Met een knipoog Mijn oudste is zo dwars....... moe word ik er van. Ze kan op dit moment niet op een normale manier praten lijkt wel. Op elke vraag word een brutaal antwoord gegeven, op een normale toon praten is er niet meer bij lijkt wel. Ze wil of kan niet meer op een normale manier met ons omgaan. Antwoord geven op een simpele vraag is er niet meer bij. Begint te schreeuwen als ze niet het gewenste antwoord krijgt op een vraag van haar. Simpel voorbeeld, ze vraagt om een snoepje als ze uit school komt, en krijgt deze als ze haar fruit op heeft. En vraagt dan vervolgens om nog een snoepje. Eentje is genoeg vind ik maar als ik nee zeg begint ze te schreeuwen en te mopperen. Meestal leg ik rustig uit dat 1 snoepje genoeg is en vervolgens reageer ik eigenlijk niet meer op die vraag en ga verder waar ik mee bezig was. Soms zal ik zeggen dat ik al antwoord heb gegeven maar ga verder, maar het lijkt wel alsof dan de hele boel ontploft. Op dit moment is het ook een hoop frustratie wat ze heeft weer zo een bui. Mijn man zegt dat we een stap naar de huisarts moeten zetten om te kijken of er een reden achter dit gedrag zit. Maar misschien doen wij wel iets niet goed? ik weet het niet. Ik vind het moeilijk. Maar zo kunnen we ook niet doorgaan. Wie kan er helpen met advies? Een neutraal meelezende oog misschien, die mee kan denken aan wat wij kunnen of moeten veranderen of misschien toch die stap? Opa's en oma's zien ook dit gedrag natuurlijk en zeggen eigenlijk hetzelfde als mijn man. Misschien staat het niet helemaal duidelijk omschreven maar zoals gezegd we hebben net weer een bui achter de rug die nog niet helemaal weg is, maar gelukkig weer wat minder word.....
Ik lees uit je stukje niet iets heel verontrustends moet ik zeggen. Niet genoeg om naar de dokter te gaan. Lijkt mij dat ze wat aan het (pre) puberen begint te gaan. Mijn oudste begon rond 11 jaar echt al wel wat te puberen, momenteel is hij echt af en toe heel erg vervelend en irritant, maar ik hoor dezelfde verhalen van ouders van vriendjes en klasgenoten, dus zal er wel bijhoren. En met vervelend bedoel ik dan ook een enorm grote bek hebben, niks willen, iedereen expres in de weg zitten etc.
Op zich lees ik geen vreemde dingen, maar op basis van een post is er weinig zinnigs over te zeggen. Als jullie niet weten hoe of wat en behoefte hebben aan handvatten, dan lijkt de stap naar de huisarts of het wijkteam me een hele logische. Hulp hoeft niet alleen maar onderzoek en begeleiding voor je dochter te betekenen, maar kan ook juist begeleiding voor ouders inhouden. Bedenk dus goed of je daar voor open staat (en je man ook).
Pppfff kan nog wat worden, ik las het eerst voor ik zag hoe oud ze was. Onze knul van net 5 kan ook zo reageren. Het enige wat hier nog een beetje helpt is vantevoren zeggen wat hij krijgt. Hij zegt dan ook ik wil er 2, ik zeg dan altijd kan ook 0. Meestal kiest hij eieren voor zijn geld. Kan ook overal tegen in gaan of ergens mee bemoeien wat hem verder niet aan gaat. Ook doet hij dat expres en kan net zo lang door gaan tot je boos bent. We zeggen ook duidelijk wat we er van vinden, gelukkig heeft hij nu nog de leeftijd dat hij niet wil dat je teleurgesteld/ verdrietig/ boos bent Waarschijnlijk gaat het om autonomie, eens in de zoveel tijd kijken hoe ver je kan faan, waar zijn de grenzen en niet te vergeten hoe ver kun je er overheen. We geven hem meer dingen te doen, helpen in de keuken, bijvoorbeeld groente snijden met een scherp mes (zorgen dat ze klauwen maken van de vingers dan heb je minder kans op ongelukken) Kun je misschien in gesprek kijken wat ze zou willen, bijvoorbeeld een snoeptrommel maken voor de hele week. Samen dingen uitzoeken, op is op, doet ze dat op dag 1 of gaat ze het verdelen. Bij bezoek er bijvoorbeeld wel iets extra bij doen. Maar kan ze daar zelf controle over hebben. Succes!!
Ik keek meteen naar het bouwjaar... Hetzelfde als onze oudste. Ik lees niks verontrustends. Gewoon een dame die even in de knoop zit aka de pubertijd kont eraan!. Hier echt in volle glorie Alles, maar dan ook alles is een discussie.. Ze gaat nu al he-le-maal uit haar plaat over wie waar gaat zitten als we op vakantie gaan bv(nog bijna 2 maanden..) Eerlijk? Ik vind het niet erg als ze ergens gaat spelen... Heel de dynamiek is veranderd hier thuis.. Vanmiddag liepen de jongste twee naar de speeltuin en ik ging ook even kijken. Dus de 10jarige ook gemotiveerd. Nou spijt dat ik had... Om de beurt is blijkbaar weer érg moeilijk op die leeftijd,haha
In mijn ogen is het ook niet heel erg verontrustend. Ik twijfel vooral vanwege de reactie van mijn man. Hij overdrijft volgens mij heel erg door te zeggen dat het nu zo is, maar als ze 17 is zal ze mij in elkaar slaan omdat ik haar zo over me heen laat lopen. Als het aan hem ligt zal het nu met de harde hand gaan en dat wil ik absoluut niet hebben. En dan ben ik gek omdat ik voor mijn dochter op kom. Ze zou ons uit elkaar willen drijven en het hele gezin kapot willen maken, maar sorry dat wil ik niet geloven. Het zit me even heel erg hoog nu en op dit moment denk ik prima negeer je dochter maar en mij trouwens ook, hebben we tenminste even rust, zijn reactie maakt het alleen maar erger op dit moment. Ik weet het gewoon even niet meer, ze is een hardstikke lieve meid die haar buien heeft. Wie heeft die niet? Volgens mij normaal puber gedrag. Misschien erger dan de boekjes maar ze is geen duivel, zo laat hij het nu lijken. En ik zit er tussen in
Dit klinkt als gewoon de puberteit. Gewoon duidelijk zijn, grenzen stellen én bewaken, en een extra knuffel als ze in een goede bui is en het misschien over de boze buien hebben. Hard aanpakken wat je man voorstelt werkt alleen maar averechts. Is hij zelf nooit puber geweest ofzo?
Staat je man ook open voor bv. opvoedingsondersteuning? Dat kan best handig zijn als ik jullie meningsverschil lees. Sowieso het meer op een lijn komen, maar ook eens van een ander horen wat in het algemeen de meest effectieve aanpak is (en ik weet niet wat ‘met harde hand’ voor hem inhoudt, maar over het algemeen werkt dat juist niet, maar dat hoort hij dan vanzelf wel van die persoon).
Welkom in de puberfase en er gaat nog veel meer komen Onze dochter van 13 jaar kan ook echt een tiran zijn en begon ook wel zo’n beetje in groep 7 met dit gedrag. Ik zou het niet teveel opblazen en maak geen strijd om dingen die het niet waard zijn, het ene oor in en het andere weer uit en wanneer het te hoog oploopt stap dan zelf uit de situatie, ga naar buiten, ga een was ophangen, boodschappen doen oid. Werkt hier prima, hoe meer jij er in mee gaat hoe meer olie je op het vuur gooit en dat vinden pubers geweldig.
En dit is dus ook precies wat ik tegen hem zeg, gewoon geen aandacht aan geven. Duidelijk zijn en als ze boos word negeren en verder gaan waar je mee bezig bent. Alleen volgens hem laat ik haar dan over me heen lopen. Met harde hand bedoelt hij dus een flink pak slaag geven.... zo is hij vroeger ook opgevoed en hij is ook goed terecht gekomen zegt hij. Hij kreeg er met de matteklopper van langs, dat soort dingen. En dat zal ik niet accepteren. Als hij dat doet kom ik voor mijn kind op! Nu even rust, vooral omdat hij onze oudste dochter en mij de hele ochtend genegeerd heeft .....zij is ontzettend lief geweest vanmorgen, dat is meestal na een avond als dat het gisteren was. Ik heb er in elk geval veel over nagedacht gisteravond en vannacht, ze is een puber en het hoort er bij maar wel op een normale manier voor zover dat kan, gisteren is het te ver gegaan. Maar hoe? Misschien toch maar even de huisarts bellen voor overleg. Zoals hij het zegt; ik laat het nu aan jou over ze is mijn dochter niet meer
Wat ik nog wel probeer is op een rustig moment erop terug komen. Gister avond was mijn oudste dochter bijvoorbeeld erg geïrriteerd en prikkelbaar, alles ging met een diepe zucht of boze klank, kwam geen normaal antwoord uit. Een paar uur later was ze in rustigere mindset en heb ik met haar gesproken. Goh, je klonk erg boos etc... Wat was er aan de hand? Ja, ik voelde me ook erg boos want... 9 van de 10 keer weet ze dan zelf eigenlijk ook wel dat het niet erg vriendelijk was, dat het ook aardiger had gekund etc. Soms weet ze zelf niet eens waarom ze zo reageerde. Ik probeer dan ook wel aan te geven wat ik nog acceptabel vind, wat niet (grens) en leg ook uit waarom ik die grens daar leg. Ik probeer ook graag te benoemen wat ik wil dat ze wel doet en we hebben het samen over wat ze kan doen als ze weer eens dat gevoel heeft. Ik herken wel dat mijn man hier weinig inzicht/tolerantie in heeft, die lijkt nog wel eens te vergeten dat sommige dingen bij de leeftijd horen (heftige emoties) en dat het kinderen zijn die nog moeten leren om te gaan met emoties e.d. Hij heeft dan de neiging om autoritair te worden ('geen discussie omdat ik het zeg!') wat averechts werkt...
Ik schrik meer van de reactie van je man, dan het gedrag van je dochter. het lijkt me geen gek idee om even met iemand te gaan praten zodat hij ook hoort dat dit vrij normaal is. Tuurlijk heeft de een het meer dan de ander maar zulke dingen gaan meestal in fases. Zeker niet met harde hand oplossen maar juist praten op een rustig moment. Mijn ervaring is dat het er niet van stopt maar dat ze later wel beter beseffen wat ze deden en hoe ze beter hadden kunnen reageren
Ik ben nu wel heel benieuwd naar wat er dan is gebeurd, want voor je zoiets zegt? En natuurlijk is een harde hand geen optie, nooit. Kan inderdaad geen kwaad om even met de huisarts te overleggen denk ik, al denk ik eerder dat het probleem bij je man ligt als ik dit zo lees. Ik vind bovengenoemde uitspraak echt volslagen idioot en buiten proportie. Dat kan niet als een volwassen man. Is hij vaker zo?
@Kache Ik probeer er altijd inderdaad later op terug te komen met haar en ze weet altijd dat ze boos doet en haar gedrag eigenlijk te ver gaat, maar haar reactie is altijd dat ze er niks aan kan doen. Het gebeurt gewoon en ze weet niet waarom. @suus1983 Het is niet zozeer dat er gisteren speciaal iets gebeurd is. Het speelt alleen al langere tijd en eigenlijk wordt het steeds erger. Ze probeert haar zusje er de laatste tijd in mee te nemen, of als dat niet lukt gedraagd ze zich zo naar haar zusje. Alles wat zij doet is dan ineens kinderachtig en ze wordt gewoon uitgelachen door haar. En daar is mijn man op dit moment klaar mee. We hebben duidelijke regels hier in huis, en elke keer is het smoesjes zoeken om er onder uit te komen. Alles is duidelijk afgesproken met allebei de meiden, staat opgeschreven voor ze. Mijn oudste vind het niet eerlijk dat zij meer klusjes in huis heeft als haar zus. Ze hebben beide dezelfde klusjes alleen word de jongste nog wat meer geholpen dan zij, en dat kan ze niet hebben.
Als jullie als ouders niet op een lijn zitten is het lastig. Je man zijn idee over hoe hier mee om te gaan is natuurlijk wel weer het andere uiterste. Pubers kunnen gewoon het bloed onder je nagels vandaan halen maar hoe raar het ook klinkt het is een gezonde ontwikkeling en hoort er tot bepaalde grenzen echt bij. Hier ook vaak genoeg een huis vol herrie en als de storm weer is gaan liggen dan is alles weer koek en ei maar dit lossen we op zonder slaan schoppen etc al jeuken mijn handen echt weleens. Als jullie zo verschillend hierin staan dan is het wellicht toch een goed plan om er eens met een buitenstaander over te praten. Als je man er nu al veel moeite mee heeft dan kan het nog wat worden wanneer ze naar het VO gaat want dan ontpoppen ze zich helemaal als kleine duveltjes en wordt het alleen maar lastiger. Sterkte ermee.
Ik hoor nog niks anders dan normaal pubergedrag.. Ik blijf de reactie van je man ongehoord vinden. Hier ook afspraken en taakjes die ze moeten uitvoeren en alles moet elke dag opnieuw herhaald worden bij de oudste, maar ga er niet altijd strijd van maken hoor. Ook hier geldt pick your battles.
Dat je dochter berouw toont is overigens alleen maar heel positief, dan ziet ze ook in dat ze fout is geweest, complimenteer haar daarmee.
Ik denk dat het hele gezin hieraan moet wennen. Je kan reageert zo omdat zijn kind ineens word ontvoerd door de hormonen, jij reageert er anders op en voor de jongste is het ook ineens ff wennen dat zus een wandelende hormonenbom aan het worden is. Ik zou op een rustig moment zeggen dat je haar geen antwoord zal geven als ze zo begint te schreeuwen, geen respons op ongewenst gedrag is vaak effectief want ze zit ook met zichzelf in de knoop nu en gebruikt jullie daarin ook om af te reageren. Het is een lange fase, sterkte.
Ik lees helemaal nog geen ernstig pubergedrag, beginnend zou ik zeggen... Verder zou ik helemaal niet ingaan op de tweede vraag voor nog een snoepje; of ik zeg zoiets als; oh heb je nog niets gehad? of hmmm ik begrijp dat je dat dat lekker vindt, maar dat is niet de regel. Meestal los ik dingen op met een grapje en dan zien ze bij sommige dingen ook in dat ze raar gedrag vertonen! Ik zou een ernstig gesprek hebben met je man, als er iemand klapjes verdiend is hij het wel met zijn gedrag!
En als je niet normaal met me kan praten, negeer ik mijn dochter gewoon. Als ze staat te gillen, zeg ik met rustige zachte stem; wat zeg je? uiteindelijk snapt ze dan wel, dat als ze normaal praat, dat ik normaal antwoord geef. En soms spring ik uit met vel en roep ik dat het nu genoeg is.... ik ben ook maar een moeder!