2 weken geleden ben ik bevallen, maanden naar het moment uitgekeken en nu was t ineens zo ver. Je wacht en je wacht en van de een op de andere nacht is je leven weer totaal anders. Ik heb er moeite mee, voel me soms verdrietig en ik heb moeite met het afsluiten. Moeite dat ik niet meer zoveel contact heb met mijn verloskundigen, dat het wachten voorbij is, de bevalling en zelf de zwangerschap. En nee ik vond het niet leuk om zwanger te zijn en we zijn ook echt compleet maar toch heb ik een onbeschrijfelijk gevoel in mijn buik We zijn ook zo moe, de eerste week nauwelijks geslapen door die borstvoeding die niet wilde lukken en nu proberen iets bij te slapen maar zoontje komt elke 3 uur. Geen idee wat ik met t topic wil maar misschien gewoon herkenning?
Het is ook een flinke verandering. Praat erover met iemand. Miss kan je wederhelft het even overnemen? Desnoods kolf je wat melk af. Zodat je even kan bijslapen? Dat doet vaak al veel.
Vreselijk hè! Heel herkenbaar.. Ik zou dolgraag een 3e willen, maar dit gevoel houdt mij nog tegen. Wat mij hielp: afleiding. Vooral niet gaan malen over waarom je je zo voelt, negeren die gedachten. Het gaat echt over, hormonen zijn rare dingen. Ik kreeg soms paar maanden later ineens nog zo'n terug val, kon ik ineens weer een hele avond intens somber zijn. Als het je teveel wordt, praat alsjeblieft met iemand! Sterkte!
Ik praat een over met mijn man maar kan t zo moeilijk omschrijven. Met de borstvoeding ben ik nu een week gestopt, fles gaat veel beter. Ik heb aantal dagen de melk afgekolfd maar dat werd ook teveel. Dank je wel voor je reactie, ik ga inderdaad even bijslapen want het is echt erger als we een slechte nacht hebben gehad. Dank je wel! Ja vreselijk gevoel, het kan ook zomaar wegzijn maar op zon dag als gister zit het er de hele dag. Ik gaf ook de hormonen al de schuld, kan er zo slecht tegen. We gaan leuke dingen doen komende dagen.
Ik begrijp je helemaal hoor. 9 maanden leef je er naar toe en opeens is het moment daar. En het missen van de vk enz. herken ik ook. Bij beide zwangerschappen gehad. Ook de kraamhulp miste ik, opeens moet je het 'alleen' gaan doen en kan je op hun niet meer terug vallen. Echt Het zijn de hormonen, rot dingen! Komt vast goed!
Ik had het gevoel van : is dit het nou???? Hallucineren door slaapgebrek, vergeten wanneer je hebt gedoucht, haren die uitvallen waarvan je denkt: o god ik word ook nog kaal! En dan komt er kraambezoek terwijl je doos nog rauw is, je bekaf bent en zegt: ooooooohhhh meis het is het helemaal waard!! Je vergeet gelijk alles! Eh nee. Je hebt een mega prestatie achter de rug en je kan er niet van bijkomen. Gelijk keihard aan de bak 24/7. Mijn tip: schakel ook iemand anders even in. Een vriendin, moeder of schoonmoeder die even langskomt en de kleine knuffelt. Dan kun jij even slapen of gewoon uitgebreid douchen. Of even lekker naar de kapper Je hebt een top prestatie verricht, vergeet jezelf ook niet. Ik voelde mij echt meer mens na een onverwachts dutje en een heerlijke douche. Want ik wist dat mijn moeder de kleine had
Ja vorige keer heb ik ook een grote dip gehad door die hormonen maar dat was pas toen ik weer moest werken. Ik genoot toen wel heel erg van het zorgen coor mijn zoontje. Ik kan er gewoon niet tegen. @GroeneBomen de eerste 8 dagen hadden we veel hulp, ook voor mijn oudste werd gezorgd. Nadeel was dat die oudste de drukte niet aankon en oververmoeid raakte van t continu uitsloven. Nu is de rust in huis terug en komen bij mij de gevoelens. Ik wik eigenlijk geen kraamvisite maar doe t wel. Vannacht een korte nacht, ventje had krampjes en was vanmorgen half 6 al wakker en wilde na zijn fles niet meer slapen. Mijn man neemt de oudste straks mee dan kan ik even bijslapen. Op de zware momenten heb ik gewoon spijt dat we voor een 2e zijn gegaan, vind dje gedachte echt heel erg
Geeft niets, die gedachte is heel normaal slaaptekort is echt een nachtmerrie voor het gevoel en het humeur. Je moet hier gewoon doorheen en vraag ook gewoon rustig om hulp
Lieve mama, een hele dikke knuffel! Je doet het zo goed, en hoe je je voelt is zo normaal Een newborn is loodzwaar. Wat GroeneBomen ook zegt: je hebt net een topprestatie geleverd, zowel fysiek als mentaal, en bijkomen kan niet, je moet door en door en door. Maar! Het wordt beter, je nachten worden langzaamaan weer langer, je kindje krijgt langzaamaan meer ritme en minder buikpijn. Je hormomen stabiliseren, je lichaam gaat langzaamaan weer van jezelf voelen. Maar trek aan de bel, schakel hulp in van vrienden/familie. Al is het maar 2 uurtjes of een zaterdagmiddag zodat jij even kan slapen, even kan douchen, even kan tutten. Als je je over een paar weken nog zo voelt, ga dan wel even praten met je huisarts.
Ik herken t ook hoor! Ik had echt heimwee bijna, was zo verdrietig soms ineens dat t voorbij was , maar nu ik 11 weken verder ben kan ik wel zeggen dat t echt minder wordt. Ik had echt enorm last van hormonale buien, kraamtranen tot nu aan toe want dr hoeft maar een dode egel langs de weg te liggen en ik zit te gieren
Dank jullie wel voor de lieve woorden. Het ging echt een stuk beter tot vandaag. Ik was voor t eerst een dag alleen met de jongens (mijn man werkte wel thuis), alles ging goed en we hadden een leuke ochtend. Vanmiddag stortte ik uit het niks in, zwaar overprikkeld, heel erg huilen, hoofdpijn en kon biet meer uit mijn ogen kijken. Gelukkig was mijn man thuis voel Me zo rot.
Ik herken heel veel van wat je schrijft. Ineens is alles voorbij. Zo zat je bijna wekelijks gezellig bij de verloskundige en ineens is dat contact weg. Ze hebben een belangrijk, bijzonder en intiem deel van je leven uitgemaakt en nu is het plots over. Ik had ook moeite met het afsluiten, ineens is het 'nooit meer'. Daar mag je best verdrietig om zijn. Zelf heb ik de nacontrole iets later laten plaats vinden en heb ik voor alle 4 de verloskundigen iets leuks gekocht. Zo heb ik het af kunnen sluiten. Hormonen en vermoeidheid spelen ook een grote rol in hoe je voelt, hoe je alles beleeft en hoe het binnen komt. Ik vond het ook loodzwaar de eerste weken! Een peuter en een baby, pfff ik kon op een gegeven moment bepaalde woorden niet eens meer uitspreken na een erg gebroken nacht. Probeer rustmomenten te pakken. Als je kraambezoek teveel vindt nu, wees daar dan eerlijk over! Zeg dat het je erg zwaar valt en dat het allemaal niet wil en dat jullie bezoek nog even uitstellen. Wees getroost: we herkennen het allemaal. Ook de momenten van instorten en het denken van: waarom wilde ik een 2e, we hadden het zo fijn met ons 3en. Het wordt straks echt beter. Zelf vond ik mijn draai na een week of 8 weer, toen werd het wat makkelijker. Baby begon in de nachten langer tussen de flesjes te laten, peuter was gewend en baby kon zo nu en dan even in de box of de wipstoel.
Mocht je je trouwens niet goed voelen en je daar zorgen om maken ga dan ook vooral wel gerust eens praten bij de huisarts of bel je verloskundige. Beter een belletje te vaak dan achteraf spijt hebben Dat je dit niet gedaan hebt.
Ik herken t deels, je "vrije avonden" zijn ineens weg, je staat continue op standby, veelal nog geen ritme gevonden dat je alle ballen in de lucht kan houden op een manier waar je je comfortabel voelt. Tel daar weinig rust, gebroken nachten en hormonen bij op evt krampjes ellende en je kan enorm weinig hebben, dingen zijn niet zoals je had verwacht. Zolang t binnen proporties blijft weet ik niet beter als dat t normaal is en het overgaat zodra je je draai hebt gevonden. Dat moment dat je denkt van "hey dit kan ik!". Je komt een beetje aan jezelf en elkaar toe, je krijgt je dingen gedaan in t huishouden of in elk geval je was, een stofzuiger op zn tijd en je eten gekookt. Ik zat met mn depri koppie midden in de winter in de vrieskou in t holst van de nacht buiten met mn bakkie koffie sterren te kijken. Uit de buurt van ons huis helemaal achterin de tuin. Die 5-10 minuten had ik zo verschrikkelijk hard nodig. Dochter gilde t continue uit en niemand sliep, achteraf gezien omdat ze lactose slecht kon afbreken en enorme krampen er van kreeg dat ze t dag en nacht uitgilde van de pijn. Stilste was t tijdens t drinken van de nacht fles, verder continue gegil, gekrijs en gejank. Na 6 weken en tig muren bij artsen en cb andere voeding gehaald waar het zogezegd niet aan kon liggen, en t dus wel aan lag. Ik vond t een kuttijd, dacht werkelijk dat mijn leven in puin lag, weer werken?!? Hoe dan mn verstand was nog net voldoende dat ik de schepjes kon tellen, laat staan dat ik kon programmeren!?! In mn hoofd alleen me maar afvragen waar we in hemelsnaam aan begonnen waren. Waar ik slecht karma had opgevraagd of wat dan ook. Jalours op mn man dat hij wel mocht werken, weg van t gejank. Dat hij t verschrikkelijk vond om mij met haar achter te laten dat telde voor mij niet. Ieeeek nee ik vond t alles behalve een roze wolk. Meer een voorbij razende tornado. Toen die voeding goed was nog net wel wat krampjes gehad maar dat was een lachertje met wat we gewend waren. Gaandeweg kregen we wat meer slaap (al deed die eerste keer aaneengesloten 4 uur slapen een behoorlijke hoofdpijn opwekken, je bent t niet gewend), we kregen weer wat meer energie, dochter begrepen we beter en kwamen richting t betere weer. Bekkeninstabiliteit duurde nog 10maanden door voordat ik fatsoenlijk met de wandelwagen ff een pak luiers kon halen 1,5 km verderop, maar het buiten zijn deed me enorm goed. Ik geloof dat de schakel bij ons met 4 mnd kwam, dochter was die dag in een goede bui, papa was werken en ik ging met haar die dag kleding shoppen. Ze lachte op zo'n manier naar me dat ik echt zoiets had van, ja jij hoort bij mij en ik bij jou en we kunnen dit wel. Daarvoor deed ik niks anders dan twijfelen, was allang en breed naar mn werk gevlucht, wat me ook enorm hielp gewoon even een paar uurtjes volwassenen om me heen, geen boebahbah en een dag met als hoogtepunt of ze wel of niet gepoept had. Gewoon heel klein beetje van MIJN leven al was t maar een fractie van mn uren van welleer. En hoe kut dat ook allemaal mag klinken we keken erg uit naar de onverwachte komst van ons zoontje, wat helaas anders liep. Deze fase waar je nu tegenaan loopt valt voor heel veel mensen gewoon vies tegen. Tuurlijk ze waarschuwen vaak genoeg en je weet t ergens wel maar onthoud vooral dat dit een fase is die ontzettend vermoeiend is terwijl je lijf nog hormonaal is en alles 10x uitvergroot, je moet nog herstellen dat vreet ook energie en ontzettend veel leren en vooral wennen. Het is en blijft een fase, die fase gaat voorbij. Voor je t weet ben je een jaar verder en kijk je met enige weemoed terug naar die intieme momentjes samen in t holst van de nacht. En toen ik er middenin zat en dat aanhoorde dacht ik ook bij mezelf: eeeeuh ja hoor weemoed naar gebroken nachten voel je je wel helemaal lekker?!? Waar mag ik tekenen voor nu direct dat jaar verder zijn want ik heb niks met dit mini grut. Binnenkort gaan we langs bij basisscholen, t gaat echt hard. Blijf je dit gevoel houden, ookal ben je weer op gang en heb je je ritme weer wat, of neemt t onredelijke omvang aan, zoek een huisarts op. Postnatale depressie is echt een ding. Laat je partner je ook in de gaten houden, bespreek dit en vraag of hij gewoon wilt aanhoren desnoods 100x hetzelfde of vraag hier een vriendin voor waar je tegenaan mag kletsen (tis meer een vrouwending dat praten, mijn man is t na 5x al redelijk beu ^^) en als je partner zegt dat t tijd is om hulp te zoeken, doe dat dan ook. Je partner is even je extra morele graadmeter. Eventueel grootouders of vrienden die een nachtje kunnen inspringen dat je 1 nacht ff kan slapen kan ook enorm helpen. Vermoeidheid kan verschrikkelijke invloed op je mentale gesteldheid hebben weet ik uit ervaring. Ik hoop dat je wat kan met dit apistel, je bent echt niet alleen.
Herken 't ook hoor. Tis ongelooflijk zwaar en die vermoeidheid is killing. Zo'n eerste periode is gewoon één chaos, er is nog geen structuur met zo'n pasgeboren baby. Pfff. En dan nog een (hier iig rebelse) peuter erbij... Klinkt stom maar ik ben wat vaker gaan huilen om de spanning te ontladen en dat hielp me wel. Praten met mijn man en vriendinnen, even man wegsturen met peuter en met de baby meeslapen, of even netflixen, douchen, tijd voor jezelf ook al is 't maar 2 uurtjes. Dat heeft mij geholpen. Er is licht aan 't einde vd tunnel. Baby hier is nu 12w en 't gaat echt beter dan een paar weken geleden. Als 't sombere gevoel continue aanhoudt zou ik wel naar de huisarts gaan. Sterkte!
Ach lieve mama, alseerst een dikke knuffel! Je bent niet de enige. Die eerste weken met een bevalling en meteen volop aan de bak, slaaptekort, hormonen, ritme dat totaal weg is, geleefd worden, een huilende newborn en een ander kind dat aandacht wilde... echt een vreselijk moeilijke tijd. Ik heb zo vaak gedacht 'wat hebben we onszelf nou aangedaan?! We hadden het zo leuk met z'n 2en/3en'. En vond mezelf het nooit goed genoeg doen. Pas goed op jezelf. Doe iets voor jezelf om even op te laden. Boek een massage, ga ergens lunchen in je eentje, even een rondje wandelen, Netflixen, lezen, uitgebreid douchen... Wees lief voor jezelf! En praat er over, met je partner of vriendinnen, maak een afspraak bij de verloskundige of dr huisarts, vertel ernover bij het consultatiebureau. Maar krop het niet op en spreek het uit.
Weer heel erg bedankt voor jullie lieve reacties. Ik lees ze heel graag, het gevoel dat het normaal is, het echt beter wordt en jullie ervaringen daar in te lezen zijn echt heel fijn. Doet me heel goed. Het blijft raar dat je je gewoon niet voor kunt bereiden. Je denkt doordat je snachts al veel je bed uit bent met je zwangerschap en met je oudste dat je er wel gewend aan bent... niet dus haha Het wisselt erg per moment hoe het gaat. Gister wilde ik echt rust pakken door te slapen als baby sliep. Oudste zoontje was naar de opvang. Helaas had de baby een regeldag en sliep daardoor bijna niet. Ik dus ook niet. Maar smiddags even op de bank wezen dutten. Wel een goede nacht gehad, ondanks veel krampjes (wie heeft die toch uitgevonden). Nu weer met zijn 3e, ik heb de draagzak tevoorschijn gehaald, de kinderwagen staat klaar, alles om ook handen vrij te hebben. Ik ben moe en doe rustig aan, kijken of we zo een leuke dag kunnen hebben.