Hier bijna 4,5 jaar bezig zonder succes. Ik ben (net) 27 jaar en mijn vriend 29. Heb helaas veel mensen in mijn omgeving waarbij het zoveel tijd kost of niet lukt zonder medische molen. Ikzelf heb er voor gekozen niet een medisch traject te willen vanwege de hormonen die je dan vaak moet slikken en de stress die het je geeft. Maar door deze keus af en toe wel eens wanhopig waarom het zo lang duurt. Maar ik geloof in de natuur en in mijn lijf
Ik ben destijds begonnen met proberen om zwanger te worden toen ik 22 was. Pas de 9e maand was t raak, dit werd een vroege miskraam, de maand erna was t weer raak en hieruit is mijn oudste ontstaan. Ik ben op een gegeven moment gaan temperaturen omdat ik me afvroeg waarom t niet lukte. Volgens mij bleek mn eisprong ook iets vroeger dan ik dacht. Ik weet t niet meer precies, in ieder geval begonnen we toen iets eerder in mijn cyclus. Het kan uiteraard ook toeval zijn geweest. Ik geloof dat t grootste gedeelte binnen een jaar zwanger is. En dat is gewoon langer wachten dan je vooraf bedenkt. Ik zei toen steeds dat ik nog liever zou wéten dat t een jaar duurt, dan weet ik in ieder geval dat t wel kán.
Ik werd na zo'n 9mnd proberen ook onrustig. Had toen het gevoel of er iets niet klopte. Ik had gelijk helaas. We hebben uiteindelijk 10 jaar moeten wachten, en een lange weg moeten gaan. Elke maand wachten voelt als een eeuwigheid als je wens zo groot is.
Natuurlijk ben je niet de enige. Helaas. Ik was 21 toen wij gingen proberen zwanger te worden. Na 3 jaar niet zwanger. Bleek pcos te hebben. Een jaar medische hulp gehad en een miskraam en toen zwanger van oudste zoon op 25 jaar. Tweede kindje kwam wel spontaan, maar we moesten wel 2 jaar geduld hebben. Ik was toen 29. Daarna 45 kilo afgevallen en toen ik 33 was werd ik binnen 1 maand zwanger van ons derde kindje Dat is mijn verhaal.
Oh jeetje wat een lange tijd al. Dan besef ik maar weer al te goed dat ik eigenlijk nog helemaal niet mag klagen.
is niets hoor! ik hoop dat jullie snel een positieve test mogen hebben ik weet wat het is om te moeten wachten. Mijn verhaal staat ergens bij "even voorstellen"
Dat vind ik echt heel knap van je. Voor mij gaf het niet weten waarom het niet wilde lukken namelijk juist meer stress. Toen we wisten waaraan het lag en we gericht behandeling konden starten was het voor mij draaglijker. Zeker omdat het bijna ons nooit op de natuurlijke manier zou zijn gelukt. Ben jij daar niet bang voor? Zo zie je maar weer, iedereen is anders.
Ik was 22 en m'n man 24 toen we voor een kindje gingen, nu hoop ik op mijn 25e mama te worden. Na ruim 1,5 jaar hopelijk eindelijk blijvend zwanger.
Hi Denise, ik heet toevallig ook Denise, en ik ben ook 22 jaar, wij zijn momenteel bezig met ons tweede kindje.. alleen wil dat niet meer lukken, of wel, maar heb inmiddels al 3 vroege miskramen gehad. (5 wk, 4.1, 4.2) redelijk vroeg dus... zijn nu inmiddels “begonnen” aan ronde 8. Bij mijn dochter was ik binnen 5 maanden zwanger, en nu lijkt het allemaal langer en langer te duren.. deze ronde gaan wij starten met ovulatie testen en tarwekiem capsules, en elke dag 10-15 min “de kaars” voor een betere doorbloeding. Ik hoop dat ik deze ronde dan eindelijk ook weer “blijvend” zwanger mag zijn. Even weer on topic: De meeste vrouwen worden binnen een jaar zwanger, mocht je binnen een jaar niet zwanger zijn geworden zou ik even een afspraak bij de HA maken, dat kan nooit kwaad. Succes en hopelijk heb je snel een positieve test in handen!
Hier 2,5 jaar over zoon gedaan (op 27e moeder geworden na ovulatie inductie) en nu na 9 rondes en via iui weer zwanger (ben 29). Beide keren ziekenhuistraject. 9 maanden is normaal al snap ik je gevoel.
Oh sorry medisch traject is voor mij echt al behandeling maar we hebben wel de meest basisonderzoeken gehad. (1 maand eisprong volgen en onderzoek van het zaad) Er waren hier geen bijzonderheden toen destijds. Al is dit alweer dik 3 jaar terug dus kan natuurlijk van alles veranderd zijn. Daarom heb ik er nu vertrouwen in Verder hebben die onderzoeken mij niet veel goeds gebracht en heb dit als erg onprettig ervaren waardoor ik een half jaar zelfs erg heb getwijfeld of ik wel kinderen wou.
Wij zijn begonnen toen ik 19 was. Mijn man (toen vriend) was 23. Op mijn 22e kregen we onze 1e zoon. We zijn na ruim een jaar proberen doorverwezen naar het ziekenhuis. Er bleek medisch niets met ons aan de hand te zijn en een spontane zwangerschap zou er wel in moeten zitten. Na een ziekenhuis traject van 2 jaar onderzoeken incl verplicht zelf proberen raakte ik eindelijk toch spontaan zwanger. Nu 7 jaar later de keuze voor een 2e, maar vanaf het begin wel de afspraak gemaakt dan we niet langer dan 2 jaar proberen en dit keer géén ziekenhuis. Ik vond het zo'n heftige periode. Dit keer was ik binnen 3 maand zwanger en inmiddels heb ik dat een plekje kunnen gegeven, maar heb heel lang moeten "wennen" aan het feit dat het zo snel ging bij de 2e en de 1e een eeuwigheid duurde.
Als de wens zo groot is dan lijkt elke maand al te veel te worden. Als het na een jaar niet raak is zou ik even bellen voor wat basis afspraken. Maar ook dan hoeft er niet meteen wat mis te zijn natuurlijk. Hier op mijn 25ste begonnen, nu 27 en gaat helaas nog een tijd duren.
Mag ik ook meekletsen? Ik 29, hij 30 en nu 6 maandjes bezig. Ik snap dus je verdriet, frustratie en alles wat erbij komt. Heb al een dochtertje van 7 uit een eerdere relatie en 2 was in 2 mnd raak. Als ik terug kijk was dat écht zo'n nare relatie met een kerel aan de drugs. Ik zit nu zó goed, zo'n ontzettend fijne en stabiele relatie en dan duurt het "zo lang". Nod was 18 mei, maar daarnet een negatieve clearblue test. Wel beetje onregelmatige cyclus, 28-32-29-31.
Je bent pas 6 maanden bezig? Dat is echt niet lang hoor... Je cyclus is prima! Probeer je nog geen zorgen te maken
Hier een ervaring van een jonge moeder.. Ik ben 22 (mijn man 29) en moeder van een dochtertje van 3 maanden en 10 dagen. dit was wel m'n tweede zwangerschap. Eerste zwangerschap werd uiteindelijk een missed abortion met 9w2d, dit was in ronde 3 of 4.. 2 maanden later werd ik blijvend zwanger en is gelukkig helemaal goed gegaan. Bij mij is het zwanger worden (gelukkig) snel gegaan. Ik ken ook leeftijdsgenoten waarbij het echt niet zo snel gaat, iemand die al vanaf haar 22e was begonnen en uiteindelijk met 27 pas haar eerste kindje had gekregen.. ze had toen 4 miskramen gehad daarvoor, verschrikkelijk is dat. Ik hoop dat jullie gauw zwanger mogen zijn, iedere maand is te veel als je graag zwanger wil worden!
Zorgen maak ik me niet. En ik zeg daarom bewust lang tussen haakjes. Vind je eerste zin niet zo aardig klinken, maar ik kan het ook verkeerd opvatten. Elke maand voor iedereen met een menstruatie is vervelend en verdrietig. Uiteraard snap ik dat het na 12mnd+ nóg moeilijker is en de twijfel erbij komt.
Ik vind de zin " nog maar 6 maand" ook volkomen onzin! Iedereen met de wens voor een kleine is elke maand te lang en wil je zo snel mogelijk een positieve test. Ik snap je frustratie erg goed, hopelijk mag het snel raak zijn!