Ik zit een beetje in de knoop met mijn gevoel. Zoals je ziet in mijn onderschrift zijn wij bijna 2.5 bezig voor een goede 2de zwangerschap. 1 zware BBZ gehad vorig jaar, ik was toen na 19 maand eindelijk zwanger. Momenteel laatste stap voor besluit wat er gaat gebeuren, IUI of IVF. Als mijn man zijn zaadanalyse slecht is dan IVF. Anders ongeveer 6 keer IUI en daarna 3 x IVF. In juli word dit besloten. Maar nu, ik heb er even allemaal geen zin meer in. Donderdag mijn NOD maar ik zie al aan mijn afscheiding dat het niks word ( beetje bruin, dus teken bij mij dat het door gaat breken met 2 dagen ofzo). Wij hebben een super leuke dochter waar we gek op zijn. Ik vind het erg zwaar die hoop elke maand die hoop en dan teleurgesteld worden. Het loopt thuis nu lekker met slapen ( dochter sliep slecht), we hebben een fijn ritme in ons leven nu en dan zou er weer een kleintje bij komen die alles op de kop gooit. Maar aan de andere kant willen wij haar graag een broertje of zusje geven. Is de wens er. Ik zie op tegen alles straks wat er moet gebeuren voor IUI. Op het werk weinig personeel hoe moet ik dit rondbreien? Misschien is het makkelijker om te zeggen het is klaar. Mijn man heeft de wens ook anders doen we dit allemaal niet maar als ik zeg ik wil niet meer heeft hij er vrede mee. Maar zou ik het ooit nog los kunnen laten? we zijn al zo ver in het proces. Ik weet het gewoon niet meer Is dit normaal? is dit een dipje ofzo?
Ik weet niet of het normaal is, maar het is voor iedereen anders. Ik weet dat er mensen zijn die tot het uiterste gaan voor hun wens. Die alle opties geprobeerd willen hebben. Ik heb ook familie die kinderloos zijn gebleven en die gestopt zijn halverwege een ivf traject (hadden nog recht op 1 of 2 behandelingen) omdat ze zich in de tussentijd min of meer verzoend hadden met het kinderloos zijn en zich zijn gaan richten op andere dingen. De wens verdwijnt nooit helemaal, maar het was het voor hun niet meer waard, de kleine kans, de enorme teleurstelling, de heftige hormonen... Wat fantastisch dat jullie wel al een lieve dochter hebben <3
Je moet de mmm niet in he? Je kunt t ook aankijken en zien waar t schip strand. Wij proberen het nog een keer zonder zkh medicijnen etc. Gaat t dan weer mis blijft t bij onze dochter. Niet dat de wens wegebt maar op de een of andere manier accepteer je de situatie. Ik zit richting t eind van een zware dip en heb besloten dat eentje ook prima is. We hebben nog een kans maar ik ga mezelf niet weer do uitputten als voor mn dochtertje.
Wat heftig voor jullie dit traject. Is het nog een optie om een pauze van een aantal maanden in te lassen om weer op te laden? Of het traject ingaan de juist keuze is voor jullie of dat het zo voltooid is, is een keuze die alleen jullie zelf kunnen maken.... Maar herkenbaar dat het op een gegeven moment op is, de rek eruit. Mijn vriendin zit ook in een pittig traject en benoemd dezelfde gevoelens als jij. Voor haar hielp een pauze van 2 maanden erg goed, even helemaal niets en jezelf herpakken. Knuffel
Toevoeging: je geeft aan er tegenop te zien het IUI traject te combineren met je werk. Weet dat zowel jij als je man recht hebben op verlof voor de ziekenhuisafspraken. Ik zou het beide op je werk opengooien en bespreken met je baas. Dan kun je concreet afspreken hoe of wat en weet je werkgever wat hij kan verwachten, bovendien geeft dit rust voor jezelf.
Sorry voor mijn late reactie ik had het een beetje druk. Wat knap dat je familie leden zich verzoend hebben. Was de kans nog zo klein met ivf dan? Ja wij zijn erg blij met ons meisje dat maakt een hoop goed.
Nee dat is zeker ook zo. Alleen zien waar het schip strand trek ik niet meer. Dat doen wij nu al 2.5 jaar bijna. En na de miskraam in nov heeft het er flink ingehakt. Ik was na 19 maand zwanger, dat trek ik niet nog een keer. Wat zou bij jullie de volgende stap zijn geweest dan? en deze ronde word de laatste dus? Wat een dappere en moeilijke beslissing Hoe reageert je omgeving daar op dan? dat lijkt mij ook zo lastig. De hoop voor mij moeder en schoonmoeder is er nog steeds maar uiteindelijk is het zelf wat je beslist. Ik herken het wel een beetje met dat eentje ook goed is maar die knoop door hakken vind ik moeilijk. Ik denk dat voor juli besluiten wat we gaan doen. Dan kan het hele traject opgestart worden of niet.
Net wat je zegt de rek is er uit aan het raken. Ik wil mij weer op dingen kunnen focussen. Wij hebben bepaalde plannen in ons leven maar elke keer denk ik nee dat kan niet want stel dat. Een pauze vind ik enorm lastig. Want ik wil niet aan de anticonceptie gaan straks raakt de boel van slag. Maar ik voel mijn eisprong goed dus ik zou er altijd mee bezig zijn en kan at niet loslaten. Betreft werk, mijn man zijn bazen zijn op de hoogte. Heel meelevend en dat is allemaal geen punt. Ik wist alleen nog niet dat hij ook recht op vrij heeft, dat moeten we even uitzoeken. Maar ik werk in de thuiszorg, weinig personeel, vakantie periode. Sommige weken ben ik de enige vaste kracht met oproepers, als ik dan wegval dan hebben we een groot probleem. En daar kan ik zo boos om worden, ik vind mijn wens belangrijker maar door stomme kut personeels tekort krijg ik hier ook nog stress om. Ik kan wel zeggen na de zomer starten we er mee maar ik vind dat eigenlijk zo oneerlijk en is iets wat ik helemaal niet wil Ik zie dat jullie eerste kindje ook door MMM is geboren. Wanneer gaan jullie weer starten daarmee als het zelf niet lukt als ik vragen mag?
Wij konden alle onderzoeken naar herhaalde miskramen overdoen. Dit wilde ik echt niet meer.. Een hele cocktail aan medicijnen gebruiken zag ik ook niet zitten. Mn dochter is er zonder ook gekomen. Ivf pgd is ook besproken maar dat willen we sowieso niet. Niet zozeer dat deze ronde de laatste is. Maar op de een of andere manier is de druk eraf. Ik gebruik wel ovu testen maar verder ben ik er heel rustig onder. Lukt t en gaat t goed zijn we super blij. Lukt t niet en krijgen we weer een mk dan is het echt klaar en blijft t bij een. Maar dat zeg ik nu. Er is altijd een kans dat de volgende zwschap gewoon goed gaat dus definitief afscheid nemen zal altijd een ‘ wat als ‘ achterlaten. Dus sta je er nooit 100% achter denk ik
Ja ik begrijp je punt helemaal wat je werk betreft. Werk namelijk zelf ook in de zorg, wat een drama.... Ik zou willen zeggen van het is niet jouw probleem maar het probleem van je werk, maar snap dat het gecompliceerder is... Wat zegt je leidinggevende als je dat scenario voor ogen schildert? Je hoeft waarschijnlijk ook geen hele diensten uit te vallen maar halve, als je bijvoorbeeld smorgens voor een echo moet kun je in de middag werken? Dat collega's uit andere wijk jouw cliënten van die tijd overnemen, is dat nog een optie? Ik zou ook niet later beginnen met traject voor je werk hoor.... wat je zegt is niet eerlijk naar jezelf toe.. Ook is het met periodes hè, eerste 2 weken van je cyclus. Laatste 2 weken zijn immers je wachtweken... Ja ik zat ook in de mmm maar de zwangerschap is spontaan gekomen na verwijdering van septum uit mijn baarmoeder... die belemmerde een goede zwangerschap, had al wel één keer een miskraam gehad... daarom geven we t nu de tijd, ik kan zwanger worden maar het duurt steeds lang... In die 3.5 jaar dus slechts 2x zwanger geraakt... ik denk dat als dochter 2 a 2.5 is (ze is nu pas 16 mnd) en er is nog niks, ik weer naar de dokter stap.... Maar zie er wel tegenop net als jij.... hoop zo dat t niet nodig is.... Iig sterkte met je keuze en wat je werk betreft zou ik mijn zorgen eens uiten naar leidinggevende en kijken wat zij zegt.... En een pauze nemen, tja.... Ik snap idd dat je dan alsnog ermee bezig bent hoor. En aan de anticonceptie voelt zó stom hè. Dat wilde ik destijds ook nooit nee...
Dikke knuffel voor jou zonnetje, ik hoop zó dat een gezonde zwangerschap je snel gegund is..... Word jij nou wel snel zwanger steeds? (Aangezien wij "dezelfde" afwijking aan baarmoeder hebben?)
Voor mn dochtertje was ik altijd 1e of 2e ronde zwanger. Nu niet meer vorige keer 8 rondes en nu in ronde 4
Ik weet niet of de kans kleiner was dan gemiddeld, maar voor zover ik begreep hadden ze sowieso even een pauze van alle behandelingen, en was de stap om dan weer met de hormonen te starten etc te groot geworden. Het proces was te zwaar geworden. Hun kinderwens was niet verdwenen, maar ik geloof dat het wel wat gemakkelijker werd om te negeren, omdat de mensen om hen heen grotendeels klaar waren met voortplanten, dus ze zaten niet meer nonstop in de baby-aankondigingen enzo.
Ik kan me goed voorstellen wat je nu doormaakt. Ik sta op het moment een beetje hetzelfde erin. Ook al zo'n poos bezig, maar wel een pauze gehad tussendoor. Maar dat kwam omdat ik lichamelijke klachten kreeg, door de endometriose weten we nu inmiddels. Hierdoor kan ik niet te lang kan 'wachten' op een natuurlijke zwangerschap. Maar ook ik denk steeds vaker, wat als het niet meer lukt. Ik ben dan tevreden met het idee dat wij met z'n 3tjes ook gelukkig zijn. Maar de wens is er zeker nog. Wij hebben nu voor ons zelf besloten de zomervakantie nog even af te wachten en dan gaan voor iui. Dat is ook het laatste wat we gaan proberen. Ivf zien we niet zitten. Door dit besluit te nemen geeft het mij enorm rust over hoe de aankomende periode eruit komt te zien. Het is moeilijk als het niet gaat zoals je had verwacht, sterkte!
Ik herken het wel, zo klaar met de teleurstelling dat ik zelfs even verlangde naar de pil. Want dat heb ik ook geen hoop en geen verplichte moetjes meer. Ik ben in januari de mmm ingegaan en de eerste maand werd ik geleefd. 2,5 week om de dag naar het ziekenhuis om alsnog ongesteld te worden uiteraard. Toen gestart met injecties geven en op dat moment dacht ik: waar ben ik mee bezig??? Last van de hormonen, moe van de ziekenhuisbezoeken maar krampachtig doorgaan. We hadden besloten om in juni een maand rust in te lassen. Maar de injecties deden hun werk Ik heb de impact van de mmm enorm onderschat. Ik zag het volledige effect pas toen ik zwanger raakte en even uit de cyclusanalyse was. Ik was in 1 woord uitgeput, fysiek en emotioneel. We hadden wel tegen elkaar gezegd: de grens ligt bij iui, IVF doen we niet. Gaat ten koste van had mij en daardoor heeft onze zoon ook een minder leuke moeder en dat is het niet waard: hij is er wel
Neem even tijd voor jezelf. Laat het los., geniet van elkaar en de kleine meid. Wij zitten midden in het IUI traject vandaag nr 3 gehad. Medicatie weinig last van gehad. Maar wij wachten dan ook al 6,5 jaar op een kindje. Niet mee bezig zijn geeft rust., dan is de druk eraf.
Ohja, dan duurt t nu dus ook wel wat langer bij jou.... Toch vervelend is dat hè... Tenminste vind ik wel... Maar ik moet zeggen dat ik niet t meest geduldige type ben
Haha herkenbaar hoor! Geduld is ook niet mijn sterkste kant.. Ik ben ‘gewend’ om in de eerste of tweede ronde zwanger te raken. Dan valt de 8ste wel echt zwaar tegen.. sta er nu wat rustiger is. We zien t wel. Snap dat t moeilijk is. Vraag me ook nog steeds af in hoeverre ern baarmoeder normaal is na zo’n septum verwijdering.
Hmm ja inderdaad.... Het feit dat de baarmoeder toch niet goed is aangelegd geeft aan dat er naast het tussenschot ook vaker sprake is van een kleine baarmoeder of zoals in mijn geval, een zwakke baarmoederhals