Dit is inderdaad ook wel hoe ik er in sta. Natuurlijk wil ik niet dat er iets gebeurt, maar ik ben er niet angstig/bang voor dat het gebeurt. Ik ben alleen blij dat ik niet in de toekomst kan kijken. En dood gaan we allemaal, ik ben juist wel een beetje nieuwsgierig hoe dat zal zijn maar ga het niet vrijwillig uitproberen
vliegen. En mijn zoontje loopt veel weg.. ben zo bang dat hem wat gebeurd. Ben hem al vaak kwijt geweest
Ik moet soms wel als ik telefoon verwacht van bijvoorbeeld levering van jongste zijn bed of schoenen. Door de jaren heel lukt het wel iets beter, maar de stress is er altijd wel bij. Prive neem ik ook echt niet op masr in het verleden was dat dus wel eens het ziekenhuis met een uitslag en als ik die verwachte moest ik.
Dat vraag ik mezelf ook al jaren af...enigste waar ik naartoe kan herleiden is dat ik als tiener voor een callcentrum gewerkt heb en daar gigantisch uitgescholden ben. Ben daarna ook letterlijk weggelopen en direct ontslag genomen.
Best wel. De rationele ik weet best dat het onzin is. "Vroeger" kon ik ook zelf niet eens meer bellen. Dat gaat nu gelukkig 95% beter
Ik merk echt aan mijn vriendinnen die angsten hebben dat die overal bij elke situatie nadenken 'ooh nee dalijk gebeurt dit en dit' en ook dat ze het overbrengen aan hun kinderen die dus ook voor veel dingen bang zijn. Mijn kinderen hebben dat dus totaal niet en vinden alles leuk en zijn eigenlijk nergens bang voor, natuurlijk bepaalde dingen voor de eerste keer misschien spannend maar bang niet.
Hier het tegenovergestelde. Man en ik zijn redelijk onbezorgd, de kinderen zijn bang van hun eigen schaduw
Ooh echt nou ik merk het echt bij de kinderen van mijn vriendinnen dat zij veel minder durven en ook dingen roepen als 'ik durf echt niet te vliegen' terwijl ze nooit in een vliegtuig hebben gezeten maar omdat hun moeder niet durft te vliegen durven zij ook niet. Niet in achtbanen durven omdat moeder het zelf doodeng vindt en nog meer van dat soort dingen. Mijn beste vriendin heeft haar kinderen toen ze klein waren zo beschermend opgevoed en van alles een issue gemaakt dat haar kinderen echt een beetje 'watjes' zijn. Mijn vriendinnen vinden grote evenementen bij voorbaat al niks want stel je voor dat er een bom afgaat en willen hun kinderen niet met de tram laten gaan en dat soort dingen. Merk gewoon bij hun kinderen dat dat echt over wordt gebracht.
Ja ik geloof wel wanneer je zelf snel bang bent of bepaalde dingen eng vindt en dat steeds benoemt en laat merken dat je dat dan doorgeeft idd.
Natuurlijk maak ik me zorgen om mijn kinderen. Maar ik ben bang voor spinnen en dan vooral voor hooiwagens en grondspinnen/rioolspinnen en andere spinnen met dunne poten. Echt, ik ben meer op mijn gemak met een tarantula dan een hooiwagen. Walgelijk, die vieze dunne poten waar ze doorheen knakken of spastisch mee gaan trillen. Verder lichte claustrofobie en ik ben bang voor dieptes, niet voor hoogtes. Dus in of op het water vind ik het verschrikkelijk om niet te weten en te zien wat er onder me zit. En hoe dieper, hoe enger.
Ja ben ik in ieder geval bij hun van overtuigd nou gelukkig hebben mijn kinderen dat niet en het wil inderdaad niet altijd wat zeggen want kinderen kunnen al snel bang zijn of hun ouders dit nu wel of niet zijn maar soms kan je het wel versterken door het te benoemen en er een issue van te maken.
Het is een deel ook genetisch bepaald. En dus ook opvoeding. Ik ben zelf heel blij dat ik geen grote angsten heb. Ik zou mensen die wel echt last hebben van angst wel aanraden om een keer cognitieve gedragstherapie te proberen als ze dat nog niet hebben gedaan. Maar 25% van de angststoornissen gaat vanzelf over.
Dat geloof ik ook wel. Ik ben dus zo een schijtert voor zwanen en wilde niet dat mijn kinderen die angst overnamen. Maar mijn dochter weet dat ik er bang voor ben en helpt me zelfs als ze een zwaan ziet Als der broertje bijv blijft stil staan en er komt een zwaan aan dan zegt ze dat zij N wel even gaat halen. Zij vind ze overigens erg leuk Ik heb het 1x benoemt en begin er zelf nooit over. Maar als je constant panisch gaat doen dan denk ik dat je kinderen diezelfde angst kunnen ontwikkelen. Voorbeeld doet volgen.
om dood te gaan. En die angst is zodanig erg dat ik er dagelijks last van heb. Heb deze angst ontwikkeld naast het sterfbed van mijn schoonmoeder. Haar laatste uren waren zo vreselijk en sindsdien ben ik bang om dood te gaan. Ben er al eens mee naar de huisarts geweest om te vragen of ik daar therapie of zo voor kan krijgen, maar heb niet het idee dat het serieus wordt genomen.
Terug naar de huisarts! Het liefst een andere in dezelfde praktijk. Ik vind het echt zo slecht als huisartsen je niet serieus nemen. Als je er dagelijks hinder van ondervindt dan heb je hulp nodig. Sterkte!
Ik ben echt heel bang voor spinnen. Zag gisteravond een filmpje van een nest enorme spinnen op Facebook voorbij komen. Daar word ik helemaal misselijk van en krijg het Spaans benauwd. Ik kan daar echt niet naar blijven kijken zonder een paniekaanval te krijgen. Zelfs door dit te typen, lopen de rillingen alweer over m’n rug. Ik heb helaas sowieso best veel angsten. Het allerergste lijkt mij als 1 van mijn kinderen iets overkomt, hier ben ik gelukkig niet dagelijks mee bezig maar wel snel als ze ziek zijn bijvoorbeeld. Edit: Wat ik echt extreem naar vind, is dat mensen denken dat het grappig is om er misbruik van te maken dat ze weten dat ik heel bang ben voor spinnen. Omdat het in hun ogen een onrealistische angst is. Zo heeft op de middelbare school een klasgenoot een keer een spin in mijn lange haar gezet. Toen hij zag hoe ik flipte, schrok hij ook wel even gelukkig