Mijn zoon van 3,5 krijgt een observatie door pedagogisch medewerker op de peuterspeelzaal. Heeft iemand hier daar ervaring mee? Wat moet ik me er bij voorstellen? Ik heb vandaag 10-minuten gesprek gehad met 1 van de leidsters en het viel daar erg op dat zoon ‘anders’ is. Sociaal gezien gaat het hem niet zo goed af, speelt graag alleen en merkt ook niet goed aan andere kindjes dat als ze iets niet willen hij dan moet stoppen. Lijkt weinig empathie te hebben. Tegelijkertijd is hij extreem gevoelig en gaat hij ook huilen als een ander kindje ook moet huilen want ‘dan voelt hij het verdriet’ zoals hij het zelf omschrijft. Maak me best wat zorgen om hem. Wie heeft er ervaring met zo’n observatie en wat heb je er als ouder aan gehad?
Lastig te zeggen, hij heeft thuis geen leeftijdsgenoten om mee te spelen, alleen zijn jongere broertje maar die is nog geen 2 dus snap dat dat niet echt lukt. Hij trekt vaak wel naar oudere kindjes en volwassenen toe. Daarnaast is hij erg slim en twijfel ik of hij niet gewoon aansluiting mist met leeftijdsgenoten of dat het echt gebrek is aan het kunnen lezen van andermans emoties. Het gevoelige herken ik wel heel erg, hij vindt huilende kinderen om hem heen heel moeilijk. Snap ik trouwens, ik vind dat zelf ook lastig
Ben wel benieuwd wat ze verwachten van die observatie. Zijn wel meer kinderen die liever met die leeftijd alleen spelen. Misschien is je kind wel hooggevoelig.
Geen ervaring met een observatie, maar herken wel wat dingen bij onze oudste, nu bijna 5. Hij speelt het liefst alleen, samen spelen komt wel steeds meer, maar vind hij moeilijk. Als dingen anders gaan dan anders heeft hij daar moeite mee, zeker toen hij nog jonger was en op de peuterspeelzaal zat, nu met dat hij groter wordt merk ik wel dat het beter wordt, ook omdat we hem alles beter uit kunnen leggen en hij het beter begrijpt. Maar bijvoorbeeld een leuke afsluiting van een thema waarbij ouders dan een half uur eerder mochten komen, was vaak echt drama. Ze hadden nog geen verhaaltje gelezen, geen liedje gezongen, niet dag gezwaaid. Dat werd gedaan met de ouders erbij, maar het arme ventje dacht dat hij direct mee naar huis moest. Daarnaast inderdaad ook wel gevoelig, vanmiddag nog. Z'n zusje liep op het schoolplein en er schopte een ander jongetje tegen haar aan waardoor ze moest huilen. Vervolgens begon de oudste ook te huilen omdat een ander kindje z'n zusje pijn had gedaan. Hij gaat bijv. ook met z'n handen op z'n oren zitten als z'n zusje hard huilt of hij zegt dat ze nu echt moet stoppen. Buiten wat gesprekken met de juf om, doen wij er verder niet zoveel mee. Hij ontwikkelt prima, loopt op bepaalde gebieden wat voor, maar geen hele grote voorsprong en op andere gebieden kan hij nog wel wat uitdaging gebruiken. Hij gaat met plezier naar school en dat is voor ons het belangrijkste. Verder hebben wij altijd gezegd, tot de basisschool doen we er sowieso niks mee. Hij lijkt in bepaald opzichten anders dan andere kinderen, maar ik probeer mezelf ook echt voor te houden dat elk kind uniek is en herken ook veel van mezelf in hem. Hij heeft graag de regie, als het niet loopt zoals je had gedacht, van slag zijn. We zijn allebei erg van de klok, word je ergens om 10.00 verwacht dan ben je er om 9.55. Als ik tegen de oudste zeg dat we om 8.10 naar school gaan staat hij keurig met jas en schoenen aan bij de deur en loopt vervolgens te mopperen dat we te laat komen als zusje en ik nog niet klaar zijn. Thuis hebben we ook wel wat problemen gehad, maar we lijken nu steeds meer onze weg te vinden. Hij is nog wel erg brutaal en opstandig, maar dat schijnt ook weer bij de kleuterleeftijd te horen. Door alles voorspelbaar voor hem te maken en over alles duidelijke afspraken te maken, hierin kort en consequent te zijn, komen we een heel eind.
Het zou zeker kunnen dat hij aansluiting mist. Onze knul loopt voor en ze zeiden toen ook in het begin dat hij niet echt samen speelde. Op een gegeven moment zetten hij stoeltjes achter elkaar en had hij een trein. Andere gingen daar in mee. Hij speelde niet echt samen maar thuis kon hij juist niet alleen spelen. Overigens is hij nu net 5 en speelt hij liever met ons. Op school speelde hij wel met andere maar vond hij ze langzaam. Nu is hij net overgeplaatst naar Gr 2 en hopen we dat hij meer aansluiting gaat vinden. (Offtopic, als je denk dat hij echt voor loopt zoek dan ook echt een goede school uit die rekening kan houden met kindjes die sneller zijn)
Er zijn toch genoeg kinderen die liever alleen spelen of zie ik het verkeerd? Waarom meteen een observatie? En meehuilen als een kindje huilt dan ben je toch juist heel empathisch lijkt mij. Mijn dochter is net 2 en die speelt ook graag alleen. Ze is wel heel sociaal en kijkt graag naar wat andere kindjes doen. Nu snap ik dat peuters nog niet mét maar naast elkaar spelen maar ook naast iemand spelen boeit haar niet. Ze gaat veel liever haar eigen gangetje. Op het begin vond ik het wel moeilijk om haar altijd afgezonderd te zien in de speeltuin. Vooral omdat de oudere kindjes juist heel erg hun best doen haar aandacht te krijgen en met haar te spelen. Zij wil echter alleen met ze spelen als ze iets voor haar kunnen doen( achterop de skelter op iemands fietjes of helpen op de wipwap) Ik denk dat sommige kindjes gewoon liever hun eigen ding doen en niet zoveel behoefte aan de mens hebben. Net zoals bij sommige volwassenen. Tegenwoordig zijn hulpverleners maar al te happig op labels plakken vind ik.
Ik heb het gevoel dat de leidster eigenlijk een beetje de kant van asperger op praatte maar ze heeft de term asperger nooit genoemd. Wel allerlei kenmerken hiervan beschreven hoe ze dit bij mijn zoontje zag. Ze zei ook, 'ik kan geen diagnose stellen'. Waarmee ik de indruk kreeg dat ze wil dat een pedagogisch medewerker dat wel zou kunnen. Ik weet eigenlijk wel zeker dat hij hoogsensitief, ben ik zelf ook en mijn man in mindere mate ook maar ik zie dat zelf totaal niet als een 'aandoening' ofzo.
Dank voor jullie reacties, fijn om jullie verhalen te horen. @Olifantje1991 Zoals jij je zoon beschrijft herken ik ook veel dingen inderdaad. Het liefst had ik er eigenlijk ook niks mee gedaan tot de basisschool. Misschien is een observatie nu dus wat overdreven. Anderzijds kan het hopelijk geen kwaad. Ik weet zelf ook wel dat mijn kind anders is maar dat ben ik zelf ook. Ik en mijn man hebben vaak andere ideeën over opvoeding dan de ouders die we om ons heen kennen dus daar krijg je denk ik ook andere kinderen van. We zijn al heel lang op zoek naar een school die bij ons en de kinderen past en tot nu toe niet gevonden. Op wat voor school zitten jullie kinderen? Zou montessori misschien beter bij mijn zoon passen of juist niet? Ik vind het lastig, maar wil vooral dat hij een hele fijne tijd op de basisschool tegemoet gaat.
een observatie kan geen kwaad toch? het kind merkt er niets van en misschien komt er iets uit waar je verder juist wel iets mee kan. hier is zoontje geobserveerd door een orthopedagoog en er kwamen goede dingen uit (mijlen ver voor met taal), die we al wisten, maar ze heeft ook geobserveerd dat hij niet aangeraakt wil worden ongevraagd. dat hadden wij zelf niet zo gemerkt. maar is fijn om te weten
Ik zou die observatie alleen maar zien als een nuttige manier om nog meer info over je zoontje te krijgen - of in ieder geval het perspectief van een 1 ervoor opgeleide outsider. Ik vind dat ze in NL tegenwoordig wel erg snel zijn met dit soort observaties, maar echt kwaad kan het ook niet, zolang er geen verstrekkende gevolgen aan verbonden worden. Wel denk ik dat het belangrijk is om in je achterhoofd te houden dat iedereen anders is en we verschillen ook gewoon enigzins moeten accepteren. Niet iedereen is nou eenmaal hypersociaal en einzelgangers mogen er ook zijn. Bij jonge kinderen is het soms lastig in te schatten en welke mate sommig "afwijkend" gedrag een probleem kan vormen als het kind ouder is, maar over het algemeen denk ik eerder dat men te snel een probleem vermoed dan niet snel genoeg. Je zegt zelf al dat jullie de dingen soms anders zien en doen, misschien ligt het gedrag van je zoontje gewoon in het verlengde van dit- al dan niet van een nature of een nurture route. Dus ik zou mn oren en ogen openhouden, maar me niet teveel zorgen maken!
Mijn zoon is bijna 4 en er is recent ASS bij hem vastgesteld. Ik ben juist wel voor ‘op tijd’ ingrijpen/diagnose stellen. Ik denk dat het een kind juist verder helpt om zichzelf al jong goed te leren kennen (wat kan ik wel, wat kan ik niet). Zodat je de juiste school kan kiezen, een kind niet forceert, enzovoorts. Dat geldt dus ook voor ouders, ken je kind en help. Ik zie nu pas (na diagnose) de puzzelstukjes in elkaar vallen. We krijgen hulp bij wat we niet zelf kunnen. Veel doen we al goed omdat je zelf je kind ook al wel beetje kent natuurlijk..
Ben zelf ook hoogsensitief en zie dat ook niet als aandoening maar kan lastig zijn. Elk mens heeft iets wat autistisch lijkt. Om nou meteen met grote woorden te gooien vind ik snel. Zie je zelf wel in de kenmerken van Asperger? Betreft observatie,het kan geen kwaad. als er niks anders uit komt dan gevoelig kunnen ze misschien daar handvaten aan de leidsters/ jullie geven.
Sommige kenmerken van Asperger zie ik denk ik wel bij hem. Hij praat heel wijs voor zijn leeftijd en weet heel veel over dino’s, dieren, de natuur, de wereld. Encyclopedie zaken. Hij maakt puzzels van 200 stukjes. Maar goed dat kan ook allemaal zijn omdat hij cognitief wat verder is dan andere 3,5 jarigen. Ik weet dus oprecht niet of hij emoties bij anderen kan lezen, daar had leidster het over namelijk. Maar ik heb daar thuis nog nooit op gelet en het is me nog nooit opgevallen dat hij dat niet kan. Inderdaad wat jij en anderen ook zeggen, zo’n observatie kan imo geen kwaad, zolang ze hem maar niet in een hokje duwen.
Iedere ouder pakt zo'n situatie natuurlijk anders aan. Maar wat ons betreft heeft zoon helemaal geen diagnose nodig. We kennen hem goed en soms is het nog zoeken maar bij welk kind is dat niet het geval? We staan zelf niet achter het 'hokjes-denken' wat in NL nogal lijkt te heersen.
Nee. De leidsters hebben tips en uitleg gehad hoe ze het beste met mijn zoontje om kunnen gaan. En wij hebben een gesprek over de bevindingen gehad. Maar daar hoeft natuurlijk nooit iets mee. Dat werd ook niet gesuggereerd verder
@1981Mama dank voor je reactie, daar was ik benieuwd naar! Hopelijk pakken ze dit bij mijn zoontje ook zo aan.
Een diagnose stellen is niet direct in hokjes denken hoor. Het is meer gerichter hulp vinden. En wellicht is het voor thuis nog niet direct nodig, maar hrt kan zijn dat dat voor school/peuterspeelzaal wel handig is.
Ben ik het mee eens, ik bedoel ook niet dat een diagnose stellen in hokjes denken is. Maar ik heb het gevoel dat men in NL, over het algemeen, snel in hokjes denkt.