Als je de moeite had genomen verder te lezen, had je ontdekt dat het niet voor niets tussen aanhalingstekens stond... Ik hoop dat jij in je werk bij de dokter meer aan begrijpend lezen doet dan hier op het forum.
ik herken het van mijn oudste, althans de 'klachten'.... ze was niet geïnteresseerd in dokters etc. eerder bang ervoor. Ze is (was) echt een stuk kleinzeriger dan mijn andere dochter (die struikelt, valt kneiterhard, staat op, klopt t even af....en loopt weer verder). Oudste is veel gevoeliger (ook qua geur en gehoor) en ook op t gebied van pijn. Ik vond dat ook altijd erg lastig! Wij probeerden er dan ook heel luchtig over te doen maar soms was t dan toch erger dan gedacht, oeps. Ze kan nu nog wel heel erg ontploffen als ze boos is of zich stoot. Ik denk dat t een soort heftige schrikreactie is die zich vroeger bijv in hard gekrijs uitte en nu bijv. in boosheid. Ze is denk ik gewoon heftig in haar emoties en ervaart ook sneller erge pijn (lage pijngrens). Ik denk dus dat een combinatie werkt van luchtigheid, wel serieus nemen, uitleggen dat t vervelend is maar verder ook niet teveel op willen lossen....pijn mag er zijn een gaat ook weer weg (en hoeft verder niet opgelost door middeltjes). Als ze echt door blijven gaan kun je altijd naar die evt dokter etc. Net als bij jezelf zeg maar, als je probleem niet over gaat kunnen we verder kijken.
Dat klopt helemaal, en daar zijn we heel alert op thuis. Zowel mijn man als ik trekken heel vaak tijd uit om met haar alleen te zijn, te praten over hoe ze zich voelt etc etc. Dus inderdaad wat @KleineLai zegt. We benoemen ook altijd de mogelijkheid dat het geen lichamelijke klacht is, maar dat ze misschien buikpijn heeft door zorgen of verdriet. Soms zegt ze zelf dat dat zo is, soms niet.
Nou nou wat een pittige reactie, pas maar op straks krijg je buikpijn en moet je op bedrijfsbezoek bij de huisarts
Zou het helpen haar cijfers te laten geven? Of geeft ze dan alles een 10 uit 10 Dan zou je kunnen kijken wanneer iets heviger is dan anders? Aan de ene kant verwacht ik dat ze het wel ontgroeit, ze is 6 of 7 toch? Aan de andere kant wat als ze dat niet doet? Lastig hoor, je wil haar niet voor het hoofd stoten, maar ook niet te veel erin meegaan.
Zo herkenbaar! Onze jongste (2,5 jaar) heeft dat sinds een paar maanden heel sterk. Ze had een paar dingetjes waarvoor we naar de dokter moesten en kennelijk is haar dat goed bevallen ofzo. Nu loopt ze de hele dag te klagen dat ze "zoooo ziek" is, dat ze buikpijn heeft, enzovoorts. Soms is het wel duidelijk dat het een soort spelletje is, dat ze nog niet naar bed wil of dat ze graag aandacht wil, maar af en toe weet ik het gewoon echt niet. De klachten waarvoor we naar de dokter gingen waren ook buikpijn-gerelateerd, en binnenkort moeten we weer langs om te bespreken of er verbetering is of niet. Maar ik weet het gewoon niet! Zo suf, maar ik vind het enorm lastig om de signalen van "echte buikpijn" te onderscheiden van "gejammer om niks"... Nog los van de terechte vraag waarom ze dat gedrag dan vertoont, of ze te weinig persoonlijke aandacht krijgt enzovoorts, is het gewoon super lastig te duiden... Het idee om een cijfer te geven aan de pijn werkt bij haar natuurlijk nog niet, maar voor oudere kinderen vind ik dat wel een heel goed idee. Doen artsen tenslotte ook, toch? Dan kan je daar als moeder misschien ook best wat mee.
Het was niet dat je eerste bericht zo vriendelijk was. En je hád ook niet de moeite genomen om te lezen wat ik schreef.
Precies, dat is dus de vraag. Misschien leert ze het vanzelf, maar misschien niet... Dat punten geven ga ik eens proberen.
Ik heb het hier al een paar keer met haar over gehad, maar tot hiertoe zonder echt resultaat. Als ik doorvraag wat voor pijn ze precies voelt, begint ze meestal gewoon te wenen. Afleiden lijkt beter te helpen, maar misschien moet ik haar toch wat meer confronteren.
Was ‘bedrijfsbezoek’ niet bedoeld als bezoek op een dag dat het mogelijk is, zoals op een open dag? (Daar was het immers een reactie op.) Lijkt me dat ze daar dan juist wel op zitten te wachten, anders hoef je geen open dag te organiseren. Los daarvan kan ik me best voorstellen dat een arts ruimte maakt voor dit soort dingen, lijkt me onder meer psychische zorg vallen. Net als dat een tandarts voor angstige patiënten afspraken in plant waarin hij niets doet, maar enkel dingen uitlegt. Lijkt me onderdeel van je werk als hulpverlener...? Maar goed, ts: lastige situatie! Ik zou er niet te veel in mee gaan, maar haar wel het gevoel geven gezien en gehoord te worden. Mijn oudste dochter kan ook zo dramatisch reageren. Vannacht nog, ze had ‘enorme buik- en keelpijn’, ‘kon niet meer ademhalen’, enz. Uiteindelijk heb ik haar bij ons in bed genomen en heeft ze de rest van de nacht heerlijk geslapen. Bij wondjes plak ik er een pleister op en klaar. Laatste keer dat ze bij haar sport dachten haar arm gebroken was, heb ik gezegd het even aan te kijken (dit gebaseerd op haar reactie en haar arm) en anders later op de dag de HAP te bellen. Ze vonden dat maar raar, maar mijn inschatting bleek juist. Ik reageer dus nuchter, maar geef tegelijkertijd wel aandacht aan haar als persoon, want ze heeft echt pijn. Het werkt totaal niet om heel afstandelijk te reageren, dan creëer je alleen maar nieuwe problemen en ben je veel verder van huis.
Een cijfer geven doen wij hier regelmatig: voor pijn en voor angst. En dan eerst heel serieus een indeling maken en opschrijven (dit kan wel een paar dagen duren, het moet echt goed doorvoeld worden: de aller-allerergste pijn of angst krijgt een 10, de allerkleinste een 1. Dan kan ze zelf visueel maken hoe erg het is. Hier werkte het prima en verminderde de angst ook meteen, als het maar een 3 of 4 blijkt te zijn.
Hier ook een dochter die snel huilt en snel angstig is. Ze mag de mate van pijn aangeven dmv gekleurde emoties. Dit helpt haar om het wat te relativeren
Ik ga even volgen voor tips hier ook een drama koning in huis vind de eerste tip met afleiden wel het proberen waard! We zijn een keer met buikpijn naar de hap geweest omdat hij serieus echt alles bij elkaar gilde. Daar door naar de SEH infuus alles aangelegd niks aan de hand. We dachten dat hij het daar wel me ‘geleerd’ had (wij schaamde ons kapot) sindsdien word het steeds lastiger inschatten. De keer erna zei ik ja ga maar even op bed liggen, dat was maar een kwartiertje geinig toen kwam hij zonder pijn naar beneden. Zo nog enkele keren en de laatste keer ging mijn man er weer deels in mee en toen kwam het toneelspel weer naar boven, gillen als een speenvarken. Op een gegeven moment zelfs dat hij flauw was gevallen enz enz. Op bed gelegd en een kwartier erna kwam hij weer zonder pijn naar beneden. Toch maar eens op zoek naar de gebruiksaanwijzing
Geef je het zo ook niet te veel aandacht? Aandacht of samen dingen doen is prima, maar heel alert op hoe een kind zich voelt en doet, alleen met haar zijn en ook nog praten over hoe ze zich voelt, dan voedt ook heel erg. Ik vind dat je het zelf veel te zwaar maakt.
Het veel met haar praten gaat over andere aspecten van haar persoonlijkheid en noden die ze heeft, niet per se over pijn hebben.