Ik vind wespen serieus eng. Ben bang dat mijn geliefden iets overkomt, maar voor 1 ding heb ik echt doodsangsten; de tandarts. Als ik er al over na denk maak ik mezelf helemaal gek. Kotsmisselijk, hartkloppingen.. Heb jij ergens angst voor?
heel afgezaagd: Spinnen... en alles wat plotseling opdoemt. Wespen vind ik alleen irritant. De tandarts was ook niet mijn favoriet.. járen dus niet geweest en toen ik weer ging moesten er 11 tanden behandeld worden.. gevolg: Na een half jaar was ik een stuk minder bang.. maar leuk was anders.
Overgeven! Of andere mensen die moeten spugen. Echt panisch. Verder ben ik ook wel bang voor wespen, maar daar krijg ik geen paniekaanvallen van. Dan ren ik gewoon weg
Ik ook! Verschrikkelijk lastig. Ben jij ooit in therapie geweest? Bij mij heeft het (nog) niet geholpen
De tandarts. Vannacht wakker gelegen vanaf half 3 van de kiespijn, kreeg al zenuwen bij 't idee dat ik moest gaan bellen
Ja, 2x zelfs. Een keer toen ik echt nog jong was, toen merkte ik wel veranderd. Durfde vroeger namelijk niet uit eten (geen houdbaarheidsdatum checken) of naar een kroeg etc. Poosje terug nog EMDR gevolgd en laatste paar sessies exposure. Maar daar heb ik geen verschil bij gemerkt. Ik durf dus wel weer gewoon op alle plekken te komen, maar raak nog steeds volledig in paniek als iemand misselijk is of moet spugen. Vind het echt een kut fobie ook. Was veel liever bang geweest voor spinnen ofzo. Wat voor therapie heb jij gehad?
Dat er ooit het besef komt dat mijn vader er echt niet meer is en dat ik dan niet weet hoe ik ga reageren. Niet dat ik helemaal door zal draaien hoor en zeker niet als m’n kinderen in de buurt zijn, maar voor dat gevoel ben ik doodsbang...
Voor grote groepen spreken. Volwassenen dan, want kinderen draai ik dan weer mijn hand niet voor om. Maar dus in de spotlight staan, alle ogen op me gericht en dan nog iets zinnigs zeggen, daar krijg ik dus echt buikpijn, misselijkheid en zweetaanvallen van.
De wachtkamer van de tandarts, klotsende oksels, gevoel van flauwvallen en super misselijk. Heb aan mijn moeder gevraagd of ik geen kunstgebit kon krijgen, dan kon ik zo mijn tanden opsturen. Maar toen zei ze dat de tandarts dan al mijn tanden moesten trekken....
Dit.. mijn vader heeft longkanker en wereld staat op zijn kop. De angst dat ik mijn ouders zal verliezen is groot en de realiteit. Ook mijn man en kinderen, grootste angst. Verder brand en inbrekers.
Geesten. Heb vooral in mijn pubertijd echt onwijs veel last gehad voor deze angst. Gaat nu beter, maar de angst zal blijven. Ben bang er ooit een te zien.
Ik herkende dit gevoel heel goed. Herkende omdat mijn vader heel onverwacht is overleden. Ik kreeg thuis bericht terwijl ik op het punt stond om met een excursie van school mee te gaan. IPV hysterisch te worden , school gebeld met man en kinderen in de auto gesprongen en 10 uur later was alles geregeld voor begrafenis. Verdriet was er zeker en de rouw komt bij stukje en beetje maar de eerste tijd kon ik echt rekenen op die overlevingsdrang.
Hier hetzelfde. Ben twee keer in therapie geweest. Daar kreeg ik cognitieve gedragstherapie en EMDR. Vooral de laatste vond ik erg lastig. Ik denk dat ik het niet helemaal begrepen heb want het haalde niks uit. Nu probeer ik het zelf weer te doen. Maar ik ben wel veel mijn gedachtes aan het corrigeren. Als ik bijvoorbeeld moe word, kom ik uiteindelijk tot de conclusie dat ik buikgriep krijg. En door de paniek voel ik me direct slechter. Een lastige cirkel om uit te komen. Ik ben nog aan het twijfelen om te starten met medicatie. Gaat vast niet het wondermiddel maar nog 40 jaar zo door gaan voelt wel lang. Heb jij ook dat je er de hele dag mee bezig bent? En wat is jouw plan nu de therapie niet zijn werk heeft gedaan?