@Daschaaa voor je op vakantie naar Curacao gaat, heb je de impact van Zika op je IVF traject meegewogen?
Oja das wel een goeike Thirza. Is belangrijk bij al onze reisplannen. In het UZ maken ze de mensen er echt op attent via de schermen in de wachtzaal. Ze hebben me deze vraag ook gesteld of ik naar zulke landen op vakantie ga (gelukkig niet) daarom niet verder bij nagedacht.
Ik heb het idd aangegeven en volgends zh was het geen probleem. Mocht ik toch zwanger raken, dan mag ik zelf beslissen of ik wel of niet gaat. Wij hebben ook afgesproken dat als ik zwanger wordt dat ik niet mee gaat.
Dit is toch helaas echt waar.. zelf in Mexico geweest en moest echt 3 maanden wachten. Natuurlijk balen, maar alles voor de gezondheid van een kindje.
De duivels hebben zich gemeld! Morgen hang ik gelijk in de telefoon Duim voor ons mee, Geertgen weet t vaak spannend te maken of je mag starten of niet
Yesss! Eindelijk! Vingers en tenen zijn hier gekruist in de hoop dat jullie deze maand punctie 2 kunnen laten doorgaan!!
Hee meiden, Weer eens een keer een berichtje van mij @Killy88 ohhh ik duim zo hard voor je!! @JosjeM JAAAA!! Mooi hartje!! Onwijs gegund! @SD90 Ik duim ook voor jou voor een hele mooie echo volgende week! Hoe gaat het verder met je? Last van kwaaltjes of iets? Hier is het allemaal erg rustig rondom het ICSI gebeuren. We zijn lekker op vakantie geweest, dat heeft goed gedaan. Maar ik merk nu hoeveel de eerste poging me heeft gedaan. Ik vind het echt loodzwaar. Terwijl ik van te voren dacht "dat doen we wel even". Ik merk heel erg aan mezelf dat ik nog even de tijd nodig heb om alles wat er is gebeurd de afgelopen maanden een plekje te geven. Soms ben ik heel vrolijk en gaat het heel goed, maar er zijn ook momenten bij waarop ik de ene huilbui naar de andere heb. Ik vind het gewoon ZO oneerlijk dat het nou net bij ons mis moest gaan Ik merk dat ik nog lang niet klaar ben voor de volgende poging. Ik zie deze ook met angst tegemoet. Wat als het ons weer zoveel pijn en verdriet brengt? Hadden we maar de garantie dat het echt een keer gaat lukken. Dan zou ik er waarschijnlijk anders in staan. Maar die onzekerheid en de kans dat het misschien wel niet lukt geeft een knoop in mijn maag. Maar goed.. eerst even blik op oneindig en voorlopig geen ICSI-toestanden aan mijn lijf . Eerst maar eens de eerste poging goed verwerken en mentaal en fysiek weer in balans komen. Ennnn... niet geheel onbelangrijk... eerst maar weer eens ongesteld worden Na de curettage nog niet geworden. Maar ik verwacht het eigenlijk dit Pinksterweekend, als ik de signalen van mijn lichaam ten minste een beetje goed heb geïnterpreteerd
Hier valt het heel goed mee qua kwaaltjes. Had vooral veel krampjes in mijn onderbuik (wat me best onzeker maakte). Da's inmiddels wat minder, nu vooral moe en wat gevoelige borsten. Maar voel me best goed eigenlijk. Ik kan heel goed geloven dat je moet bekomen... Het is echt een rollercoaster van emoties, en al helemaal als je dan nog eens een vmk moet verwerken. Neem maar alle tijd die je nodig hebt om op adem te komen en jezelf weer een beetje klaar te voelen voor een volgende poging. En het IS zo oneerlijk. Dat we, na alle vruchtbaarheidsshit nog eens geconfronteerd worden met miskramen e.d. Dat verdienen we niet. Niet dat iemand dit wel verdient, maar kom. Het is kut. Punt. Je wil niet weten hoe vaak ik keihard heb zitten snikken na mijn miskraam. Het is ook zo ingrijpend allemaal... En die angst... Heel herkenbaar. Ik heb het ongelofelijke geluk dat ik van twee terugplaatsingen twee keer zwanger geworden ben, maar de angst dat het weer zal misgaan, is enorm. Heel het traject maakt je zo onzeker over jezelf, je lichaam, je dromen e.d. Ik begon echt het gevoel te krijgen dat het me als mens aan het veranderen was, en niet op een heel fijne manier. Maar dan zei mijn psychologe altijd: het is normaal. Alle angst. Alle onzekerheid. De wanhoop soms. Maar probeer je recht te houden aan de kleine overwinningen. De hoopjes. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar kom. Mij hielp het om eens te gaan nadenken over al het positiefs in mijn leven, in ons traject, en om enkel dat te gaan opschrijven, zonder af te dwalen naar het negatieve. Hoop dat je gauw ongesteld wordt! Zal al een opluchting zijn als je lichaam weer op gang is! En de rest, dat komt vanzelf wel. Je bent een sterke vrouw! Je kan dit! Blijf daarin geloven!
Dag dames ben een tijdje niet meer actief geweest en heb ook niet echt terug gelezen sorry hiervoor. Ik hoop dat het met iedereen goed gaat en dat er veel goed nieuws is! Ik ben inmiddels al een week begonnen met de progynova en heb volgende week weer een echo. Hopelijk krijg ik dan te horen dat er weer snel een TP kan gepland worden. Nou hoor ik hier en daar veel verhalen over innestelingthee en baarmoedermassages. Heeft iemand van jullie hier ervaring mee?