Hoi dames, Ik weet even niet waar ik het anders kwijt moet maar ik moet het even van mij afschrijven en ben ook wanhopig opzoek naar meningen over dit... Mijn man en ik zijn 13 jaar samen waarvan 7 getrouwd. 2 kids: 1 van 2 jaar en 1 van bijna 6 jaar. Hij is eigenlijk vanaf het begin erg grof in zijn taal. Hij word snel boos en ik word dan regelmatig uitgemaakt voor k-hoer, k-wijf, hou je k-bek en dat ik de k kan krijgen. ( excuses voor deze grove taal ) Het gebeurt ook wel eens waar de kids bij zijn. Gister toevallig gaf hij de jongste een nieuwe luier maar die werkte niet echt mee. .. sprong op en klapte met zijn hoofd tegen mijn man zijn hoofd. Dan is het gelijk gvd en hij zei ni zelfs k-jong tegen hem Hij pakt me in ruzies ook op de meest gevoelige dingen echt heel gemeen en hij draait het altijd zo dat het mijn schuld is en dat ik het zelf veroorzaak dat hij zo doet. . Daarintegen zijn er ook echt wel momenten dat hij er wel voor mij is maar op de een of andere manier ben ik er gewoon helemaal klaar mee. Als we geen kids hadden gehad was ik al weg gegaan maar moet ik nu dan maar blijven en doodongelukkig zijn? Intimiteit wil ik al helemaal niet met hem want dat voelt gewoon zo niet goed zeg maar..... Wat denken jullie hierover. ..
Tja, ik was al niet getrouwd met zo iemand. En ik vind het geen veilige omgeving om in op te groeien. Als je al zegt dat je niet meer bij hem was als jullie geen kinderen hadden, lijkt me wel genoeg zeggen. Sta je nog open voor relatietherapie?
Dat je een keer vloekt omdat je schrikt of je pijn doet, a la, maar dat het onderdeel van je vocabulaire is? Nee. Erg aggresief in zijn taal dus. Zou hij open staan voor hulp? Mijn angst zou zijn dat je kinderen zijn gedrag als normaal beschouwen en dus het gaan overnemen met ouder worden. Dat je nog een generatie gebrek aan communicatie. Heb je straks een huis vol tierende gezinsleden
Wat denk je zelf? Als je je stuk nog eens terugleest? En als je je voorstelt dat je beste vriendin dit geschreven had? Of een zus? Wat zou je haar adviseren?
Heb je ooit aangegeven dat de maat vol is? Dat je hier niet meer mee wil en kan leven en dat anders gewoon klaar is? Dan komt het of aan, of niet maar weet je waar je aan toe bent.
Ik ben geen voorstander van “bij elkaar blijven voor de kinderen”. Vooral als de situatie zo is als bij jullie..... Succes met de beslissing!
Dit. Mijn vriend (En ik zelf ook hoor) scheld ook wel eens maar hij haalt het niet in zijn hoofd mij K te wensen.
Wat zou je zeggen als iemand anders dit aan jou zou vertellen. Wat zou jij voor advies geven als daarom gevraagd wordt? Ik denk dat je dan je antwoord al hebt eigenlijk.... En eerlijk, mijn man vloekt ook wel eens, en ik net zo goed. Kan gebeuren. Maar zoals jij het omschrijft, nee dat zou ik niet accepteren!
Ja waarom trouw je dan.... Ik ben zelf erg onzeker en laat gauw over mij heen lopen dat weet ik ook van mezelf maar dat ben ik nou eenmaal. Tja waarom blijven vrouwen bij mannen die hun slaan??? Dan denk ik ook je ben niet goed maar ik zit nu zelf ook al jaren in zo'n situatie.... ( hij slaat niet overigens) hij sloopt altijd de hele boel of gooit wel eens wat naar me. Het is angst. .
En ja ik heb hem zoooo vaak huilend gezegd dat het me zo pijn doet als hij die dingen tegen me zegt. Maar het komt erop neer dat ik het zelf veroorzaak. .. en ik ben zo'n donme doos die dan gaat twijfelen. Hij zegt ook dat het niet goed is maar het veranderd niet. ..
Klinkt als een zeer ongezonde relatie. Ik zou óf samen werken aan een gezondere relatie óf weg gaan. En aangezien ik eigenlijk niet geloof dat hij (en jijzelf misschien evenzeer...) daadwerkelijk zal veranderen en jullie kunnen komen tot een gelijkwaardige relatie denk ik dat weg gaan uiteindelijk de beste keus zal zijn.
Wat wil je je kinderen het allerliefst meegeven? Dat ze gelukkig zijn en houden van zichzelf toch? Maar ze groeien nu op met een vader die totaal geen lontje heeft meer en een moeder die uit angst niet voor zichzelf durft te kiezen. Als je wil dat je kinderen niet of dezelfde keuze maken als jou (want het is helaas niet zeldzaam dat mishandelde kinderen, zelf ook zich laten mishandelen door hun partner) of zo worden zoals je man. Want ze leren van gedrag dat ze zien. Of durf je de cirkel voor hun te verbreken zodat ze zien dat hun moeder durft te kiezen voor haarzelf en veiligheid?
Ik zou zeggen dat hij vast wat rust kan gebruiken en dat het voor hem beter is om dat bij...... te gaan doen. En dan een tijdje gaan ervaren hoe het is als er niet zo tegen je gedaan word.
Pff wat heftig dit. Hoe kan het dat ik dit zelf niet in zie??? Of laat ik het zo zeggen dat ik het maar laat gebeuren en mijn twijfels heb of ik wel in mijn recht sta... Ik ben zo bang dat hij de kids van mij afpakt... Daar komt het volgende bij: hij is wel eens vreemd gegaan. Nu deed hij vorige week spastisch met zijn telefoon. Ik vertrouwde het niet en heb um in de nacht van zijn nachtkastje geplukt . Resultaat: ongeveer 5 dames lees: escort meisjes die hij heeft geappt .1 reageerde en hij had en afspraak die hij toch maar weer af zei omdat ie in het ziekenhuis zat met zijn kind want die had een gebroken arm ( wat gelul is ) maar ook gezegd ja slecht huwelijk waarop zij zei: dan moet je uit elkaar. Antwoord van hem: ja tis dat ik 2 kinderen met haar heb.... Ik ben daardoor nogal stil en afstandelijk de laatste tijd. En nu vandaag doet ie zo lief. Wat is er schatje? Hou je nog van me? Blablabla kwijl kwijl. .. Is dat nou gemeend of schuld gevoel? Ik weet ni wat ik daarvan moet denken
Ja mijn beste vriedin weet het nu. Ze gaat me helpen daar weg te komen dus ik ben iig me ei kwijt. ...
Fijn dat je iemand hebt om te spuien en je te ondersteunen met de stappen die je wil gaan nemen. Kom op, je bent het waard!