Als ik het zo lees is het nu heel belangrijk om eerst eens aan jezelf te gaan denken/werken.Meld je (voorlopig) ziek en ga eerst eens tot rust komen, je hebt echt maar 1 lichaam/leven waar je nog lang mee moet doen hoor!Je negeert al heel lang signalen ,veel langer kan je niet door blijven gaan. Ik heb zelf ook veel te lang doorgelopen met klachten, ik werd er geen beter mens van en een andere baan zoeken lukte ook niet omdat je uitstraalt dat je niet lekker in je vel zit... Neem de eerste weken 100procent rust ,schrijf het eventueel van je af ,praat erover, kineseloog ,wat dan ook.Doe het allemaal op je eigen tempo en laat je leiden door je gevoel, niet door een arboarts of leidinggevende. Wat bij sommige ook wel eens wil helpen is een week of 2 in een klooster door brengen ,een retraite. Als het prive ook niet lekker loopt dan zit je waarschijnlijk voor je gevoel even klem ,thuis is het niet alles en op je werk ook niet.Op een moment als dit kan een verblijf in een klooster rust geven (of iets anders natuurlijk) je bent echt weg uit de situatie waardoor je misschien nieuwe inzichten krijgt. Denk aan jezelf ,alleen jij kan jezelf gelukkig maken...
Ja hoor. Ik kon en kan mezelf heel goed pushen om te presteren op de momenten dat het moet. Om vervolgens heel hard in te storten. Alles kostte gewoon heel erg veel. Ook merkte ik pas na de diagnose hoe moe ik eigenlijk was.
Dat klopt. Maar mijn gevoel zegt dat ik een soort van coach nodig heb die mij ook handvaten en tips geeft hoe ik met bepaalde situaties en dingen om moet gaan, hoe ik een balans kan vinden en hoe ik weer de energie terug krijg en kan genieten van het leven. En hoe ik bepaalde gebeurtenissen een plekje kan geven. Ik vond dat de psycholoog alleen maar deed analyseren en mij totaal niet verder hielp. " je moet echt leren om van jezelf te houden" Ja hoe dan?? " Je moet proberen vaker nee te leren zeggen" Hoe dan?? Ja sorry daar kon ik echt niet veel mee.
Ik heb burn out achtige klachten. Bij mij is tot nu geen burn out vastgesteld. Wel heeft de huisarts laten vallen dat ik wel op moest passen voordat het te laat is.
Je hebt ook helemaal gelijk. Alleen zie ik overal beren op de weg.. Wat nou als ik mijn baan kwijt raak omdat ik mij ziek meldt en aan mijzelf denk. Als ik mijn baan kwijt raak, gaat het financieel ook slechter. Heb wel een gezin met 2 meiden.. oftewel daar zal ik ook gestresst van raken. En inderdaad een andere baan vinden zal lastiger gaan als je al uitstraalt dat je niet lekker in je vel zit.
Ik denk dat de grootste misvatting over burn-out is dat je stil moet zitten. Voor sommige zal dat ongetwijfeld gelden, maar sommige moeten ook juist in beweging blijven. Door opnieuw te solliciteren, cursus te volgen, jezelf ontwikkelen op andere gebieden etc. Verschilt per persoon en wat bij die persoon past. En vanuit waar de burn-out is ontstaan etc etc. Kan ook zijn dat je fysiek opgebrand bent en weken stil ligt omdat een paar minuten wandelen al doodvermoeiend is (had ik helaas last van), maar weer een ander heeft juist iets om handen nodig om te herstellen. Dit is althans mijn ervaring
En wat nou als je je ziek meldt en je voelt je stukken beter, en kan vanuit daar meer aan dan je dacht waardoor je veel beter in je vel gaat zitten? Sta jij jezelf dat geluk toe? Je lijf is wat dat betreft een hele goede graadmeter van hoe je in je vel zit. Stress veroorzaakt echt ellende in je lijf, dat moet uit je systeem. Wat als je je niet ziek meldt en je komt op een punt dat je noodgedwongen thuis moet zitten omdat lopen niet meer gaat? Hoe ga je dan voor je kinderen zorgen? Stap 1 is ziek melden, stap 2 is herstel.. veel verder dan deze stappen kun je nog niet kijken, wat je op dit moment nodig hebt is stap 1. De rest volgt, maak keuzes vanuit vertrouwen, niet vanuit angst. (Is heel logisch dat je dit wel doet hoor, maar echt.. gezondheid gaat voor).
Als ik het zo lees, steven je er echt op af. Je zit er misschien nog niet in, maar alle gevolgen op een rijtje, dus zowel psychisch als lichamelijk, zeg ik; ja, meld je ziek, voor je die grens echt over gaat en het allemaal echt nog veel moeilijker wordt. Ik vind niet dat je je aanstelt.
Ik had vanaf begin vorig jaar heel veel lichamelijke klachten. Meerdere malen naar de huisarts geweest en uiteindelijk op de spoedeisende hulp terecht gekomen. Ik had een burn-out en wilde dat niet inzien. Ik heb mij vanaf toen ziek gemeld. Iets wat ik al veel eerder had moeten doen. Alleen omdat ik zo over mijn eigen grenzen heen ben gegaan heeft mijn herstel lang geduurd. Ik ben van advocaat naar accountmanager gegaan en ondanks dat de werkdruk nu veel minder is voel ik mij nog steeds niet de oude. Mijn lichaam was echt zo uitgeput dat ik energie op moest sparen om naar het toilet te gaan en etc. Wanneer je balans op het werk niet goed is en andersom merk je dat. Een burn-out heeft ook niet alleen maar te maken met het werk. Ga aub echt je grenzen stellen. Iets wat ik toendertijd ook had moeten doen!
Herkenbaar. Ik heb me ziek gemeld nadat ik écht niet meer kon, zo vermoeid was ik. Naar de huisarts gegaan. Praktijk ondersteuner. Daar had ik in mijn ogen niks aan. Dus doorgestuurd naar een andere behandelaar. Huisarts had anti depresiva voor geschreven. Bij de arbo geweest. Onwijs aardig mens. Zo fijn. Ondertussen ben ik moe ipv vermoeid. Gaat stukken beter. Met je werk maak je dan een plan om terug te komen. 1x per maand koffie drinken om t op te bouwen. Uiteindelijk ben ik er achter gekomen dat ik mijn werk niet leuk vind en heb ik een nieuwe baan gevonden waar ik over 4 weken ga beginnen. Beter de combineren is met gezin. Al met al denk aan jezelf. Zo belangrijk dat je tor rust komt en daar van uit helder kan nadenken. Succes!
Ten eerste, je mag niet ontslagen worden als je in de ziektewet zit, een werkgever is daar ook gewoon voor verzekerd dus jou ziekmelding kost een werkgever weinig tot niets.Maak je daar niet druk om!Een werkgever heeft ook niets aan een zieke werknemer op de vloer hoor! Je "moet" nu even aan jezelf denken ,voor jezelf, je meiden en de rest maar vooral voor jezelf en je gezin. Ten tweede ,mocht je ooit je baan kwijt raken dan bestaat er gelukkig een ww uitkering en toeslagen.Uiteraard zal het niet makkelijk zijn maar je hoeft niet ineens onder een brug te slapen.Schiet die beren van de weg af en ga aan jezelf en je meiden denken ! Je meiden hebben echt maar 1 moeder die ze nog heel lang nodig hebben.
Heftig hoor. En wat knap van je dat je van beroep bent gewisseld. Ik wil het inderdaad niet zover laten komen, maar ben bang dat ik pas echt serieus wordt genomen als ik wel op de HAP belandt. Maar ja ik weet natuurlijk wel het beste wel ik iedere dag voel en niemand anders.
Op dit moment heb ik het idee dat mijn hoofd vol watjes zit en ik dus niet weet waar ik moet beginnen om helder te gaan denken en alles eens op een rijtje te kunnen zetten. Enigste wat ik wel weet dat ik toch wel gelukkiger ga worden met een andere werkgever, maar of ik het zelfde beroep zou willen blijven uitoefenen daar heb ik nog geen idee van. Het lijkt wel of ik een soort van midlife crisis zit.
Heel lief berichtje. Mijn meiden hebben inderdaad recht op hun oude moeder. En niet een moeder die tegen hun snauwt en vaak als een dood vogeltje op de bank zit. De oudste heeft studiedag, ben weer op gestaan met rugpijn, ze wil graag naar de Efteling. Ik heb daar momenteel geen energie voor en behoefte in. Ik vind het dan heel erg dat ik nee moet verkopen en zit er dus serieus over na te denken om wel te gaan omdat ik de meiden niet wil teleurstellen. Maar helaas, heb ik mij en ook de meiden er mee als ik het wel doe. Dat maakt mij wel verdrietig maar het is helaas niet anders op dit moment
In kon in het dieptepunt ook echt niet meer goed nadenken, geen keuzes maken, enorm piekeren etc. Het enige zinnige wat ik kon zeggen als mensen vroegen wat ik wilde of hoe het ging was het 'ik weet het niet'. Alle kleine tsken of beslissingen voelden als een enorme onmogelijke opgave, nogsteeds wel. Ik snap dat je heel loyaal bent aan jr werk en je een verantwoordelijkheids gevoel heb, dat is ook een probleem. Maar nu is het echt tijd om loyaal aan jezelf te zijn.
Ik ken het , ik wist op mijn dieptepunt niet eens meer hoe ik me aan moest kleden...stond ik daar voor mijn kledingkast te huilen...ik ben terug mijn bed ingegaan en heb me ziek gemeld (heeeel lang geleden). Ik heb niet lang erna een andere baan gevonden waar ik het enorm naar mijn zin had, het deed me in het begin echt goed!Na een tijdje verviel ik weer in het oude patroon waardoor ik weer tegen een burn out aan zat.Gelukkig herkende ik het van de keer ervoor en ben ik in therapie gegaan om ervoor te zorgen dat ik mezelf beter leer kennen ,mijn grenzen vooral en om er voor te zorgen dat ik niet in dezelfde valkuilen trap.
Ik snap je helemaal. Wat ik al zei, het doet me goed nu thuis te zijn. Niet stressen, haasten etc. Je kan weer nadenken. In september ga ik ook weer naar school en heb ik een "simpel" baantje om toch even aan t werk te zijn, andere omgeving etc. Heb meer geduld met de kinderen, kan meer hebben van ze. Dus ja, meld je ziek. Denk aan jezelf. Zodat je goed en rustig kan nadenken.
Ik vind het heel fijn (niet voor jullie) om te lezen dat een aantal van jullie dit helaas herkennen. Ik heb van het weekend letterlijk tegen mijn vriend gezegd " Wat is er mis met mij? " "Ik weet het gewoon niet meer" nadat ik helemaal overstuur en huilend uit de douche kwam. Maar ik ben erg bang om mij onbegrepen te voelen, dat mensen die dichtbij mij staan gaan denken dat ik mij aanstel. Ik ben inderdaad erg loyaal naar mijn werk en collega's toe en voel mij erg verantwoordelijk. Als ik dit al niet had dan was de drempel naar ziekmelden misschien al wat lager geweest.
Met dat laatste stukje ben ik het volkomen eens, ook dat ze zich niet druk hoeft te maken want dat is niet haar probleem maar van de werkgever. Je eerste stuk klopt niet helemaal, als jij een tijdelijk contract hebt mag een werkgever je als je ziek bent ontslaan (als in contract niet verlengen). Daarnaast zullen meer werkgevers niet dan wel verzekerd zijn voor ziekte en kost het een werkgever ontzettend veel geld een zieke werknemer. Kleine ondernemingen kan een langdurig zieke medewerker zelfs de kop kosten.