Werkdruk of niet kunnen plannen

Ik doe nu een functie in 32 uur waar mijn voorganger 40 uur werkte en minder af kreeg. Dus ja, als je de kans zelf hebt om je in te delen is werkdruk voor een groot deel afhankelijk van planning en prioriteiten stellen.

Geloof me, bij mij loopt ook iedereen met alle problemen binnen, ik stuur nu 11 mensen aan en plan een complete fabriek. Het is grotendeels ook een kwestie van prioriteiten stellen en dat vertellen aan mensen. De problemen van anderen hoeven niet mijn probleem te worden, bij voorkeur niet dus het gaat glaasje, het werk komt af, de fabriek loopt, mijn medewerkers zijn tevreden. Sommige andere mensen zijn minder tevreden omdat die nu hun eigen problemen op moeten lossen maar ja, jammer voor hun .

Maar dat dus wel uitgaande dat je zelf je prioriteiten mag stellen en zelf mag plannen.

 

Vanwaar de vraag?

 

Maar als je over je grenzen gaat, ga je er aan onderdoor en doe je de mensen 'waar je het voor doet' toch alsnog tekort? En met een beetje pech word je zelf ook nooit meer de oude!

 

Zie mijn bericht later. Ik denk dat het erg scheelt in welke werksoort je werkt en in welke functie.
Zoals TS later reageerde met dat ze eigen baas is en zelf kan inplannen.
In onderwijs, politie en bepaalde takken in de zorg heb je gewoon te maken met verplichte taken en cliënten, die je moet bedienen en waarbij de organisatie maar moet zienhoe dat ze dat rond krijgen. Als je dan structureel (veel) mensen te kort komt, dan moet je maar zien hoe dat je het redt. Maar iedereen verwacht wel dat je goed lesgeeft, alle meldingen afrijdt, de cliënten verzorgt, aan de eisen van het tuchtcollege voldoet. Je zit dan gewoon klem als uitvoerend medewerkers.

 

Nog een aanvulling... het hele systeem moet anders ingericht worden. Terug naar de bedoeling van het werk en weg met al die verantwoordingsregels. Dat verhoogd alleen maar de druk en uiteindelijk wordt niemand er beter van.

 

Dat klopt. En van een afstand is dit mooi gezegd en te zien, maar als je er midden in zit dan zie dit maat eens. En hou je poot maar eens stijf als er weer eens cliënten met een enorm aangrijpend verhaal op je deur kloppen.

 

Nou ja, fout... het is simpel gesteld en het legt weer de verantwoordelijkheid bij de uitvoerende op de werkvloer terwijl het systeem niet deugd. Tenminste in de sociale beroepen.

 

Ja klopt en die aangrijpende verhalen gaan nooit stoppen. Sterker nog, er komt er 1 bij: die van jezelf.

 

Maar toch, tóch is er een moment op de de dag dat je beslist, klaar voor vandaag, want het werk is eigenlijk nooit klaar, dat is een eigenschap van werk. Dus je stelt een grens. Waarom kan die grens dan niet op een minder zelfdestructief moment gesteld worden, vraag ik me dan af.

 

Omdat er altijd wel weer iemand is die een reactie niet geloofd,
Maar als je het perse weten wilt, ja, ik slaap slecht, heb een kort lontje, ben vreselijk moe, veel hoofdpijn, nergens ergens zin in (bijvoorbeeld een lange reactie schrijven terwijl een korte reactie al voldoende had moeten wezen maar er altijd weer mensen een verklaring of zo iets willen hebben)
En ik ben bij de dokter geweest, loop bij de praktijkondersteuner, heb slaappillen.

Is dit voldoende uitleg???

 

Ik zou graag voor mezelf beginnen maar echt geen flauw idee wat...
Ik denk dat als je eigen baas bent, werken voor een baas erg moeilijk is.

 

Nou, omdat dit vaak geleidelijk gaat. Tandje erbij, tijdelijk, kan wel even wordt dan vaak gedacht. Nog een tandje erbij, kan ook best tijdelijk. Tot er dan iemand uitvalt en er nog een tandje bij moet en er weinig zicht is op een einde hieraan.
En als er dan ook nog eens van alles tegelijk gebeurd wat allemaal belangrijk is dan kan dat teveel worden.
Welk werk doe jij zelf? Een sociaal beroep? Hoe lukt het jou goed om wel die grens te stellen?

 

Ik heb het geleerd toen ik nog een eigen (familie)bedrijf had, wat tot 2x toe failliet is gegaan. Met name van de eerste keer heb ik best een trauma opgelopen, omdat ik mezelf toen ook tegen een burn-out aan heb gewerkt om de boel te redden, en hoe harder ik leek te werken hoe fouter het ging (zo voelde het, in realiteit loopt t natuurlijk een beetje anders). Toen heb ik voor mezelf besloten om werk nooit meer zo persoonlijk te nemen. Klinkt allemaal leuk om je bedrijf als 'je kindje' te zien, maar het blijft gewoon zakelijk en voor mn eigen gezondheid moest ik het ook zakelijk zien. En afstand nemen. En tuurlijk, dat gaat in de dienstverlening waarschijnlijk makkelijker dan in de zorgsector of verwante takken, en daar gaat het denk ik fout: dat men de grenzen sneller laat vervagen door medelijden of passie. Maar waar is de passie of medelijden voor jezelf dan?

Ik geef nu leiding aan 20 man (was tot dit jaar 40), eigenlijk allemaal ongeschoolde medewerkers die gemiddeld 25 jaar in dienst zijn. Ook hier voldoende schrijnende gevallen: van alcoholisme tot reclassering tot schuldhulpverlening. Daarnaast verwacht werkgever dat je bezig blijft met de processen 'elke dag beter te maken'. En er zijn directe collega's die druk voelen en het werk niet volhouden (Mijn werk begint daarbij ook om 5u s ochtends, dus hallo slaaptekort ). En die hoor ik dezelfde dingen zeggen als wat ik hier lees van mensen in de zorg of voor de klas, dat vind ik opvallend.

Wat ik verder doe is, ik omring me met een paar collega's die kunnen relativeren als ik het even niet kan (en vice versa). Als ik neig naar overlopen, trekken ze me letterlijk van mn werk weg en doen we iets anders. Lijkt tijdverspilling, maar na ff een halfuurtje lachen en op elkaar inpraten ga ik de dingen ook weer anders zien: ik doe wat ik kan en ik kan wat ik doe, nu maar zeker ook op de lange termijn.
En als allerbelangrijkste: ik zeg op tijd 'Nee, dat kan ik niet', zonder twijfeltaal.
En als men me er daarom uitknikkert, prima, voor zo'n bedrijf hoef ik dan niet te werken.
Voor mij werkt het.

 

Ik wil wel een kanttekening maken dat de machteloosheid niet overal geldt. Een leerkracht kan bijvoorbeeld prima zijn of haar tijd indelen op basis van prioriteiten. Niet elke ouder hoeft direct te woord gestaan te worden. Niet elke toets hoeft de volgende dag nagekeken te worden. Veel kan gepland worden. NeeNee ook een antwoord, ondanks dat niet iedereen dat leuk vindt.

 

Ik vind het nogal wat om stellen dat je bij sociale beroepen eerder over je grenzen gaat. Ik heb mensen die tegen mij roepen dat als ik niet doe wat zeggen het bedrijf per dag zo'n 50k boete oploopt. Ja, en dat dat dan mijn schuld is. Een dat we daar aan kapot gaan. En dat dat het ontslag van 200 mensen mijn schuld is.

Koekoek. In elk beroep wordt een bovenmatig op je gedaan en wordt weer geprobeerd je verantwoordelijk te maken voor iets dat niet kan. Hoe je daar mee om gaat is belangrijk. Dat is niet alleen voorbehouden aan sociale beroepen. In een sociaal beroep kun je ook bepalen hoor je er mee om gaat. Een patiënt laat je niet op de operatie tafel leegbloeden omdat je dienst er op zit. Maar dat een extreme geldt niet altijd. En zeker in alle sociale beroepen

 

Dit denk ik eerlijk gezegd ook