna de kinderwens volledig aan de kant geschoven en heeft kinderen geadopteerd: ze was zo bang voor herhaling dat ze nooit meer een biologisch kind aandurfde. Ze had haar dochter niet willen missen maar wel het enorme lijden willen besparen. Dus niet om 'het ideale plaatje', maat in het belang van haar kind
Ben ik mij van bewust en ik heb ook op hele zware groepen gewerkt, maar nogmaals je weet van te voren niet in welke gradatie ze die handicap hebben. En dan haal je een kindje weg, die misschien maar middelmatige down had. Buiten down kunnen kinderen ook extreme gedragsproblemen hebben die je van te voren niet weet.
Klopt, maar wel genoeg ouders gesproken en ik heb echt maar heel hee heel zelden gehoord dat er iemand "spijt" had van zo'n kind. Verder heb ik alleen maar gehoord dat een gehandicapt kind een verrijking was voor het gezin (wat zeker wel heel erg zwaar is en heel veel vraagt van een ouder) maar ik heb nog nooit gehoord van deze ouders dat ze dit kind liever hadden weg laten halen.
Duh, wie zegt dat nou (hardop)? Je kind is onmisbaar. Spijt hebben is niet de juiste vraag. Maar het is (soms) loodzwaar en ik ken mensen die zeggen dat als ze het van te voren hadden geweten er niet aan waren begonnen. En zij hebben evenveel moederliefde voor hun kind als jij en ik dat hebben, maar een verrijking? Nee. Als jij een ernstig gehandicapt kind hebt die agressief is, niet kan communiceren, en allerlei ernstig lichamelijke problemen heeft dan is dat geen verrijking. En vergeet niet dat binnen dezelfde handicap (trisomie 21) 100 verschillende gradaties zitten en je van te voren niet weet hoe en wat. Zowel geestelijk als lichamelijk.
Niet om het een of het ander maar waarom echt waarom zo’n verwijtende toon richting ouders die ervoor kiezen om dit kind dan niet te krijgen? Er zijn mensen die het geen probleem vinden en er zijn mensen die liever niet het het risico nemen op een kind dat dus een behoorlijke kans heeft om zwaar gehandicapt te zijn. Gelukkig kan je het tegenwoordig vroeg in de zwangerschap al zien met de NIPT test. Ookal is deze niet waterdicht en kan het zijn dat je een relatief gezond kind aborteert. So be it. Gelukkig hebben ouders zelf die keuze en deze zal nooit makkelijk zijn. @Emma86 oh ja eigenlijk hier ook. Zou ook wel weer dezelfde routes gevolgd hebben. En zoon is gewoon een super leuk lief kind.
@Anne2019 Mijn tante zal ook echt nooit tegen de begeleider van gaat dochter zeggen wat ze echt denkt; gaat die begeleiding niets aan. Maar tegen haar familie durft ze tijdens diepgaande gesprekken wel haar haar gevoel te uiten omdat ze weet dat niemand haar veroordeeld. We weten hoe zwaar ze het heeft. En ja ze had haar kind met al haar liefde in haar hart deze lijdensweg bespaard. Er zijn wel degelijk aandoeningen waar de kwaliteit van leven dusdanig slecht is dat je het van te voren wel weet; Trisomie 13 en 18. En geloof mij: als je in je directe familie het leven meemaakt van iemand die dusdanig ernstige afwijkingen heeft, het 'ideale plaatje' het minste van je zorgen zijn als je hoort dat je kindje zelf een afwijking heeft....
Zoals een ander lid hier ook al zei, zie je de opinie juist verschuiven. Als je een kindje met een afwijking geboren wil laten worden,zal je je in de toekomst ws steeds meer moeten verantwoorden (zelf ervaring mee gehad bij mijn laatste zwangerschap, al bleek mijn kindje toch gezond te zijn). Het was tenslotte nl "niet nodig" geweest. Erg verdrietig vind ik dat. De dikgedrukte opmerking vind ik ronduit schokkend. Alsof het over een wegwerpartikel gaat. Jammer als je een relatief gezond kind laat aborteren, maar altijd beter dan een gehandicapt kind......