Ja, met 28 weken volledig verweekt en vingertop ontsluiting.... dus longrijpers/weeënremmers en bedrust.... gelukkig voldragen tot 40+5, zó dankbaar voor. Ik had ook zeer veel harde buiken en dat zou ook kunnen komen door afwijkende baarmoeder, te klein waardoor het allemaal niet zo goed past... Eventuele volgende zwangerschap elke 2 weken een echo van de baarmoederhals en zo nodig een cerclage.... Wat een toestand he. Had jij veel harde buiken??
@Deedee91 Hier hetzelfde gevoel... maar het gevoel is wel altijd sterker aanwezig als in mijn menstruatie krijg. Geen mmm hier, dat is al besloten maar waar trekken we de grens van het proberen? De emoties die dagelijks zijn, het vele denken en dromen. Ik ben er eigenlijk wel heel erg klaar mee. Ik wil mijn leven weer op pakken en genieten van wat ik heb. Alles is op hold gezet, vele dingen hebben we gelaten en ik ben vooral mezelf enorm kwijt geraakt. Hoe voel jij je vandaag?
Wat heftig moet dit voor jullie zijn. Bij de eerste zijn we ook 2/2,5 jaar bezig geweest , waarin we ook 6 miskramen hebben gehad. Na de laatste miskraam konden we ook de mmm in, maar ik was helemaal op en kon de teleurstellingen niet meer aan. Wij hebben toen besloten even rust te nemen en het even helemaal los te laten ( in hoeverre dat lukt). Maar een maand later was ik zwanger van ons zoontje , inmiddels alweer 5 jaar.
Oh jeetje. 40.5 mooie termijn! Hier ook veel harde buiken gehad. Met 20 weken al voor de helft in de ziektewet en met 28 weken volledig. Bevallen met 40.1
Ja ik volg jou wel eens met je stijd. Jouw man wil toch niet in de MMM? Lastig bij jullie wanneer je de grens gaat trekken, want als je de grens trekt blijf je nog altijd hopen. Wij gaan in de vakantie goed nadenken. Starten met alles in juli of niet afhankelijk van wat onze startpositie zal zijn. Gaan we niet verder neem ik een spiraal, de pil is zo te stoppen weer. Net wat je zegt je leven wil je weer oppakken. Wij laten zoveel dingen elke keer. Wij gaan nu naar Griekenland dit weekend. Normaal pas in Sept. Maar in Jan gingen we boeken want ik wilde er echt even uit. Ik dacht mocht ik dan zwanger worden dan kan ik nog gewoon heen in juni. in Sept niet. Terwijl ik liever dan ging. Allemaal geplan steeds. Volgend jaar willen we naar Amerika in juni. Maar stel ik word nu zwanger is dat geen optie. Onze zolder willen we aanpakken, maar komt er geen 2de hoeft het ook niet meer. Dan kunnen we onze slaapkamer afronden die laat ik voor wat het is want dat zou eigenlijk een kinderkamer worden. Ben overigs eergisteren ongesteld geworden.
Ik heb geen leidinggevende. Wij zijn een zelfsturend team. Wij werken met ochtend en avond diensten. Er is eigenlijk geen backup voor als iemand niet kan, die is er gewoon niet. Mijn team zegt dat ze niet willen dat ik dit gevoel heb betreft werk. Dat er wel een oplossing is. Ze gaven al aan dat ze in hun vakantie thuis zijn dus best willen werken. Maar dat kan ik toch niet aannemen? Ze hebben tenslotte welverdiende vakantie. Kut zooi, zo voelt het echt. Heftig allemaal voor jullie! ik hoop ook voor jullie dat het niet nodig is. Die onzekerheid is verschrikkelijk.
Mijn man wil idd geen mmm. Voor hem hoeft een derde sowieso niet perse dus het was al een cadeautje dat hij wilde proberen. Daarom voelt dit ook extra oneerlijk allemaal De ‘wat als’ gedachte gaat regelmatig door mijn hoofd.. De eerste 2 zwangerschappen zijn nooit een probleem geweest en daarom dacht ik dat ik dit wel ff zou flikken.. dom dom Wat goed dat jullie er even tussenuit gaan. Hopelijk ontstaat er ruimte om een keuze te gaan maken en die keuze mag later altijd weer bijgesteld worden hè? Het hoeft geen definitieve beslissing te zijn. Dat uitstellen van dingen herken ik maar al te goed maar toch hebben we besloten om in okt op vakantie te gaan. Het liefst verwen ik mezelf met een ultra super de luxe all in vakantie, mocht het budget het toelaten (verhuizing, verbouwing) gaan we het gewoon doen!!
Tjonge, ook herkenbaar dus..... Hebben ze bij jou ook de baarmoederhals gecontroleerd?? Zo fijn he een voldragen kindje, die je gelijk mee naar huis mag nemen. Wat was ik blij daarmee!+!
Op dat punt zijn wij gestopt met de mmm. We waren er helemaal klaar mee en ook heel gelukkig met ons kindje. Achteraf heeft die stop ons de ruimte in ons hoofd gegeven die we nodig hadden. We hebben besloten er toch voor te gaan, met resultaat zelfs dit keer
Ik herken je hoor! Ik zit nu in een soortgelijk dipje. Onze eerste ICSI poging is helaas mislukt na een vroege miskraam bij 5 weken. En ik zie er als een berg tegenop om weer met een nieuwe poging te beginnen. Dus we hebben ook besloten om dat voorlopig niet te doen. Mijn kinderwens is groot, ik heb er écht alles voor over, ALS we maar de zekerheid hadden dat het ons ook echt gaat lukken. Ik weet gewoon niet hoeverre ik nog een mislukte poging mentaal aan zou kunnen. De eerste poging heeft me zoveel verdriet gedaan, dat ik bang ben wat een volgende poging met me gaat doen. Daarom ga ik me ook afvragen of we ons niet beter kunnen richten op een leven met zijn 2en . Maar nu ik dit zo opschrijf bedenk ik me ook dat het een beetje vermijding is, angst om weer zoveel pijn te krijgen bij een volgende poging. Zucht.. het is ook niet makkelijk allemaal Neem je tijd! Dikke knuffel
Maar denk jij dat de ruimte in je hoofd het resultaat heeft gegeven dat je zwanger bent geworden? Want begrijp mij niet verkeerd maar daar geloof ik dus totaal niet meer in. Wel fijn dat jullie alsnog zwanger zijn
Nou jij een dikke knuffel. Ik heb gelukkig al een kindje jij bent nog aan het strijden en he En wat naar dat het een miskraam is geworden echt klote. Niet verkeerd bedoeld maar het lukt dus wel via ICSI dat lijkt mij voor jou wel fijn om te weten toch?
Ehm nee, maar dat zeg ik toch ook niet? Het gaf ons de kracht om er nog weer voor te gaan. Dat het resultaat in mijn buik zit is eerder een groot wonder, er is ons niks voor de wind gegaan