Dat soort opmerkingen moet je gewoon negeren. Doe ik ook. Niet willen geloven dat er wel kinderen zijn die moeilijker zijn dan anderen pff. Alsof alle kinderen hetzelfde karakter hebben. Maar die weten niet beter denk ik dan maar.
Ik vind het ook nogal makkelijk om kinderen van ouders bij wie het wel makkelijk lijkt te gaan maar ‘suf’ te noemen. Ik heb twee temperamentvolle kinderen - vooral de oudste. Mijn man heeft ADHD en dit herken ik wel bij vooral de oudste. Ze zijn zeker niet suf, stribbelen graag tegen, maar in welke mate ik me dat echt aantrek ligt aan mezelf. Ik heb er regelmatig echt doorheen gezeten, omdat het zóveel energie kan opslurpen. Maar nu ik beter die balans vind (vooral ook door tijd voor mezelf op een manier die me voldoening brengt), kan ik het beter aan en ben ik aan het eind van de dag (of na het ontbijt ) wel echt móe, maar niet negatief-moe. En ik ken ook kinderen die heerlijk uitslapen, maar die zijn dan ook tot middernacht actief met ouders die er van genieten - not me, om 20u wil ik rúst!
Dat vind ik ook wat te makkelijk en bovendien ook wat negatief. Beide kanten hebben voor- en nadelen. Maar roepen dat het allemaal aan je eigen houding ligt is ook te makkelijk. Ik heb 3 kinderen, 2 " relatief makkelijke" en 1 heel pittige. Zelfde opvoeding, ander karakter. En uitslapen? Dat ken ik niet. Hier is 6 uur uitslapen, ongeacht hoe laat ze naar bed zijn gegaan. Alleen de middelste slaapt wel eens goed (tot een uur of 7).
Ook wel mee eens. Maar in ons geval merk ik echt verschil qua benadering van dochter zeg maar. Als ik lekker in mn vel zit, heb ik meer geduld, waardoor beter reageren op haar. Zegt niet dat het alles oplost, want ze blijft er 1 met een sterke wil. Maar het helpt wel iets.
Uiteraard helpt het als je zelf positief blijft. Ik weet, uit eigen ervaring, dat dat soms ook best lastig is. Het is echter vaak niet de oorzaak van het gedrag, mogelijk versterkt het het wel.
Suf is misschien niet een goed gekozen woord. Maar soms kan ik het zeker ook wel leuk vinden dat mijn dochter zo extravert is en zich goed laat zien, ten opzichte van sommige kinderen die dan vaak aan de rokken van moeders hangen en waar weinig uit komt.
Oh maar ook die verlegen kinderen kunnen héél erg pittig zijn hoor. Neem dat maar van mij aan. Alleen komt de boel dan thuis eruit ipv in het openbaar.
Hier versterkt het zeker inderdaad. Maar goed, we hebben iet voor niks hulp ingeschakeld. Ik betrapte me erop dat ik alles negatief zag en alleen maar kon denken dat ik zo moe was en dat ze me zo leegzuigt. Zo wil ik gewoon niet altijd denken over mn dochter. Dus ik probeer tegenwoordig de positieve dingen wat meer te beseffen zeg maar.
O dat geloof ik best. Hier is het extraverte meisje degene die zich aanpast aan de omgeving en op school en bij anderen goed luistert. En als ze dan thuis komt, berg je maar
Dat herken ik wel bij mijn man inderdaad. Die zag op een gegeven moment ook alles heel negatief. Erg lastig en vervelend voor iedereen. Fijn dat je daar hulp bij hebt. Hier gaat het sinds onze jongste naar groep 3 is al veel beter en sinds ik gestopt ben met werken is er zoveel meer rust en dat merken we enrom. Geeft ook de ruimte om weer eens een keer een uitstapje te maken ipv alleen maar bijkomen in de weekenden etc.
Dat herken ik ook wel, ja Wij waren eens op vakantie met een vriendin en haar drie kinderen, en zij hingen gewoon hele dagen wat rond bij het vakantiehuisje en de tuin. Onze dochters waren na 1 ochtendje ‘niksen’ al ontzettende stuiterballen, we moeten gewoon dingen met ze ondernemen, rondhangen is er niet bij En daarin zit het hem bij mij ook wel; ik kan me prima vermaken met een boek in de zon, maar dat moest ik dus loslaten omdat dat gewoon niet gaat met mijn kinderen. Het werd soms wel een irritatiepunt; laat me toch gewoon éven zitten met een boek! Maar nu richten we de dagen zo in dat zij lekker hun energie kwijt kunnen, dingen kunnen ondernemen en ontdekken, en dan zijn ze ‘s avonds lekker moe en pak ik mijn boek erbij
Heel herkenbaar en slaat echt de spijker op z'n kop! Ik heb echt moeten accepteren dat sommige dingen niet meer gaan zoals 'vroeger'. Ik vind dat soms nog heel moeilijk.
Dat negatieve is heel herkenbaar. Ik kreeg op een gegeven moment echt een hekel aan mijn zoon. Niet aan hem zelf natuurlijk maar ik kon niks meer van hem verdragen. Ik heb ook een moeilijke periode gehad met mijn nu ex waardoor ik niet lekker in m’n vel zat en nu wij uit elkaar zijn voel ik me elke dag beter. En ik merk ook dat ik zelf meer kan verdragen en me minder druk maak om sommige dingen. Maar toch blijf ik het lastig vinden omdat ik ook niet de boze moeder wil zijn, maar mijn zoon kan heel erg doorgaan met dingen. En hoewel ik mijn eigen mindset heb veranderd ben ik het alsnog vaak beu en zie ik op tegen uitstapjes of om naar de winkel te gaan omdat ik al weet hoe het zal gaan. En dat heeft echt puur met zijn gedrag te maken. Want zoals ik eerder zei, met mijn dochter gaat alles veel gemoedelijker en gezelliger.
Maar ik denk dat juist ook de instelling het verschil maakt. Ik heb ook minimaal 2 (moet even kijken hoe de jongste zich gaat ontwikkelen) vuur-kinderen waarbij het altijd anders moet dan bij anderen zo lijkt het. Die accepteren ook geen ‘nee’ (met uitleg). Zoeken (nog steeds) graag de grenzen op, waar mijn 3e zich wel aan afspraken kan houden (blijf even bij me, kom niet bij de sloot, etc). Een prima eigenschap natuurlijk, want je komt er wel verder mee in het leven denk ik. Maaar dodelijk vermoeiend voor mij Uit eten bijv? Mijn oudste 2 kinderen waren als peuter/kleuter al klaar met aan tafel zitten voordat de menukaart uit werd gedeeld. Mijn jongste 2 kunnen wel een half uur blijven zitten. Dus ja, dat ligt m.i. echt wel aan karakter. Daar kun je in mijn ogen weinig aan doen. Maar wel HOE je er mee omgaat/het beleeft. Op dit moment zit ik niet goed in mijn vel en die strijd kost me nu veel meer moeite dan bijv. een jaar geleden zeg maar. Natuurlijk bestond de strijd toen ook, maar ik kon toen ook echt wel zeggen dat ik een superleuk weekend had gehad met de kinderen en dat ik van ze genoot. Nu ervaar ik het regelmatig meer zoals TS. En dat ligt aan mij, niet aan de kinderen.
Mijn perfecte gezin bestaat uit drie kinderen die A) nooit langer dan 6:30 uitslapen B) allemaal een sterke eigen wil hebben C) niet normaal door een winkel kunnen lopen (lees: 100.000 vragen stellen, overal aan zitten, resultaat is dat ik bij het derde rondje supermarkt nog niet alle boodschappen heb en gefrustreerd naar de kassa race als zo'n omaatje weer eens afkeurend nee schudt wanneer ik voor de tiende keer nee zeg en uiteindelijk een peuter brullend in het zitje zet. "Och wat zielig, jij mag ook niks van je mama he" (dat soort mensen krijgen een moordblik van mij) D) het woord nee niet (willen) (er-)kennen E) bij anderen altijd poeslief en geduldig en gehoorzaam zijn. Ohhhhh wat heb ik toch een voorbeeldige kinderen! DRAKEN! maar ik hou wel van ze hoor. Nee, hier echt geen perfect plaatje, verre van. Zal wel social media schijn zijn, of beter voordoen dan het is ter overcompensatie.
Inderdaad eens. Mijn dochter is als jouw oudste 2. Voor mij echt moeilijk geweest te accepteren dat ze nou eenmaal zo'n karakter heeft, wat regelmatig botst met mijn behoeftes. Maar afgelopen weekend kon ik echt zeggen dat het een leuk weekend was, ondanks dat ik zowat de hele dag met haar bezig ben geweest. Nou, dat had ik een maand geleden niet kunnen denken. Hopelijk zit jij snel lekkerder in je vel!
Wel weer grappig dat ik juist altijd weg ben of buiten met dochter. Dan is het juist even geen gedoe. Maar ja, ik zou het soms ook wel fijn vinden om gewoon lekker thuis te zijn, op mn gemak een koffie te kunnen drinken zonder een dochter die vermaakt wil worden. Maar zij heeft zoveel beweging nodig, wordt in dat opzicht thuis juist onderprikkeld, waardoor dan juist problemen.
Ooh ik ga ook weg hoor. Ik laat me daardoor niet belemmeren. In een speeltuin of ballenbak kunnen ze zich ook goed vermaken zodat ik rust heb. Maar zondag waren we hier bij een waterplas, heel ondiep met waterspuiten, heel leuk. Maar dan zit ‘ie steeds te klieren en andere mensen nat te spuiten en spetteren en te zeuren. Terwijl mijn dochter gewoon lief speelt en ik had helemaal geen last van haar. En vaak voordat we de deur uit zijn is er al zoveel gezeur en gedoe dat ik het al zat ben voor ik ergens ben. Maar hij heeft ook hele lieve kanten hoor! Vooral als hij alleen is dan is hij wel heel lief en luistert beter en dan is het wel gezellig, maar hij voelt zich echt het baasje want hij is al 5 en groot.
En daar ga je echt wel blij van worden! Elke dag fantastisch kan ook niet, dat is je eigen leven ook niet toch? Van mijn 4 onder de 4 zijn er 3 behoorlijk extravert en twee ervan ook met een lekker eigen willetje. Maar mooi dat ze gewoon op de achterbank naar Frankrijk kunnen en gaan. Aanpassen is het zeker, dus we rijden in 3x en pakken leuke tussen stops met een zwembad, speeltuin onderweg. Of ik dat leuk vind, nou ik ga liever in 1x maar dat vinden zij niet zo tof en dat accepteer ik. Je kunnen verplaatsen in je kind scheelt zoveel en soms voor die dag accepteren dat het geen koffie in de stad wordt maar in je eigen tuin. Morgen weer een dag of kans. En suf haha, met 4 onder de 4? Mensen aanbidden me nog net niet hoe ik dat doe als ik met ze in een restaurant zit.